헬라어 문장 검색 - ΑριστίΑρσΡηετ́2́13́

(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., chapter 13)

πλεῖστον δὲ διαφέρει πρὸσ τὸ εἶδοσ τῶν λόγων ἑκατέρου ἡ διαφορὰ τῶν πραγμάτων, οἱο͂ν οἱ πολιτικοὶ ἐπὶ τῶν ἐνδόξων καὶ γνωρίμων πραγμάτων ἢ προσώπων οὐ διαποροῦσιν, ὁ δὲ συγγραφικὸσ διαπορῶν καὶ ἐπιδιστάζων καὶ τοῖσ ἐνδόξοισ ἀφέλειαν ἐργάζεται. τὸ δὲ μέγιστον ἁπάντων ἐν τῷ ἀφελεῖ λόγῳ, τὸ ψιλὰ καὶ καθαρῶσ τὰ πράγματα προϊέναι καὶ μὴ ἐπισημαίνεσθαι τὰσ δυνάμεισ καθ’ ἕκαστον·

τοῦτο γὰρ πολιτικοῦ ἀνδρὸσ τὸ ἐπισημαίνεσθαι, ὅταν μὴ μόνον τὸ πρᾶγμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ποιότητα προστιθῇσ, ἐὰν μέγα ᾖ ὡσ μεγάλου, ἐὰν δὲ δεινὸν ὡσ δεινοῦ, ὧν ἀμοιρεῖν δεῖ τὴν ἀφέλειαν. αὐτίκα γοῦν ὁ μὲν ἀφελὴσ λέγει, παρελθὼν ταῦτα εἶπεν, ὁ δὲ Δημοσθένησ, ἀναστὰσ εἶπεν πολλῶν, ὦ Ζεῦ καὶ θεοί, θανάτων ἀξίουσ λόγουσ. πολλαχοῦ δὲ ὁ Ξενοφῶν πολλαῖσ βίαισ καὶ Δημοσθενικαῖσ κατὰ τὰσ ἐννοίασ χρῆται, μόνῃ δὲ τῇ μεταχειρίσει διαλλάσσει, ὡσ καὶ ἐν τῇ Ἀναβάσει λογισμούσ τινασ λέγων περὶ τοῦ Τισσαφέρνουσ, ὅτι οὐκ ἐπιβουλεύει τοῖσ Ἕλλησιν, ἐπειδὴ ἄπιστόν ἐστι τὸ πρόσωπον πρὸσ τὸ βουληθῆναι ἐπιβουλεῦσαι, καὶ οὐκ ἔχει ἐκ τῆσ κρίσεωσ αὐτὸ συστῆσαι, μεταβὰσ ἐκ τῆσ δυνάμεωσ αὐτὸ πιστοῦται, εἰ δὲ δυνάμενοι κακῶσ ὑμᾶσ δρᾶν οὐ ποιοῦμεν, δῆλον ὅτι οὐδὲ βουλόμεθα.

τί οὖν ἐστι τὸ πεποιηκὸσ ἀφελῆ τὰ οὕτωσ βίαια νοήματα; ὁ τρόποσ τῆσ μεταχειρίσεωσ· παραθεὶσ γὰρ ἐξ ὑπάρξεωσ καὶ στερήσεωσ καὶ κόψασ τὰ νοήματα λέγει, πότερον ὅτι ὑμεῖσ μὲν ἐν τῇ οἰκείᾳ, ἡμεῖσ δὲ ἐν τῇ ἀλλοτρίᾳ, καὶ πότερον ὑμεῖσ μὲν εὐπορεῖτε, ἡμεῖσ δὲ ἀποροῦμεν; οὐδὲν οὖν ἄλλο τὸ ἀνεικόσ ἐστι τὰ νοήματα ἢ ὁ τρόποσ τῆσ ἀπαγγελίασ. ὡσ καὶ ἐν τῷ Ἀγησιλάῳ πεποίηκεν· ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ ἐννοίᾳ τραχὺσ ἦν ὁ λόγοσ, τῇ ἀπαγγελίᾳ εἰσ ἀφέλειαν μετεχειρίσθη, εἰ διότι καλὸσ κἀγαθὸσ ὑπερβαλλόντωσ ἐγένετο, διὰ τοῦτο μηδὲ μετρίων ἐπαίνων τύχοι. ἀλλὰ τοῦτο πῶσ λέγω; ὅτι ἐὰν ἡ ἔννοια ᾖ τοιαύτη, τραχεῖαν τὴν μεταχείρισιν ποιεῖ· οὐ γὰρ εἶπε σχετλιάσασ, ὥσπερ ὁ Δημοσθένησ, δεινὸν γὰρ ἂν εἰή, εἰ αἱ παρὰ Φιλίππου πεμπόμεναι ἐπιστολαί. ἔνιαι δὲ χρήσεισ ἴδιαι τῶν ἀφελῶν εἰσι καὶ οὐκ ἂν μετήνεγκεσ οὐδαμῶσ εἰσ πολιτικὸν λόγον, ὡσ καὶ ἐνταῦθα τὸ ὑπερβαλλόντωσ ἀνὴρ ἀγαθὸσ ἐγένετο. ὅλωσ δὲ πανταχοῦ, ὁποσαχοῦ ἐν ἐλαχίστῳ πολλὰ πράγματα τὰ λελυμένα εἴρηκε καὶ ἀπήρτικε τὸ νόημα, εὐρύθμωσ εἴρηκεν, οἱο͂ν ἐπεὶ δὲ ἀνέστη, συνανέστησάν με ταύτησ πᾶσαι αἱ ἀμφ’ αὐτήν.

οὐ μὴν οὐδὲ πολλὰ δεῖ περιλαμβάνειν πράγματα ἐν τῷ ἀφελεῖ λόγῳ, ὡσ ὁ Δημοσθένησ ἐποίησεν, εἰ γὰρ ὅθ’ ἥκομεν Εὐβοεῦσι βεβοηθηκότεσ, ἀλλ’ ἐν ὀλίγοισ, ὡσ ἂν εὐπαρακολούθητοσ ᾖ μάλιστά σοι ὁ λόγοσ. τὸ δὲ τοῖσ ὀνόμασιν ἀνεμφάτωσ χρῆσθαι εὐτέλειαν ἐργάζεται.

διὸ καὶ τὸν ἀφελῆ λόγον κίνδυνοσ εἰσ εὐτέλειαν περιελθεῖν, ἐγγυτάτω γινόμενον διὰ τὸ καὶ τοιούτοισ ὀνόμασι χρῆσθαι. ἔστι τοίνυν ἐκφεύγειν καὶ περιί̈στασθαι τὴν εὐτέλειαν τῇ τῶν ἰσοδυναμούντων παραθέσει, οἱο͂ν ἐπεὶ δὲ ἠσθένει Δαρεῖοσ καὶ ὑπώπτευε τὴν τελευτὴν τοῦ βίου. τὸ δὲ καὶ τοῖσ ὀνόμασι τοῖσ ἐπὶ ἑτέρων πραγμάτων κειμένοισ κατὰ μεταφορὰν χρῆσθαι τῶν ἀφελῶν ἐστιν, οἱο͂ν πολλοὺσ ἐραστὰσ τῆσ ἑαυτοῦ φιλίασ ἐποιήσατο, καὶ πάλιν τοὺσ τῶν Ἑλλήνων ἀκολούθουσ· τοὺσ γὰρ τελευταίουσ τῶν Ἑλλήνων οὐκ ὤκνησεν ἀκολούθουσ ὀνομάσαι· καὶ τὸ διὰ τοῦ αὐτοῦ ὀνόματοσ ἔπειθον, ἐπείσθημεν· καὶ διακόψαντα τὰ νοήματα, πρέσβεισ ἐπέμψαμεν· τὸ γὰρ λελυμένα ἀπ’ ἀλλήλων προάγειν ἀφελῆ τὸν λόγον ποιεῖ καὶ ἦθόσ τι ἐμφαίνει, ὡσ αὐτὰ γεγενημένα μετὰ τάχουσ λέγοντοσ. καὶ ὅσα δὲ ὀνόματα τόπων καὶ χωρίων πρόσφορά ἐστιν ἐν ἀφελεῖ λόγῳ, ταῦτα χρὴ ἐπιλέγεσθαι, ἔτι δὲ τὰ ἥττω ἔχοντα δύναμιν καὶ ἧττον προτιμώμενα, οἱο͂ν γυμνάσια, ἱππόδρομοι, ὅταν [δὲ] δὴ καὶ παρατιθῇσ ἐπιλεγόμενοσ γυμνάσια ἀνδρῶν γυμναζομένων, ἱππόδρομοι ἱππέων ἱππαζομένων, ταῦτα πάντα τῆσ ἀφελείασ. δεῖ δὲ καὶ τὰ ὀνόματα ἐν τῷ ἀφελεῖ λόγῳ μὴ καθ’ ἑνὸσ μόνον πράγματοσ προάγεσθαι, ἀλλὰ καὶ δύο καὶ τρία σημαίνειν, οἱο͂ν ἐπειδὴ τὸ [τε] ἀπιέναι εἴδη πλείω ἔχει τινά, πάντα ταῦτα ἐπισκεπτέον· περιέχει γὰρ ἐν αὑτῷ καὶ τὸ πλησίον καὶ τὸ πόρρω καὶ ἐν γῇ καὶ ἐν θαλάσσῃ, καὶ πράγματα ἔχειν καὶ παρέχειν, καὶ ὅλωσ μυρία ἐστίν, ἃ σημαίνει. καὶ τὰ τοιαῦτα δὲ τῶν ὀνομάτων, ἐν οἷσ περὶ κριθῶν καὶ ἀλεύρων καὶ ἐλαίου ἔστιν εἰπεῖν, ἀφέλειαν δοκεῖ μᾶλλον ἐν τῷ λόγῳ ποιεῖν· περὶ ἧττον γὰρ ἐνδόξων ὁ λόγοσ γίνεται. πολιτικὸσ δὲ ἀνὴρ ὀκνήσειεν ἂν προσελθεῖν τοιούτοισ ὀνόμασιν· ὅπου δ’ ἂν προσίῃ, εὖ εἰδέναι χρή, ὅτι ἢ ἐνεργείασ ἕνεκα, ἢ ὥστε ἦθοσ ἐν τῷ λόγῳ γενέσθαι, ἐπικατενεχθήσεται. ὁ ῥυθμὸσ δὲ διάφοροσ ὢν ἀνασώζει τὰ πράγματα, καὶ οὐκ ἔτι ἐστὶν περὶ τὰ ἐννοήματα, ἀλλὰ περὶ τὴν ἀπαγγελίαν ἡ ἀνομοιότησ τοῦ λόγου τοῦ πολιτικοῦ· τὸ μὲν γὰρ ἀποτετελεσμένον καὶ ὁλοκλήρωσ τὸ πολιτικὸν καὶ τῇ ἐννοίᾳ καὶ τῇ ἀπαγγελίᾳ τοιοῦτον εἶναι προσήκει. ἐνίοτε δὲ ἡ μὲν ἔννοια ἀφελήσ ἐστιν, ἡ δὲ ἀπαγγελία πολιτική, ὡσ καὶ ἐν τῷ πρὸσ Καλλικλέα ὁ Δημοσθένησ, κριθῶν μὲν βρεχθῆναι, καὶ ξηραινομένουσ ἰδεῖν αὐτὴν μηδὲ τρεῖσ μεδίμνουσ, ἀλεύρων δὲ ὡσ ἡμιμέδιμνον· ἐλαίου δὲ ἀποκλιθῆναι κεράμιον φάσκειν, οὐ μέντοι [ταῦτα] παθεῖν γε οὐδέν. καὶ τοῦτο δὲ μετὰ σεμνότητοσ, ὅπου γε αὐτὸ τὸ κύριον λεχθὲν κινδυνεύει εὐτέλειαν ποιῆσαι, ὥσπερ εἰ ἔλεγεσ, οὐ μέντοι ἐκχυθῆναί γε, ἐνταῦθα ὁ δὲ ἀντὶ τοῦ κυρίου καὶ τοῦ κατ’ εἶδοσ ἐν γένει μεταβαλὼν εἶπεν, οὐ μέντοι παθεῖν γε οὐδέν. καὶ τὸ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἐπιπλέξαι δοκεῖ μὲν τοῦ ἀφελοῦσ εἶναι λόγου, ἐκλύει δὲ τὸν τόνον τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὡσ καὶ ἐν τῷ τῆσ παραπρεσβείασ ὁ Δημοσθένησ, τίσ γὰρ οὐκ οἶδεν ὅτι τῷ Φωκέων πολέμῳ καὶ τῷ κυρίουσ εἶναι Πυλῶν Φωκέασ, ταύτην μέντοι τὴν ἀπὸ τοῦ τόπου καὶ τῶν πραγμάτων ἀσφάλειαν ἐπιφορικῶσ ὡσ ἐν συμπληρώσει ἐπήνεγκε. καὶ τὸ τὴν γνώμην προλαβεῖν τῆσ ἀφελείασ ἐστίν, οἱο͂ν εὖ εἰδώσ, καὶ ἡγούμενοσ, καὶ νομίζων.

καλὸν δὲ καὶ τὸ ὑποβάλλειν τὰ νοήματα καὶ ὡσ ἀπὸ τῆσ ἑτέρων γνώμησ εἰσάγειν. καὶ μάλιστα αὐτῷ χρῆται ἐν τῇ Παιδείᾳ ὁ Ξενοφῶν ἑκάστοτε λέγων, εἰ μέν τισ ὑμῶν τόδε οἰέται. καὶ τὸ μὴ ἐκπεπλῆχθαι ἐφ’ οἷσ ἄν τισ ἐκπλαγείη, καὶ τὸ μὴ θαυμάζειν τὰ θαύματοσ ἄξια, ἀλλ’ ἁπλῶσ λέγειν τὰ γεγονότα μὴ ἐνσημαίνοντα παρ’ ἑαυτοῦ καὶ τοῦτο τῆσ ἀφελείασ.

τὸ δὲ καὶ ἀπὸ ὀρθῆσ πτώσεωσ ἄρχεσθαι ἀφελῆ ποιεῖ τὸν λόγον καὶ τὸ κατὰ κόμματα λύειν τὰ νοήματα.

πολλάκισ δὲ οἱ ἀφελεῖσ καὶ ἐπηγμένοισ ἔξωθεν παρὰ τὰ ὑποκείμενα χρῶνται τοῖσ ἐπινοήμασιν, οἱο͂ν οὐδεπώποτε ᾐσθήμεθα τὰσ ἀγέλασ συστάσασ ἐπὶ τὸν νομέα. χρῶνται δὲ καὶ οἱ πολιτικοὶ τοῖσ ἔξωθεν ἐπινοήμασιν, οἱο͂ν ἱστορίαισ ἢ παραδείγμασιν ἀλλὰ θεραπεύουσιν αὐτὰ ἐπαγγελίαισ ἢ αἰτιολογίαισ. πρέπουσι δὲ τῷ ἀφελεῖ λόγῳ καὶ ἐπαλλαγαί, οἱο͂ν νομίζει οὐ νομίζων, καὶ τὸ ἀπὸ τῶν αὐτῶν ἄρχεσθαι τῆσ ἀφελείασ ἐστί.

τῆσ ἀφελείασ δὲ καὶ τὸ μὴ τραχέσι χρῆσθαι, ἀλλὰ τοῖσ ὑφειμένοισ. τραχύτητοσ μὲν γάρ ἐστιν εἰπεῖν τοῦτο μὲν ἰδίᾳ, τοῦτο δὲ δημοσίᾳ, ὁ δὲ ἀφελὴσ οἴκοι φησὶ καὶ ἐπὶ τῶν βωμῶν. καὶ τὸ ταῖσ τοιαύταισ προθέσεσι χρῆσθαι, οἱο͂ν διεθρύλητο γὰρ ἀφελέσ ἐστι. καὶ τὰ εὐκτικὰ τῆσ ἀφελείασ μᾶλλον εἶναι δοκεῖ, ὡσ ἄξιοσ εἰή, καὶ εἰ εὐσεβοῖεν, καὶ ὡσ φαίη Σωκράτησ, καὶ τὰ τοιαῦτα·

καὶ ἐν τῇ Ἀναβάσει ὡσ πολεμεῖν τε ἱκανοὶ εἰε͂ν, καὶ τὸ ἑξῆσ ἐν τῷ ὁμοίῳ σχήματι καὶ εὐνοϊκῶσ ἔχοιεν αὐτῷ. τὰ δὲ εὐκτικὰ καθαρὸν ποιεῖ τὸν λόγον. καὶ τὸ μὴ ἐπιταχύνειν τὸν τόνον τῆσ ἀπαγγελίασ, ἀλλ’ ἐπιβραδύνειν καὶ σχολῇ προχωρεῖν τῆσ ἀφελείασ, οἱο͂ν ἀλλὰ μὴν [οἱο͂ν] οὐδὲ ταῦτα ἄν τισ ἔχοι μέμψασθαι αὐτούσ.

καὶ τὰσ ἐκβάσεισ οἱ μὲν πολιτικοὶ εἰώθασι μᾶλλον κατὰ τὰσ τῶν ἀτόπων ἐκβάσεισ ἐξετάζειν, καὶ τοῦτο τραχύτητα αὐτοῖσ ἐργάζεται, οἱ δὲ ἀφελεῖσ κατὰ τὰσ τῶν ἀγαθῶν ἀποβάσεισ μᾶλλον, οἱο͂ν τοῦτο γὰρ οὖν ἄλλησ μὲν οὐδεμιᾶσ ἀρχῆσ. καὶ τὸ μὴ ὑπερδιατείνεσθαι μήτε τοῖσ πράγμασι μήτε τοῖσ νοήμασι τῆσ ἀφελείασ ἐστί, καὶ αἱ μεταβάσεισ αἱ τοιαῦται, ἀλλὰ μήν·

ὥσ γε μήν. καὶ τὸ μὴ οἰκείᾳ ἐπικρίσει χρῆσθαι, ὅταν ἄξιόν τι ἐπαίνου, ἀλλὰ τῇ κοινῇ ἀφελὲσ πάνυ, οἱο͂ν εὐθὺσ μὲν οἱ πολλοὶ ἠγάσθησαν. ἐνταῦθα δὲ καὶ ἑτέρα τίσ ἐστιν ἀρχή, τὸ μὴ καθ’ ὑπερβολὴν εἰπεῖν, πάντεσ ἠγάσθησαν ἀλλ’ ὑφειμένωσ οἱ πολλοὶ ἠγάσθησαν. ἴδιον δὲ τῶν ἀφελῶν καὶ τὸ τὰ κατασκευαστικὰ παραλείποντασ τὰ ἧττον κατασκευαστικὰ λέγειν, οἱο͂ν τὰσ ἐλπίδασ ἔχειν δεῖ τῆσ σωτηρίασ ἐν τῷ μηδὲν ἑαυτοῖσ συνειδέναι μήτε ἀσέβημα περὶ θεοὺσ μήτε ἀδίκημα περὶ ἀνθρώπουσ. καὶ τὸ τὰ ὀνόματα παράλληλα καὶ ἐπιπεπλεγμένα ἀλλήλοισ τιθέναι μηδεμιᾶσ ἐργασίασ τυγχάνοντα τῆσ ἀφελείασ ἐστίν, οἱο͂ν καὶ Ιὤσι καὶ Αἰολεῦσι καὶ Ἑλλησποντίοισ.

καὶ τὸ μὴ ἀπέχεσθαι τῶν ἐλάττω δύναμιν ἐχόντων καὶ ἧττον προτιμωμένων, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀγορὰν εἰπεῖν καὶ τὸ ἐν ἀγορᾷ, καὶ κατ’ εἶδοσ σιδηρεῖσ, σκυτεῖσ, καὶ τὰ τοιαῦτα τῆσ ἀφελείασ. πολλάκισ δὲ ὅταν μείζων ᾖ διαφορά, καὶ οὕτωσ ἐπιπλέκεισ, ἤδη μέντοι τινέσ εἰσιν, οἳ καὶ ἀφίσταντο, καὶ ποτὲ μὲν αὐτὸ μόνον ψιλὸν εἶπεσ, ποτὲ δὲ τὴν αἰτίαν παρέθηκασ, οἱο͂ν ὀρεγόμενοι τῆσ ἐλευθερίασ. τὸ δὲ ἀντὶ τῶν δεικτικῶν τὰ ἐξεταστικὰ παραλαμβάνειν τῆσ ἀφελείασ, οἱο͂ν δεικτικὸν ἐνάργειαν ἔχον, ἐκεῖνοσ γὰρ ἄρχων μὲν παμπόλλων ἐν τῇ ἠπείρῳ πόλεων, ἄρχων δὲ καὶ νήσων. ἐπιγίγνεται δέ ποτε καὶ ἐνάργεια ἐν ἀφελείᾳ, οἱο͂ν ὁ Φιλάμμων, οὐχ ὅτι Γλαύκου τοῦ Καρυστίου. ἀφελὲσ δὲ καὶ τὸ μὴ ὡσ ἐν προτάσει κατασκευάζειν, ὅτι καλὸν ἀλλ’ ὡσ ἐν συγκρίσει κάλλιον ἄλλου καλοῦ.

τὸ δὲ καὶ εἰπόντα τι κατὰ ἀπόφασιν τὴν ὑπερβολὴν εἰπεῖν ἀντὶ τῆσ ἀρνήσεωσ, οἱο͂ν οὐδ’ εἰ μέλλοιμί γε. καὶ τὸ ἀντὶ τοῦ ἀκολούθου τὸ ἐναντίον κατὰ ἀναίρεσιν λέγειν ἀφελέστερον καὶ ἐπιμελέστερον, οἱο͂ν ἐνταῦθα, ἐπεμελεῖτο, οὗ τὸ ἀκόλουθον ἦν οὐκ ἠμέλει. καὶ τὰ ἀσύνδετα τοῦ ἀφελοῦσ ἐστι·

λύει γὰρ τὸν ῥυθμόν. τοῦτο δὲ ἐναντίον μὲν τῷ πολιτικῷ, πρέπον δὲ τῷ ἀφελεῖ, οἱο͂ν Ἀθηναίουσ, Θηβαίουσ, Ἀργείουσ, Κορινθίουσ. ἀφελὲσ δὲ καὶ τὸ μὴ ἀθρόωσ λέγειν· ἀθρόωσ μὲν γάρ ἐστιν εἰπεῖν οἱ Πέρσαι, μερικῶσ δὲ τὰ [δὲ] τῶν Περσῶν. [Καὶ τὸ ἀλλοτρίαισ δόξαισ ἐπερειδόμενον λέγειν περὶ τῶν πραγμάτων τοῦ ἀφελοῦσ ἐστιν, οἱο͂ν ἐπειδὴ ἐστασίασαν.

ἐπὰν δὲ εἴπῃσ, ἐπειδὴ δὲ ἐστασίασαν, τραχὺν ποιεῖ τὸν λόγον. ] καὶ τὸ πολλάκισ μεταβάλλοντα τὰσ πτώσεισ τῷ αὐτῷ χρήσασθαι ὀνόματι ἀναστρέφοντα τῆσ ἀφελείασ ἐστί. τοῦτο μὲν οὖν τοῦ αὐτοῦ τρόπου, τὸ μὴ ἀποκρυψάμενον μήτε τὸ πρᾶγμα μήτε τὸ ὄνομα ἀφανῶσ εἰπεῖν, οἱο͂ν ἔλεγε δὲ Κύρῳ. συγγραφικὸν δὲ εἰ δεῖ τελείου λόγου, τὸ ἐπὶ τοῖσ κατ’ εἶδοσ ὀνόμασι καὶ [τὸ] ἀόριστον ἐπενεγκεῖν, οἱο͂ν Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ ἄλλοισ πολλοῖσ. ὅταν δὲ τὸ νόημα ἐξ ἑνὸσ τοῦ συμπληροῦντοσ ὀνόματοσ ἀπαρτίζηται καὶ ἐπὶ τελευτῆσ στῇ ἐφ’ ἑνὶ ὀνόματι, ὥσπερ ἐνταῦθα, ὡσ δὲ πάνυ φανερὸσ ἦν ἀχθόμενοσ, εἰ μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν, συγγραφικόν ἐστι καὶ λόγου ἦθοσ ἔχοντοσ. καὶ τὰ καθ’ ἓν λεγόμενα, οἱο͂ν πάντα μὲν χαλκόν, πάντα δὲ φοίνικα, τῆσ ἀφελείασ ἐστί, τὸ δὲ κατὰ πλῆθοσ τῆσ περιβολῆσ καὶ τοῦ ἀξιώματοσ. αἱ συμπολοκαί εἰσι μὲν μᾶλλον τῶν ἀγωνιστικῶν, γένοιτο δ’ ἄν ποτε καὶ ἐν ἀφελεῖ λόγῳ, ὅταν ἡ μὲν ἀρχὴ συνεστραμμένη ᾖ, διὰ τὴν συμπλοκήν, τὰ δὲ ἑξῆσ λελυμένα, οἱο͂ν ἔκαιε καὶ ἐπόρθει.

δριμύτητα δὲ ποιεῖ καὶ ἡ ἐπαναφορὰ τῆσ συμπλοκῆσ, ἅμα μὲν ἔκαιεν, ἅμα δὲ καὶ κηρύγματι ἐδήλου, οὐχὶ διεκήρυττεν οὐδὲ ἐκέλευε κηρύττειν. ἐξαρκεῖ δὲ καὶ ἐν ἀφελεῖ λόγῳ οὐ μόνον αὐτὰ εἰπεῖν τὰ γενόμενα, ἀλλὰ καὶ ὡσ ἔτυχε γενόμενα εἰπεῖν, οἱο͂ν Φίλιπποσ δὲ ὁ γελωτοποιὸσ κρούσασ τὴν θύραν.

τὸ δὲ κρούσασ τὴν θύραν παραπεφύλακται μέν, ὅτι οὐ κόψασ μόνον, ἀλλὰ καὶ κρούσασ λέγεται ἔνιοι δὲ οὐχ οὕτωσ οἰόνται· ὅτι δὲ Ἑλληνικόν ἐστιν, οὐδὲν δεῖ διαφέρεσθαι. σὺ δέ, εἰ ἐβούλου πολιτικῶσ αὐξῆσαι τὸν λόγον, παρετίθεισ ἂν αὐτοῖσ καὶ τὰσ δυνάμεισ, Φίλιπποσ ἦν γελωτοποιόσ, ὅστισ ἐξαίφνησ ἐπίσταται, καὶ ἐπειδὴ οὐδένα αὐτοῦ πλησίον κατέλαβε, τὸ μὲν πρῶτον ἔγνω εἰσπηδῆσαι, ἐδόκει δὲ αὐτῷ σημᾶναι πρὸσ ἕτερον, καὶ ἔκοπτε προσελθὼν τὴν θύραν. τὸ δὲ καὶ ταῖσ τῶν ἄλλων δόξαισ ἐπερειδόμενον ἔνια τῶν πραγμάτων λέγειν ἀφελοῦσ ἐστιν, οἱο͂ν ὡσ λέγεται.

πολιτικοῦ δὲ ἀνδρόσ ἐστι τὸ αὐτὸν ἀφ’ ἑαυτοῦ τὰ πλεῖστα εἰσάγειν, οἱο͂ν ὁ μὲν Θουκυδίδησ ἀφελῶσ εἰρηκέναι δοκεῖ, στασιάσαντεσ δὲ ἐν ἀλλήλοισ ἔτη πολλά, ὡσ λέγεται, ἐὰν δὲ εἴπῃ, ἐπειδὴ δὲ ἐστασίασαν, τραχὺν ποιεῖ τὸν λόγον. ἔνια δὲ τοῖσ μὲν ἀφελέσι καλά, τοῖσ δὲ πολιτικοῖσ ταπεινά, οἱο͂ν τὸ λαγῶν βίον ζῶν·

τοῦτο γὰρ ἐπὶ διασυρμῷ μὲν εἴρηται, ἔχει δὲ χώραν· ἄλλωσ γὰρ ἐν ἀφελείᾳ ὁ λόγοσ προάγεται, ἄλλωσ ἐν εὐτελείᾳ. ὅταν οὖν τι θέλῃσ διασῦραι, καθ’ ἓν κόπτων εἴσαγε, οἱο͂ν ὡσ ὁ Δημοσθένησ, ἔξαρχοσ καὶ ἡγεμὼν καὶ κιττοφόροσ. προσήκει δὲ ἐν ἐπιμελείᾳ καὶ διαλόγῳ ἀφέλειαν ἐν λόγῳ μεμῖχθαι ταῖσ ἀρχαῖσ τοῦ ἀξιώματοσ. καὶ ἡ εἰσ ταὐτὸν κατάληξισ, ἀποτεταγμένη μέντοι, ἵνα μὴ διαφθείρῃ τὸν λόγον, ἀφέλειαν ποιεῖ. πάνυ δὲ καλὸν ἐν τοῖσ ἀφελέσι τῶν λόγων τὸ τὰσ πλάσεισ ποιεῖν καὶ ἐνάργειαν θαυμαστὴν ἔχει, οἱο͂ν σὺ εἰ ἤθελεσ πλάσασ εἰπεῖν, αὐτὸσ δὲ προσῆλθε καὶ εἶπεν ὅτι κατὰ καιρὸν αὐτοῖσ ἐντετυχηκὼσ εἰή, ὁ δὲ Ξενοφῶν, εἰσ καλόν γε ὑμῖν συντετύχηκα·

καὶ γὰρ κόπτειν καὶ ἀρχὰσ ποιεῖσθαι τῆσ ἀφελείασ ἐστίν. ἐν δὲ τοῖσ τοιούτοισ, ὅταν μὲν ἐξαλλάξῃσ καὶ ἀπαρτίζων εἰσ πολλὰσ ἀρχὰσ τὸν λόγον ἐπάγῃσ, δοκεῖ τῆσ καινοπρεπείασ καὶ τῆσ λεπτοτέρασ ἰδέασ εἶναι, οἱο͂ν ἐνταῦθα ἦν παρὰ τὴν ὁδὸν κρήνη ἡ Μίδου καλουμένη τοῦ Φρυγῶν βασιλέωσ, εἶτα ἄλλη ἀρχή, ἐπὶ ταύτῃ Μίδασ τὸν σάτυρον ἐθήρασε, καὶ ἄλλη ἀρχή, ὁ [δὲ] τρόποσ τῆσ θηράσεωσ, οἴνῳ κίρνησιν αὐτήν. αἱ μὲν οὖν τοιαῦται ἀρχαὶ καὶ τὸ ὀρθοῦν συνεχῶσ οὕτω τὸν λόγον τῆσ λεπτοτέρασ ἰδέασ. τοῦ δὲ ἀρχαιοτέρου τρόπου ἀποτείναντα μιᾷ διεξόδῳ τοῦ λόγου τὸ πᾶν διεξελθεῖν· ἐνταῦθα ἦν παρὰ τὴν ὁδὸν κρήνη Μίδου καλουμένη τοῦ Φρυγῶν βασιλέωσ, ἐφ’ ᾗ λέγεται Μίδασ τὸν σάτυρον θηρᾶσαι· καὶ ὁ τρόποσ πῶσ; οἴνῳ κεράσασ αὐτήν· ἀπὸ μιᾶσ γὰρ ἀρχῆσ εἰσ ἓν τέλοσ συμπεπέρασται ὁ λόγοσ. καὶ ἔστι τοῦτο τοῦ Ξενοφῶντοσ τύπου. περὶ τῶν ἀφανῶν πολλάκισ εἶπον ὅτι δεῖ ὡσ ἐξ ἀκοῆσ λέγειν. ἁρμόζει δὲ τοῦτο καὶ τῷ ἀφελεῖ λόγῳ, οἱο͂ν ἐλέγετο, καὶ ἐλέγετο Κύρῳ δοῦναι χρήματα πολλά. περὶ τῶν μυθωδῶν, οὐχ ὅτι ἐγένετο, ἀλλ’ ὅτι λέγεται γενέσθαι. εἴπομεν δὲ ὅτι καὶ αἱ καινοπρέπειαι τῆσ ἀφελείασ εἰσίν· οὐ χεῖρον οὖν κἀνταῦθα παραδείγματι χρήσασθαι, ὡσ ἐν τῇ Ἀναβάσει Κύρου φησὶν ὁ Ξενοφῶν, τὰ Λύκαια ἔθυσε. πάνυ δὲ τοῦτο καινοπρεπὲσ καὶ ἰδία τισ σύνταξισ τὰ Λύκαια ἔθυσε. τῷ γὰρ ὀνόματι τῆσ ἑορτῆσ οὕτω κέχρηται ὡσ αὐτῷ τῷ θυομένῳ, εἰπὼν τὸ γινόμενον κατὰ τοῦ ἐν ᾧ γίνεται καὶ δι’ ὃ γίνεται· θύειν μὲν γὰρ ἐν Λυκαίοισ σύνηθεσ εἰπεῖν, θύειν δὲ τὰ Λύκαια τῆσ καινοπρεπείασ, οἱο͂ν εἰ σὺ λέγοισ, ἔθυσε τὰ Παναθήναια καὶ ἔθυσε τὰ Ὀλύμπια· σύνηθέσ ἐστι λέγειν καὶ θῦσαι θυσίασ. [καὶ τοῦτο σύνηθέσ ἐστι λέγειν. ] εἰργασμένου δὲ λόγου ἐστὶ τὸ παρατιθέναι τὰ ἐκ τῶν τόπων, ποῦ καὶ τίνοσ πλησίον καὶ ὑπὸ τῶν, ὡσ καὶ ἐν τῇ Ἀναβάσει ἔχει τῇ Κύρου, ἔστι δὲ καὶ μεγάλου βασιλέωσ βασίλεια ἐν Κελαιναῖσ ἔρυμνα ἐπὶ ταῖσ πηγαῖσ τοῦ Μαρσύου ποταμοῦ ὑπὸ τῇ ἀκροπόλει. εἶτα ἡ αὐτὴ ἐπανάληψισ, ὡσ εἶναι καὶ ἄλλην ἀρχήν, ῥεῖ δὲ οὗτοσ καὶ διὰ τῆσ πόλεωσ καὶ εἰσβάλλει εἰσ τὸν Μαίανδρον ποταμόν. καὶ ἄλλο πάλιν ἐκ τοῦ τόπου ἔνδοξον, ἐνταῦθα λέγεται Ἀπόλλων ἐκδεῖραι Μαρσύαν ἐρίσαντά οἱ περὶ σοφίασ. ἐκεῖνο μὲν οὖν, ὡσ προείπομεν, εἰδέναι δεῖ ἐπὶ τῶν μύθων, ὅτι εἰσάγεται οὐχ ὡσ ἐγένετο, ἀλλ’ ὅτι λέγεται γενέσθαι. εἶτα καὶ ἐκεῖνο εἰδέναι δεῖ, ὅτι ἀρχαῖοσ τρόποσ, ἐπειδὰν καὶ σφόδρα ἐπὶ ἐνδόξων πραγμάτων ᾖ, οὐκ ἔχει τὴν αὐτὴν περιέργειαν ἐν ἑαυτῷ, ἀλλ’ ἐξαρκεῖ αὐτῷ τὰ πράγματα εἰπεῖν καὶ ὃν τρόπον ἐπράχθη, μηδὲν περιειργασμένον αὐτοῖσ· τὸ γὰρ περιεργάζεσθαι καὶ διατρίβειν ἐν αὐτοῖσ ἐνδόξοισ οὖσι, τοῦτο ἀπάγει τὸν λόγον ἀπὸ τοῦ τύπου τοῦ ἀρχαίου. ἐνταῦθα λέγεται, μή τι εἶπεν, ἐνταῦθά ἐστι Μαρσύασ αὐλητήσ, Φρὺξ τὸ γένοσ, ᾧ τοσοῦτον ἐπῄει φρονεῖν. διατριβὴ γὰρ γίνεται καὶ περιέργεια. κἀκεῖνο δὲ ὁρ́α· ἀνέστρεψε γὰρ τὴν τάξιν· τὸ μὲν γὰρ πρῶτον ἦν εἰπεῖν ὅτι ἤρισεν, εἶτα ὅτι ἡττήθη, εἶτα τί ἔπαθε, τὰ δὲ τοιαῦτα, ὅταν ἀναστρέψῃσ τὴν τάξιν καὶ τὸ τελευταῖον πρῶτον θῇσ, εἶτα οὕτωσ ἐφεξῆσ τὰ πρὸ τούτου, τάχοσ ποιήσεισ τῷ λόγῳ καὶ κάλλοσ· ὅταν εἰπόντοσ ὃ ἔπαθεν ὁ λόγοσ χητήσῃ διὰ τί ἔπαθεν· ἐρίσασ οὐ περὶ αὐλητικῆσ ἢ μουσικῆσ, ἀλλὰ περὶ σοφίασ. καὶ τὸ δέρμα ἄλλοσ μὲν ἂν εἶπεν ὅτι κρέμαται, ἀλλὰ πάλιν νεαροπρεπέσ· οὗτοσ δὲ καὶ τὸ δέρμα κρεμάσαι ἐν τῷ ἄντρῳ, ὅθεν αἱ πηγαί. εἶτα ὡσ ἀναγκαῖον καὶ οὐ περιειργασμένον, διὰ δὲ τοῦτο ὁ ποταμὸσ καλεῖται Μαρσύασ. ὁρ́α δὲ καὶ ἐν τούτῳ τὴν ἐγκράτειαν τῶν ἀρχαίων· οὐ γὰρ εἶπε τὸ πάθημα δι’ ὃ τοὔνομα προσέθηκεν τὸ τοῦ Μαρσύου τῷ ποταμῷ, ἢ τὴν συμφορὰν τοῦ αὐλητοῦ· οὐδὲν γὰρ τούτων Ξενοφῶν ποιεῖ, ἀλλ’ ἀρκεῖ αὐτῷ τοσοῦτον μόνον, διὰ δὲ τοῦτο ὁ ποταμὸσ καλεῖται Μαρσύασ. εἶτα ἄλλη ἀρχὴ ἐξ ἐνδόξου, ἐνταῦθα Ξέρξησ, ὅτε ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ ἡττηθεὶσ τῇ μάχῃ ἀπεχώρει. ὁρ́α καὶ ἐνταῦθα τὴν ἐγκράτειαν· οὔτε γὰρ Σαλαμὶσ ἐνταῦθα οὔτε στόλοσ καὶ πλῆθοσ πεζῶν καὶ τριήρων, οὐδὲ ὅπωσ ἡττήθη, οὐδὲ ὅπωσ ἔφυγεν, οὐδὲ ἄλλο οὐδέν, τοσούτων ὄντων τῶν προσόντων Ξέρξῃ, ἀλλὰ ψιλὸν ὅτε ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ. μεμάθηκασ οὖν ὅπωσ οἱ ἀρχαῖοι ἐπεξέρχονται καὶ ὅση ἐν τούτοισ ἐγκράτεια. ἐκεῖνο δὲ μάλιστα τήρει ἐν τοῖσ νοήμασιν, ὅτι δεῖ τὰ συμπληροῦντα ταμιεύεσθαι καὶ τελευταῖα τιθέναι, ὡσ ἂν καὶ σεμνότητοσ ὁ λόγοσ μετέχοι.

ὁρ́α δὲ κἀκεῖνο, ὅτι ἐν τοῖσ ἀφελέσι λόγοισ, κἂν ᾖ τὰ μὲν μείζω καὶ προτιμότερα τῶν πραγμάτων, τὰ δὲ ἐλάττω, αἰεὶ πρότερον τὰ ἐλάττω τιθέναι εἰώθασιν, ὡσ καὶ ἐνταῦθα, μεγάλου ὄντοσ καὶ ἐνδόξου τοσαῦτα χρήματα Κῦρον δοῦναι τῷ Κλεάρχῳ ὁ δὲ οὐκ ἐπὶ τοῦτο εὐθέωσ ἦλθεν, ἀλλὰ πρότερον τὸ τῆσ γνώμησ εἶπεν, ἠγάσθη τε αὐτὸν καὶ δίδωσιν αὐτῷ μυρίουσ Δαρεικούσ. ἡ δὲ ἀρχή, Κλέαρχοσ ἦν Λακεδαιμόνιοσ φυγάσ· τούτῳ συγγενόμενοσ ὁ Κῦροσ ἔχει τινὰ θαυμαστὴν τὸ ὄνομα ἤθουσ δύναμιν τὸ μὴ εἰπεῖν τούτου πειραθεὶσ ὁ Κῦροσ ἢ τοῦτον κατιδὼν πολλοῦ ἄξιον ὄντα καὶ στρατηγικώτατον, ἀλλ’ ἁπλῶσ τούτῳ συγγενόμενοσ. καὶ τὸ ἑξῆσ δὲ τὸ ἑπόμενον αὐτῷ, ὡσ ἂν μάλιστα τὸ ἦθοσ φανείη, οὕτωσ ἔχει, ἠγάσθη τε αὐτὸν καὶ δίδωσιν αὐτῷ μυρίουσ Δαρεικούσ. πολλάκισ εἴρηκα ὅτι τὰ κατὰ σύγκρισιν τῆσ ἀφελείασ ἐστίν, οἱο͂ν ἐφίλει μᾶλλον τὸν Κῦρον ἢ τὸν βασιλεύοντα Ἀρταξέρξην.

ὡσ ἔχει καὶ τοῦτο, ὥστε αὐτῷ μᾶλλον φίλουσ εἶναι ἢ βασιλεῖ. καὶ τὸ τοῖσ ἧττον ἐμφαντικοῖσ χρῆσθαι ὀνόμασι καὶ τὰ μικρότερα ἐπὶ τῶν μεγάλων ὀνομάζειν τοῦ εἴδουσ τῆσ ἀφελείασ ἐστίν. ἐν τῇ Ἀναβάσει ἐπὶ τοῦ Κύρου τῶν τε παρ’ ἑαυτῷ βαρβάρων ἐπεμελεῖτο, ἐπὶ μεγάλου πράγματοσ ὀνομασίαι μικραί· τὸ γὰρ ἐπιμελεῖσθαι οὐκ ἔστιν ἴδιον ἄλλου τινὸσ ἢ τῶν μετρίων, καὶ εἴποι ἄν τισ οἴκου ἐπιμελεῖται, ἐπὶ στρατοπέδου δὲ ἧττόν ἐστι τοιούτῳ χρήσασθαι ὀνόματι· καὶ ἐν τῷ Ἀγησιλάῳ, καὶ αὐτοῦ κατέμεινε πάλιν ἡδόμενοσ τῷ ἔργῳ. τὸ γὰρ τοῖσ ἧττον ἐμφαντικοῖσ χρῆσθαι καὶ μὴ εἰπεῖν, μεγαλοφρονῶν ἢ ἐπηρμένοσ τῇ νίκῃ, ἀλλ’ ἡδόμενοσ τῷ ἔργῳ τῆσ ἀφελείασ. καὶ ἡ τοῦ χρόνου παραλλαγὴ τῆσ ἀφελείασ ἐστί·

τὸ γὰρ παρεληλυθὸσ εἰσ τὸν ἐνεστῶτα ὁρίζονται, οἱο͂ν Κῦρον δὲ μεταπέμπεται ἀπὸ τῆσ ἀρχῆσ ἀντὶ τοῦ μετεπέμψατο· ὁ χρόνοσ γὰρ μεταβληθεὶσ τὴν ἀφέλειαν ἐποιήσατο. δεῖ γάρ ποθ’ ἡμᾶσ ὑποθεῖναι τὰ γεγονότα ὡσ γινόμενα, οἱο͂ν καλεῖ αὐτὸν εἰσ τὴν οἰκίαν καὶ διαλέγεται αὐτῷ, ὡσ νῦν γινόμενον τὸ πάλαι γεγονόσ, καὶ ἔστι καινοπρέπεια ἐν τῷ τοιούτῳ. ἐὰν δὲ κατὰ συγκριτικὰ ἀφαιρῇσ τοῦ μεγέθουσ, ἐπιμέλεια μᾶλλον γίνεται, ὡσ ἐν τῷ Ἀγησιλάῳ ὁ δὲ τῶν Περσῶν βασιλεὺσ νομίσασ ἁπάντων τούτων Τισσαφέρνην αἴτιον εἶναι, τοῦ κακῶσ φέρεσθαι τὰ αὑτοῦ, Τιθραύστην καταπέμψασ, ἀποκόπτει αὐτοῦ τὴν κεφαλήν·

καὶ τοῦτο μὲν τῆσ ἀφελείασ τὸ ἀποκόπτει αὐτοῦ τὴν κεφαλήν, τὸ δὲ νομίσασ διάθεσίν τινα ἔχει τῶν ὑποκειμένων πραγμάτων· οὐ γὰρ εἶπεν, ἐπειδὴ κακῶσ μὲν ἔσχον τὰ τῶν βαρβάρων πράγματα, τοσοῦτοσ δὲ ὁ θόρυβοσ καὶ ταραχή, μάχασ δὲ τοσαύτασ ἥττηντο, τὸ τελευταῖον κατακλεισθέντεσ ἐπολιορκοῦντο, οὐδὲν τοιοῦτο, αὐτὸ δὲ μόνον ἐξήνεγκε νομίσασ, καὶ οὐχὶ ἅμα μὲν παροξυνθεὶσ τοῖσ συμβεβηκόσιν, ἅμα δὲ ἡγούμενοσ, ἀλλὰ νομίσασ. καὶ ἡ σύγκρισισ μετὰ δὲ τοῦτο τὰ μὲν τῶν βαρβάρων ἀθυμότερα ἐγένετο· καὶ οὐκ εἶπεν, ἐν ἀθυμίᾳ δεινῇ, ἀλλ’ ἀθυμότερα. καὶ τὸ μερικῶσ δὲ εἰπεῖν τὰ τῶν βαρβάρων, καὶ οὐχ οἱ βάρβαροι καὶ τοῦτο τῆσ ἀφελείασ, οἱο͂ν ὅστισ ἄρχων μὲν παμπόλλων ἐν τῇ ἠπείρῳ πόλεων, ἄρχων δὲ καὶ νήσων. ἔτι τῶν ὀνομάτων τὰ μὲν σφόδρα σημαίνεται, τὰ δὲ ἧττον, οἱο͂ν τὰ μὲν σφόδρα, διεξῆλθεν, ἐξήλασεν·

τὰ δὲ ἧττον, ἐπορεύθη, ὡσ καὶ ἐπὶ τοῦ Ἀγησιλάου, τῇ δὲ ὑστεραίᾳ ὑπερβάλλων τὰ Ἀχαϊκὰ τῆσ Φθίασ ὄρη καὶ τὴν λοιπὴν πᾶσαν διὰ φιλίασ ἐπορεύθη ἐσ τὰ τῶν Βοιωτῶν ὁρ́ια. ἔχει δὲ καὶ ἡ καινοπρέπεια τὴν ἀφέλειαν· τὸ γὰρ τοῦ προσώπου πρᾶγμα ἐπὶ τὸν τόπον μετέθηκεν· ἀντὶ γὰρ τοῦ εἰπεῖν διὰ τῆσ τῶν φίλων λέγει διὰ φιλίασ, καὶ ἀντὶ τοῦ διὰ τῆσ τῶν συμμάχων διὰ τῆσ συμμαχίδοσ. χρῶνται δὲ οἱ ἀφελεῖσ καὶ τῷ ἐνταῦθα ποικίλωσ· καὶ γὰρ τόπου καὶ χρόνου σημαντικόν ἐστι, τὸ δὲ ἐνταῦθα καταλαμβάνει τοῦ τόπου, ἡ δὲ διάστασισ ἀφελήσ· τὸ γὰρ νόημα ἀπέστησεν ἀπὸ τῶν προηγουμένων. καὶ ποτὲ μὲν τελείῳ δεικτικῷ χρῆται ἐνταῦθα δή, ποτὲ δ’ ἐλλιπεῖ ἔνθα δή. περὶ δὲ τῆσ τροπῆσ τῆσ παρὰ τοῖσ συγγραφικοῖσ τῶν ἀνδρῶν τοσοῦτον δεῖ εἰδέναι, ὅτι οὐκ ἀπὸ μεγάλων δεῖ οὐδὲ σεμνῶν τὰσ τροπὰσ λαμβάνεσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπὸ τῶν φαυλοτέρων ἢ κοινοτέρων, ὡσ καὶ ἐν τῷ Συμποσίῳ ἔχει, τουτοισὶ τοῖσ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοισ τὰσ ψυχάσ·

τὸ γὰρ τῶν ἐκκεκαθαρμένων ὄνομα τροπὴν ἔχον ἀπὸ σκευῶν ἢ ἀγγείων, μετενεχθὲν ἀπὸ τῶν κοινοτέρων ἐπὶ τὰ σεμνότερα, ἐπὶ τοὺσ ἄνδρασ καὶ τὴν ψυχὴν τὴν τῶν ἀνδρῶν οὐ καθαρὰν τὴν τροπὴν πεποίηκεν, ἀλλὰ πεφυλαγμένην καὶ συγγραφικήν. καὶ αἱ τοιαῦται τροπαὶ συνήθεισ εἰσὶ μᾶλλον τῇ ἀφελείᾳ, οἱο͂ν ἡ δὲ οἰκουμένη μέν, σπειρομένη δέ, ἀέναον τὴν τροφὴν παρέχεται. πάνυ δὲ τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ εἴδουσ τὸ τοιοῦτο σχῆμα. τὰ δὲ τῆσ τάξεωσ οὕτωσ ἔχειν δεῖ, ὅπωσ ἂν ἑκάστῳ ἁρμόζειν δοκῇ·

ἐν μὲν γὰρ ταῖσ ἱστορίαισ αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ τὴν τάξιν τῶν λεγομένων ἀπεργάζεται, ἐν δὲ ταῖσ ὑποθήκαισ καὶ διδασκαλίαισ καὶ τοῖσ ἀπομνημονεύμασιν, ὡσ ἂν βούληταί τισ. ταῦτα οὖν ἀκριβῶσ τηρήσασ καὶ ἐγγυμνασάμενοσ αὐτοῖσ ποιήσεισ καὶ ἀξιώματοσ ὄντοσ ἐπιμέλειαν καὶ ἐξ ἐπιμελείασ ἀξίωμα, καὶ ἡ ἀφέλεια τοιαύτη ἔσται ἐν πᾶσι τὴν ἰσχὺν τῶν θεωρημάτων ἔχουσα.

ταῦτα μὲν οὖν ἱκανῶσ ἐπιδέδεικταί σοι περὶ ὧν προεθέμεθα, ὅσα τε θεωρήματα καθ’ ἑκάστην λέξιν περί τε ἤθουσ καὶ ἀρχὰσ λόγου καὶ μεταχείρισιν νοημάτων καὶ γλυκύτητα λέξεωσ, καὶ ἀφέλειαν πάλιν αὖ λέξεωσ καὶ διηγήσεισ καὶ μυθώδεισ ἀγωγάσ, καὶ περὶ κάλλουσ ἐν λόγῳ, καὶ ταῦτα καθ’ ἕκαστον εἴρηται.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., chapter 13

(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., chapter 13)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION