Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦς λόγου.?, περὶ ἀξιοπιστίας. 5:

καὶ τὸ βραχέως δέ τι εἰπεῖν καὶ τὰ πολλὰ παραθεῖναι δυνάμεώς ἐστιν ἀληθινῆς, οἱο῀ν καλέσας δέ, εἶτα τίνα· Ἀράσπην, εἶτα ὅθεν· Μῆδον: εἶτα καὶ τὸ ἕνεκα τῆς γνωρίσεως: ὃς ἦν ἐκ παιδὸς αὐτῷ φίλος: εἶτα [γνωρίσεως] καὶ ἄλλο, ᾧ τὴν στολὴν ἔδωκε.