Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 4 12:

εἰσ δ’ ἀσφάλειαν ἅπαντα μὲν ταῦτα ἀναγκαῖον δύνασθαι θεωρεῖν, οὐκ ἐλάχιστον δὲ περὶ νομοθεσίασ ἐπαί̈ειν· ἐν γὰρ τοῖσ νόμοισ ἐστὶν ἡ σωτηρία τῆσ πόλεωσ, ὥστ’ ἀναγκαῖον εἰδέναι πόσα τέ ἐστι πολιτειῶν εἴδη, καὶ ποῖα συμφέρει ἑκάστῃ, καὶ ὑπὸ τίνων φθείρεσθαι πέφυκεν καὶ οἰκείων τῆσ πολιτείασ καὶ ἐναντίων. λέγω δὲ τὸ ὑπὸ οἰκείων φθείρεσθαι, ὅτι ἔξω τῆσ βελτίστησ πολιτείασ αἱ ἄλλαι πᾶσαι καὶ ἀνιέμεναι καὶ ἐπιτεινόμεναι φθείρονται, οἱο͂ν δημοκρατία οὐ μόνον ἀνιεμένη ἀσθενεστέρα γίγνεται ὥστε τέλοσ ἥξει εἰσ ὀλιγαρχίαν, ἀλλὰ καὶ ἐπιτεινομένη σφόδρα· ὥσπερ καὶ ἡ γρυπότησ καὶ ἡ σιμότησ οὐ μόνον ἀνιέμενα ἔρχεται εἰσ τὸ μέσον, ἀλλὰ καὶ σφόδρα γρυπὰ γινόμενα ἢ σιμὰ οὕτωσ διατίθεται ὥστε μηδὲ μυκτῆρα δοκεῖν εἶναι.