헬라어 문장 검색 - Αππιαν́ΤηεΞιϝί5́05́

(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 5)

Γενομένησ οὖν τινοσ εσ τοῦτο πείρασ καὶ ἐλπίδοσ οὐκ ἀηδοῦσ, τὸν στρατὸν συναγαγὼν ἔλεξεν ὧδε· "γνώμη μὲν ἦν μοι τὴν πάτριον ὑμῖν ἀποδοῦναι πολιτείαν, ὦ συστρατιῶται, τυρραννίδα τὴν τῶν τριῶν ἀνδρῶν ἀρχὴν καὶ οὐδ’, ἐφ’ ᾗ συνέστη προφάσει, Κασσίου καὶ Βρούτου τεθνεώτων διαλυθεῖσαν. Λεπίδου γὰρ τὸ μέροσ τῆσ ἀρχῆσ ἀφῃρημένου καὶ Ἀντωνίου πορρωτάτω χρήματα συλλέγοντοσ, εἷσ οὗτοσ ἅπαντα πρὸσ τὴν ἑαυτοῦ γνώμην διῴκει, τὰ δὲ πάτρια Ῥωμαίοισ πρόσχημα μόνον ἦν καὶ γέλωσ. ἅπερ ἐγὼ μεταβάλλειν ἐσ τὴν ἄνωθεν ἐλευθερίαν τε καὶ δημοκρατίαν ἐπινοῶν ἠξίουν τῶν ἐπινικίων διαδοθέντων ἐκλυθῆναι τὴν μοναρχίαν. ἐπεὶ δὲ οὐκ ἔπειθον, ἐπειρώμην ἐπὶ τῆσ ἐμῆσ ἀρχῆσ καταναγκάσαι. ὁ δέ με τῷ στρατῷ διέβαλλε, κωλύειν τὰσ κληρουχίασ ἐλέῳ τῶν γεωργῶν· καὶ τὴν διαβολὴν ἐγὼ τήνδε ἠγνόησα ἐπὶ πλεῖστον. ἀλλ’ οὐδὲ ἐπιγνοὺσ ἐπίστευσά τινα πιστεύσειν, ὁρῶντα τοὺσ οἰκιστὰσ καὶ παρ’ ἐμοῦ δεδομένουσ, οἳ μεριεῖν ἔμελλον ὑμῖν τὰσ κληρουχίασ. ἀλλὰ ἐδημαγώγησε γάρ τινασ ἡ διαβολή, καὶ πρὸσ ἐκεῖνον ᾤχοντο πολεμήσοντεσ ὑμῖν, ὡσ νομίζουσι, σὺν χρόνῳ δ’ εἴσονται στρατευσάμενοι καθ’ αὑτῶν. ὑμῖν δ’ ἐγὼ μαρτυρῶ μὲν ἑλομένοισ τὰ ἀμείνονα καὶ ὑπὲρ δύναμιν κακοπαθήσασιν, ἡττήμεθα δὲ οὐχ ὑπὸ τῶν πολεμίων, ἀλλὰ τοῦ λιμοῦ, ᾧ δὴ καὶ πρὸσ τῶν ἡμετέρων στρατηγῶν ἐγκαταλελείμμεθα. ἐμοὶ μὲν δὴ καλῶσ εἶχεν ἀγωνίσασθαι μέχρι τοῦ τελευταίου δαίμονοσ ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ· καλὸν γάρ μοι τὸν ἔπαινον ἐπὶ τῇ γνώμῃ καὶ τὸ τέλοσ ἐποίει· οὐχ ὑφίσταμαι δὲ δι’ ὑμᾶσ, οὓσ τῆσ ἐμῆσ προτίθημι εὐκλείασ. πέμψω δὴ πρὸσ τὸν κεκρατηκότα καὶ δεήσομαι ἐμοὶ μὲν ἀντὶ πάντων ὑμῶν εἰσ ὃ θέλει καταχρήσασθαι μόνῳ, ὑμῖν δὲ ἀντ’ ἐμοῦ ἀμνηστίαν δοῦναι, πολίταισ τε οὖσιν αὐτοῦ καὶ στρατιώταισ ποτὲ γενομένοισ καὶ οὐδὲ νῦν ἀδικοῦσιν οὐδὲ πολεμήσασιν ἄνευ καλῆσ αἰτίασ οὐδὲ ἡσσημένοισ πολέμῳ μᾶλλον ἢ λιμῷ. Ὁ μὲν οὕτωσ εἶπε καὶ εὐθὺσ ἔπεμπε τρεῖσ ἐπιλεξάμενοσ ἐκ τῶν ἀρίστων·

ἡ δὲ πληθὺσ ἀνῴμωζον, οἱ μὲν ἑαυτῶν χάριν, οἱ δὲ τοῦ στρατηγοῦ, γνώμῃ μὲν ὁμοῦ σφισιν ἀρίστου καὶ δημοκρατικοῦ φανέντοσ, ὑπὸ δ’ ἐσχάτησ ἀνάγκησ ἡττημένου. οἱ δὲ τρεῖσ ἐντυχόντεσ τῷ Καίσαρι ἀνεμίμνῃσκον τοῦ γένουσ τῶν στρατῶν ἑνὸσ ἑκατέροισ ὄντοσ καὶ στρατειῶν ὁμοῦ γενομένων καὶ φιλίασ τῶν ἐπιφανῶν καὶ ἀρετῆσ προγόνων οὐκ ἐσ ἀνήκεστον τὰσ διαφορὰσ προαγαγόντων· ὅσα τε εἰκὸσ ἦν ἄλλα ἐπαγωγά, τούτοισ ὅμοια, ἔλεγον. ὁ δὲ Καῖσαρ εἰδὼσ τῶν πολεμίων τοὺσ μὲν ἀπειροπολέμουσ ἔτι, τοὺσ δὲ κληρούχουσ γεγυμνασμένουσ ἔφη τεχνάζων τοῖσ ὑπ’ Ἀντωνίῳ στρατευσαμένοισ διδόναι τὴν ἀμνηστίαν, ὡσ χάριν ἐκείνῳ φέρων, τοὺσ δ’ ἄλλουσ ἐπιτρέπειν σφᾶσ ἑαυτῷ προσέτασσεν. ταῦτα μὲν εἶπεν ἅπασιν ἰδία δὲ ἕνα τῶν τριῶν ἀπολαβών, Φούρνιον, ἐσ μείζονα φιλανθρωπίαν ἐπήλπισε τοὺσ περὶ Λεύκιον καὶ τοὺσ ἄλλουσ χωρὶσ τῶν ἰδίων ἐχθρῶν ἑαυτοῦ. Οἵδε οὖν οἱ τοῦ Καίσαροσ ἐχθροί, τὴν ἰδίᾳ γενομένην ἔντευξιν τοῦ Φουρνίου ὑπονοοῦντεσ ἐπὶ σφίσι γενέσθαι, αὐτόν τε τὸν Φούρνιον ἐλοιδόρουν ἐπανελθόντα καὶ τὸν Λεύκιον ἠξίουν ἢ σπονδὰσ αὖθισ αἰτεῖν ὁμοίασ ἅπασιν ἢ πολεμεῖν μέχρι θανάτου·

οὐ γὰρ ἴδιόν τινι τὸν πόλεμον, ἀλλὰ κοινὸν ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ γεγονέναι. καὶ ὁ Λεύκιοσ ἐπῄνει μὲν ἐλεῶν ἄνδρασ ὁμοτίμουσ καὶ πέμψειν ἔλεγεν ἑτέρουσ, οὐδένα δὲ εἰπὼν ἀμείνονα ἔχειν ἑαυτοῦ, εὐθὺσ ἄνευ κήρυκοσ ᾔει, προθεόντων αὐτοῦ δρόμῳ τῶν ἀπαγγελούντων Καίσαρι κατιέναι Λεύκιον. ὁ δὲ αὐτίκα ὑπήντα. ἑωρῶντο οὖν ἀλλήλοισ ἤδη μετὰ τῶν φίλων καὶ περιφανεῖσ ἦσαν ἀπὸ τῶν σημείων καὶ τῆσ στολῆσ οὔσησ ἑκατέρῳ στρατηγικῆσ. καὶ ὁ Λεύκιοσ ἀποθέμενοσ τοὺσ φίλουσ ᾔει σὺν δύο ῥαβδούχοισ μόνοισ, ἐπιδεικνὺσ ἅμα τὴν γνώμην ἀπὸ τοῦ σχήματοσ· καὶ ὁ Καῖσαρ συνεὶσ ἀντεμιμεῖτο ἐσ δεῖγμα καὶ ὅδε τῆσ εἰσ τὸν Λεύκιον εὐνοίασ ἐσομένησ· ὡσ δὲ καὶ σπεύδοντα εἶδε τὸν Λεύκιον παρελθεῖν ἐσ τὸ Καίσαροσ χαράκωμα, ἵνα καὶ τῷδε φαίνοιτο ἑαυτὸν ἐπιτρέπων ἤδη, προλαβὼν ὁ Καῖσαρ ἐξῆλθε τοῦ χαρακώμακοσ, ἵνα ἐλεύθερον εἰή τῷ Λευκίῳ βουλεύεσθαί τε καὶ κρίνειν ἔτι περὶ αὑτοῦ. τοιάδε ἀλλήλοισ προσιόντεσ ἀπό τε τῆσ στολῆσ καὶ τῶν σχημάτων προαπεδείκνυντο. Ὡσ δὲ ἐπὶ τὴν τάφρον ἀφίκοντο, προσηγόρευσάν τε ἀλλήλουσ καὶ ὁ Λεύκιοσ ἔφη·

"εἰ μὲν ξένοσ ὢν ἐπολέμησα, ὦ Καῖσαρ, αἰσχρὰν ἂν τὴν τοιαύτην ἧσσαν ἡγούμην καὶ αἰσχίονα ἔτι τὴν παράδοσιν· καὶ τῆσδε τῆσ αἰσχύνησ εἶχον ἀπαλλαγὴν εὔκολον παρ’ ἐμαυτοῦ. ἐπεὶ δὲ πολίτῃ διηνέχθην καὶ ὁμοτίμῳ καὶ ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ, οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦμαι μετὰ τοιᾶσδε προφάσεωσ ὑπὸ τοιοῦδε ἡσσῆσθαι. καὶ τάδε λέγω οὐ παραιτούμενοσ παθεῖν, ὅ τι θέλοισ ̔διὰ γάρ σοι τοῦτο ἐσ τὸ στρατόπεδον τὸ σὸν ἄνευ σπονδῶν ἱέμην̓, ἀλλ’ ἵνα τοῖσ ἄλλοισ αἰτήσω συγγνώμην δικαίαν τε καὶ τοῖσ σοῖσ πράγμασι συμφέρουσαν. δεῖ δέ με τοῦτο ἐπιδεικνύντα διελεῖν τὸν λόγον ὑπὲρ τε ἐκείνων καὶ ὑπὲρ ἐμαυτοῦ, ἵνα μόνον ἐμὲ τῶν γεγονότων αἴτιον ἐπιγνοὺσ εἰσ ἐμὲ τὴν ὀργὴν συναγάγῃσ. μὴ νομίσῃσ δὲ ἐλεγχθήσεσθαι μετὰ παρρησίασ ἁ̓́καιρον γάῤ, ἀλλὰ μετὰ ἀληθείασ, ἧσ οὐκ ἔνι μοι χωρὶσ εἰπεῖν. "Ἐγὼ τὸν πρὸσ σὲ πόλεμον ἠράμην, οὐχ ἵνα σε καθελὼν διαδέξωμαι τὴν ἡγεμονίαν, ἀλλ’ ἵνα τὴν ἀριστοκρατίαν ἀναλάβω τῇ πατρίδι, λελυμένην ὑπὸ τῆσ τῶν τριῶν ἀρχῆσ, ὡσ οὐδ’ ἂν αὐτὸσ ἀι τείποισ·

νικήσαντα δέ, εἰ μὲν ἐχθρὸσ εἶ τῆσ πατρίδοσ, κἀμὲ ἡγεῖσθαι πολέμιον, ἃ ἔδοξα συνοίσειν αὐτῇ, βουληθέντα μέν, οὐ δυνηθέντα δὲ διὰ λιμόν. καὶ γὰρ ὅτε συνίστασθε αὐτήν, ὁμολογοῦντεσ εἶναι παράνομον, ὡσ ἀναγκαίαν καὶ πρόσκαιρον ἐτίθεσθε, Κασσίου καὶ Βρούτου περιόντων ἔτι καὶ ὑμῶν ἐκείνοισ οὐ δυναμένων συναλλαγῆναι. ἀποθανόντων δὲ ἐκείνων, οἳ τὸ τῆσ στάσεωσ κεφάλαιον ἦσαν, καὶ τῶν ὑπολοίπων εἴ τινα λείψανα ἔστιν, οὐ τῇ πολιτείᾳ πολεμούντων, ἀλλὰ ὑμᾶσ δεδιότων, ἐπὶ δὲ τούτῳ καὶ τῆσ πενταετίασ παριούσησ, ἀνακῦψαι τὰσ ἀρχὰσ ἐπὶ τὰ πάτρια ἠξίουν, οὐ προτιμῶν οὐδὲ τὸν ἀδελφὸν τῆσ πατρίδοσ, ἀλλ’ ἐλπίζων μὲν ἐπανελθόντα πείσειν ἑκόντα, ἐπειγόμενοσ δὲ ἐπὶ τῆσ ἐμῆσ ἀρχῆσ γενέσθαι. καὶ εἰ κατῆρξασ σύ, μόνοσ ἂν καὶ τὴν δόξαν εἶχεσ. ἐπεὶ δὲ δή σε οὐκ ἔπειθον, ᾤμην ἐλθὼν ἐπὶ Ῥώμην καὶ ἀναγκάσαι, πολίτησ τε ὢν καὶ γνώριμοσ καὶ ὕπατοσ. αἱ μὲν αἰτίαι, δι’ ἃσ ἐπολέμησα, αὗται μόναι, καὶ οὔτε ὁ ἀδελφὸσ οὔτε Μάνιοσ οὔτε Φουλβία, οὔτε ἡ κληρουχία τῶν ἐν Φιλίπποισ πεπολεμηκότων οὔτε ἔλεοσ τῶν γεωργῶν τὰ κλήματα ἀφαιρουμένων, ἐπεὶ κἀγὼ τοῖσ τοῦ ἀδελφοῦ τέλεσιν οἰκιστὰσ ἔδωκα, οἱ τὰ τῶν γεωργῶν ἀφαιρούμενοι τοῖσ στρατευσαμένοισ διένεμον. ἀλλά με σὺ τήνδε τὴν διαβολὴν αὐτοῖσ διέβαλλεσ, τὴν αἰτίαν τοῦ πολέμου μεταφέρων ἐπὶ τὴν κληρουχίαν ἀπὸ σαυτοῦ, καὶ τῷδε μάλιστα αὐτοὺσ ἑλὼν ἐμοῦ κεκράτηκασ· ἀνεπείσθησαν γὰρ πολεμεῖσθαί τε ὑπ’ ἐμοῦ καὶ ἀμύνεσθαί με ἀδικοῦντα. τεχνάζειν μὲν δή σε ἔδει πολεμοῦντα· "Λέγω δὲ ταῦτα ἐγὼ ἐγχειρίζων μὲν ἐμαυτόν σοι, καθάπερ εἶπον, εἰσ ὅ τι θέλοισ, ὑποδεικνὺσ δέ, οἱᾶ καὶ πρότερον καὶ νῦν ἐφρόνησα περὶ σοῦ καὶ φρονῶν ἔτι μόνοσ ἀφικόμην.

καὶ περὶ μὲν ἐμοῦ τοσαῦτα· περὶ δὲ τῶν φίλων καὶ τοῦ στρατοῦ παντόσ, εἰ μὲν οὐχ ὑποπτεύσεισ’ με λέγοντα, συμβουλεύσω τὰ σοὶ μάλιστα ὠφελιμώτατα, μηδὲν δεινὸν αὐτοὺσ ἐργάσασθαι διὰ τὴν ἐμὴν καὶ σὴν φιλονικίαν, μηδὲ ἄνθρωπον ὄντα καὶ τύχῃ χρώμενον, οὐ βεβαίῳ πράγματι, κωλῦσαι τοὺσ κινδυνεύειν ἐν τύχαισ ἢ χρείαισ ἐθελήσοντάσ ποτε ὑπὲρ σοῦ, μαθόντασ ἐκ τοῦδε τοῦ σοῦ νόμου δυσέλπιστον σῴζεσθαι μὴ κατορθοῦσιν. εἰ δὲ ὕποπτοσ ἢ ἄπιστοσ ἐχθροῦ πᾶσα συμβουλή, οὐκ ὀκνῶ καὶ παρακαλεῖν σε μὴ τοὺσ φιλοὺσ τίνυσθαι τῆσ ἐμῆσ ἁμαρτίασ καὶ τύχησ, ἀλλ’ εἰσ ἐμὲ συναγαγεῖν πάντα, τὸν πάντων αἴτιον. ἀφ’ ἧσ δὴ γνώμησ αὐτοὺσ ὑπελιπόμην, ἵνα μὴ δόξαιμι, σοὶ τάδε λέγων ἐκείνων ἀκουόντων, ὑπὲρ ἐμαυτοῦ τεχνάζων εἰπεῖν. Τοιαῦτα δὲ εἰπόντοσ τοῦ Λευκίου καὶ σιωπήσαντοσ ὁ Καῖσαρ ἔλεξεν·

"ἄσπονδον μέν σε κατιόντα πρὸσ ἐμὲ ὁρῶν, ὦ Λεύκιε, ὑπήντησα τῶν ἐμῶν ἐρυμάτων ἔτι ἐκτὸσ ὄντι κατὰ σπουδήν, ἵνα ἔτι κύριοσ ὢν σεαυτοῦ βουλεύοιο καὶ λέγοισ καὶ πράττοισ, ἃ νομίζεισ σοι συνοίσειν. ἐπεὶ δ’, ὅπερ ἐστὶ τῶν ἀδικεῖν ὁμολογούντων, σαυτὸν ἡμῖν ἐπιτρέπεισ, οὐδὲν ἔτι δέομαι διελέγχειν, ὅσα σὺν τέχνῃ μου κατεψεύσω. ἐξ ἀρχῆσ δέ με βλάψειν ἑλόμενοσ καὶ νῦν ἔβλαψασ. σπονδὰσ γάρ μοι τιθέμενοσ ἔτυχεσ ἂν ἠδικημένου καὶ νενικηκότοσ· ἄσπονδον δὲ σαυτόν τε καὶ τοὺσ φίλουσ ἐπιτρεπων ἡμῖν καὶ τὸν στρατόν, ἀφαιρῇ μὲν πᾶσαν ὀργήν, ἀφαιρῇ δὲ καὶ τὴν ἐξουσίαν, ἣν σπενδόμενοσ ἂν ἔδωκασ ὑπ’ ἀνάγκησ. συμπέπλεκται γὰρ οἷσ ἄξιον ὑμᾶσ παθεῖν, τὸ προσῆκον ὧν ἐμὲ δίκαιόν ἐστι ποιεῖν· ὃ δὴ προτιμήσω διά τε τοὺσ θεοὺσ καὶ δι’ ἐμαυτὸν καὶ διὰ σέ, ὦ Λεύκιε, καὶ οὐ ψεύσω σε τῆσ προσδοκίασ, ἣν ἔχων περὶ ἐμαυτοῦ κατελήλυθασ. " Ταῦτα μὲν ἔλεξαν ἀλλήλοισ, ὡκ ἐκ τῶν ὑπομνημάτων ἦν ἐσ τὸ δυνατὸν τῆσδε τῆσ φωνῆσ μεταβαλεῖν τεκμαιρομένῳ τῆσ γνώμησ τῶν λελεγμένων. καὶ διεκρίθησαν, ὁ μὲν Καῖσαρ ἐν ἐπαίνῳ καὶ θαύματι τὸν Λεύκιον ἔχων, οὐδὲν ὡσ ἐν συμφοραῖσ ἀγεννὲσ οὐδ’ ἀσύνετον εἰπόντα, ὁ δὲ Λεύκιοσ τὸν Καίσαρα τοῦ τε ἤθουσ καὶ βραχυλογίασ. οἱ λοιποὶ δ’ ἐτεκμαίροντο τῶν εἰρημένων ἐκ τῆσ ὄψεωσ ἑκατέρων. Καὶ ὁ Λεύκιοσ ἔπεμπε τοὺσ χιλάρχουσ τὸ σύνθημα τῷ στρατῷ ληψομένουσ παρὰ τοῦ Καίσαροσ·

οἱ δὲ ἔφερον αὐτῷ τὸν ἀριθμὸν τοῦ στρατοῦ, καθὰ καὶ νῦν ἔθοσ ἐστὶ τὸν αἰτοῦντα τὸ σύνθημα χιλίαρχον ἐπιδιδόναι τῷ βασιλεῖ βιβλίον ἐφήμερον τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ παρόντοσ. οἱ μὲν δὴ τὸ σύνθημα λαβόντεσ τὰσ φυλακὰσ ἔτι διὰ χειρὸσ εἶχον, οὕτω κελεύσαντοσ αὐτοῦ Καίσαροσ, νυκτοφυλακεῖν ἑκατέρουσ τὰ ἴδια· ἅμα δὲ ἡμέρᾳ ὁ μὲν Καῖσαρ ἔθυεν, ὁ δὲ Λεύκιοσ αὐτῷ τὸν στρατὸν ἔπεμπε, τὰ μὲν ὅπλα φέροντα, ἐσκευα σμένον δ’ ὡσ ἐν ὁδοιπορίᾳ. οἱ δὲ τὸν Καίσαρα πόρρωθεν ὡσ αὐτοκράτορα ἠσπάσαντο καὶ ἔστησαν ἐν μέρει κατὰ τέλοσ, οὗ προσέταξεν ὁ Καῖσαρ, ἐφ’ ἑαυτῶν, οἵ τε κληροῦχοι καὶ οἱ νεοστράτευτοι κεχωρισμένοι. ὁ δὲ Καῖσαρ ἐκτελεσθείσησ τῆσ θυσίασ στεψάμενοσ δάφνῃ, συμβόλῳ νίκησ, προυκάθητο ἐπὶ βήματοσ καὶ προσέταξε μὲν ἅπασι θέσθαι τὰ ὅπλα, ἔνθα εἱστήκεσαν, θεμένων δὲ τοὺσ κληρούχουσ, ἐκέλευσεν ἐγγυτέρω προσελθεῖν, διεγνωκὼσ ἄρα ὀνειδίσαι τῆσ ἀχαριστίασ καὶ φοβῆσαι. προέγνωστο δὲ μέλλων ὧδε ποιήσειν, καὶ ὁ στρατὸσ ὁ τοῦ Καίσαροσ, εἴτε ἐξεπίτηδεσ, οἱᾶ προδιδάσκονται πολλάκισ, εἴτε ὑπὸ πάθουσ ὡσ πρὸσ οἰκείουσ ἄνδρασ, ἀκρατεῖσ τῆσ δεδομένησ σφίσι τάξεωσ γενόμενοι, προσιοῦσι τοῖσ Λευκιανοῖσ οἱᾶ συνεστρατευμένοισ ποτὲ περιχυθέντεσ ἠσπάζοντο καὶ συνέκλαιον καὶ τὸν Καίσαρα ὑπὲρ αὐτῶν παρεκάλουν καὶ οὔτε βοῶντεσ ἔτι ἐπαύοντο οὔτε συμπλεκόμενοι, κοινωνούντων ἑκατέροισ τοῦ πάθουσ ἤδη καὶ τῶν νεοστρατεύτων· οὐδὲ ἦν τι διακεκριμένον ἔτι οὐδ’ εὔκριτον. Ὅθεν οὐδὲ ὁ Καῖσαρ ἔτι τῆσ γνώμησ ἐκράτει, ἀλλὰ μόλισ τὴν βοὴν καταπαύσασ εἶπε τοῖσ ἰδίοισ.

"ὑμεῖσ μέν, ὦ συστρατιῶται, οὕτωσ ἀεί μοι προσενήνεχθε ὡσ μηδενὸσ ἀτυχῆσαι παρ’ ἐμοῦ δύνασθαι· ἐγὼ δὲ τοὺσ μὲν νεοστρατεύτουσ ὑπ’ ἀνάγκησ ἐστρατεῦσθαι Λευκίῳ νομίζω, τουτωνὶ δὲ τῶν συνεστρατευμένων τε πολλάκισ ὑμῖν καὶ νῦν ὑφ’ ὑμῶν σῳζομένων ἐπενόουν πυθέσθαι, τί παθόντεσ ἐξ ἡμῶν ἢ τίνοσ χάριτοσ οὐκ ἀξιωθέντεσ ἢ τί μεῖζον παρ’ ἑτέρου προσδοκῶντεσ ἐναντία ὅπλα ἤραντο καὶ ἐμοὶ καὶ ὑμῖν καὶ ἑαυτοῖσ; ἃ γὰρ ἔκαμνον ἐγώ, πάντα ἦν ὑπὲρ τῆσ κληρουχίασ, ἧσ τοῦ μέρουσ καὶ τούτοισ μετῆν. καὶ εἰ συγχωρεῖτέ μοι, καὶ νῦν πεύσομαι. " οὐκ ἐπιτρεπόντων δέ, ἀλλὰ ἀπαύστωσ παρακαλούντων, "συγχωρῶ ὑμῖν, ὅσα βούλεσθε," ἔφη, "καὶ ἀφείσθωσαν ἀπαθεῖσ τῶν ἡμαρτημένων, ἂν ἐσ τὸ μέλλον ὑμῖν ὅμοια φρονῶσιν. " ὑπισχνουμένων δ’ ἑκατέρων βοαί τε καὶ χάριτεσ ἦσαν ἐσ τὸν Καίσαρα· καί τισιν αὐτῶν ἐπέτρεψέ τινασ καὶ ὑποδέξασθαι, τὸ δὲ πλῆθοσ ἐκέλευε σκηνοῦν, ἔνθα περ εἱστήκεσαν, ἄπωθεν, ἑώσ ὁ Καῖσαρ αὐτοῖσ πόλεισ τε ἐσ χειμασίαν καὶ τοὺσ ἀπάξοντασ ἐσ τὰσ πόλεισ δοίη. Καθεζόμενοσ δ’ ἐπὶ τοῦ βήματοσ ἐκάλει τὸν Λεύκιον ἐκ τῆσ Περυσίασ μετὰ τῶν ἐν τέλει Ῥωμαίων.

καὶ κατῄεσαν πολλοὶ μὲν ἀπὸ τῆσ βουλῆσ, πολλοὶ δὲ ἀπὸ τῶν καλουμένων ἱππέων, ἐν ὄψει πάντεσ οἰκτρᾷ καὶ ὀξείᾳ μεταβολῇ. ἅμα δὲ ἐξῄεσαν οὗτοι τῆσ Περυσίασ, καὶ φρουρὰ τὴν πόλιν περιέστη. ἐπεὶ δὲ ἀφίκοντο, Λεύκιον μὲν ὁ Καῖσαρ ἑαυτῷ παρεστήσατο, τῶν δὲ ἄλλων τοὺσ μὲν οἱ φίλοι Καίσαροσ, τοὺσ δὲ οἱ λοχαγοὶ διέλαβον, προδεδιδαγμένοι πάντεσ ἐσ τιμὴν ἀπάγειν ἅμα καὶ φυλακὴν ἄσημον. τοὺσ δὲ Περυσίουσ ἀπὸ τοῦ τείχουσ παρακαλοῦντασ ἐκέλευσεν ἥκειν, ἄνευ τῆσ βουλῆσ μόνησ· καὶ ἐλθοῦσι συνέγνω. οἱ δὲ βουλευταὶ τότε μὲν φύλαξι παρεδόθησαν, μετ’ οὐ πολὺ δὲ ἀνῃρέθησαν, χωρὶσ Αἰμιλίου Λευκίου, ὃσ ἐν Ῥώμῃ δικάζων ἐπὶ τῷ φόνῳ Γαϊού Καίσαροσ τὴν καταδικάζουσαν ἤνεγκε φανερῶσ καὶ πάντασ φέρειν ἐκέλευεν ὡσ ἐκλυομένουσ μύσοσ. Τὴν δὲ Περυσίαν αὐτὴν ἐγνώκει μὲν ὁ Καῖσαρ ἐσ διαρπαγὴν ἐπιτρέψαι τῷ στρατῷ, Κέστιοσ δέ τισ αὐτῶν ὑπομαργότεροσ, ἐν Μακεδονίᾳ πεπολεμηκὼσ καὶ ἐκ τοῦδε Μακεδονικὸν αὑτὸν ὀνομάζων, ἐνέπρησε τὴν οἰκίαν καὶ ἑαυτὸν ἐσ τὸ πῦρ ἐνέβαλε, καὶ ἄνεμοι τὴν φλόγα ὑπολαβόντεσ περιήνεγκαν ἐκ ὅλην Περυσίαν, καὶ ἐνεπρήσθη χωρὶσ τοῦ Ἡφαιστείου μόνου.

τόδε μὲν δὴ τῇ Περυσίᾳ τέλοσ ἦν, δόξαν ἀρχαιότητοσ ἐχούσῃ καὶ ἀξιώσεωσ· ὑπὸ γὰρ Τυρρηνῶν πάλαι φασὶν αὐτὴν ἐν ταῖσ πρώταισ δυώδεκα πόλεσιν ἐν Ἰταλίᾳ γενέθαι. διὸ καὶ τὴν Ἥραν ἔσεβον, οἱᾶ Τυρρηνοί· τότε δὲ ὅσοι τὰ λείψανα τῆσ πόλεωσ διέλαχον, τὸν Ἥφαιστον σφίσιν ἔθεντο θεὸν εἶναι πάτριον ἀντὶ τῆσ Ἥρασ. τῆσ δ’ ἐπιούσησ ὁ μὲν Καῖσαρ ἐσπένδετο ἅπασιν, ὁ δὲ στρατὸσ οὐκ ἐπαύετο ἐπί τισι θορυβῶν, ἑώσ ἀνῃρέθησαν· καὶ ἦσαν οἱ μάλιστα Καίσαροσ ἐχθροί, Καννούτιόσ τε καὶ Γάιοσ Φλάυιοσ καὶ Κλώδιοσ ὁ Βιθυνικὸσ καὶ ἕτεροι. τοῦτο μὲν δὴ τέλοσ ἦν τῆσ ἐν Περυσίᾳ Λευκίου πολιορκίασ, καὶ ὁ πόλεμοσ ὧδε ἐξελέλυτο, χαλεπώτατόσ τε καὶ χρόνιοσ ἐλπισθεὶσ ἔσεσθαι τῇ Ἰταλίᾳ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Appian, The Civil Wars, book 5, chapter 5

(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 5)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION