Appian, The Civil Wars, book 5, chapter 10 3:

(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 10 3:)

Οἰμωγαί τε ἀνὰ τὴν νύκτα πᾶσαν ἦσαν καὶ τῶν οἰκείων μετακλήσεισ ἀνά τε τὴν γῆν διαθεόντων καὶ τοὺσ ἐν τῇ θαλάσσῃ καλούντων ἐξ ὀνόματοσ καὶ θρηνούντων, ὅτε μὴ ἐπακούσειαν, ὡσ ἀπολωλότασ· ἔμπαλίν τε ἑτέρων ἀνὰ τὸ πέλαγοσ ὑπερκυπτόντων τὸ κῦμα καὶ ἐσ βοήθειαν τοὺσ ἐν τῇ γῇ παρακαλούντων. ἀμήχανα δὲ πάντα ἦν ἑκατέροισ· καὶ οὐχ ἡ θάλασσα μόνη τοῖσ ἐσ αὐτὴν ἐσελθοῦσιν καὶ ὅσοι τῶν νεῶν ἐπεβεβήκεσαν ἔτι, ἀλλὰ καὶ ἡ γῆ τοῦ κλύδωνοσ οὐχ ἧσσον ἦν ἀπορωτέρα, μὴ σφᾶσ τὸ κῦμα συναράξειεν ἐπὶ τὰσ πέτρασ. ἐμόχθουν τε χειμῶνι τῶν πώποτε μάλιστα καινοτρόπῳ, γῆσ ὄντεσ ἀγχοτάτω καὶ τὴν γῆν δεδιότεσ καὶ οὔτε ἐκφυγεῖν αὐτὴν ἔχοντεσ ἐσ τὸ πέλαγοσ οὔτε ὅσον ἀλλήλων διαστῆναι· ἡ γὰρ στενότησ ἡ τοῦ χωρίου καὶ τὸ φύσει δυσέξοδον αὐτοῦ καὶ κλύδων ἐπιπεσὼν καὶ τὸ πνεῦμα, ὑπὸ τῶν περικειμένων ὀρῶν ἐσ θυέλλασ περικλώμενον, καὶ ὁ τοῦ βυθοῦ σπασμὸσ ἐπὶ πάντα εἱλούμενοσ οὔτε μένειν οὔτε φεύγειν ἐπέτρεπε· τό τε σκότοσ ἠνώχλει νυκτὸσ μάλιστα μελαίνησ· ὅθεν ἔθνῃσκον οὐδὲ καθορῶντεσ ἀλλήλουσ ἔτι, οἱ μὲν θορυβούμενοι καὶ βοῶντεσ, οἱ δ’ ἐφ’ ἡσυχίασ παριέμενοι καὶ τὸ δεινὸν ἐκδεχόμενοι καὶ συνεργοῦντεσ ἐσ αὐτὸ ἔνιοι ὡσ ἀπολούμενοι πάντωσ. γενόμενον γὰρ τὸ κακὸν κρεῖσσον ἐπινοίασ καὶ τὴν ἐκ τῶν παραλόγων αὐτοὺσ ἐλπίδα ἀφῃρεῖτο, μέχρι ποτὲ ἄφνω τὸ πνεῦμα προσιούσησ ἡμέρασ διελύετο καὶ μεθ’ ἡλίου ἐπιτολὴν πάμπαν ἐμαραίνετο. καὶ τὸ κῦμα ὅμωσ καὶ τότε, τοῦ πνεύματοσ ἐκλυθέντοσ, ἐπὶ πολὺ ἐτραχύνετο. καὶ τὸ δεινὸν οὐδ’ ὑπὸ τῶν ἐγχωρίων ποτὲ τηλικοῦτον ἐμνημονεύετο γενέσθαι· γενόμενον δὲ ἔθουσ τε καὶ νόμου κρεῖσσον διέφθειρε τῶν Καίσαροσ νεῶν καὶ ἀνδρῶν τὸ πλέον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION