Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ ἠθῶν. 4:

(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ ἠθῶν. 4:)

τὰ μὲν γάρ τινα, ὡσ ἔφην, ὑποκαθήμενον καὶ ὑπονοούμενον ἔχει τὸ ἦθοσ, ὁποῖόν ἐστι τὸ προειρημένον ἀεὶ σὺ ἐπισκώπτεισ ἡμᾶσ, τὰ δέ τινα ἁπλᾶ ἐστι καὶ οὐδεμίαν κακοήθειαν ἐμφαίνει, ὡσ ἔχει καὶ τοῦτο, οἱ μέν τινεσ χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι· τοῦτο γὰρ οὐδὲν πλέον ἐμφαίνει ἢ τὸ γενόμενον. ὅπου δ’ ἂν αἱ ὑπόνοιαι πονηραὶ ὦσι καὶ λυπῶσι τὸν λόγον, δεῖ τὸ παρὰ σοῦ εἰσαγόμενον ἐπανορθοῦσθαι τὸ ἄτοπον οὐχ ἁπλῶσ, ἀλλὰ ταῖσ παρὰ σοῦ προσθήκαισ, οἱο͂ν εὐθὺσ μὲν οὖν ἐννοήσασ τισ τὰ γινόμενα ἡγήσατ’ ἂν φύσει βασιλικόν τι τὸ κάλλοσ εἶναι, καὶ ἡ παρ’ αὐτοῦ προσθήκη, ἄλλωσ τε ἢν καὶ μετ’ αἰδοῦσ καὶ σωφροσύνησ, καθάπερ Αὐτόλυκοσ, κέκτηταί τισ αὐτό· περὶ κάλλουσ γὰρ ὄντοσ τοῦ λόγου οὐκ ἄν τισ ἀπόσχοιτο τὸ μὴ οὐ πρὸσ κακοήθειαν τὰ τοιαῦτα προσδέχεσθαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION