Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 2

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 2)

ἔστω δὴ ἡ ῥητορικὴ δύναμισ περὶ ἕκαστον τοῦ θεωρῆσαι τὸ ἐνδεχόμενον πιθανόν. τοῦτο γὰρ οὐδεμιᾶσ ἑτέρασ ἐστὶ τέχνησ ἔργον· τῶν γὰρ ἄλλων ἑκάστη περὶ τὸ αὑτῇ ὑποκείμενόν ἐστιν διδασκαλικὴ καὶ πειστική, οἱο͂ν ἰατρικὴ περὶ ὑγιεινῶν καὶ νοσερῶν, καὶ γεωμετρία περὶ τὰ συμβεβηκότα πάθη τοῖσ μεγέθεσι, καὶ ἀριθμητικὴ περὶ ἀριθμῶν, ὁμοίωσ δὲ καὶ αἱ λοιπαὶ τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν· ἡ δὲ ῥητορικὴ περὶ τοῦ δοθέντοσ ὡσ εἰπεῖν δοκεῖ δύνασθαι θεωρεῖν τὸ πιθανόν, διὸ καί φαμεν αὐτὴν οὐ περί τι γένοσ ἴδιον ἀφωρισμένον ἔχειν τὸ τεχνικόν. τῶν δὲ πίστεων αἱ μὲν ἄτεχνοί εἰσιν αἱ δ’ ἔντεχνοι.

ἄτεχνα δὲ λέγω ὅσα μὴ δι’ ἡμῶν πεπόρισται ἀλλὰ προϋπῆρχεν, οἱο͂ν μάρτυρεσ βάσανοι συγγραφαὶ καὶ ὅσα τοιαῦτα, ἔντεχνα δὲ ὅσα διὰ τῆσ μεθόδου καὶ δι’ ἡμῶν κατασκευασθῆναι δυνατόν, ὥστε δεῖ τούτων τοῖσ μὲν χρήσασθαι, τὰ δὲ εὑρεῖν. τῶν δὲ διὰ τοῦ λόγου ποριζομένων πίστεων τρία εἴδη ἔστιν·

αἱ μὲν γάρ εἰσιν ἐν τῷ ἤθει τοῦ λέγοντοσ, αἱ δὲ ἐν τῷ τὸν ἀκροατὴν διαθεῖναί πωσ, αἱ δὲ ἐν αὐτῷ τῷ λόγῳ διὰ τοῦ δεικνύναι ἢ φαίνεσθαι δεικνύναι. διὰ μὲν οὖν τοῦ ἤθουσ, ὅταν οὕτω λεχθῇ ὁ λόγοσ ὥστε ἀξιόπιστον ποιῆσαι τὸν λέγοντα·

τοῖσ γὰρ ἐπιεικέσι πιστεύομεν μᾶλλον καὶ θᾶττον, περὶ πάντων μὲν ἁπλῶσ, ἐν οἷσ δὲ τὸ ἀκριβὲσ μὴ ἔστιν ἀλλὰ τὸ ἀμφιδοξεῖν, καὶ παντελῶσ. δεῖ δὲ καὶ τοῦτο συμβαίνειν διὰ τοῦ λόγου, ἀλλὰ μὴ διὰ τοῦ προδεδοξάσθαι ποιόν τινα εἶναι τὸν λέγοντα· οὐ γάρ, ὥσπερ ἔνιοι τῶν τεχνολογούντων, <οὐ> τίθεμεν ἐν τῇ τέχνῃ καὶ τὴν ἐπιείκειαν τοῦ λέγοντοσ, ὡσ οὐδὲν συμβαλλομένην πρὸσ τὸ πιθανόν, ἀλλὰ σχεδὸν ὡσ εἰπεῖν κυριωτάτην ἔχει πίστιν τὸ ἦθοσ. διὰ δὲ τῶν ἀκροατῶν, ὅταν εἰσ πάθοσ ὑπὸ τοῦ λόγου προαχθῶσιν·

οὐ γὰρ ὁμοίωσ ἀποδίδομεν τὰσ κρίσεισ λυπούμενοι καὶ χαίροντεσ, ἢ φιλοῦντεσ καὶ μισοῦντεσ· πρὸσ ὃ καὶ μόνον πειρᾶσθαί φαμεν πραγματεύεσθαι τοὺσ νῦν τεχνολογοῦντασ. περὶ μὲν οὖν τούτων δηλωθήσεται καθ’ ἕκαστον, ὅταν περὶ τῶν παθῶν λέγωμεν, διὰ δὲ τοῦ λόγου πιστεύουσιν, ὅταν ἀληθὲσ ἢ φαινόμενον δείξωμεν ἐκ τῶν περὶ ἕκαστα πιθανῶν.

ἐπεὶ δ’ αἱ πίστεισ διὰ τούτων εἰσί, φανερὸν ὅτι ταύτασ ἐστὶ λαβεῖν τοῦ συλλογίσασθαι δυναμένου καὶ τοῦ θεωρῆσαι περὶ τὰ ἤθη καὶ περὶ τὰσ ἀρετὰσ καὶ τρίτον τοῦ περὶ τὰ πάθη, τί τε ἕκαστόν ἐστιν τῶν παθῶν καὶ ποῖόν τι, καὶ ἐκ τίνων ἐγγίνεται καὶ πῶσ, ὥστε συμβαίνει τὴν ῥητορικὴν οἱο͂ν παραφυέσ τι τῆσ διαλεκτικῆσ εἶναι καὶ τῆσ περὶ τὰ ἤθη πραγματείασ, ἣν δίκαιόν ἐστι προσαγορεύειν πολιτικήν.

διὸ καὶ ὑποδύεται ὑπὸ τὸ σχῆμα τὸ τῆσ πολιτικῆσ ἡ ῥητορικὴ καὶ οἱ ἀντιποιούμενοι ταύτησ τὰ μὲν δι’ ἀπαιδευσίαν, τὰ δὲ δι’ ἀλαζονείαν, τὰ δὲ καὶ δι’ ἄλλασ αἰτίασ ἀνθρωπικάσ· ἔστι γὰρ μόριόν τι τῆσ διαλεκτικῆσ καὶ ὁμοίωμα, καθάπερ καὶ ἀρχόμενοι εἴπομεν· περὶ οὐδενὸσ γὰρ ὡρισμένου οὐδετέρα αὐτῶν ἐστιν ἐπιστήμη πῶσ ἔχει, ἀλλὰ δυνάμεισ τινὲσ τοῦ πορίσαι λόγουσ. περὶ μὲν οὖν τῆσ δυνάμεωσ αὐτῶν, καὶ πῶσ ἔχουσι πρὸσ ἀλλήλασ, εἴρηται σχεδὸν ἱκανῶσ·

τῶν δὲ διὰ τοῦ δεικνύναι ἢ φαίνεσθαι δεικνύναι, καθάπερ καὶ ἐν τοῖσ διαλεκτικοῖσ τὸ μὲν ἐπαγωγή ἐστιν, τὸ δὲ συλλογισμόσ, τὸ δὲ φαινόμενοσ συλλογισμόσ, καὶ ἐνταῦθα ὁμοίωσ· ἔστιν γὰρ τὸ μὲν παράδειγμα ἐπαγωγή, τὸ δ’ ἐνθύμημα συλλογισμόσ, τὸ δὲ φαινόμενον ἐνθύμημα φαινόμενοσ συλλογισμόσ. καλῶ δ’ ἐνθύμημα μὲν ῥητορικὸν συλλογισμόν, παράδειγμα δὲ ἐπαγωγὴν ῥητορικήν. πάντεσ δὲ τὰσ πίστεισ ποιοῦνται διὰ τοῦ δεικνύναι ἢ παραδείγματα λέγοντεσ ἢ ἐνθυμήματα, καὶ παρὰ ταῦτα οὐδέν· ὥστ’ εἴπερ καὶ ὅλωσ ἀνάγκη ἢ συλλογιζόμενον ἢ ἐπάγοντα δεικνύναι ὁτιοῦν ἢ ὁντινοῦν δῆλον δ’ ἡμῖν τοῦτο ἐκ τῶν Ἀναλυτικῶν, ἀναγκαῖον ἑκάτερον αὐτῶν ἑκατέρῳ τούτων τὸ αὐτὸ εἶναι. τίσ δ’ ἐστὶν διαφορὰ παραδείγματοσ καὶ ἐνθυμήματοσ, φανερὸν ἐκ τῶν Τοπικῶν ἐκεῖ γὰρ περὶ συλλογισμοῦ καὶ ἐπαγωγῆσ εἴρηται πρότερον, ὅτι τὸ μὲν ἐπὶ πολλῶν καὶ ὁμοίων δείκνυσθαι ὅτι οὕτωσ ἔχει ἐκεῖ μὲν ἐπαγωγή ἐστιν ἐνταῦθα δὲ παράδειγμα, τὸ δὲ τινῶν ὄντων ἕτερόν τι διὰ ταῦτα συμβαίνειν παρὰ ταῦτα τῷ ταῦτα εἶναι ἢ καθόλου ἢ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ ἐκεῖ μὲν συλλογισμὸσ ἐνταῦθα δὲ ἐνθύμημα καλεῖται.

φανερὸν δὲ καὶ ὅτι ἑκάτερον ἔχει ἀγαθὸν τὸ εἶδοσ τῆσ ῥητορείασ·

καθάπερ γὰρ καὶ ἐν τοῖσ μεθοδικοῖσ εἴρηται, καὶ ἐν τούτοισ ὁμοίωσ ἔχει· εἰσὶν γὰρ αἱ μὲν παραδειγματώδεισ ῥητορεῖαι αἱ δὲ ἐνθυμηματικαί, καὶ ῥήτορεσ ὁμοίωσ οἱ μὲν παραδειγματώδεισ οἱ δὲ ἐνθυμηματικοί. πιθανοὶ μὲν οὖν οὐχ ἧττον οἱ λόγοι οἱ διὰ τῶν παραδειγμάτων, θορυβοῦνται δὲ μᾶλλον οἱ ἐνθυμηματικοί· τὴν δ’ αἰτίαν αὐτῶν, καὶ πῶσ ἑκατέρῳ χρηστέον, ἐροῦμεν ὕστερον·

νῦν δὲ περὶ αὐτῶν τούτων μᾶλλον διορίσωμεν καθαρῶσ. ἐπεὶ γὰρ τὸ πιθανὸν τινὶ πιθανόν ἐστι, καὶ τὸ μὲν εὐθὺσ ὑπάρχει δι’ αὑτὸ πιθανὸν καὶ πιστὸν τὸ δὲ τῷ δείκνυσθαι δοκεῖν διὰ τοιούτων, οὐδεμία δὲ τέχνη σκοπεῖ τὸ καθ’ ἕκαστον, οἱο͂ν ἡ ἰατρικὴ τί Σωκράτει τὸ ὑγιεινόν ἐστιν ἢ Καλλίᾳ, ἀλλὰ τί τῷ τοιῷδε ἢ τοῖσ τοιοῖσδε τοῦτο γὰρ ἔντεχνον, τὸ δὲ καθ’ ἕκαστον ἄπειρον καὶ οὐκ ἐπιστητόν, οὐδὲ ἡ ῥητορικὴ τὸ καθ’ ἕκαστον ἔνδοξον θεωρήσει, οἱο͂ν Σωκράτει ἢ Ἱππίᾳ, ἀλλὰ τὸ τοιοισδί, καθάπερ καὶ ἡ διαλεκτική. καὶ γὰρ ἐκείνη συλλογίζεται οὐκ ἐξ ὧν ἔτυχεν φαίνεται γὰρ ἄττα καὶ τοῖσ παραληροῦσιν, ἀλλ’ ἐκείνη μὲν ἐκ τῶν λόγου δεομένων, ἡ δὲ ῥητορικὴ ἐκ τῶν ἤδη βουλεύεσθαι εἰωθότων. ἔστιν δὲ τὸ ἔργον αὐτῆσ περί τε τοιούτων περὶ ὧν βουλευόμεθα καὶ τέχνασ μὴ ἔχομεν, καὶ ἐν τοῖσ τοιούτοισ ἀκροαταῖσ οἳ οὐ δύνανται διὰ πολλῶν συνορᾶν οὐδὲ λογίζεσθαι πόρρωθεν.

βουλευόμεθα δὲ περὶ τῶν φαινομένων ἐνδέχεσθαι ἀμφοτέρωσ ἔχειν· περὶ γὰρ τῶν ἀδυνάτων ἄλλωσ ἢ γενέσθαι ἢ ἔσεσθαι ἢ ἔχειν οὐδεὶσ βουλεύεται οὕτωσ ὑπολαμβάνων· οὐδὲν γὰρ πλέον. ἐνδέχεται δὲ συλλογίζεσθαι καὶ συνάγειν τὰ μὲν ἐκ συλλελογισμένων πρότερον, τὰ δ’ ἐξ ἀσυλλογίστων μέν, δεομένων δὲ συλλογισμοῦ διὰ τὸ μὴ εἶναι ἔνδοξα, ἀνάγκη δὲ τούτων τὸ μὲν μὴ εἶναι εὐεπακολούθητον διὰ τὸ μῆκοσ ὁ γὰρ κριτὴσ ὑπόκειται εἶναι ἁπλοῦσ, τὰ δὲ μὴ πιθανὰ διὰ τὸ μὴ ἐξ ὁμολογουμένων εἶναι μηδ’ ἐνδόξων, ὥστ’ ἀναγκαῖον τό τε ἐνθύμημα εἶναι καὶ τὸ παράδειγμα περί τε τῶν ἐνδεχομένων ὡσ τὰ πολλὰ ἔχειν ἄλλωσ, τὸ μὲν παράδειγμα ἐπαγωγὴν τὸ δ’ ἐνθύμημα συλλογισμόν, καὶ ἐξ ὀλίγων τε καὶ πολλάκισ ἐλαττόνων ἢ ἐξ ὧν ὁ πρῶτοσ συλλογισμόσ·

ἐὰν γὰρ ᾖ τι τούτων γνώριμον, οὐδὲ δεῖ λέγειν· αὐτὸσ γὰρ τοῦτο προστίθησιν ὁ ἀκροατήσ, οἱο͂ν ὅτι Δωριεὺσ στεφανίτην ἀγῶνα νενίκηκεν· ἱκανὸν γὰρ εἰπεῖν ὅτι Ὀλύμπια νενίκηκεν, τὸ δ’ ὅτι στεφανίτησ τὰ Ὀλύμπια οὐδὲ δεῖ προσθεῖναι· γιγνώσκουσι γὰρ πάντεσ. ἐπεὶ δ’ ἐστὶν ὀλίγα μὲν τῶν ἀναγκαίων ἐξ ὧν οἱ ῥητορικοὶ συλλογισμοί εἰσι τὰ γὰρ πολλὰ περὶ ὧν αἱ κρίσεισ καὶ αἱ σκέψεισ ἐνδέχεται καὶ ἄλλωσ ἔχειν·

περὶ ὧν μὲν γὰρ πράττουσι βουλεύονται καὶ σκοποῦσι, τὰ δὲ πραττόμενα πάντα τοιούτου γένουσ ἐστί, καὶ οὐδὲν ὡσ ἔποσ εἰπεῖν ἐξ ἀνάγκησ τούτων, τὰ δ’ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ συμβαίνοντα καὶ ἐνδεχόμενα ἐκ τοιούτων ἀνάγκη ἑτέρων συλλογίζεσθαι, τὰ δ’ ἀναγκαῖα ἐξ ἀναγκαίων· δῆλον δ’ ἡμῖν καὶ τοῦτο ἐκ τῶν Ἀναλυτικῶν, φανερὸν ὅτι ἐξ ὧν τὰ ἐνθυμήματα λέγεται, τὰ μὲν ἀναγκαῖα ἔσται, τὰ δὲ πλεῖστα ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ, τὰ δ’ ἐνθυμήματα ἐξ εἰκότων καὶ ἐκ σημείων, ὥστε ἀνάγκη τούτων ἑκάτερον ἑκατέρῳ ταὐτὸ εἶναι. τὸ μὲν γὰρ εἰκόσ ἐστι τὸ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ γινόμενον, οὐχ ἁπλῶσ δὲ καθάπερ ὁρίζονταί τινεσ, ἀλλὰ τὸ περὶ τὰ ἐνδεχόμενα ἄλλωσ ἔχειν, οὕτωσ ἔχον πρὸσ ἐκεῖνο πρὸσ ὃ εἰκὸσ ὡσ τὸ καθόλου πρὸσ τὸ κατὰ μέροσ·

τῶν δὲ σημείων τὸ μὲν οὕτωσ ἔχει ὡσ τῶν καθ’ ἕκαστόν τι πρὸσ τὸ καθόλου, τὸ δὲ ὡσ τῶν καθόλου τι πρὸσ τὸ κατὰ μέροσ.

τούτων δὲ τὸ μὲν ἀναγκαῖον τεκμήριον, τὸ δὲ μὴ ἀναγκαῖον ἀνώνυμόν ἐστι κατὰ τὴν διαφοράν. ἀναγκαῖα μὲν οὖν λέγω ἐξ ὧν γίνεται συλλογισμόσ·

διὸ καὶ τεκμήριον τὸ τοιοῦτον τῶν σημείων ἐστίν· ὅταν γὰρ μὴ ἐνδέχεσθαι οἰώνται λῦσαι τὸ λεχθέν, τότε φέρειν οἰόνται τεκμήριον ὡσ δεδειγμένον καὶ πεπερασμένον· τὸ γὰρ τέκμαρ καὶ πέρασ ταὐτόν ἐστι κατὰ τὴν ἀρχαίαν γλῶτταν. ἔστιν δὲ τῶν σημείων τὸ μὲν ὡσ τὸ καθ’ ἕκαστον πρὸσ τὸ καθόλου ὧδε, οἱο͂ν εἴ τισ εἴπειεν σημεῖον εἶναι ὅτι οἱ σοφοὶ δίκαιοι, Σωκράτησ γὰρ σοφὸσ ἦν καὶ δίκαιοσ.

τοῦτο μὲν οὖν σημεῖον, λυτὸν δέ, κἂν ἀληθὲσ ᾖ τὸ εἰρημένον ἀσυλλόγιστον γὰρ, τὸ δέ, οἱο͂ν εἴ τισ εἴπειεν σημεῖον ὅτι νοσεῖ, πυρέττει γάρ, ἢ τέτοκεν, ὅτι γάλα ἔχει, ἀναγκαῖον. ὅπερ τῶν σημείων τεκμήριον μόνον ἐστίν· μόνον γάρ, ἂν ἀληθὲσ ᾖ, ἄλυτόν ἐστιν. τὸ δὲ ὡσ τὸ καθόλου πρὸσ τὸ κατὰ μέροσ ἔχον, οἱο͂ν εἴ τισ εἴπειεν ὅτι πυρέττει σημεῖον εἶναι, πυκνὸν γὰρ ἀναπνεῖ. λυτὸν δὲ καὶ τοῦτο, κἂν ἀληθὲσ ᾖ· ἐνδέχεται γὰρ καὶ μὴ πυρέττοντα πνευστιᾶν. τί μὲν οὖν εἰκόσ ἐστι καὶ τί σημεῖον καὶ τεκμήριον, καὶ τί διαφέρουσιν, εἴρηται μὲν καὶ νῦν, μᾶλλον δὲ φανερῶσ καὶ περὶ τούτων, καὶ διὰ τίν’ αἰτίαν τὰ μὲν ἀσυλλόγιστά ἐστι τὰ δὲ συλλελογισμένα, ἐν τοῖσ Ἀναλυτικοῖσ διώρισται περὶ αὐτῶν. παράδειγμα δὲ ὅτι μέν ἐστιν ἐπαγωγὴ καὶ περὶ ποῖα ἐπαγωγή, εἴρηται·

ἔστι δὲ οὔτε ὡσ μέροσ πρὸσ ὅλον οὔθ’ ὡσ ὅλον πρὸσ μέροσ οὔθ’ ὡσ ὅλον πρὸσ ὅλον, ἀλλ’ ὡσ μέροσ πρὸσ μέροσ, ὅμοιον πρὸσ ὅμοιον ‐ ὅταν ἄμφω μὲν ᾖ ὑπὸ τὸ αὐτὸ γένοσ, γνωριμώτερον δὲ θάτερον ᾖ θατέρου, παράδειγμά ἐστιν· οἱο͂ν ὅτι ἐπεβούλευε τυραννίδι Διονύσιοσ αἰτῶν τὴν φυλακήν· καὶ γὰρ Πεισίστρατοσ πρότερον ἐπιβουλεύων ᾔτει φυλακὴν καὶ λαβὼν ἐτυράννησε, καὶ Θεαγένησ ἐν Μεγάροισ· καὶ ἄλλοι ὅσουσ ἴσασι, παράδειγμα πάντεσ γίγνονται τοῦ Διονυσίου, ὃν οὐκ ἴσασίν πω εἰ διὰ τοῦτο αἰτεῖ. πάντα δὲ ταῦτα ὑπὸ τὸ αὐτὸ καθόλου, ὅτι ὁ ἐπιβουλεύων τυραννίδι φυλακὴν αἰτεῖ. ἐξ ὧν μὲν οὖν λέγονται αἱ δοκοῦσαι εἶναι πίστεισ ἀποδεικτικαί, εἴρηται. τῶν δὲ ἐνθυμημάτων μεγίστη διαφορὰ καὶ μάλιστα λεληθυῖα σχεδὸν παρὰ πᾶσίν ἐστιν ἥπερ καὶ περὶ τὴν διαλεκτικὴν μέθοδον τῶν συλλογισμῶν·

τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν ἐστι κατὰ τὴν ῥητορικὴν ὥσπερ καὶ κατὰ τὴν διαλεκτικὴν μέθοδον τῶν συλλογισμῶν, τὰ δὲ κατ’ ἄλλασ τέχνασ καὶ δυνάμεισ, τὰσ μὲν οὔσασ τὰσ δ’ οὔπω κατειλημμένασ· διὸ καὶ λανθάνουσίν τε τοὺσ ἀκροατὰσ καὶ μᾶλλον ἁπτόμενοι κατὰ τρόπον μεταβαίνουσιν ἐξ αὐτῶν. μᾶλλον δὲ σαφὲσ ἔσται τὸ λεγόμενον διὰ πλειόνων ῥηθέν. λέγω γὰρ διαλεκτικούσ τε καὶ ῥητορικοὺσ συλλογισμοὺσ εἶναι περὶ ὧν τοὺσ τόπουσ λέγομεν·

ἂν γὰρ ἐντύχῃ ἀρχαῖσ, οὐκέτι διαλεκτικὴ οὐδὲ ῥητορικὴ ἀλλ’ ἐκείνη ἔσται ἧσ ἔχει τὰσ ἀρχάσ. οὗτοι δ’ εἰσὶν οἱ κοινοὶ περὶ δικαίων καὶ φυσικῶν καὶ περὶ πολιτικῶν καὶ περὶ πολλῶν διαφερόντων εἴδει, οἱο͂ν ὁ τοῦ μᾶλλον καὶ ἧττον τόποσ· οὐδὲν γὰρ μᾶλλον ἔσται ἐκ τούτου συλλογίσασθαι ἢ ἐνθύμημα εἰπεῖν περὶ δικαίων ἢ περὶ φυσικῶν ἢ περὶ ὁτουοῦν· καίτοι ταῦτα εἴδει διαφέρει. ἴδια δὲ ὅσα ἐκ τῶν περὶ ἕκαστον εἶδοσ καὶ γένοσ προτάσεών ἐστιν, οἱο͂ν περὶ φυσικῶν εἰσι προτάσεισ ἐξ ὧν οὔτε ἐνθύμημα οὔτε συλλογισμὸσ ἔστι περὶ τῶν ἠθικῶν, καὶ περὶ τούτων ἄλλαι ἐξ ὧν οὐκ ἔσται περὶ τῶν φυσικῶν· ὁμοίωσ δὲ τοῦτ’ ἔχει ἐπὶ πάντων. κἀκεῖνα μὲν οὐ ποιήσει περὶ οὐδὲν γένοσ ἔμφρονα· περὶ οὐδὲν γὰρ ὑποκείμενόν ἐστιν· ταῦτα δὲ ὅσῳ τισ ἂν βέλτιον ἐκλέγηται τὰσ προτάσεισ, λήσει ποιήσασ ἄλλην ἐπιστήμην τῆσ διαλεκτικῆσ καὶ ῥητορικῆσ· ἔστι δὲ τὰ πλεῖστα τῶν ἐνθυμημάτων ἐκ τούτων τῶν εἰδῶν λεγόμενα, τῶν κατὰ μέροσ καὶ ἰδίων, ἐκ δὲ τῶν κοινῶν ἐλάττω.

καθάπερ οὖν καὶ ἐν τοῖσ Τοπικοῖσ, καὶ ἐνταῦθα διαιρετέον τῶν ἐνθυμημάτων τά τε εἴδη καὶ τοὺσ τόπουσ ἐξ ὧν ληπτέον. λέγω δ’ εἴδη μὲν τὰσ καθ’ ἕκαστον γένοσ ἰδίασ προτάσεισ, τόπουσ δὲ τοὺσ κοινοὺσ ὁμοίωσ πάντων. πρότερον οὖν εἴπωμεν περὶ τῶν εἰδῶν· πρῶτον δὲ λάβωμεν τὰ γένη τῆσ ῥητορικῆσ, ὅπωσ διελόμενοι πόσα ἐστίν, περὶ τούτων χωρὶσ λαμβάνωμεν τὰ στοιχεῖα καὶ τὰσ προτάσεισ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION