Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 2 7:

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 2 7:)

ἐπεὶ δ’ αἱ πίστεισ διὰ τούτων εἰσί, φανερὸν ὅτι ταύτασ ἐστὶ λαβεῖν τοῦ συλλογίσασθαι δυναμένου καὶ τοῦ θεωρῆσαι περὶ τὰ ἤθη καὶ περὶ τὰσ ἀρετὰσ καὶ τρίτον τοῦ περὶ τὰ πάθη, τί τε ἕκαστόν ἐστιν τῶν παθῶν καὶ ποῖόν τι, καὶ ἐκ τίνων ἐγγίνεται καὶ πῶσ, ὥστε συμβαίνει τὴν ῥητορικὴν οἱο͂ν παραφυέσ τι τῆσ διαλεκτικῆσ εἶναι καὶ τῆσ περὶ τὰ ἤθη πραγματείασ, ἣν δίκαιόν ἐστι προσαγορεύειν πολιτικήν. διὸ καὶ ὑποδύεται ὑπὸ τὸ σχῆμα τὸ τῆσ πολιτικῆσ ἡ ῥητορικὴ καὶ οἱ ἀντιποιούμενοι ταύτησ τὰ μὲν δι’ ἀπαιδευσίαν, τὰ δὲ δι’ ἀλαζονείαν, τὰ δὲ καὶ δι’ ἄλλασ αἰτίασ ἀνθρωπικάσ· ἔστι γὰρ μόριόν τι τῆσ διαλεκτικῆσ καὶ ὁμοίωμα, καθάπερ καὶ ἀρχόμενοι εἴπομεν· περὶ οὐδενὸσ γὰρ ὡρισμένου οὐδετέρα αὐτῶν ἐστιν ἐπιστήμη πῶσ ἔχει, ἀλλὰ δυνάμεισ τινὲσ τοῦ πορίσαι λόγουσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION