Sense

1. to treat ill, maltreat, afflict, distress, to suffer ill, be in ill plight, be distressed, befouled
2. to spoil, ruin

Examples

• τοιούτων ἀναπιμπλάμενοι λόγων οἱ πολλοὶ φανερῶσ μὲν οὐκ ἀφίσταντο, δεδοικότεσ αὐτοῦ τὴν δύναμιν, κρύφα δὲ τάσ τε πράξεισ ἐλυμαίνοντο, καὶ τοὺσ βαρβάρουσ ἐκάκουν κολάζοντεσ πικρῶσ καὶ δασμολογοῦντεσ, ὡσ Σερτωρίου κελεύοντοσ. (Plutarch, Sertorius, chapter 25 3:1)
• προϊόντεσ δὲ ἑκατέρωθεν συνεχῶσ καὶ τὰ πέριξ τῆσ χώρασ κατατρέχοντεσ μεγάλα τοὺσ περὶ τὸν Ιὤσηπον ἐκάκουν ἀτρεμοῦντα τάσ τε πόλεισ ἔξωθεν λῃζόμενοι καὶ προθέοντασ ὁπότε θαρρήσειαν ἀνακόπτοντεσ. (Flavius Josephus, De bello Judaico libri vii, 77:1)
• ἐνταῦθα τοὺσ προσβαίνοντασ οἱ Ιοὐδαῖοι τοῖσ τε ἄλλοισ βέλεσι καὶ πέτρασ κατακυλινδοῦντεσ ἐκάκουν· (Flavius Josephus, De bello Judaico libri vii, 86:1)
• κἀπὶ τῷ ψεύδεσθαι πάλιν τὴν πρόφασιν ἐξελεγχόμενοι μᾶλλον ἐκάκουν τοὺσ τὴν πονηρίαν αὐτῶν διὰ τῆσ δικαιολογίασ ὀνειδίζοντασ. (Flavius Josephus, De bello Judaico libri vii, 296:1)
• οἱ μὲν γὰρ ἀφιστάμενοι τὴν χώραν ἐκάκουν καὶ αὐτὴν καὶ τὴν γειτνιῶσαν, οἱ δὲ συμπράττοντεσ τοῖσ ἄρχουσι καθήρπαζον τὰ ἀλλότρια καὶ τῆσ Συρίασ κατεστρέφοντο καὶ τῆσ Φοινίκησ πολλήν. (Strabo, Geography, book 16, chapter 2 74:2)

Similar forms

• κακῶς (1856)
• κακῶν (1495)
• κακὸν (1200)
• κακόν (710)
• κακοῦ (457)
• κακοῖς (378)
• κακῷ (232)
• κακὸς (222)
• κακοὶ (102)
• κακοὺς (96)
• κακός (77)
• κακοί (49)
• κακοῖσι (37)
• κακώσεως (31)
• κακούς (30)
• κακοῦν (26)
• κακῶσαι (23)
• κακώσας (12)
• κακώσει (11)
• κακοῖν (10)
• κάκωσις (9)
• κακόν‧ (9)
• κακώτερον (8)
• κακόν· (8)
• κάκωσιν (8)
• κακότης (8)
• κακοήθη (7)
• κακόνοι (7)
• κάκοδμα (7)
• κακωθεὶς (5)
• κακωθεῖσα (5)
• κακώδεα (4)
• κακὼ (4)
• κακώσῃ (4)
• κακώδεες (4)
• κακώσεώς (3)
• κακωθέντα (3)
• κακοῦ· (3)
• κακότητ (3)
• κακωθῆναι (3)
• κακώσαντα (3)
• κακώτερος (3)
• κακώσετε (3)
• κακοῖο (3)
• κακότατ (2)
• κακώσιας (2)
• κακώσῃς (2)
• κακωτέρῳ (2)
• κακώσεις (2)
• κακοῖ (2)
• κακῶδες (2)
• κακωθείη (2)
• κακ[ῶσ] (2)
• κακοῖσί (2)
• κακῶσαί (2)
• κακώσιες (2)
• Κάκος (2)
• Κάκου (2)
• κακοί‧ (1)
• κακώδει (1)
• κακωθεῖεν (1)
• κάκωσίν (1)
• κακὸν̓ (1)
• κακώδεας (1)
• κακωδίῃ (1)
• κακώσαι (1)
• κακώσεσιν (1)
• κακώσωσι (1)
• κακόσ· (1)
• κακῷ· (1)
• κακωδέων· (1)
• <κακῶσ> (1)
• κακοῦσί (1)
• κακώδεϊ (1)
• κακῶν· (1)
• κακῶται (1)
• κάκοσμα (1)
• κακώδης (1)
• κακῶσι (1)
• κακώσων (1)
• Κᾶκον (1)
• κακοῦ‐ (1)
• κακώσατε (1)
• κακώσιος (1)
• [κακὸν] (1)
• κακωθῇ· (1)
• κακώσωσιν (1)
• Κάκον (1)
• <κακῶ (1)
• κακωδέων (1)
• κακωθείς (1)
• κακὼς (1)
• κακώσειαν (1)
• κακώσητε (1)
• κακώσωμεν (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.