Plutarch, Sertorius, chapter 11

(플루타르코스, Sertorius, chapter 11)

οὐ μὴν ἀλλὰ τότε γε τῶν Λυσιτανῶν καλούντων ἀπῆρεν ἐκ Λιβύησ, καὶ τούτουσ συνέταττεν εὐθὺσ αὐτοκράτωρ στρατηγὸσ, καὶ τὴν ἐγγὺσ Ἰβηρίαν ὑπήκοον ἐποιεῖτο, τῶν πλείστων ἑκουσίωσ προστιθεμένων, μάλιστα μὲν διὰ τὸ πρᾷον αὐτοῦ καὶ δραστήριον, ἔστι δὲ ἃ καὶ σοφιστικῶσ αὐτὸσ εἰσ ἀπάτην καὶ κήλησιν ἐμηχανᾶτο. καὶ πρῶτόν γε πάντων τὸ περὶ τὴν ἔλαφον. ἦν δὲ τοιόνδε. Σπανὸσ ἀνὴρ δημότησ τῶν ἐπὶ χώρασ βιούντων ἐλάφῳ νεοτόκῳ φευγούσῃ κυνηγέτασ ἐπιτυχών αὐτῆσ μὲν ἀπελείφθη, τὴν δὲ νεβρὸν, ἐκπλαγεὶσ τῇ καινότητι τῆσ χρόασ λευκὴ γὰρ ἦν πᾶσα, λαμβάνει διώξασ.

κατὰ τύχην δὲ Σερτωρίου τοῖσ τόποισ ἐναυλισαμένου, καὶ πᾶν ὅ τισ ἐξ ἄγρασ ἢ γεωργίασ ἥκοι κομίζων δῶρον ἀσμένωσ δεχομένου, καὶ φιλοφρόνωσ ἀμειβομένου τοὺσ θεραπεύοντασ, ἐγχειρίζει φέρων αὐτῷ τὴν νεβρὸν. ὁ δὲ δεξάμενοσ αὐτίκα μὲν ἥσθη μετρίωσ·

χρόνῳ δὲ ποιησάμενοσ τιθασὸν οὕτω καὶ φιλάνθρωπον ὥστε καὶ καλοῦντοσ ἀκούειν, καὶ βαδίζοντί ποι παρακολουθεῖν, ὄχλου τε καὶ θορύβου παντὸσ ἀνέχεσθαι στρατιωτικοῦ, κατὰ μικρὸν ἐξεθείαζε φάσκων Ἀρτέμιδοσ δῶρον τὴν ἔλαφον εἶναι, καὶ πολλὰ τῶν ἀδήλων ἐπεφήμιζεν αὐτῷ δηλοῦν, γινώσκων εὐάλωτον εἰσ δεισιδαιμονίαν εἶναι φύσει τὸ βαρβαρικόν. ὁ δὲ καὶ προσετεχνᾶτο τοιάδε· γνοὺσ γὰρ ἂν κρύφα τοὺσ πολεμίουσ ἐμβεβληκότασ ποι τῆσ ὑπ’ αὐτὸν χώρασ ἢ πόλιν ἀφιστάντασ, προσεποιεῖτο τὴν ἔλαφον αὐτῷ κατὰ τοὺσ ὕπνουσ διειλέχθαι, κελεύουσαν ἐν ἑτοίμῳ τὰσ δυνάμεισ ἔχειν, αὖθισ δὲ νίκην τινὰ τῶν ἑαυτοῦ στρατη·

γῶν ἀκούσασ τὸν μὲν ἄγγελον ἔκρυπτε, τὴν δὲ ἔλαφον ἐστεφανωμένην ἐπ’ εὐαγγελίοισ προῆγεν, εὐθυμεῖσθαι παρακαλῶν καὶ τοῖσ θεοῖσ θύειν ὡσ ἀγαθόν τι πευσομένουσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION