헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Δεφαξιά21́

(플루타르코스, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 21)

εἰπόντοσ δὲ τοῦτο τοῦ Λευκίου, συνεξέδραμον ἅμα πωσ τῷ λόγῳ ὅ τε Φαρνάκησ καὶ ὁ Ἀπολλωνίδησ εἶτα, τοῦ Ἀπολλωνίδου παρέντοσ, ὁ Φαρνάκησ εἶπεν, ὅτι τοῦτο καὶ μάλιστα τὴν σελήνην δείκνυσιν ἄστρον ἢ πῦρ οὖσαν· οὐ γάρ ἐστι παντελῶσ ἄδηλοσ ἐν ταῖσ ἐκλείψεσιν, ἀλλὰ διαφαίνει τινὰ χρόαν ἀνθρακώδη καὶ βλοσυράν, ἣτισ ἴδιόσ ἐστιν αὐτῆσ. ὁ δ’ Ἀπολλωνίδησ ἐνέστη περὶ τῆσ σκιᾶσ ἀεὶ γὰρ οὕτωσ ὀνομάζειν τοὺσ μαθηματικοὺσ; τὸν ἀλαμπῆ τόπον σκιάν τε μὴ δέχεσθαι τὸν οὐρανόν.

"πρὸσ τοὔνομα μᾶλλον ἐριστικῶσ ἢ πρὸσ τὸ πρᾶγμα φυσικῶσ καὶ μαθηματικῶσ ἐνισταμένου·

"τὸν γὰρ ἀντιφραττόμενον ὑπὸ τῆσ γῆσ τόπον εἰ μὴ σκιάν τισ ἐθέλοι καλεῖν ἀλλ’ ἀφεγγὲσ χωρίον, ὅμωσ ἀναγκαῖον ἐν αὐτῷ τὴν σελήνην γενομένην . "εὐήθέσ ἐστιν ἐκεῖ μὴ φάναι τῆσ γῆσ ἐξικνεῖσθαι τὴν σκιάν, ὅπου ἡ σκιὰ τῆσ σελήνησ ἐπιπίπτουσα τῇ ὄψει καὶ διήκουσα πρὸσ τὴν γῆν ἔκλειψιν ἡλίου ποιεῖ.

πρὸσ; "σὲ δέ, ὦ Φαρνάκη, τρέψομαι· "τὸ γὰρ ἀνθρακῶδεσ ἐκεῖνο καὶ διακαὲσ χρῶμα τῆσ σελήνησ, ὃ φῂσ ἴδιον αὐτῆσ εἶναι, σώματόσ ἐστι πυκνότητα καὶ βάθοσ ἔχοντοσ· "οὐδὲν γὰρ ἐθέλει τοῖσ ἀραιοῖσ ὑπόλειμμα φλογὸσ οὐδ’ ἴχνοσ ἐμμένειν οὐδ’ ἔστιν ἄνθρακοσ γένεσισ, οὗ μὴ στερέμνιον σῶμα, δεξάμενον διὰ βάθουσ τὴν πύρωσιν καὶ σῷζον· "ὥσ που καὶ Ὅμηροσ εἴρηκεν αὐτὰρ ἐπεὶ πυρὸσ ἄνθοσ ἀπέπτατο, παύσατο δὲ φλὸξ ἀνθρακιὴν στορέσασα ὁ γὰρ ἄνθραξ ἐοίκεν οὐ πῦρ ἀλλὰ σῶμα πεπυρωμένον εἶναι καὶ πεπονθὸσ ὑπὸ πυρόσ, στερεῷ καὶ ῥίζαν ἔχοντι προσμένοντοσ ὄγκῳ καὶ προσδιατρίβοντοσ· "αἱ δὲ φλόγεσ ἀραιᾶσ εἰσιν ἔξαψισ καὶ ῥεύματα τροφῆσ; "καὶ ὕλησ, ταχὺ δι’ ἀσθένειαν ἀναλυομένησ· "ὥστ’ οὐδὲν ἂν ὑπῆρχε τοῦ γεώδη καὶ πυκνὴν εἶναι τὴν σελήνην ἕτερον οὕτωσ ἐναργὲσ τεκμήριον, εἴπερ αὐτῆσ ἴδιον ἦν ὡσ χρῶμα τὸ ἀνθρακῶδεσ. "ἀλλ’ οὐκ ἔστιν, ὦ φίλε Φαρνάκη· "πολλὰσ γὰρ ἐκλείπουσα χρόασ ἀμείβει καὶ διαιροῦσιν αὐτὰσ οὕτωσ οἱ μαθηματικοὶ κατὰ χρόνον· "καὶ ὡρ́αν ἀφορίζοντεσ ἂν ἀφ’ ἑσπέρασ ἐκλείπῃ, φαίνεται μέλαινα δεινῶσ ἄχρι τρίτησ ὡρ́ασ καὶ ἡμισείασ· "ἂν δὲ μέσῃ, τοῦτο δὴ τὸ ἐπιφοινίσσον ἱήσι καὶ πυρωπόν· "ἀπὸ δ’ ἑβδόμησ ὡρ́ασ καὶ ἡμισείασ ἀνίσταται τὸ ἐρύθημα· "καὶ τέλοσ ἤδη πρὸσ ἑώ λαμβάνει χρόαν κυανοειδῆ καὶ χαροπήν, ἀφ’ ἧσ δὴ καὶ μάλιστα γλαυκῶπιν αὐτὴν οἱ ποιηταὶ καὶ Ἐμπεδοκλῆσ ἀνακαλοῦνται. "τοσαύτασ οὖν χρόασ ἐν τῇ σκιᾷ τὴν σελήνην λαμβάνουσαν ὁρῶντεσ οὐκ ὀρθῶσ ἐπὶ μόνον καταφέρονται τὸ ἀνθρακῶδεσ, ὃ μάλιστα φήσαι τισ ἂν ἀλλότριον αὐτῆσ εἶναι καὶ μᾶλλον ὑπόμιγμα καὶ λεῖμμα τοῦ φωτὸσ διὰ τῆσ σκιᾶσ περιλάμποντοσ· "ἴδιον δὲ τὸ μέλαν καὶ γεῶδεσ. "ὅπου δὲ πορφυρίσιν ἐνταῦθα καὶ φοινικίσι λίμναισ τε καὶ ποταμοῖσ δεχομένοισ ἣλιον ἐπίσκια χωρία γειτνιῶντα συγχρῴζεται καὶ περιλάμπεται, διὰ τὰσ ἀνακλάσεισ ἀποδιδόντα πολλοὺσ καὶ διαφόρουσ ἀπαυγασμούσ, τί θαυμαστὸν εἰ ῥεῦμα πολὺ σκιᾶσ· "ἐμβάλλον ὥσπερ εἰσ πέλαγοσ οὐράνιον οὐ σταθεροῦ φωτὸσ οὐδ’ ἠρεμοῦντοσ ἀλλὰ μυρίοισ ἄστροισ ἐλαυνομένου μίξεισ τε παντοδαπὰσ καὶ μεταβολὰσ λαμβάνοντοσ, ἄλλην ἄλλοτε χρόαν ἐκματτόμενον ἀπὸ τῆσ σελήνησ ἐνταῦθ’ ἀποδίδωσιν; "ἄστρον. "μὲν γὰρ ἢ πῦρ οὐκ ἂν ἐν σκιᾷ διαφανείη μέλαν ἢ γλαυκὸν ἢ κυανοειδέσ· "ὄρεσι δὲ καὶ πεδίοισ καὶ θαλάσσαισ πολλαὶ μὲν ἀφ’ ἡλίου μορφαὶ χρωμάτων ἐπιτρέχουσι καὶ σκιαῖσ καὶ ὁμίχλαισ, οἱάσ φαρμάκοισ γραφικοῖσ μιγνύμενον ἐπάγει βαφὰσ τὸ λαμπρόν· "ὧν τὰ μὲν τῆσ θαλάττησ ἐπικεχείρηκεν ἁμωσγέπωσ ἐξονομάζειν Ὅμηροσ ἰοειδέα καλῶν καὶ οἴνοπα πόντον, αὖθισ δέ πορφύρεον κῦμα γλαυκήν τ’ ἄλλωσ θάλασσαν καὶ λευκὴν γαλήνην τὰσ δὲ περὶ τὴν γῆν διαφορὰσ τῶν ἄλλοτ’ ἄλλωσ ἐπιφαινομένων χρωμάτων παρῆκεν, ὡσ ἀπείρουσ τὸ πλῆθοσ οὔσασ. "τὴν δὲ σελήνην οὐκ εἰκὸσ ὥσπερ τὴν θάλασσαν μίαν ἔχειν ἐπιφάνειαν, ἀλλ’ ἐοικέναι μάλιστα τῇ γῇ τὴν φύσιν, ἣν ἐμυθολόγει Σωκράτησ ὁ παλαιόσ, εἴτε δὴ ταύτην αἰνιττόμενοσ εἴτε δὴ ἄλλην τινὰ διηγούμενοσ οὐ γὰρ ἄπιστον οὐδὲ θαυμαστόν, εἰ μηδὲν ἔχουσα διεφθορὸσ ἐν ἑαυτῇ μηδ’ ἰλυῶδεσ, ἀλλὰ φῶσ τε καρπουμένη καθαρὸν ἐξ οὐρανοῦ καὶ θερμότητοσ οὐ διακαοῦσ οὐδὲ μανικοῦ πυρὸσ ἀλλὰ νοτεροῦ καὶ ἀβλαβοῦσ καὶ κατὰ φύσιν ἔχοντοσ οὖσα πλήρησ, κάλλη τε θαυμαστὰ κέκτηται τόπων ὄρη τε φλογοειδῆ καὶ ζώνασ ἁλουργοὺσ ἔχει χρυσόν τε καὶ ἄργυρον οὐκ ἐν βάθει διεσπαρμένον, ἀλλὰ πρὸσ τοῖσ πεδίοισ ἐξανθοῦντα πολὺν ἢ πρὸσ ὕψεσι λείοισ περιφερόμενον· "εἰ δὲ τούτων ὄψισ ἀφικνεῖται διὰ τῆσ σκιᾶσ ἄλλοτ’ ἄλλη πρὸσ ἡμᾶσ ἐξαλλαγῇ καὶ διαφορᾷ τινι τοῦ περιέχοντοσ, τό γε μὴν τίμιον οὐκ ἀπόλλυσι τῆσ δόξησ οὐδὲ τὸ θεῖον ἡ σελήνη, ἥτισ ἱερὰ πρὸσ ἀνθρώπων νομιζομένη μᾶλλον ἢ πῦρ θολερόν, ὥσπερ οἱ Στωικοὶ λέγουσι, καὶ τρυγῶδεσ. "πῦρ μέν γε παρὰ Μήδοισ καὶ Ἀσσυρίοισ βαρβαρικὰσ ἔχει τιμάσ, οἳ φόβῳ τὰ βλάπτοντα θεραπεύουσι πρὸ τῶν σεμνῶν ἀφοσιούμενοι· "τὸ δὲ γῆσ ὄνομα παντί που φίλον Ἕλληνι καὶ τίμιον, καὶ πατρῷον ἡμῖν ὥσπερ ἄλλον τινὰ θεὸν σέβεσθαι. "πολλοῦ δὲ δέομεν ἄνθρωποι τὴν σελήνην, γῆν οὖσαν ὀλυμπίαν, ἄψυχον ἡγεῖσθαι σῶμα καὶ ἄνουν καὶ ἄμοιρον ὧν θεοῖσ ἀπάρχεσθαι προσήκει, νόμῳ τε τῶν ἀγαθῶν ἀμοιβὰσ τίνοντασ καὶ κατὰ φύσιν σεβομένουσ τὸ κρεῖττον ἀρετῇ καὶ δυνάμει καὶ τιμιώτερον. "ὥστε μηδὲν οἰώμεθα πλημμελεῖν γῆν αὐτὴν θέμενοι, τὸ δὲ φαινόμενον τουτὶ πρόσωπον αὐτῆσ, ὥσπερ ἡ παρ’ ἡμῖν ἔχει γῆ κόλπουσ τινὰσ μεγάλουσ, οὕτωσ ἐκείνην ἀνεπτύχθαι βάθεσι μεγάλοισ καὶ ῥήξεσιν ὕδωρ ἢ ζοφερὸν ἀέρα περιέχουσιν, ὧν ἐντὸσ οὐ καθίησιν οὐδ’ ἐπιψαύει τὸ τοῦ ἡλίου φῶσ, ἀλλ’ ἐκλείπει καὶ διεσπασμένην ἐνταῦθα τὴν ἀνάκλασιν ἀποδίδωσιν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 21

(플루타르코스, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 21)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION