Plutarch, Sertorius, chapter 26 4:

ἀεὶ μὲν οὖν τὰ μετὰ Σερτωρίου δεῖπνα πολλὴν εἶχεν αἰδῶ καί κόσμον, οὔτε ὁρᾶν τι τῶν αἰσχρῶν οὔτε ἀκούειν ὑπομένοντοσ, ἀλλὰ καί τοὺσ συνόντασ εὐτάκτοισ καί ἀνυβρίστοισ παιδιαῖσ χρῆσθαι καί φιλοφροσύναισ ἐθίζοντοσ· τότε δέ, τοῦ πότου μεσοῦντοσ, ἀρχὴν ἁψιμαχίασ ζητοῦντεσ ἀναφανδὸν ἀκολάστοισ ἐχρῶντο ῥήμασι, καί πολλὰ προσποιούμενοι μεθύειν ἠσέλγαινον ὡσ παροξυνοῦντεσ ἐκεῖνον, ὁ δὲ εἴτε δυσχεραίνων τὴν ἀκοσμίαν, εἴτε τὴν διάνοιαν αὐτῶν τῇ θρασύτητι τῆσ λαλιᾶσ καί τῇ παρὰ τὸ εἰωθὸσ ὀλιγωρίᾳ συμφρονήσασ, μετέβαλε τὸ σχῆμα τῆσ κχισίασ, ὕπτιον ἀνεὶσ ἑαυτὸν, ὡσ οὔτε προσέχων οὔτε κατακούων.