헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Δεεχιλί17́

(플루타르코스, De exilio, section 17)

ἀλλ’ ἐπονείδιστον ὁ φυγάσ ἐστι; παρά γε τοῖσ ἄφροσιν, οἳ καὶ τὸν πτωχὸν λοιδόρημα ποιοῦνται καὶ τὸν φαλακρὸν καὶ τὸν μικρόν, καὶ νὴ Δία τὸν ξένον καὶ τὸν μέτοικον. ἀλλὰ μὴν οἱ μὴ τούτοισ ὑποφερόμενοι θαυμάζουσι τοὺσ ἀγαθούσ, κἂν πένητεσ ὦσι κἂν ξένοι κἂν φυγάδεσ. ἀλλ’ οὐχ ὁρῶμεν, ὥσπερ τὸν Παρθενῶνα καὶ τὸ Ἐλευσίνιον, οὕτω καὶ τὸ Θησεῖον ἅπαντασ προσκυνοῦντασ;

καὶ μὴν ἔφυγε Θησεὺσ ἐξ Ἀθηνῶν, δι’ ὃν ἥκουσι νῦν εἰσ Ἀθήνασ ἄνθρωποι, καὶ πόλιν ἀπέβαλεν ἣν οὐκ ἔσχεν ἀλλ’ αὐτὸσ ἐποίησε. τῇ δ’ Ἐλευσῖνι τί λείπεται καλόν, ἂν αἰσχυνώμεθα τὸν Εὔμολπον, ὃσ ἐκ Θρᾴκησ μεταστὰσ ἐμύησε καὶ μυεῖ τοὺσ Ἕλληνασ;

Κόδροσ δὲ τίνοσ ὢν ἐβασίλευσεν; οὐ Μελάνθου φυγάδοσ ἐκ Μεσσήνησ; τί οὖν οὐ καὶ σὺ λοιδορούμενοσ φυγὰσ ἀποκρίνῃ " καὶ γὰρ ὁ τοῦ Ἡρακλέουσ τοῦ καλλινίκου πατὴρ φυγὰσ ἦν, καὶ ὁ τοῦ Διονύσου πάπποσ, ὡσ ἐξεπέμφθη τὴν Εὐρώπην ἀνευρεῖν, οὐδ’ αὐτὸσ ἐπανῆλθε Φοίνιξ πεφυκώσ, ἐκ·

"εὐιόν ὀρσιγύναικα Διόνυσον μαινομέναισ ἀνθέοντα τιμαῖσ;

καθ’ Ἡρόδοτον·

ὁ δ’ Ἐμπεδοκλῆσ ἐν ἀρχῇ τῆσ φιλοσοφίασ προαναφωνήσασ ἔστιν ἀνάγκησ χρῆμα, θεῶν ψήφισμα παλαιόν, εὖτὲ τισ ἀμπλακίῃσι φόνῳ φίλα γυῖα μιήνῃ, δαίμονεσ οἵ τε μακραίωνοσ λελόγχασι βίοιο· τρίσ μιν μυρίασ ὡρ́ασ ἀπὸ μακάρων ἀλάλησθαι.

τὴν καὶ ἐγὼ νῦν εἶμι φυγὰσ θεόθεν καὶ ἀλήτησ·

οὐχ ἑαυτόν, ἀλλ’ ἀφ’ ἑαυτοῦ πάντασ ἀποδείκνυσι μετανάστασ ἐνταῦθα καὶ ξένουσ καὶ φυγάδασ ἡμᾶσ ὄντασ. οὐ γὰρ αἷμα, φησίν, ἡμῖν οὐδὲ πνεῦμα συγκραθέν, ὦ ἄνθρωποι, ψυχῆσ οὐσίαν καὶ ἀρχὴν παρέσχεν, ἀλλ’ ἐκ τούτων τὸ σῶμα συμπέπλασται γηγενὲσ καὶ θνητόν·

τῆσ δὲ ψυχῆσ ἀλλαχόθεν ἡκούσησ δεῦρο , τὴν γένεσιν ἀποδημίαν ὑποκορίζεται τῷ πραοτάτῳ τῶν ὀνομάτων· τὸ δ’ ἀληθέστατον, φεύγει καὶ πλανᾶται θείοισ ἐλαυνομένη δόγμασι καὶ νόμοισ·

ἐξ οἱήσ τιμῆσ τε καὶ ὅσσου μήκεοσ ὄλβου μεθέστηκεν, οὐ Σάρδεων Ἀθήνασ οὐδὲ Κορίνθου Λῆμνον ἢ Σκῦρον ἀλλ’ οὐρανοῦ καὶ σελήνησ γῆν ἀμειψαμένη καὶ τὸν ἐπὶ γῆσ βίον, ἐὰν μικρὸν ἐνταῦθα τόπον ἐκ τόπου παραλλάξῃ, δυσανασχετεῖ καὶ ξενοπαθεῖ, καθάπερ φυτὸν ἀγεννὲσ ἀπομαραινομένη.

καίτοι φυτῷ μὲν ἔστι τισ χώρα μᾶλλον ἑτέρασ ἑτέρα πρόσφοροσ, ἐν ᾗ τρέφεται καὶ βλαστάνει βέλτιον·

ἀνθρώπου δ’ οὐδεὶσ ἀφαιρεῖται τόποσ εὐδαιμονίαν, ὥσπερ οὐδ’ ἀρετὴν οὐδὲ φρόνησιν, ἀλλ’ Ἀναξαγόρασ μὲν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ τὸν τοῦ κύκλου τετραγωνισμὸν ἔγραφε, Σωκράτησ δὲ φάρμακον πίνων ἐφιλοσόφει καὶ παρεκάλει φιλοσοφεῖν τοὺσ συνήθεισ, εὐδαιμονιζόμενοσ ὑπ’ αὐτῶν·

εἰσ τὸν οὐρανὸν ἀναβάντασ οἱ ποιηταὶ λέγουσι ταῖσ μεγίσταισ συμφοραῖσ περιπεσεῖν διὰ τὴν ἀφροσύνην.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, De exilio, section 17

(플루타르코스, De exilio, section 17)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION