ἅλυσις
Third declension Noun; Feminine
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
ἅλυσις
Structure:
ἁλυσι
(Stem)
+
ς
(Ending)
Etym.: (어원이 불명확함.)
Declension
Third declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- μιᾷ γὰρ ἁλύσει σκότουσ πάντεσ ἐδέθησαν. εἴτε πνεῦμα συρίζον ἢ περὶ ἀμφιλαφεῖσ κλάδουσ ὀρνέων ἦχοσ εὐμελὴσ ἢ ρυθμὸσ ὕδατοσ πορευομένου βίᾳ ἢ κτύποσ ἀπηνὴσ καταρριπτομένων πετρῶν, (Septuagint, Liber Sapientiae 17:18)
- ἑτέρωθεν δὲ προσήγοντο πολλοί τινεσ ἐφεξῆσ, ἁλύσει μακρᾷ δεδεμένοι· (Lucian, Necyomantia, (no name) 11:2)
- ἀπόλυτα γὰρ καὶ ἐντελῆ πάντα ποιήσει, καὶ τὸ πρῶτον ἐξεργασάμενοσ ἐπάξει τὸ δεύτερον ἐχόμενον αὐτοῦ καὶ ἁλύσεωσ τρόπον συνηρμοσμένον, ὡσ μὴ διακεκόφθαι μηδὲ διηγήσεισ πολλὰσ εἶναι ἀλλήλαισ παρακειμένασ, ἀλλ̓ ἀεὶ τὸ πρῶτον τῷ δευτέρῳ μὴ γειτνιᾶν μόνον, ἀλλὰ καὶ κοινωνεῖν καὶ ἀνακεκρᾶσθαι κατὰ τὰ ἄκρα. (Lucian, Quomodo historia conscribenda sit, chapter 555)
- μετὰ δὲ ταῦτα παραρρύματα ἐκ τροπῶν παχέων συγκείμενα διὰ ἁλύσεων χαλκῶν κρεμάμενα, τριῶν δὲ ἱστῶν ὑπαρχόντων ἐξ ἑκάστου κεραῖαι λιθοφόροι ἐξήρτηντο β’, ἐξ ὧν ἁρ́παγέσ τε καὶ πλίνθοι μολίβου πρὸσ τοὺσ ἐπιτιθεμένουσ ἠφίεντο. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 5, book 5, chapter 43 1:4)
- Ῥωμαίων δὲ στρατηγὸσ μὲν Παμφυλίασ Κόιντοσ Ὄππιοσ παραδοθεὶσ ἀκολουθεῖ δέσμιοσ, Μάνιοσ δὲ Ἀκύλλιοσ ὁ ὑπατευκώσ, ὁ τὸν ἀπὸ Σικελίασ καταγαγὼν θρίαμβον, συνδέτην ἔχων ἁλύσει μακρᾷ Βαστάρνην πεντάπηχυν πεζὸσ ὑπὸ ἱππέωσ ἕλκεται, τῶν δ’ ἄλλων Ῥωμαίων οἱ μὲν θεῶν ἀγάλμασι προσπεπτώκασιν, οἱ δὲ λοιποὶ μεταμφιεσάμενοι τετράγωνα ἱμάτια τὰσ ἐξ ἀρχῆσ πατρίδασ πάλιν ὀνομάζουσι. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 5, book 5, chapter 50 1:2)
- ὁ δὲ ἕτεροσ ὥσπερ ἡ ἅλυσισ ποιεῖ· (Xenophon, Minor Works, , chapter 10 11:1)
- ὡσ δὲ καὶ θεῶν ὅσα φῦλα ἀπορροὴν τῆσ Διὸσ τοῦ πάντων πατρὸσ δυνάμεωσ ἕκαστα ἔχει καὶ ἀτεχνῶσ κατὰ τὴν Ὁμήρου σειρὰν ἅπαντα εἰσ αὐτὸν διήρτηται καὶ πάντα ἐξ αὐτοῦ ἐξῆπται, πολὺ καλλίων ἅλυσισ ἢ κατὰ χρυσῆν τε καὶ εἴ τινα ἄλλην τισ ἐπινοήσειεν. (Aristides, Aelius, Orationes, 5:1)