Athenaeus, The Deipnosophists, Book 12, book 12, chapter 47

(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 12, book 12, chapter 47)

περὶ δὲ τοῦ καλοῦ Ἀλκιβιάδου Σάτυροσ ἱστορῶν λέγεται, φησίν, ὅτι ἐν Ιὠνίᾳ μὲν ὢν Ιὤνων ἐφαίνετο τρυφερώτεροσ, ἐν Θήβαισ δὲ σωμασκῶν καὶ γυμναζόμενοσ τῶν Θηβαίων αὐτῶν μᾶλλον Βοιώτιοσ, ἐν Θετταλίᾳ δὲ ἱπποτροφῶν καὶ ἡνιοχῶν τῶν Ἀλευαδῶν ἱππικώτεροσ, ἐν Σπάρτῃ δὲ καρτερίαν καὶ ἀφέλειαν ἐπιτηδεύων ἐνίκα τοὺσ Λάκωνασ, ὑπερῆρεν δὲ καὶ τὴν τῶν Θρᾳκῶν ἀκρατοποσίαν. τὴν δὲ αὑτοῦ γυναῖκα πειρῶν ὡσ ἕτεροσ ἔπεμψεν αὐτῇ χιλίουσ Δαρεικούσ. κάλλιστοσ δὲ ὢν τὴν μορφὴν κόμην τε ἔτρεφεν ἐπὶ πολὺ τῆσ ἡλικίασ καὶ ὑποδήματα παρηλλαγμένα ἐφόρει, ἃ ἀπ’ αὐτοῦ Ἀλκιβιάδεσ καλεῖται. ὅτε δὲ χορηγοίη πομπεύων ἐν πορφυρίδι εἰσιὼν εἰσ τὸ θέατρον, ἐθαυμάζετο οὐ μόνον ὑπὸ τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν γυναικῶν. διὸ καὶ Ἀντισθένησ ὁ Σωκρατικὸσ ὡσ δὴ αὐτὸσ αὐτόπτησ γεγονὼσ τοῦ Ἀλκιβιάδου ἰσχυρὸν αὐτὸν καὶ ἀνδρώδη καὶ εὐπαίδευτον καὶ τολμηρὸν καὶ ὡραῖον ἐφ’ ἡλικίασ πάσησ γενέσθαι φησίν εἰσ δὲ τὰσ ἀποδημίασ ὁπότε στέλλοιτο, τέσσαρσι τῶν συμμαχίδων πόλεων ὥσπερ θεραπαίναισ ἐχρῆτο. σκηνὴν μὲν γὰρ αὐτῷ Περσικὴν ἔπησσον Ἐφέσιοι, τροφὴν δὲ τοῖσ ἵπποισ αὐτοῦ Χῖοι παρεῖχον, ἱερεῖα δὲ παρίστασαν εἰσ τὰσ θυσίασ καὶ κρεανομίασ Κυζικηνοί, Λέσβιοι δὲ οἶνον παρεῖχον καὶ τὰ ἄλλα τὰ πρὸσ τὴν καθ’ ἡμέραν δίαιταν.

ἀφικόμενοσ δ’ Ἀθήνησιν ἐξ Ὀλυμπίασ δύο πίνακασ ἀνέθηκεν, Ἀγλαοφῶντοσ γραφὴν ὧν ὁ μὲν εἶχεν ’ Ὀλυμπιάδα καὶ Πυθιάδα στεφανούσασ αὐτόν, ἐν δὲ θατέρῳ Νεμέα ἦν καθημένη καὶ ἐπὶ τῶν γονάτων αὐτῆσ Ἀλκιβιάδησ, καλλίων φαινόμενοσ τῶν γυναικείων προσώπων. καὶ στρατηγῶν δὲ ἔτι καλὸσ εἶναι ἤθελεν ἀσπίδα γοῦν εἶχεν ἐκ χρυσοῦ καὶ ἐλέφαντοσ πεποιημένην, ἐφ’ ἧσ ἦν ἐπίσημον Ἔρωσ κεραυνὸν ἠγκυλημένοσ.

"Ἄνυτον ἐραστὴν ὄντα καὶ πλούσιον, συνεπικωμάζοντοσ αὐτῷ τῶν ἑταίρων ἑνὸσ Θρασύλλου τῶν πενήτων δ’ οὗτοσ ἦν, προπιὼν τῷ Θρασύλλῳ τὰ ἡμίση τῶν ποτηρίων τῶν ἐπὶ τῷ κυλικείῳ προκειμένων ἐκέλευσε τοὺσ ἀκολούθουσ ἀποφέρειν πρὸσ τὸν Θράσυλλον εἶθ’ οὕτω φιλοφρονησάμενοσ τὸν Ἄνυτον ἀπηλλάσσετο. "ὁ δὲ Ἄνυτοσ πάνυ ἐλευθερίωσ καὶ ἐρωτικῶσ, λεγόντων τινῶν ὡσ ἀγνώμονα εἰή πεποιηκὼσ Ἀλκιβιάδησ, οὐ μὰ Δί’, ἔφη, ἀλλ’ εὐγνωμονέστατα· "ἔχων γὰρ ἐξουσίαν ἅπαντα λαβεῖν τὰ ἡμίση κατέλιπεν. "Λυσίασ δὲ ὁ ῥήτωρ περὶ τῆσ τρυφῆσ αὐτοῦ λέγων φησὶν ἐκπλεύσαντεσ γὰρ κοινῇ Ἀξίοχοσ καὶ Ἀλκιβιάδησ εἰσ Ἑλλήσποντον ἔγημαν ἐν Ἀβύδῳ δύο ὄντε Μεδοντίδα τὴν Ἀβυδηνὴν καὶ ξυνῳκείτην. "ἔπειτα αὐτοῖν γίνεται θυγάτηρ, ἣν οὐκ ἔφαντο δύνασθαι γνῶναι ὁποτέρου εἰή. ἐπεὶ δὲ ἦν ἀνδρὸσ ὡραία, ξυνεκοιμῶντο καὶ ταύτῃ, καὶ εἰ μὲν χρῷτο καὶ ἔχοι Ἀλκιβιάδησ, Ἀξιόχου ἔφασκεν εἶναι θυγατέρα· "εἰ δὲ Ἀξίοχοσ, Ἀλκιβιάδου. "κεκωμῴδηται δὲ καὶ ὑπὸ Εὐπόλιδοσ ὡσ ἀκόλαστοσ πρὸσ γυναῖκασ ἐν Κόλαξιν οὕτωσ Ἀλκιβιάδησ ἐκ τῶν γυναικῶν ἐξίτω. "αλκ. "τί ληρεῖσ; "οὐκ οἴκαδ’ ἐλθὼν τὴν σεαυτοῦ γυμνάσεισ δάμαρτα; "καὶ Φερεκράτησ δέ φησιν· "οὐκ ὢν ἀνὴρ γὰρ Ἀλκιβιάδησ, ὡσ δοκεῖν,4 ἀνὴρ ἁπασῶν τῶν γυναικῶν ἐστι νῦν. ἐν Σπάρτῃ δὲ ὢν ἔφθειρε τὴν Ἄγιδοσ τοῦ βασιλέωσ γυναῖκα Τίμαιαν· "ἐπιπηττόντων δ’ αὐτῷ τινων οὐκ ἀκρασίασ ἕνεκεν συνελθεῖν ἔφη, ἀλλ’ ἵνα ὁ γενόμενοσ ἐξ αὐτοῦ βασιλεύσῃ τε τῆσ Σπάρτησ καὶ μηκέτι λέγωνται οἱ βασιλεῖσ ἀφ’ Ἡρακλέουσ ἀλλ’ ἀπ’ Ἀλκιβιάδου. "στρατηγῶν δὲ συμπεριήγετο αὑτῷ τήν τε Λαίδοσ τῆσ Κορινθίασ μητέρα Τιμάνδραν καὶ Θεοδότην τὴν Ἀττικὴν ἑταίραν. "μετὰ δὲ τὴν φυγὴν κυρίουσ Ἀθηναίουσ ποιήσασ τοῦ Ἑλλησπόντου καὶ πλείουσ τῶν πεντακισχιλίων Πελοποννησίουσ λαβὼν ἀνέπεμψεν εἰσ τὰσ Ἀθήνασ, κατιών τε μετὰ ταῦτα εἰσ τὴν πατρίδα ἐστεφάνωσε τὰσ Ἀττικὰσ τριήρεισ θαλλῷ καὶ μίτραισ καὶ ταινίαισ, καὶ ἀναψάμενοσ τὰσ αἰχμαλώτουσ ναῦσ ἠκρωτηριασμένασ εἰσ διακοσίασ ἱππαγωγούσ τε ἄγων σκύλων καὶ ὅπλων Λακωνικῶν καὶ Πελοποννησιακῶν μεστὰσ εἰσέπλει. "ἡ δὲ τριήρησ ἐφ’ ἧσ αὐτὸσ κατέπλει μέχρι μὲν τῶν κλείθρων τοῦ Πειραιέωσ προέτρεχεν ἁλουργοῖσ ἱστίοισ· "ὡσ δ’ ἐντὸσ ἦν καὶ τὰσ κώπασ ἔλαβον οἱ ἐρέται, Χρυσόγονοσ μὲν ηὔλει τὸ τριηρικὸν ἐνδεδυκὼσ τὴν Πυθικὴν στολήν, Καλλιππίδησ δ’ ὁ τραγῳδὸσ ἐκέλευε τὴν ἐπὶ τῆσ σκηνῆσ στολὴν ἠμφιεσμένοσ. "διὸ καὶ χαριέντωσ εἶπέν τισ· "οὔτ’ ἂν δύο Λυσάνδρουσ ὑπήνεγκεν ἡ Σπάρτη οὔτ’ ἂν δύ’ Ἀλκιβιάδασ Ἀθῆναι. "ἐμιμεῖτο δὲ Ἀλκιβιάδησ τὸν Παυσανίου μηδισμὸν καὶ καθομιλῶν Φαρνάβαζον τὴν Περσικὴν ἐνεδύετο στολὴν καὶ τὴν Περσικὴν ἔμαθε φωνήν, καθάπερ καὶ Θεμιστοκλῆσ. Δοῦρισ δ’ ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν Παυσανίασ μὲν, φησίν, ὁ τῶν Σπαρτιατῶν βασιλεὺσ καταθέμενοσ τὸν πάτριον τρίβωνα τὴν Περσικὴν ἐνεδύετο στολήν. ὁ δὲ Σικελίασ τύραννοσ Διονύσιοσ ξυστίδα καὶ χρυσοῦν στέφανον, ἔτι δ’ ἐπιπόρπημα μετελάμβανε τραγικόν. Ἀλέξανδροσ δ’ ὡσ τῆσ Ἀσίασ ἐκυρίευσεν Περσικαῖσ ἐχρῆτο στολαῖσ. Δημήτριοσ δὲ πάντασ ὑπερέβαλεν· "τὴν μὲν γὰρ ὑπόδεσιν ἣν εἶχεν κατεσκεύαζεν ἐκ πολλοῦ δαπανήματοσ· "ἦν γὰρ κατὰ μὲν τὸ σχῆμα τῆσ ἐργασίασ σχεδὸν ἐμβάτησ πίλημα λαμβάνων τῆσ πολυτελεστάτησ πορφύρασ · "τούτῳ δὲ χρυσοῦ πολλὴν ἐνύφαινον ποικιλίαν ὀπίσω καὶ ἔμπροσθεν ἐνιέντεσ οἱ τεχνῖται. "αἱ δὲ χλαμύδεσ αὐτοῦ ἦσαν ὄρφνινον ἔχουσαι τὸ φέγγοσ τῆσ χρόασ, τὸ δὲ πᾶν ἐνύφαντο χρυσοῦσ ἀστέρασ ἔχον καὶ τὰ δώδεκα ζῴδια. "μίτρα δὲ χρυσόπαστοσ ἦν, ἣ καυσίαν ἁλουργῆ οὖσαν ἔσφιγγεν, ἐπὶ τὸ νῶτον φέρουσα τὰ τελευταῖα καταβλήματα τῶν ὑφασμάτων. "γινομένων δὲ τῶν Δημητρίων Ἀθήνησιν ἐγράφετο ἐπὶ τοῦ προσκηνίου ἐπὶ τῆσ Οἰκουμένησ ὀχούμενοσ. "ὁ περὶ Πλαταιὰσ νικήσασ Μαρδόνιον, τὰ τῆσ Σπάρτησ ἐξελθὼν νόμιμα καὶ εἰσ ὑπερηφανίαν ἐπιδοὺσ περὶ Βυζάντιον διατρίβων τὸν χαλκοῦν κρατῆρα τὸν ἀνακείμενον τοῖσ θεοῖσ τοῖσ ἐπὶ τοῦ στόματοσ ἱδρυμένοισ, ὃν ἔτι καὶ νῦν εἶναι συμβαίνει, ἐτόλμησεν ἐπιγράψαι, ὡσ αὐτὸσ ἀναθείσ,2 τόδε τὸ ἐπίγραμμα, διὰ τὴν τρυφὴν καὶ ὑπερηφανίαν ἐπιλαθόμενοσ αὑτοῦ·

"μνᾶμ’ ἀρετᾶσ ἀνέθηκε Ποσειδάωνι ἄνακτι Παυσανίασ, ἄρχων Ἑλλάδοσ εὐρυχόρου, πόντου ἐπ’ Εὐξείνου, Λακεδαιμόνιοσ γένοσ, υἱὸσ Κλεομβρότου, ἀρχαίασ Ἡρακλέοσ γενεᾶσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION