헬라어 문장 검색 - ΑριστόΡηετορί1́07́

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 7)

ἐπεὶ δὲ πολλάκισ ὁμολογοῦντεσ ἄμφω συμφέρειν περὶ τοῦ μᾶλλον ἀμφισβητοῦσιν, ἐφεξῆσ ἂν εἰή λεκτέον περὶ τοῦ μείζονοσ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ μᾶλλον συμφέροντοσ. ἔστω δὴ ὑπερέχον μὲν τὸ τοσοῦτον καὶ ἔτι, ὑπερεχόμενον δὲ τὸ ἐνυπάρχον, καὶ μεῖζον μὲν ἀεὶ καὶ πλεῖον πρὸσ ἔλαττον, μέγα δὲ καὶ μικρὸν καὶ πολὺ καὶ ὀλίγον πρὸσ τὸ τῶν πολλῶν μέγεθοσ, καὶ ὑπερέχον μὲν τὸ μέγα, τὸ δὲ μικρὸν ἐλλεῖπον, καὶ πολὺ καὶ ὀλίγον ὡσαύτωσ.

ἐπεὶ οὖν ἀγαθὸν λέγομεν τό τε αὐτὸ αὑτοῦ ἕνεκα καὶ μὴ ἄλλου αἱρετόν, καὶ οὗ πάντ’ ἐφίεται, καὶ ὃ νοῦν ἂν καὶ φρόνησιν λαβόντα ἕλοιτο, καὶ τὸ ποιητικὸν καὶ τὸ φυλακτικόν, ἢ ᾧ ἕπεται τὰ τοιαῦτα, τὸ δ’ οὗ ἕνεκα τὸ τέλοσ ἐστίν, τέλοσ δέ ἐστιν οὗ ἕνεκα τὰ ἄλλα, αὐτῷ δὲ ἀγαθὸν τὸ πρὸσ αὐτὸν ταῦτα πεπονθόσ, ἀνάγκη τά γε πλείω τοῦ ἑνὸσ καὶ τῶν ἐλαττόνων, συναριθμουμένου τοῦ ἑνὸσ ἢ τῶν ἐλαττόνων, μεῖζον ἀγαθὸν εἶναι·

ὑπερέχει γάρ, τὸ δὲ ἐνυπάρχον ὑπερέχεται. καὶ ἐὰν τὸ μέγιστον τοῦ μεγίστου ὑπερέχῃ, καὶ αὐτὰ αὐτῶν·

καὶ ὅσα αὐτὰ αὐτῶν, καὶ τὸ μέγιστον τοῦ μεγίστου· οἱο͂ν εἰ ὁ μέγιστοσ ἀνὴρ γυναικὸσ τῆσ μεγίστησ μείζων, καὶ ὅλωσ οἱ ἄνδρεσ τῶν γυναικῶν μείζουσ, καὶ εἰ οἱ ἄνδρεσ ὅλωσ τῶν γυναικῶν μείζουσ, καὶ ἀνὴρ ὁ μέγιστοσ τῆσ μεγίστησ γυναικὸσ μείζων· ἀνάλογον γὰρ ἔχουσιν αἱ ὑπεροχαὶ τῶν γενῶν καὶ τῶν μεγίστων ἐν αὐτοῖσ. καὶ ὅταν τόδε μὲν τῷδε ἕπηται, ἐκεῖνο δὲ τούτῳ μή, ἕπηται δὲ ἢ τῷ ἅμα ἢ τῷ ἐφεξῆσ ἢ τῇ δυνάμει·

ἐνυπάρχει γὰρ ἡ χρῆσισ ἡ τοῦ ἑπομένου ἐν τῇ θατέρου. ἕπεται δὲ ἅμα μὲν τῷ ὑγιαίνειν τὸ ζῆν, τούτῳ δὲ ἐκεῖνο οὔ, ὕστερον δὲ τῷ μανθάνειν τὸ ἐπίστασθαι, δυνάμει δὲ τῷ ἱεροσυλεῖν τὸ ἀποστερεῖν· ὁ γὰρ ἱεροσυλήσασ κἂν ἀποστερήσειεν. καὶ τὰ ὑπερέχοντα τοῦ αὐτοῦ μείζονι μείζω·

ἀνάγκη γὰρ ὑπερέχειν καὶ τοῦ μείονι. καὶ τὰ μείζονοσ ἀγαθοῦ ποιητικὰ μείζω·

τοῦτο γὰρ ἦν τὸ μείζονοσ ποιητικῷ εἶναι. καὶ οὗ τὸ ποιητικὸν μεῖζον, ὡσαύτωσ· εἰ γὰρ τὸ ὑγιεινὸν αἱρετώτερον τοῦ ἡδέοσ καὶ μεῖζον ἀγαθόν, καὶ ἡ ὑγίεια τῆσ ἡδονῆσ μείζων. καὶ αἱρετώτερον τὸ καθ’ αὑτὸ τοῦ μὴ καθ’ αὑτό, οἱο͂ν ἰσχὺσ ὑγιεινοῦ·

τὸ μὲν γὰρ οὐχ αὑτοῦ ἕνεκα, τὸ δὲ αὑτοῦ, ὅπερ ἦν τὸ ἀγαθόν. κἂν ᾖ τὸ μὲν τέλοσ, τὸ δὲ μὴ τέλοσ·

τὸ μὲν γὰρ ἄλλου ἕνεκα, τὸ δὲ αὑτοῦ, οἱο͂ν τὸ γυμνάζεσθαι τοῦ εὖ ἔχειν τὸ σῶμα. καὶ τὸ ἧττον προσδεόμενον θατέρου ἢ ἑτέρων·

αὐταρκέστερον γάρ· ἧττον δὲ προσδεῖται τὸ ἐλαττόνων ἢ ῥᾳόνων προσδεόμενον. καὶ ὅταν τόδε μὲν ἄνευ τοῦδε μὴ ᾖ, ἢ μὴ δυνατὸν ᾖ γενέσθαι, θάτερον δὲ ἄνευ τούτου, αὐταρκέστερον δὲ τὸ μὴ δεόμενον, ὥστε φαίνεται μεῖζον ἀγαθόν.

κἂν ᾖ ἀρχή, τὸ δὲ μὴ ἀρχή, κἂν ᾖ αἴτιον, τὸ δ’ οὐκ αἴτιον, διὰ τὸ αὐτό·

ἄνευ γὰρ αἰτίου καὶ ἀρχῆσ ἀδύνατον εἶναι ἢ γενέσθαι. καὶ δυοῖν ἀρχαῖν τὸ ἀπὸ τῆσ μείζονοσ ἀρχῆσ μεῖζον, καὶ δυοῖν αἰτίοιν τὸ ἀπὸ τοῦ μείζονοσ αἰτίου μεῖζον. καὶ ἀνάπαλιν δὲ δυοῖν ἀρχαῖν ἡ τοῦ μείζονοσ ἀρχὴ μείζων, καὶ δυοῖν αἰτίοιν τὸ τοῦ μείζονοσ αἴτιον μεῖζον. δῆλον οὖν ἐκ τῶν εἰρημένων ὅτι ἀμφοτέρωσ μεῖζον ἔστιν φαίνεσθαι·

καὶ γὰρ εἰ ἀρχή, τὸ δὲ μὴ ἀρχή, δόξει μεῖζον εἶναι, καὶ εἰ μὴ ἀρχή, τὸ δὲ ἀρχή· τὸ γὰρ τέλοσ μεῖζον καὶ οὐχ <ἡ> ἀρχή, ὥσπερ ὁ Λεωδάμασ κατηγορῶν ἔφη Καλλιστράτου τὸν βουλεύσαντα τοῦ πράξαντοσ μᾶλλον ἀδικεῖν· οὐ γὰρ ἂν πραχθῆναι μὴ βουλεύσαντοσ· πάλιν δὲ καὶ Χαβρίου, τὸν πράξαντα τοῦ βουλεύσαντοσ· οὐ γὰρ ἂν γενέσθαι, εἰ μὴ ἦν ὁ πράξων· τούτου γὰρ ἕνεκα ἐπιβουλεύειν, ὅπωσ πράξωσιν. καὶ τὸ σπανιώτερον τοῦ ἀφθόνου, οἱο͂ν χρυσὸσ σιδήρου, ἀχρηστότεροσ ὤν·

μεῖζον γὰρ ἡ κτῆσισ διὰ τὸ χαλεπωτέρα εἶναι. ἄλλον δὲ τρόπον τὸ ἄφθονον τοῦ σπανίου, ὅτι ἡ χρῆσισ ὑπερέχει· τὸ γὰρ πολλάκισ τοῦ ὀλιγάκισ ὑπερέχει, ὅθεν λέγεται ἄριστον μὲν ὕδωρ. καὶ ὅλωσ τὸ χαλεπώτερον τοῦ ῥᾴονοσ·

σπανιώτερον γάρ. ἄλλον δὲ τρόπον τὸ ῥᾷον τοῦ χαλεπωτέρου· ἔχει γὰρ ὡσ βουλόμεθα. καὶ ᾧ τὸ ἐναντίον μεῖζον, καὶ οὗ ἡ στέρησισ μείζων.

καὶ ἀρετὴ μὴ κακίασ καὶ κακία μὴ ἀρετῆσ μείζων· τὰ μὲν γὰρ τέλη, τὰ δ’ οὐ τέλη. καὶ ὧν τὰ ἔργα καλλίω ἢ αἰσχίω, μείζω αὐτά, καὶ ὧν αἱ κακίαι καὶ αἱ ἀρεταὶ μείζουσ, καὶ τὰ ἔργα μείζω, ἐπείπερ ὡσ τὰ αἴτια καὶ αἱ ἀρχαί, καὶ τὰ ἀποβαίνοντα, καὶ ὡσ τὰ ἀποβαίνοντα, καὶ τὰ αἴτια καὶ αἱ ἀρχαί.

καὶ ὧν ἡ ὑπεροχὴ αἱρετωτέρα ἢ καλλίων, οἱο͂ν τὸ ἀκριβῶσ ὁρᾶν αἱρετώτερον τοῦ ὀσφραίνεσθαι καὶ γὰρ ὄψισ ὀσφρήσεωσ, καὶ τὸ φιλεταιρώτερον εἶναι τοῦ φιλοχρηματώτερον μᾶλλον κάλλιον, ὥστε καὶ φιλεταιρία φιλοχρηματίασ.

καὶ ἀντικειμένωσ δὲ τῶν βελτιόνων αἱ ὑπερβολαὶ βελτίουσ καὶ <αἱ> καλλιόνων καλλίουσ. καὶ ὧν αἱ ἐπιθυμίαι καλλίουσ ἢ βελτίουσ·

αἱ γὰρ μείζουσ ὀρέξεισ μειζόνων εἰσίν. καὶ τῶν καλλιόνων δὲ ἢ βελτιόνων αἱ ἐπιθυμίαι βελτίουσ καὶ καλλίουσ διὰ τὸ αὐτό. καὶ ὧν αἱ ἐπιστῆμαι καλλίουσ ἢ σπουδαιότεραι, καὶ τὰ πράγματα καλλίω καὶ σπουδαιότερα·

ὡσ γὰρ ἔχει ἡ ἐπιστήμη, καὶ τὸ ἀληθέσ· κελεύει δὲ τὸ αὑτῆσ ἑκάστη. καὶ τῶν σπουδαιοτέρων δὲ καὶ καλλιόνων αἱ ἐπιστῆμαι ἀνάλογον διὰ τὸ αὐτό. καὶ ὃ κρίνειαν ἂν ἢ κεκρίκασιν οἱ φρόνιμοι ἢ πάντεσ ἢ οἱ πολλοὶ ἢ οἱ πλείουσ ἢ οἱ κράτιστοι ἀγαθὸν μεῖζον, ἀνάγκη οὕτωσ ἔχειν, ἢ ἁπλῶσ ἢ ᾗ κατὰ τὴν φρόνησιν ἔκριναν.

ἔστι δὲ τοῦτο κοινὸν καὶ κατὰ τῶν ἄλλων· καὶ γὰρ τὶ καὶ ποσὸν καὶ ποιὸν οὕτωσ ἔχει ὡσ ἂν ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ φρόνησισ εἴποι. ἀλλ’ ἐπ’ ἀγαθῶν εἰρήκαμεν· ὡρ́ισται γὰρ ἀγαθὸν εἶναι ὃ λαβὸν τὰ πράγματα φρόνησιν ἕλοιτ’ ἂν ἕκαστον· δῆλον οὖν ὅτι καὶ μεῖζον ὃ μᾶλλον ἡ φρόνησισ λέγει. καὶ τὸ τοῖσ βελτίοσιν ὑπάρχον, ἢ ἁπλῶσ ἢ ᾗ βελτίουσ, οἱο͂ν ἡ ἀνδρεία ἰσχύοσ.

καὶ ὃ ἕλοιτ’ ἂν ὁ βελτίων, ἢ ἁπλῶσ ἢ ᾗ βελτίων, οἱο͂ν τὸ ἀδικεῖσθαι μᾶλλον ἢ ἀδικεῖν· τοῦτο γὰρ ὁ δικαιότεροσ ἂν ἕλοιτο. καὶ τὸ ἥδιον τοῦ ἧττον ἡδέοσ·

τὴν γὰρ ἡδονὴν πάντα διώκει, καὶ αὑτοῦ ἕνεκα τοῦ ἥδεσθαι ὀρέγονται, ὡρ́ισται δὲ τούτοισ τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ τέλοσ· ἥδιον δὲ τό τε ἀλυπότερον καὶ τὸ πολυχρονιώτερον ἡδύ. καὶ τὸ κάλλιον τοῦ ἧττον καλοῦ·

τὸ γὰρ καλόν ἐστιν ἤτοι τὸ ἡδὺ ἢ τὸ καθ’ αὑτὸ αἱρετόν. καὶ ὅσων αὐτοὶ αὑτοῖσ ἢ φίλοισ βούλονται αἴτιοι εἶναι μᾶλλον, ταῦτα μείζω ἀγαθά, ὅσων δὲ ἧττον, μείζω κακά.

καὶ τὰ πολυχρονιώτερα τῶν ὀλιγοχρονιωτέρων καὶ τὰ βεβαιότερα τῶν ἀβεβαιοτέρων·

ὑπερέχει γὰρ ἡ χρῆσισ τῶν μὲν τῷ χρόνῳ τῶν δὲ τῇ βουλήσει· ὅταν γὰρ βούλωνται, ὑπάρχει μᾶλλον ἡ τοῦ βεβαίου. καὶ ὡσ ἂν ἓν τῶν συστοίχων καὶ τῶν ὁμοίων πτώσεων, καὶ τἆλλ’ ἀκολουθεῖ, οἱο͂ν εἰ τὸ ἀνδρείωσ κάλλιον καὶ αἱρετώτερον τοῦ σωφρόνωσ, καὶ ἀνδρεία σωφροσύνησ αἱρετωτέρα καὶ τὸ ἀνδρεῖον εἶναι τοῦ σωφρονεῖν.

καὶ ὃ πάντεσ αἱροῦνται τοῦ μὴ ὃ πάντεσ.

καὶ ὃ οἱ πλείουσ ἢ ὃ οἱ ἐλάττουσ· ἀγαθὸν γὰρ ἦν οὗ πάντεσ ἐφίενται, ὥστε καὶ μεῖζον οὗ μᾶλλον. καὶ ὃ οἱ ἀμφισβητοῦντεσ ἢ οἱ ἐχθροί, ἢ οἱ κρίνοντεσ ἢ οὓσ οὗτοι κρίνουσιν· τὸ μὲν γὰρ ὡσ ἂν εἰ πάντεσ φαῖέν ἐστι, τὸ δὲ οἱ κύριοι καὶ οἱ εἰδότεσ. καὶ ὁτὲ μὲν οὗ πάντεσ μετέχουσι μεῖζον·

ἀτιμία γὰρ τὸ μὴ μετέχειν· ὁτὲ δὲ οὗ μηδεὶσ ἢ οὗ ὀλίγοι· σπανιώτερον γάρ. καὶ τὰ ἐπαινετώτερα·

καλλίω γάρ. καὶ ὧν αἱ τιμαὶ μείζουσ, ὡσαύτωσ· ἡ γὰρ τιμὴ ὥσπερ ἀξία τίσ ἐστιν. καὶ ὧν αἱ ζημίαι μείζουσ. καὶ τὰ τῶν ὁμολογουμένων ἢ φαινομένων μεγάλων μείζω.

καὶ διαιρούμενα δὲ εἰσ τὰ μέρη τὰ αὐτὰ μείζω φαίνεται. πλεῖον γὰρ ὑπερέχειν φαίνεται, ὅθεν καὶ ὁ ποιητήσ φησι πεῖσαι τὸν Μελέαγρον ἀναστῆναι ὅσσα κάκ’ ἀνθρώποισι πέλει τῶν ἄστυ ἁλώῃ· λαοὶ μὲν φθινύθουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει,τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσιν. καὶ τὸ συντιθέναι δὲ καὶ ἐποικοδομεῖν, ὥσπερ Ἐπίχαρμοσ, διά τε τὸ αὐτὸ τῇ διαιρέσει ἡ γὰρ σύνθεσισ ὑπεροχὴν δείκνυσι πολλήν καὶ ὅτι ἀρχὴ φαίνεται μεγάλων καὶ αἴτιον. ἐπεὶ δὲ τὸ χαλεπώτερον καὶ σπανιώτερον μεῖζον, καὶ οἱ καιροὶ καὶ αἱ ἡλικίαι καὶ οἱ τόποι καὶ οἱ χρόνοι καὶ αἱ δυνάμεισ ποιοῦσι μεγάλα·

εἰ γὰρ παρὰ δύναμιν καὶ παρὰ ἡλικίαν καὶ παρὰ τοὺσ ὁμοίουσ, καὶ εἰ οὕτωσ ἢ ἐνταῦθα ἢ τότε, ἕξει μέγεθοσ καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ δικαίων καὶ τῶν ἐναντίων, ὅθεν καὶ τὸ ἐπίγραμμα τῷ Ὀλυμπιονίκῃ· πρόσθε μὲν ἀμφ’ ὤμοισιν ἔχων τραχεῖαν ἄσιλλανἰχθῦσ ἐξ Ἄργουσ εἰσ Τεγέαν ἔφερον, καὶ ὁ Ἰφικράτησ αὑτὸν ἐνεκωμίαζε λέγων ἐξ ὧν ὑπῆρξεν ταῦτα. καὶ τὸ αὐτοφυὲσ τοῦ ἐπικτήτου·

χαλεπώτερον γάρ. ὅθεν καὶ ὁ ποιητήσ φησιν αὐτοδίδακτοσ δ’ εἰμί. καὶ τὸ μεγάλου μέγιστον μέροσ, οἱο͂ν Περικλῆσ τὸν ἐπιτάφιον λέγων, τὴν νεότητα ἐκ τῆσ πόλεωσ ἀνῃρῆσθαι ὥσπερ τὸ ἐάρ ἐκ τοῦ ἐνιαυτοῦ εἰ ἐξαιρεθείη.

καὶ τὰ ἐν χρείᾳ μείζονι χρήσιμα, οἱο͂ν τὰ ἐν γήρᾳ καὶ νόσοισ.

καὶ δυοῖν τὸ ἐγγύτερον τοῦ τέλουσ. καὶ τὸ αὐτῷ τοῦ ἁπλῶσ. καὶ τὸ δυνατὸν τοῦ ἀδυνάτου· τὸ μὲν γὰρ αὐτῷ, τὸ δ’ οὔ. καὶ τὰ ἐν τέλει τοῦ βίου· τέλη γὰρ μᾶλλον τὰ πρὸσ τῷ τέλει. καὶ τὰ πρὸσ ἀλήθειαν τῶν πρὸσ δόξαν·

ὁρ́οσ δὲ τοῦ πρὸσ δόξαν, ὃ λανθάνειν μέλλων οὐκ ἂν ἕλοιτο· διὸ καὶ τὸ εὖ πάσχειν τοῦ εὖ ποιεῖν δόξειεν ἂν αἱρετώτερον εἶναι· τὸ μὲν γὰρ κἂν λανθάνῃ αἱρήσεται, ποιεῖν δ’ εὖ λανθάνων οὐ δοκεῖ ἂν ἑλέσθαι. καὶ ὅσα εἶναι μᾶλλον ἢ δοκεῖν βούλονται·

πρὸσ ἀλήθειαν γὰρ μᾶλλον· διὸ καὶ τὴν δικαιοσύνην φασὶ μικρὸν εἶναι, ὅτι δοκεῖν ἢ εἶναι αἱρετώτερον· τὸ δὲ ὑγιαίνειν οὔ. καὶ τὸ πρὸσ πολλὰ χρησιμώτερον, οἱο͂ν τὸ πρὸσ τὸ ζῆν καὶ εὖ ζῆν καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ τὸ πράττειν τὰ καλά·

διὸ ὁ πλοῦτοσ καὶ ἡ ὑγίεια μέγιστα δοκεῖ εἶναι· ἅπαντα γὰρ ἔχει ταῦτα. καὶ τὸ ἀλυπότερον καὶ μεθ’ ἡδονῆσ·

πλείω γὰρ ἑνόσ, ὅτι ὑπάρχει καὶ ἡ ἡδονὴ ἀγαθὸν καὶ ἡ ἀλυπία. καὶ δυοῖν ὃ τῷ αὐτῷ προστιθέμενον μεῖζον τὸ ὅλον ποιεῖ. καὶ ἃ μὴ λανθάνει παρόντα ἢ ἃ λανθάνει·

πρὸσ ἀλήθειαν γὰρ τείνει ταῦτα· διὸ τὸ πλουτεῖν φανείη ἂν μεῖζον ἀγαθὸν τοῦ δοκεῖν. καὶ τὸ ἀγαπητόν, καὶ τοῖσ μὲν μόνον <ὂν> τοῖσ δὲ μετ’ ἄλλων·

διὸ καὶ οὐκ ἴση ζημία, ἄν τισ τὸν ἑτερόφθαλμον τυφλώσῃ καὶ τὸν δύ’ ἔχοντα· ἀγαπητὸν γὰρ ἀφῄρηται. ἐκ τίνων μὲν οὖν δεῖ τὰσ πίστεισ φέρειν ἐν τῷ προτρέπειν καὶ ἀποτρέπειν, σχεδὸν εἴρηται.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 7

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 7)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION