Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 10 4:

δι’ ἃ δὲ προαιροῦνται βλάπτειν καὶ φαῦλα ποιεῖν παρὰ τὸν νόμον κακία ἐστὶν καὶ ἀκρασία· ἐὰν γάρ τινεσ ἔχωσιν μοχθηρίαν ἢ μίαν ἢ πλείουσ, περὶ τοῦτο ὃ μοχθηροὶ τυγχάνουσιν ὄντεσ καὶ ἄδικοί εἰσιν· οἱο͂ν ὁ μὲν ἀνελεύθεροσ περὶ χρήματα, ὁ δ’ ἀκόλαστοσ περὶ τὰσ τοῦ σώματοσ ἡδονάσ, ὁ δὲ μαλακὸσ περὶ τὰ ῥάθυμα, ὁ δὲ δειλὸσ περὶ τοὺσ κινδύνουσ τοὺσ γὰρ συγκινδυνεύοντασ ἐγκαταλιμπάνουσι διὰ τὸν φόβον, ὁ δὲ φιλότιμοσ διὰ τιμήν, ὁ δ’ ὀξύθυμοσ δι’ ὀργήν, ὁ δὲ φιλόνικοσ διὰ νίκην, ὁ δὲ πικρὸσ διὰ τιμωρίαν, ὁ δ’ ἄφρων διὰ τὸ ἀπατᾶσθαι περὶ τὸ δίκαιον καὶ ἄδικον, ὁ δ’ ἀναίσχυντοσ δι’ ὀλιγωρίαν δόξησ· ὁμοίωσ δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστοσ περὶ ἕκαστον τῶν ὑποκειμένων.