Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 5 17:

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 5 17:)

εὐτυχία δέ ἐστιν, ὧν ἡ τύχη ἀγαθῶν αἰτία, ταῦτα γίγνεσθαι καὶ ὑπάρχειν ἢ πάντα ἢ τὰ πλεῖστα ἢ τὰ μέγιστα. αἰτία δ’ ἐστὶν ἡ τύχη ἐνίων μὲν καὶ ὧν αἱ τέχναι, πολλῶν δὲ καὶ ἀτέχνων, οἱο͂ν ὅσων ἡ φύσισ ἐνδέχεται δὲ καὶ παρὰ φύσιν εἶναι· ὑγιείασ μὲν γὰρ τέχνη αἰτία, κάλλουσ δὲ καὶ μεγέθουσ φύσισ. ὅλωσ δὲ τὰ τοιαῦτα τῶν ἀγαθῶν ἐστιν ἀπὸ τύχησ ἐφ’ οἷσ ἐστιν ὁ φθόνοσ. ἔστιν δὲ καὶ τῶν παρὰ λόγον ἀγαθῶν αἰτία τύχη, οἱο͂ν εἰ οἱ ἄλλοι ἀδελφοὶ αἰσχροί, ὁ δὲ καλόσ, ἢ οἱ ἄλλοι μὴ εἶδον τὸν θησαυρόν, ὁ δ’ εὑρ͂εν, ἢ εἰ τοῦ πλησίον ἔτυχεν τὸ βέλοσ, τούτου δὲ μή, ἢ εἰ μὴ ἦλθε μόνοσ, ἀεὶ φοιτῶν, οἱ δὲ ἅπαξ ἐλθόντεσ διεφθάρησαν· πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα εὐτυχήματα δοκεῖ εἶναι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION