헬라어 문장 검색 - ΑριστόΡηετορί1́01́

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 1)

ἡ ῥητορική ἐστιν ἀντίστροφοσ τῇ διαλεκτικῇ· ἀμφότεραι γὰρ περὶ τοιούτων τινῶν εἰσιν ἃ κοινὰ τρόπον τινὰ ἁπάντων ἐστὶ γνωρίζειν καὶ οὐδεμιᾶσ ἐπιστήμησ ἀφωρισμένησ· διὸ καὶ πάντεσ τρόπον τινὰ μετέχουσιν ἀμφοῖν· πάντεσ γὰρ μέχρι τινὸσ καὶ ἐξετάζειν καὶ ὑπέχειν λόγον καὶ ἀπολογεῖσθαι καὶ κατηγορεῖν ἐγχειροῦσιν. τῶν μὲν οὖν πολλῶν οἱ μὲν εἰκῇ ταῦτα δρῶσιν, οἱ δὲ διὰ συνήθειαν ἀπὸ ἕξεωσ·

ἐπεὶ δ’ ἀμφοτέρωσ ἐνδέχεται, δῆλον ὅτι εἰή ἂν αὐτὰ καὶ ὁδῷ ποιεῖν· δι’ ὃ γὰρ ἐπιτυγχάνουσιν οἵ τε διὰ συνήθειαν καὶ οἱ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου τὴν αἰτίαν θεωρεῖν ἐνδέχεται, τὸ δὲ τοιοῦτον ἤδη πάντεσ ἂν ὁμολογήσαιεν τέχνησ ἔργον εἶναι. νῦν μὲν οὖν οἱ τὰσ τέχνασ τῶν λόγων συντιθέντεσ οὐδὲν ὡσ εἰπεῖν πεπορίκασιν αὐτῆσ μόριον αἱ γὰρ πίστεισ ἔντεχνόν εἰσι μόνον, τὰ δ’ ἄλλα προσθῆκαι, οἱ δὲ περὶ μὲν ἐνθυμημάτων οὐδὲν λέγουσιν, ὅπερ ἐστὶ σῶμα τῆσ πίστεωσ, περὶ δὲ τῶν ἔξω τοῦ πράγματοσ τὰ πλεῖστα πραγματεύονται·

διαβολὴ γὰρ καὶ ἔλεοσ καὶ ὀργὴ καὶ τὰ τοιαῦτα πάθη τῆσ ψυχῆσ οὐ περὶ τοῦ πράγματόσ ἐστιν, ἀλλὰ πρὸσ τὸν δικαστήν·

ὥστ’ εἰ περὶ πάσασ ἦν τὰσ κρίσεισ καθάπερ ἐν ἐνίαισ γε νῦν ἐστι τῶν πόλεων καὶ μάλιστα ταῖσ εὐνομουμέναισ, οὐδὲν ἂν εἶχον ὅ τι λέγωσιν· ἅπαντεσ γὰρ οἱ μὲν οἰόνται δεῖν οὕτω τοὺσ νόμουσ ἀγορεύειν, οἱ δὲ καὶ χρῶνται καὶ κωλύουσιν ἔξω τοῦ πράγματοσ λέγειν, καθάπερ καὶ ἐν Ἀρείῳ πάγῳ, ὀρθῶσ τοῦτο νομίζοντεσ·

οὐ γὰρ δεῖ τὸν δικαστὴν διαστρέφειν εἰσ ὀργὴν προάγοντασ ἢ φθόνον ἢ ἔλεον· ὅμοιον γὰρ κἂν εἴ τισ ᾧ μέλλει χρῆσθαι κανόνι, τοῦτον ποιήσειε στρεβλόν. ἔτι δὲ φανερὸν ὅτι τοῦ μὲν ἀμφισβητοῦντοσ οὐδέν ἐστιν ἔξω τοῦ δεῖξαι τὸ πρᾶγμα ὅτι ἔστιν ἢ οὐκ ἔστιν, ἢ γέγονεν ἢ οὐ γέγονεν·

εἰ δὲ μέγα ἢ μικρόν, ἢ δίκαιον ἢ ἄδικον, ὅσα μὴ ὁ νομοθέτησ διώρικεν, αὐτὸν δή που τὸν δικαστὴν δεῖ γιγνώσκειν καὶ οὐ μανθάνειν παρὰ τῶν ἀμφισβητούντων. μάλιστα μὲν οὖν προσήκει τοὺσ ὀρθῶσ κειμένουσ νόμουσ, ὅσα ἐνδέχεται, πάντα διορίζειν αὐτούσ, καὶ ὅτι ἐλάχιστα καταλείπειν ἐπὶ τοῖσ κρίνουσι, πρῶτον μὲν ὅτι ἕνα λαβεῖν καὶ ὀλίγουσ ῥᾷον ἢ πολλοὺσ εὖ φρονοῦντασ καὶ δυναμένουσ νομοθετεῖν καὶ δικάζειν·

ἔπειθ’ αἱ μὲν νομοθεσίαι ἐκ πολλοῦ χρόνου σκεψαμένων γίνονται, αἱ δὲ κρίσεισ ἐξ ὑπογυίου, ὥστε χαλεπὸν ἀποδιδόναι τὸ δίκαιον καὶ τὸ συμφέρον καλῶσ τοὺσ κρίνοντασ. τὸ δὲ πάντων μέγιστον, ὅτι ἡ μὲν τοῦ νομοθέτου κρίσισ οὐ κατὰ μέροσ, ἀλλὰ περὶ μελλόντων τε καὶ καθόλου ἐστίν, ὁ δ’ ἐκκλησιαστὴσ καὶ δικαστὴσ ἤδη περὶ παρόντων καὶ ἀφωρισμένων κρίνουσιν· πρὸσ οὓσ καὶ τὸ φιλεῖν ἤδη καὶ τὸ μισεῖν καὶ τὸ ἴδιον συμφέρον συνήρτηται πολλάκισ, ὥστε μηκέτι δύνασθαι θεωρεῖν ἱκανῶσ τὸ ἀληθέσ, ἀλλ’ ἐπισκοτεῖν τῇ κρίσει τὸ ἴδιον ἡδὺ ἢ λυπηρόν. περὶ μὲν οὖν τῶν ἄλλων, ὥσπερ λέγομεν, δεῖ ὡσ ἐλαχίστων ποιεῖν κύριον τὸν κριτήν, περὶ δὲ τοῦ γεγονέναι ἢ μὴ γεγονέναι, ἢ ἔσεσθαι ἢ μὴ ἔσεσθαι, ἢ εἶναι ἢ μὴ εἶναι, ἀνάγκη ἐπὶ τοῖσ κριταῖσ καταλείπειν·

οὐ γὰρ δυνατὸν ταῦτα τὸν νομοθέτην προϊδεῖν. εἰ δὲ ταῦθ’ οὕτωσ ἔχει, φανερὸν ὅτι τὰ ἔξω τοῦ πράγματοσ τεχνολογοῦσιν ὅσοι τἆλλα διορίζουσιν, οἱο͂ν τί δεῖ τὸ προοίμιον ἢ τὴν διήγησιν ἔχειν, καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον μορίων·

οὐδὲν γὰρ ἐν αὐτοῖσ ἄλλο πραγματεύονται πλὴν ὅπωσ τὸν κριτὴν ποιόν τινα ποιήσωσιν, περὶ δὲ τῶν ἐντέχνων πίστεων οὐδὲν δεικνύουσιν, τοῦτο δ’ ἐστὶν ὅθεν ἄν τισ γένοιτο ἐνθυμηματικόσ. διὰ γὰρ τοῦτο τῆσ αὐτῆσ οὔσησ μεθόδου περὶ τὰ δημηγορικὰ καὶ δικανικά, καὶ καλλίονοσ καὶ πολιτικωτέρασ τῆσ δημηγορικῆσ πραγματείασ οὔσησ ἢ τῆσ περὶ τὰ συναλλάγματα, περὶ μὲν ἐκείνησ οὐδὲν λέγουσι, περὶ δὲ τοῦ δικάζεσθαι πάντεσ πειρῶνται τεχνολογεῖν, ὅτι ἧττόν ἐστι πρὸ ἔργου τὰ ἔξω τοῦ πράγματοσ λέγειν ἐν τοῖσ δημηγορικοῖσ καὶ ἧττόν ἐστι κακοῦργον ἡ δημηγορία δικολογίασ, ὅτι κοινότερον.

ἐνταῦθα μὲν γὰρ ὁ κριτὴσ περὶ οἰκείων κρίνει, ὥστ’ οὐδὲν ἄλλο δεῖ πλὴν ἀποδεῖξαι ὅτι οὕτωσ ἔχει ὥσ φησιν ὁ συμβουλεύων· ἐν δὲ τοῖσ δικανικοῖσ οὐχ ἱκανὸν τοῦτο, ἀλλὰ πρὸ ἔργου ἐστὶν ἀναλαβεῖν τὸν ἀκροατήν· περὶ ἀλλοτρίων γὰρ ἡ κρίσισ, ὥστε πρὸσ τὸ αὑτῶν σκοπούμενοι καὶ πρὸσ χάριν ἀκροώμενοι διδόασι τοῖσ ἀμφισβητοῦσιν, ἀλλ’ οὐ κρίνουσιν. διὸ καὶ πολλαχοῦ, ὥσπερ πρότερον εἶπον, ὁ νόμοσ κωλύει λέγειν ἔξω τοῦ πράγματοσ· ἐκεῖ δ’ αὐτοὶ οἱ κριταὶ τοῦτο τηροῦσιν ἱκανῶσ. ἐπεὶ δὲ φανερόν ἐστιν ὅτι ἡ μὲν ἔντεχνοσ μέθοδοσ περὶ τὰσ πίστεισ ἐστίν, ἡ δὲ πίστισ ἀπόδειξίσ τισ τότε γὰρ πιστεύομεν μάλιστα ὅταν ἀποδεδεῖχθαι ὑπολάβωμεν, ἔστι δ’ ἀπόδειξισ ῥητορικὴ ἐνθύμημα, καὶ ἔστι τοῦτο ὡσ εἰπεῖν ἁπλῶσ κυριώτατον τῶν πίστεων, τὸ δ’ ἐνθύμημα συλλογισμόσ τισ, περὶ δὲ συλλογισμοῦ ὁμοίωσ ἅπαντοσ τῆσ διαλεκτικῆσ ἐστιν ἰδεῖν, ἢ αὐτῆσ ὅλησ ἢ μέρουσ τινόσ, δῆλον ὅτι ὁ μάλιστα τοῦτο δυνάμενοσ θεωρεῖν, ἐκ τίνων καὶ πῶσ γίνεται συλλογισμόσ, οὗτοσ καὶ ἐνθυμηματικὸσ ἂν εἰή μάλιστα, προσλαβὼν περὶ ποῖά τέ ἐστι τὸ ἐνθύμημα καὶ τίνασ ἔχει διαφορὰσ πρὸσ τοὺσ λογικοὺσ συλλογισμούσ.

τό τε γὰρ ἀληθὲσ καὶ τὸ ὅμοιον τῷ ἀληθεῖ τῆσ αὐτῆσ ἐστι δυνάμεωσ ἰδεῖν, ἅμα δὲ καὶ οἱ ἄνθρωποι πρὸσ τὸ ἀληθὲσ πεφύκασιν ἱκανῶσ καὶ τὰ πλείω τυγχάνουσι τῆσ ἀληθείασ· διὸ πρὸσ τὰ ἔνδοξα στοχαστικῶσ ἔχειν τοῦ ὁμοίωσ ἔχοντοσ καὶ πρὸσ τὴν ἀλήθειάν ἐστιν. ὅτι μὲν οὖν τὰ ἔξω τοῦ πράγματοσ οἱ ἄλλοι τεχνολογοῦσι, καὶ διότι μᾶλλον ἀπονενεύκασι πρὸσ τὸ δικολογεῖν, φανερόν· χρήσιμοσ δέ ἐστιν ἡ ῥητορικὴ διά τε τὸ φύσει εἶναι κρείττω τἀληθῆ καὶ τὰ δίκαια τῶν ἐναντίων, ὥστε ἐὰν μὴ κατὰ τὸ προσῆκον αἱ κρίσεισ γίγνωνται, ἀνάγκη δι’ αὑτῶν ἡττᾶσθαι, τοῦτο δ’ ἐστὶν ἄξιον ἐπιτιμήσεωσ, ἔτι δὲ πρὸσ ἐνίουσ οὐδ’ εἰ τὴν ἀκριβεστάτην ἔχοιμεν ἐπιστήμην, ῥᾴδιον ἀπ’ ἐκείνησ πεῖσαι λέγοντασ·

διδασκαλίασ γάρ ἐστιν ὁ κατὰ τὴν ἐπιστήμην λόγοσ, τοῦτο δὲ ἀδύνατον, ἀλλ’ ἀνάγκη διὰ τῶν κοινῶν ποιεῖσθαι τὰσ πίστεισ καὶ τοὺσ λόγουσ, ὥσπερ καὶ ἐν τοῖσ Τοπικοῖσ ἐλέγομεν περὶ τῆσ πρὸσ τοὺσ πολλοὺσ ἐντεύξεωσ. ἔτι δὲ τἀναντία δεῖ δύνασθαι πείθειν, καθάπερ καὶ ἐν τοῖσ συλλογισμοῖσ, οὐχ ὅπωσ ἀμφότερα πράττωμεν οὐ γὰρ δεῖ τὰ φαῦλα πείθειν, ἀλλ’ ἵνα μὴ λανθάνῃ πῶσ ἔχει, καὶ ὅπωσ ἄλλου χρωμένου τοῖσ λόγοισ μὴ δικαίωσ αὐτοὶ λύειν ἔχωμεν. τῶν μὲν οὖν ἄλλων τεχνῶν οὐδεμία τἀναντία συλλογίζεται, ἡ δὲ διαλεκτικὴ καὶ ἡ ῥητορικὴ μόναι τοῦτο ποιοῦσιν· ὁμοίωσ γάρ εἰσιν ἀμφότεραι τῶν ἐναντίων. τὰ μέντοι ὑποκείμενα πράγματα οὐχ ὁμοίωσ ἔχει, ἀλλ’ ἀεὶ τἀληθῆ καὶ τὰ βελτίω τῇ φύσει εὐσυλλογιστότερα καὶ πιθανώτερα ὡσ ἁπλῶσ εἰπεῖν. πρὸσ δὲ τούτοισ ἄτοπον εἰ τῷ σώματι μὲν αἰσχρὸν μὴ δύνασθαι βοηθεῖν ἑαυτῷ, λόγῳ δ’ οὐκ αἰσχρόν· ὃ μᾶλλον ἴδιόν ἐστιν ἀνθρώπου τῆσ τοῦ σώματοσ χρείασ. εἰ δ’ ὅτι μεγάλα βλάψειεν ἂν ὁ χρώμενοσ ἀδίκωσ τῇ τοιαύτῃ δυνάμει τῶν λόγων, τοῦτό γε κοινόν ἐστι κατὰ πάντων τῶν ἀγαθῶν πλὴν ἀρετῆσ, καὶ μάλιστα κατὰ τῶν χρησιμωτάτων, οἱο͂ν ἰσχύοσ ὑγιείασ πλούτου στρατηγίασ·

τούτοισ γὰρ ἄν τισ ὠφελήσειεν τὰ μέγιστα χρώμενοσ δικαίωσ καὶ βλάψειεν ἀδίκωσ. ὅτι μὲν οὖν οὐκ ἔστιν οὐθενόσ τινοσ γένουσ ἀφωρισμένου ἡ ῥητορική, ἀλλὰ καθάπερ ἡ διαλεκτική, καὶ ὅτι χρήσιμοσ, φανερόν, καὶ ὅτι οὐ τὸ πεῖσαι ἔργον αὐτῆσ, ἀλλὰ τὸ ἰδεῖν τὰ ὑπάρχοντα πιθανὰ περὶ ἕκαστον, καθάπερ καὶ ἐν ταῖσ ἄλλαισ τέχναισ πάσαισ οὐδὲ γὰρ ἰατρικῆσ τὸ ὑγιᾶ ποιῆσαι, ἀλλὰ μέχρι οὗ ἐνδέχεται, μέχρι τούτου προαγαγεῖν·

ἔστιν γὰρ καὶ τοὺσ ἀδυνάτουσ μεταλαβεῖν ὑγιείασ ὅμωσ θεραπεῦσαι καλῶσ· πρὸσ δὲ τούτοισ ὅτι τῆσ αὐτῆσ τό τε πιθανὸν καὶ τὸ φαινόμενον ἰδεῖν πιθανόν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῆσ διαλεκτικῆσ συλλογισμόν τε καὶ φαινόμενον συλλογισμόν· ἡ γὰρ σοφιστικὴ οὐκ ἐν τῇ δυνάμει ἀλλ’ ἐν τῇ προαιρέσει· πλὴν ἐνταῦθα μὲν ἔσται ὁ μὲν κατὰ τὴν ἐπιστήμην ὁ δὲ κατὰ τὴν προαίρεσιν ῥήτωρ, ἐκεῖ δὲ σοφιστὴσ μὲν κατὰ τὴν προαίρεσιν, διαλεκτικὸσ δὲ οὐ κατὰ τὴν προαίρεσιν ἀλλὰ κατὰ τὴν δύναμιν. περὶ δὲ αὐτῆσ ἤδη τῆσ μεθόδου πειρώμεθα λέγειν, πῶσ τε καὶ ἐκ τίνων δυνησόμεθα τυγχάνειν τῶν προκειμένων. πάλιν οὖν οἱο͂ν ἐξ ὑπαρχῆσ ὁρισάμενοι αὐτὴν τίσ ἐστι, λέγωμεν τὰ λοιπά.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 1

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION