Plutarch, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 28

(플루타르코스, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 28)

"τίσ δ’ οὗτόσ ἐστιν, ὦ Σύλλα; " μὴ περὶ τούτων ἔρῃ, μέλλω γὰρ αὐτὸσ διηγεῖσθαι. τὸν ἄνθρωπον οἱ πολλοὶ σύνθετον μὲν ὀρθῶσ, ἐκ δυεῖν δὲ μόνων σύνθετον οὐκ ὀρθῶσ ἡγοῦνται·

μόριον γὰρ εἶναί πωσ ψυχῆσ οἰόνται τὸν νοῦν, οὐδὲν ἧττον ἐκείνων· ἁμαρτάνοντεσ, οἷσ ἡ ψυχὴ δοκεῖ μόριον εἶναι τοῦ σώματοσ· νοῦσ γὰρ ψυχῆσ ὅσῳ ψυχὴ σώματοσ, ἄμεινόν ἐστι καὶ θειότερον.

ποιεῖ δ’ ἡ μὲν ψυχῆσ καὶ σώματοσ μῖξισ τὸ ἄλογον καὶ τὸ παθητικόν, ἡ δὲ νοῦ καὶ ψυχῆσ σύνοδοσ λόγον, ὧν τὸ μὲν ἡδονῆσ ἀρχὴ καὶ πόνου τὸ δ’ ἀρετῆσ καὶ κακίασ. τριῶν δὲ τούτων συμπαγέντων, τὸ μὲν σῶμ̓ ἡ γῆ τὴν δὲ ψυχὴν ἡ σελήνη, τὸν δὲ νοῦν ὁ ἥλιοσ παρέσχεν εἰσ τὴν γένεσιν ὥσπερ αὖ τῇ σελήνῃ τὸ φέγγοσ.

ὁ μὲν ἐκ τριῶν δύο ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον ὁ δ’ ἓν ἐκ δυεῖν, καὶ ὁ μέν ἐστιν ἐν τῇ τῆσ Δήμητροσ ἐν αὐτῇ τελεῖν, καὶ τοὺσ νεκροὺσ Ἀθηναῖοι Δημητρείουσ ὠνόμαζον τὸ παλαιόν·

ὁ δ’ ἐν τῇ σελήνῃ τῆσ Φερσεφόνησ, καὶ σύνοικόσ ἐστι τῆσ μὲν χθόνιοσ ὁ Ἑρμῆσ τῆσ δ’ οὐράνιοσ·

λύει δ’ αὕτη μὲν ταχὺ καὶ μετὰ βίασ τὴν ψυχὴν ἀπὸ τοῦ σώματοσ, ἡ δὲ Φερσεφόνη πράωσ καὶ χρόνῳ πολλῷ τὸν νοῦν ἀπὸ τῆσ ψυχῆσ καὶ διὰ τοῦτο μονογενὴσ κέκληται· μόνον γὰρ γίγνεται τὸ βέλτιστον τἀνθρώπου διακρινόμενον αὐτῆσ.

συντυγχάνει δ’ οὕτωσ κατὰ φύσιν ἑκάτερον· πᾶσαν ψυχήν, ἄνουν τε καὶ σὺν νῷ, σώματοσ ἐκπεσοῦσαν εἱμαρμένον ἐστὶν ἐν τῷ·

μεταξὺ γῆσ καὶ σελήνησ χωρίῳ πλανηθῆναι χρόνον οὐκ ἴσον ἀλλ’ αἱ μὲν ἄδικοι καὶ ἀκόλαστοι δίκασ τῶν ἀδικημάτων τίνουσι·

τὰσ δ’ ἐπιεικεῖσ, ὅσον ἀφαγνεῦσαι καὶ ἀποπνεῦσαι τοὺσ ἀπὸ τοῦ σώματοσ ὥσπερ ἀτμοῦ πονηροῦ μιασμούσ, ἐν τῷ πραοτάτῳ τοῦ ἀέροσ, ὃν λειμῶνασ Αἵδου καλοῦσι, δεῖ γίγνεσθαι χρόνον τινὰ τεταγμένον· εἶθ’ οἱο͂ν ἐξ ἀποδημίασ ἀνακομιζόμεναι φυγαδικῆσ εἰσ πατρίδα, γεύονται χαρᾶσ, οἱάν οἱ τελούμενοι μάλιστα θορύβῳ καὶ πτοήσει συγκεκραμένην μετ’ ἐλπίδοσ ἡδείασ ἔχουσι·

πολλὰσ γὰρ ἐξωθεῖ καὶ ἀποκυματίζει γλιχομένασ ἤδη τῆσ σελήνησ, ἐνίασ δὲ καὶ τῶν ἐκεῖ περικάτω τρεπομένασ οἱο͂ν εἰσ βυθὸν αὖθισ ὁρῶσι καταδυομένασ, αἱ δ’ ἄνω γενόμεναι καὶ βεβαίωσ ἱδρυθεῖσαι πρῶτον μέν, ὥσπερ οἱ νικηφόροι, περιίασιν ἀναδούμεναι στεφάνοισ πτερῶν εὐσταθείασ λεγομένοισ, ὅτι τῆσ ψυχῆσ τὸ ἄλογον καὶ τὸ παθητικὸν εὐήνιον ἐπιεικῶσ τῷ λόγῳ καὶ κεκοσμημένον ἐν τῷ βίῳ παρέσχοντο.

δεύτερον, ἀκτῖνι τὴν ὄψιν ἐοικυῖαι, πυρὶ δὲ τὴν ψυχὴν ἄνω κουφιζομένην, ὥσπερ ἐνταῦθα, τῷ περὶ τὴν σελήνην αἰθέρι, καὶ τόνον ἀπ’ αὐτοῦ καὶ δύναμιν, οἱο͂ν τὰ στομούμενα βαφὴν, ἴσχουσι·

τὸ γὰρ ἀραιὸν ἔτι καὶ διακεχυμένον ῥώννυται καὶ γίγνεται σταθερὸν καὶ διαυγέσ, ὥσθ’ ὑπὸ τῆσ τυχούσησ ἀναθυμιάσεωσ τρέφεσθαι·

"αἱ ψυχαὶ ὀσμῶνται καθ’ Αἵδην.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION