Plutarch, Agesilaus, chapter 34

(플루타르코스, Agesilaus, chapter 34)

οἰκιζομένησ δὲ Μεσσήνησ ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἐπαμεινώνδαν, καὶ τῶν ἀρχαίων πολιτῶν πανταχόθεν εἰσ αὐτὴν συμπορευομένων, διαμάχεσθαι μὲν οὐκ ἐτόλμων οὐδὲ κωλύειν ἐδύναντο, χαλεπῶσ δὲ καὶ βαρέωσ πρὸσ τὸν Ἀγησίλαον εἶχον, ὅτι χώραν οὔτε πλήθει τῆσ Λακωνικῆσ ἐλάττονα καὶ πρωτεύουσαν ἀρετῇ τῆσ Ἑλληνικῆσ ἔχοντεσ καὶ καρπούμενοι χρόνον τοσοῦτον ἐπὶ τῆσ ἐκείνου βασιλείασ ἀπολωλέκασι. διὸ καὶ προτεινομένην ὑπὸ τῶν Θηβαίων τὴν εἰρήνην ὁ Ἀγησίλαοσ οὐκ ἐδέξατο.

μὴ βουλόμενοσ δὲ τῷ λόγῳ προέσθαι τοῖσ ἔργῳ κρατοῦσι τὴν χώραν, ἀλλὰ φιλονεικῶν, ἐκείνην μὲν οὐκ ἀπέλαβε, μικροῦ δὲ τὴν Σπάρτην προσαπέβαλε καταστρατηγηθείσ. ἐπεὶ γὰρ οἱ Μαντινεῖσ αὖθισ ἀπέστησαν τῶν Θηβαίων καὶ μετεπέμποντο τοὺσ Λακεδαιμονίουσ, αἰσθόμενοσ ὁ Ἐπαμεινώνδασ τὸν Ἀγησίλαον ἐξεστρατευμένον μετὰ τῆσ δυνάμεωσ καὶ προσιόντα, λαθὼν τοὺσ Μαντινεῖσ ἀνέζευξε νυκτὸσ ἐκ Τεγέασ ἄγων ἐπ’ αὐτὴν τὴν Λακεδαίμονα τὸ στράτευμα, καὶ μικρὸν ἐδέησε παραλλάξασ τὸν Ἀγησίλαον ἔρημον ἐξαίφνησ καταλαβεῖν τὴν πόλιν.

Εὐθύνου δὲ Θεσπιέωσ, ὡσ Καλλισθένησ φησίν, ὡσ δὲ Ξενοφῶν, Κρητόσ τινοσ, ἐξαγγείλαντοσ τῷ Ἀγησιλάῳ, ταχὺ προπέμψασ ἱππέα τοῖσ ἐν τῇ πόλει φράσοντα, μετ’ οὐ πολὺ καὶ αὐτὸσ παρῆλθεν εἰσ τὴν Σπάρτην.

ὀλίγῳ δὲ ὕστερον οἱ Θηβαῖοι διέβαινον τὸν Εὐρώταν καὶ προσέβαλλον τῇ πόλει, μάλα ἐρρωμένωσ τοῦ Ἀγησιλάου καὶ παρ’ ἡλικίαν ἐπαμύνοντοσ. οὐ γὰρ, ὡσ πρότερον, ἀσφαλείασ ἑώρα τὸν καιρὸν ὄντα καὶ φυλακῆσ, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπονοίασ καὶ τόλμησ, οἷσ τὸν ἄλλον χρόνον οὐδέποτε πιστεύσασ οὐδὲ χρησάμενοσ, τότε μόνοισ ἀπεώσατο τὸν κίνδυνον, ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπαμεινώνδου τὴν πόλιν ἐξαρπάσασ, καὶ στήσασ τρόπαιον, καὶ τοῖσ παισὶ καὶ ταῖσ γυναιξὶν ἐπιδείξασ τὰ κάλλιστα τροφεῖα τῇ πατρίδι τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ἀποδιδόντασ, ἐν δὲ πρώτοισ τὸν Ἀρχίδαμον ἀγωνιζόμενον ὑπερηφάνωσ τῇ τε ῥώμῃ τῆσ ψυχῆσ καὶ τῇ κουφότητι τοῦ σώματοσ, ὀξέωσ ἐπὶ τὰ θλιβόμενα τῆσ μάχησ διαθέοντα διὰ τῶν στενωπῶν καὶ πανταχοῦ μετ’ ὀλίγων ἀντερείδοντα τοῖσ πολεμίοισ·

Ἰσίδαν δὲ δοκῶ, τὸν Φοιβίδου υἱόν, οὐ τοῖσ πολίταισ μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖσ πολεμίοισ θέαμα φανῆναι καινὸν καὶ ἀγαστόν.

ἦν μὲν γὰρ ἐκπρεπὴσ τὸ εἶδοσ καὶ τὸ μέγεθοσ τοῦ σώματοσ, ὡρ́αν δὲ ἐν ᾗ τὸ ἥδιστον ἀνθοῦσιν ἄνθρωποι παριόντεσ εἰσ ἄνδρασ ἐκ παίδων εἶχε, γυμνὸσ δὲ καὶ ὅπλων τῶν σκεπὸν τῶν καὶ ἱματίων, λίπα χρισάμενοσ τὸ σῶμα, καὶ τῇ μὲν ἔχων χειρὶ λόγχην, τῇ δὲ ξίφοσ, ἐξήλατο τῆσ οἰκίασ, καὶ διὰ μέσων τῶν μαχομένων ὠσάμενοσ ἐν τοῖσ πολεμίοισ ἀνεστρέφετο, παίων τὸν προστυχόντα καὶ καταβάλλων, ἐτρώθη δὲ ὑπ’ οὐδενόσ, εἴτε θεοῦ δι’ ἀρετὴν φυλάττοντοσ αὐτόν, εἴτε μεῖζόν τι καὶ κρεῖττον ἀνθρώπου φανεὶσ τοῖσ ἐναντίοισ.

ἐπὶ τούτῳ δὲ λέγεται τοὺσ ἐφόρουσ στεφανώσαντασ αὐτὸν εἶτα χιλίων δραχμῶν ἐπιβαλεῖν ζημίαν, ὅτι χωρὶσ ὅπλων διακινδυνεύειν ἐτόλμησεν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION