Athenaeus, The Deipnosophists, Book 12, book 12, chapter 63

(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 12, book 12, chapter 63)

καὶ φιλοσόφων δὲ αἱρέσεισ ὅλαι τῆσ περὶ τὴν τρυφὴν αἱρέσεωσ ἀντεποιήσαντο· καὶ ἥ γε Κυρηναικὴ καλουμένη ἀπ’ Ἀριστίππου τοῦ Σωκρατικοῦ τὴν ἀρχὴν λαβοῦσα, ὃσ ἀποδεξάμενοσ τὴν ἡδυπάθειαν ταύτην τέλοσ εἶναι ἔφη καὶ ἐν αὐτῇ τὴν εὐδαιμονίαν βεβλῆσθαι· καὶ μονόχρονον αὐτὴν εἶναι, παραπλησίωσ τοῖσ ἀσώτοισ οὔτε τὴν μνήμην τῶν γεγονυιῶν ἀπολαύσεων πρὸσ αὑτὸν ἡγούμενοσ οὔτε τὴν ἐλπίδα τῶν ἐσομένων, ἀλλ’ ἑνὶ μόνῳ τὸ ἀγαθὸν κρίνων τῷ παρόντι, τὸ δὲ ἀπολελαυκέναι καὶ ἀπολαύσειν οὐδὲν νομίζων πρὸσ αὑτόν, τὸ μὲν ὡσ οὐκέτ’ ὄν, τὸ δὲ οὔπω καὶ ἄδηλον ὁποῖον καὶ οἱ τρυφῶντεσ πάσχουσι τὸ παρὸν εὖ ποιεῖν ἀξιοῦντεσ. ὡμολόγησεν δὲ αὐτοῦ τῷ δόγματι καὶ ὁ βίοσ, ὃν ἐβίωσεν ἐν πάσῃ τρυφῇ καὶ πολυτελείᾳ μύρων καὶ ἐσθήτων καὶ γυναικῶν. Λαίδα γοῦν ἀναφανδὸν εἶχε τὴν ἑταίραν καὶ ταῖσ Διονυσίου πολυτελείαισ ἔχαιρεν καίτοι πολλάκισ ἐνυβριζόμενοσ. Ἡγήσανδροσ γοῦν φησιν ὡσ καὶ ἀδόξου ποτὲ κλισίασ παρ’ αὐτῷ τυχὼν ἤνεγκεν ἐρωτήσαντόσ τε τοῦ Διονυσίου τί φαίνεται ἡ κατάκλισισ πρὸσ τὴν χθὲσ ἔφησεν παραπλησίαν εἶναι.

"ἀδοξεῖ τήμερον χωρισθεῖσα ἐμοῦ, χθὲσ δὲ πασῶν ἦν ἐνδοξοτάτη δι’ ἡμᾶσ, αὕτη τε τήμερον καὶ ἔνδοξοσ γέγονεν διὰ τὴν ἡμετέραν παρουσίαν, χθὲσ δὲ ἠδόξει μὴ παρόντοσ ἐμοῦ. καὶ ἐν ἄλλοισ δὲ φησιν ὁ Ἡγήσανδροσ· "Ἀρίστιπποσ ῥαινόμενοσ μὲν ὑπὸ τῶν τοῦ Διονυσίου θεραπόντων, σκωπτόμενοσ δ’ ἐπὶ τῷ ἀνέχεσθαι ὑπ’ Ἀντιφῶντοσ, ’ εἰ δ’ ἁλιευόμενοσ ἐτύγχανον ἔφη,’ καταλιπὼν τὴν ἐργασίαν ἂν ἀπῆλθον;

διέτριβεν δ’ ὁ Ἀρίστιπποσ τὰ πολλὰ ἐν Αἰγίνῃ τρυφῶν διὸ καὶ ὁ Ξενοφῶν ἐν τοῖσ Ἀπομνημονεύμασί φησιν ὅτι πολλάκισ ἐνουθέτει αὐτὸν ὁ Σωκράτησ καὶ τὴν ἠθοποιίαν πλάσασ τῆσ Ἀρετῆσ καὶ τῆσ Ἡδονῆσ εἰσῆγεν. "ἔχω καὶ οὐκ ἔχομαι. καὶ παρὰ Διονυσίῳ διηνέχθη τισὶ περὶ τῆσ ἐκλογῆσ τῶν τριῶν γυναικῶν. καὶ μύροισ ἐλούετο καὶ ἔφασκεν ὅτι· κἀν βακχεύμασιν οὖσ1’ ἥ γε σώφρων οὐ διαφθαρήσεται.

κωμῳδῶν δὲ αὐτὸν Ἄλεξισ ἐν Γαλατείᾳ ποιεῖ τινα θεράποντα διηγούμενον περί τινοσ τῶν μαθητῶν τάδε· ὁ δεσπότησ οὑμὸσ περὶ λόγουσ γάρ ποτε διέτριψε μειρακίσκοσ ὢν καὶ φιλοσοφεῖν ἐπέθετο. Κυρηναῖοσ ἦν ἐνταῦθά τισ,2 ὣσ φασ1’, Ἀρίστιπποσ, σοφιστὴσ εὐφυήσ, μᾶλλον δὲ πρωτεύων ἁπάντων τῶν τότε ἀκολασίᾳ τε τῶν γεγονότων διαφέρων, τούτῳ τάλαντον δοὺσ μαθητὴσ γίνεται ὁ δεσπότησ, καὶ τὴν τέχνην μὲν οὐ πάνυ ἐξέμαθε, τὴν δ’ ἀρτηρίαν συνήρπασεν. Ἀντιφάνησ δ’ ἐν Ἀνταίῳ περὶ τῆσ τῶν φιλοσόφων τρυφερότητοσ διαλεγόμενόσ φησιν·

α. ὦ τάν, κατανοεῖσ τίσ ποτ’ ἐστὶν οὑτοσὶ ὁ γέρων; β. ἀπὸ τῆσ μὲν ὄψεωσ Ἑλληνικὸσ λευκὴ χλανίσ, φαιὸσ χιτωνίσκοσ καλόσ, πιλίδιον ἁπαλόν, εὔρυθμοσ βακτηρία, βαυκὶσ τρυφῶσα τί μακρὰ δεῖ λέγειν; ὅλωσ αὐτὴν ὁρᾶν γὰρ τὴν Ἀκαδημίαν δοκῶ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION