Plutarch, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 11

"ὅλως δὲ πῶς λέγεται καὶ τίνος ἡ γῆ μέση κεῖται·? "τὸ γὰρ πᾶν ἄπειρόν ἐστι· "τῷ δ ἀπείρῳ μήτε ἀρχὴν ἔχοντι μήτε πέρας οὐ προσήκει μέσον ἔχειν: "πέρας γάρ τι καὶ τὸ μέσον, ἡ δ ἀπειρία περάτων στέρησις. "ὁ δὲ μὴ τοῦ παντὸς ἀλλὰ τοῦ κόσμου μέσην εἶναι τὴν γῆν ἀποφαινόμενος ἡδύς ἐστιν, εἰ μὴ καὶ τὸν κόσμον αὐτὸν ἐνέχεσθαι ταῖς αὐταῖς ἀπορίαις νομίζει: "τὸ γὰρ πᾶν οὐδὲ τούτῳ μέσην ἀπέλιπεν , ἀλλ ἀνέστιος καὶ ἀνίδρυτός ἐστιν ἐν ἀπείρῳ κενῷ φερόμενος πρὸς οὐδὲν οἰκεῖον, ἢ ἄλλην τινὰ τοῦ μένειν εὑράμενος αἰτίαν ἕστηκεν, οὐ κατὰ τὴν τοῦ τόπου φύσιν. "ὅμοια καὶ περὶ γῆς καὶ περὶ σελήνης εἰκάζειν τινὶ πάρεστιν, ὡς ἑτέρᾳ τινὶ ψυχῇ καὶ φύσει μᾶλλον διαφορᾷ, τῆς μὲν ἀτρεμούσης ἐνταῦθα τῆς δὲ καὶ φερομένης. "ἄνευ δὲ τούτων, ὁρ´α μὴ μέγα τι λέληθεν αὐτούς: "εἰ γὰρ ὅ τι ἂν καὶ ὁπωσοῦν ἐκτὸς γένηται τοῦ κέντρου τῆς γῆς ἄνω ἐστίν, οὐδέν ἐστι τοῦ κόσμου κάτω μέρος, ἀλλ ἄνω καὶ ἡ γῆ καὶ τὰ ἐπὶ γῆς καὶ πᾶν ἁπλῶς σῶμα τὸ κέντρῳ περιεστηκὸς ἢ περικείμενον ἄνω γίγνεται: "κάτω δὲ μόνον ἕν, τὸ ἀσώματον σημεῖον ἐκεῖνο , ὃ πρὸς πᾶσαν ἀντικεῖσθαι τὴν τοῦ κόσμου φύσιν ἀναγκαῖον εἴ γε δὴ τὸ κάτω πρὸς τὸ ἄνω κατὰ φύσιν ἀντίκειται. "καὶ οὐ τοῦτο μόνον : "τὸ ἄτοπον, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰτίαν ἀπόλλυσι τὰ βάρη, δι ἣν δεῦρο καταρρέπει καὶ φέρεται: "σῶμα μὲν γὰρ οὐθέν ἐστι κάτω πρὸς ὃ κινεῖται, τὸ δ ἀσώματον οὔτ εἰκὸς οὔτε βούλονται τοσαύτην ἔχειν δύναμιν, ὥστε πάντα κατατείνειν ἐφ ἑαυτὸ καὶ περὶ αὑτὸ συνέχειν. "ἀλλ ὅλως ἄλογον εὑρίσκεται καὶ μαχόμενον τοῖς πράγμασι τὸ ἄνω τὸν κόσμον ὅλον εἶναι, τὸ δὲ κάτω μηδὲν ἀλλ ἢ πέρας ἀσώματον καὶ ἀδιάστατον: "ἐκεῖνο δ εὔλογον, ὡς λέγομεν ἡμεῖς, τῷ τ ἄνω χώραν καὶ: "τῷ κάτω πολλὴν καὶ πλάτος ἔχουσαν διῃρῆσθαι.?