Septuagint, Canticum Canticorum 2:

ΕΓΩ ἄνθοσ τοῦ πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων. ὡσ κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν, οὕτωσ ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων. ὡσ μῆλον ἐν τοῖσ ξύλοισ τοῦ δρυμοῦ, οὕτωσ ἀδελφιδόσ μου ἀνὰ μέσον τῶν υἱῶν. ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ἐπεθύμησα καὶ ἐκάθισα, καὶ καρπὸσ αὐτοῦ γλυκὺσ ἐν λάρυγγί μου. εἰσαγάγετέ με εἰσ οἶκον τοῦ οἴνου, τάξατε ἐπ̓ ἐμὲ ἀγάπην. στηρίσατέ με ἐν μύροισ, στοιβάσατέ με ἐν μήλοισ, ὅτι τετρωμένη ἀγάπησ ἐγώ. εὐώνυμοσ αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήψεταί με. ὥρκισα ὑμᾶσ, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ, ἐν δυνάμεσι καὶ ἐν ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕωσ οὗ θελήσῃ. Φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου. ἰδοὺ οὗτοσ ἥκει πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη, διαλλόμενοσ ἐπὶ τοὺσ βουνούσ. ὅμοιόσ ἐστιν ἀδελφιδόσ μου τῇ δορκάδι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ τὰ ὄρη Βαιθήλ. ἰδοὺ οὗτοσ ὀπίσω τοῦ τοίχου ἡμῶν παρακύπτων διὰ τῶν θυρίδων, ἐκκύπτων διὰ τῶν δικτύων. ἀποκρίνεται ἀδελφιδόσ μου, καὶ λέγει μοι. ἀνάστα, ἐλθὲ ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, ὅτι ἰδοὺ ὁ χειμὼν παρῆλθεν, ὁ ὑετὸσ ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ, τὰ ἄνθη ὤφθη ἐν τῇ γῇ, καιρὸσ τῆσ τομῆσ ἔφθακε, φωνὴ τῆσ τρυγόνοσ ἠκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν, ἡ συκῆ ἐξήνεγκεν ὀλύνθουσ αὐτῆσ, αἱ ἄμπελοι κυπρίζουσιν, ἔδωκαν ὀσμήν. ἀνάστα, ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, καὶ ἐλθέ, σὺ περιστερά μου, ἐν σκέπῃ τῆσ πέτρασ, ἐχόμενα τοῦ προτειχίσματοσ. δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου, καὶ ἀκούτισόν με τὴν φωνήν σου, ὅτι ἡ φωνή σου ἡδεῖα, καὶ ἡ ὄψισ σου ὡραία. πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκασ μικροὺσ ἀφανίζοντασ ἀμπελῶνασ, καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν. ἀδελφιδόσ μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖσ κρίνοισ, ἕωσ οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί. ἀπόστρεψον, ὁμοιώθητι σύ, ἀδελφιδέ μου, τῷ δόρκωνι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ ὄρη κοιλωμάτων.