Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ ἑρμηνείασ. 2:

(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ ἑρμηνείασ. 2:)

περὶ δὲ ἑρμηνείασ τοσοῦτον ἂν εἴποιμι μήτε ὀνόματι μήτε ῥήματι χρῆσθαι ἄλλωσ πλὴν τοῖσ ἐκ τῶν βιβλίων, καὶ τοῦτο οὕτωσ ἁπλῶσ ἂν εἴποισ, μὴ πάντα ἐν πᾶσι τοῖσ εἴδεσι τιθέναι, ἀλλὰ [καὶ] κατ’ ἰδίαν ἕκαστον ἀξιωματικὸν τῆσ ἀφελείασ, πάθουσ, ἤθουσ, θυμοῦ. καὶ τὰ μέρη δὲ τῶν Δημοσθενικῶν πολὺ συμβάλλεται εἰσ ἑρμηνείασ ἰδέαν, πανταχοῦ δ’ ἐν τῇ φράσει ἀφέλειαν μόνοσ ὁ Ξενοφῶν ἐργάζεται· θυμὸσ γὰρ ἢ πάθοσ ἢ ὀργὴ ἢ ὀξύτησ καὶ τὰ ἄλλα ὅσα κεκίνηται, ἀξιώματοσ ἢ τραχύτητόσ ἐστι, παθῶν δὲ μεταβολῆσ καὶ προτροπῆσ, ὁποίασ ὁ Δημοσθένησ ἐστὶ γνώμησ· τὸ δὲ τοῖσ παραδείγμασι χρῆσθαι Σωκρατικόν ἐστιν, οὐ μὴν ἔν γε τῷ πολιτικῷ ἁρμόζει πάνυ τι τοιοῦτο.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION