헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΑναβασί7́2́

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ζ, chapter 2)

Νέων δὲ ὁ Ἀσιναῖοσ καὶ Φρυνίσκοσ ὁ Ἀχαιὸσ καὶ Φιλήσιοσ ὁ Ἀχαιὸσ καὶ Ξανθικλῆσ ὁ Ἀχαιὸσ καὶ Τιμασίων ὁ Δαρδανεὺσ ἐπέμενον ἐπὶ τῇ στρατιᾷ, καὶ εἰσ κώμασ τῶν Θρᾳκῶν προελθόντεσ τὰσ κατὰ Βυζάντιον ἐστρατοπεδεύοντο. καὶ οἱ στρατηγοὶ ἐστασίαζον, Κλεάνωρ μὲν καὶ Φρυνίσκοσ πρὸσ Σεύθην βουλόμενοι ἄγειν·

ἔπειθε γὰρ αὐτούσ, καὶ ἔδωκε τῷ μὲν ἵππον, τῷ δὲ γυναῖκα· Νέων δὲ εἰσ Χερρόνησον, οἰόμενοσ, εἰ ὑπὸ Λακεδαιμονίοισ γένοιντο, παντὸσ ἂν προεστάναι τοῦ στρατεύματοσ· Τιμασίων δὲ προυθυμεῖτο πέραν εἰσ τὴν Ἀσίαν πάλιν διαβῆναι, οἰόμενοσ ἂν οἴκαδε κατελθεῖν. καὶ οἱ στρατιῶται ταὐτὰ ἐβούλοντο.

διατριβομένου δὲ τοῦ χρόνου πολλοὶ τῶν στρατιωτῶν, οἱ μὲν τὰ ὅπλα ἀποδιδόμενοι κατὰ τοὺσ χώρουσ ἀπέπλεον ὡσ ἐδύναντο, οἱ δὲ καὶ εἰσ τὰσ πόλεισ κατεμίγνυντο. Ἀναξίβιοσ δ’ ἔχαιρε ταῦτα ἀκούων, διαφθειρόμενον τὸ στράτευμα·

τούτων γὰρ γιγνομένων ᾤετο μάλιστα χαρίζεσθαι Φαρναβάζῳ. ἀποπλέοντι δὲ Ἀναξιβίῳ ἐκ Βυζαντίου συναντᾷ Ἀρίσταρχοσ ἐν Κυζίκῳ διάδοχοσ Κλεάνδρῳ Βυζαντίου ἁρμοστήσ·

ἐλέγετο δὲ ὅτι καὶ ναύαρχοσ διάδοχοσ Πῶλοσ ὅσον οὐ παρείη ἤδη εἰσ Ἑλλήσποντον. καὶ Ἀναξίβιοσ τῷ μὲν Ἀριστάρχῳ ἐπιστέλλει ὁπόσουσ ἂν εὑρ́ῃ ἐν Βυζαντίῳ τῶν Κύρου στρατιωτῶν ὑπολελειμμένουσ ἀποδόσθαι·

ὁ δὲ Κλέανδροσ οὐδένα ἐπεπράκει, ἀλλὰ καὶ τοὺσ κάμνοντασ ἐθεράπευεν οἰκτίρων καὶ ἀναγκάζων οἰκίᾳ δέχεσθαι· Ἀρίσταρχοσ δ’ ἐπεὶ ἦλθε τάχιστα, οὐκ ἐλάττουσ τετρακοσίων ἀπέδοτο. Ἀναξίβιοσ δὲ παραπλεύσασ εἰσ Πάριον πέμπει παρὰ Φαρνάβαζον κατὰ τὰ συγκείμενα.

ὁ δ’ ἐπεὶ ᾔσθετο Ἀρίσταρχόν τε ἥκοντα εἰσ Βυζάντιον ἁρμοστὴν καὶ Ἀναξίβιον οὐκέτι ναυαρχοῦντα, Ἀναξιβίου μὲν ἠμέλησε, πρὸσ Ἀρίσταρχον δὲ διεπράττετο τὰ αὐτὰ περὶ τοῦ Κύρου στρατεύματοσ ἅπερ πρὸσ Ἀναξίβιον. ἐκ τούτου ὁ Ἀναξίβιοσ καλέσασ Ξενοφῶντα κελεύει πάσῃ τέχνῃ καὶ μηχανῇ πλεῦσαι ἐπὶ τὸ στράτευμα ὡσ τάχιστα, καὶ συνέχειν τε αὐτὸ καὶ συναθροίζειν τῶν διεσπαρμένων ὡσ ἂν πλείστουσ δύνηται, καὶ παραγαγόντα εἰσ τὴν Πέρινθον διαβιβάζειν εἰσ τὴν Ἀσίαν ὅτι τάχιστα·

καὶ δίδωσιν αὐτῷ τριακόντορον καὶ ἐπιστολὴν καὶ ἄνδρα συμπέμπει κελεύσοντα τοὺσ Περινθίουσ ὡσ τάχιστα Ξενοφῶντα προπέμψαι τοῖσ ἵπποισ ἐπὶ τὸ στράτευμα. καὶ ὁ μὲν Ξενοφῶν διαπλεύσασ ἀφικνεῖται ἐπὶ τὸ στράτευμα·

οἱ δὲ στρατιῶται ἐδέξαντο ἡδέωσ καὶ εὐθὺσ εἵποντο ἄσμενοι ὡσ διαβησόμενοι ἐκ τῆσ Θρᾴκησ εἰσ τὴν Ἀσίαν. ὁ δὲ Σεύθησ ἀκούσασ ἥκοντα πάλιν πέμψασ πρὸσ αὐτὸν κατὰ θάλατταν Μηδοσάδην ἐδεῖτο τὴν στρατιὰν ἄγειν πρὸσ ἑαυτόν, ὑπισχνούμενοσ αὐτῷ ὅ τι ᾤετο λέγων πείσειν.

ὁ δ’ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδὲν οἱο͂́ν τε εἰή τούτων γενέσθαι. καὶ ὁ μὲν ταῦτα ἀκούσασ ᾤχετο. οἱ δὲ Ἕλληνεσ ἐπεὶ ἀφίκοντο εἰσ Πέρινθον, Νέων μὲν ἀποσπάσασ ἐστρατοπεδεύσατο χωρὶσ ἔχων ὡσ ὀκτακοσίουσ ἀνθρώπουσ·

τὸ δ’ ἄλλο στράτευμα πᾶν ἐν τῷ αὐτῷ παρὰ τὸ τεῖχοσ τὸ Περινθίων ἦν. μετὰ ταῦτα Ξενοφῶν μὲν ἔπραττε περὶ πλοίων, ὅπωσ ὅτι τάχιστα διαβαῖεν.

ἐν δὲ τούτῳ ἀφικόμενοσ Ἀρίσταρχοσ <ὁ> ἐκ Βυζαντίου ἁρμοστήσ, ἔχων δύο τριήρεισ, πεπεισμένοσ ὑπὸ Φαρναβάζου τοῖσ τε ναυκλήροισ ἀπεῖπε μὴ διάγειν ἐλθών τε ἐπὶ τὸ στράτευμα τοῖσ στρατιώταισ εἶπε μὴ περαιοῦσθαι εἰσ τὴν Ἀσίαν. ὁ δὲ Ξενοφῶν ἔλεγεν ὅτι Ἀναξίβιοσ ἐκέλευσε καὶ ἐμὲ πρὸσ τοῦτο ἔπεμψεν ἐνθάδε.

πάλιν δ’ Ἀρίσταρχοσ ἔλεξεν· Ἀναξίβιοσ μὲν τοίνυν οὐκέτι ναύαρχοσ, ἐγὼ δὲ τῇδε ἁρμοστήσ· εἰ δέ τινα ὑμῶν λήψομαι ἐν τῇ θαλάττῃ, καταδύσω. ταῦτ’ εἰπὼν ᾤχετο εἰσ τὸ τεῖχοσ. τῇ δ’ ὑστεραίᾳ μεταπέμπεται τοὺσ στρατηγοὺσ καὶ λοχαγοὺσ τοῦ στρατεύματοσ. ἤδη δὲ ὄντων πρὸσ τῷ τείχει ἐξαγγέλλει τισ τῷ Ξενοφῶντι ὅτι εἰ εἴσεισι, συλληφθήσεται καὶ ἢ αὐτοῦ τι πείσεται ἢ καὶ Φαρναβάζῳ παραδοθήσεται.

ὁ δὲ ἀκούσασ ταῦτα τοὺσ μὲν προπέμπεται, αὐτὸσ δὲ εἶπεν ὅτι θῦσαί τι βούλοιτο. καὶ ἀπελθὼν ἐθύετο εἰ παρεῖεν αὐτῷ οἱ θεοὶ πειρᾶσθαι πρὸσ Σεύθην ἄγειν τὸ στράτευμα.

ἑώρα γὰρ οὔτε διαβαίνειν ἀσφαλὲσ ὂν τριήρεισ ἔχοντοσ τοῦ κωλύσοντοσ, οὔτ’ ἐπὶ Χερρόνησον ἐλθὼν κατακλεισθῆναι ἐβούλετο καὶ τὸ στράτευμα ἐν πολλῇ σπάνει πάντων γενέσθαι ἔνθα πείθεσθαι μὲν ἀνάγκη τῷ ἐκεῖ ἁρμοστῇ, τῶν δὲ ἐπιτηδείων οὐδὲν ἔμελλεν ἕξειν τὸ στράτευμα. καὶ ὁ μὲν ἀμφὶ ταῦτ’ εἶχεν·

οἱ δὲ στρατηγοὶ καὶ οἱ λοχαγοὶ ἥκοντεσ παρὰ τοῦ Ἀριστάρχου ἀπήγγελλον ὅτι νῦν μὲν ἀπιέναι σφᾶσ κελεύει, τῆσ δείλησ δὲ ἥκειν· ἔνθα καὶ δήλη μᾶλλον ἐδόκει ἡ ἐπιβουλή. ὁ οὖν Ξενοφῶν, ἐπεὶ ἐδόκει τὰ ἱερὰ καλὰ εἶναι αὐτῷ καὶ τῷ στρατεύματι ἀσφαλῶσ πρὸσ Σεύθην ἰέναι, παραλαβὼν Πολυκράτην τὸν Ἀθηναῖον λοχαγὸν καὶ παρὰ τῶν στρατηγῶν ἑκάστου ἄνδρα πλὴν παρὰ Νέωνοσ ᾧ ἕκαστοσ ἐπίστευεν ᾤχετο τῆσ νυκτὸσ ἐπὶ τὸ Σεύθου στράτευμα ἑξήκοντα στάδια.

ἐπεὶ δ’ ἐγγὺσ ἦσαν αὐτοῦ, ἐπιτυγχάνει πυροῖσ ἐρήμοισ.

καὶ τὸ μὲν πρῶτον ᾤετο μετακεχωρηκέναι ποι τὸν Σεύθην· ἐπεὶ δὲ θορύβου τε ᾔσθετο καὶ σημαινόντων ἀλλήλοισ τῶν περὶ Σεύθην, κατέμαθεν ὅτι τούτου ἕνεκα τὰ πυρὰ κεκαυμένα εἰή τῷ Σεύθῃ πρὸ τῶν νυκτοφυλάκων, ὅπωσ οἱ μὲν φύλακεσ μὴ ὁρῷντο ἐν τῷ σκότει ὄντεσ μήτε ὁπόσοι μήτε ὅπου εἰε͂ν, οἱ δὲ προσιόντεσ μὴ λανθάνοιεν, ἀλλὰ διὰ τὸ φῶσ καταφανεῖσ εἰε͂ν· ἐπεὶ δὲ ᾔσθετο, προπέμπει τὸν ἑρμηνέα ὃν ἐτύγχανεν ἔχων, καὶ εἰπεῖν κελεύει Σεύθῃ ὅτι Ξενοφῶν πάρεστι βουλόμενοσ συγγενέσθαι αὐτῷ.

οἱ δὲ ἤροντο εἰ ὁ Ἀθηναῖοσ ὁ ἀπὸ τοῦ στρατεύματοσ. ἐπειδὴ δὲ ἔφη οὗτοσ εἶναι, ἀναπηδήσαντεσ ἐδίωκον·

καὶ ὀλίγον ὕστερον παρῆσαν πελτασταὶ ὅσον διακόσιοι, καὶ παραλαβόντεσ Ξενοφῶντα καὶ τοὺσ σὺν αὐτῷ ἦγον πρὸσ Σεύθην. ὁ δ’ ἦν ἐν τύρσει μάλα φυλαττόμενοσ, καὶ ἵπποι περὶ αὐτὴν κύκλῳ ἐγκεχαλινωμένοι·

διὰ γὰρ τὸν φόβον τὰσ μὲν ἡμέρασ ἐχίλου τοὺσ ἵππουσ, τὰσ δὲ νύκτασ ἐγκεχαλινωμένοισ ἐφυλάττετο. ἐλέγετο γὰρ καὶ πρόσθεν Τήρησ ὁ τούτου πρόγονοσ ἐν ταύτῃ τῇ χώρᾳ πολὺ ἔχων στράτευμα ὑπὸ τούτων τῶν ἀνδρῶν πολλοὺσ ἀπολέσαι καὶ τὰ σκευοφόρα ἀφαιρεθῆναι·

ἦσαν δ’ οὗτοι Θυνοί, πάντων λεγόμενοι εἶναι μάλιστα νυκτὸσ πολεμικώτατοι. ἐπεὶ δ’ ἐγγὺσ ἦσαν, ἐκέλευσεν εἰσελθεῖν Ξενοφῶντα ἔχοντα δύο οὓσ βούλοιτο.

ἐπειδὴ δ’ ἔνδον ἦσαν, ἠσπάζοντο μὲν πρῶτον ἀλλήλουσ καὶ κατὰ τὸν Θρᾴκιον νόμον κέρατα οἴνου προύπινον· παρῆν δὲ καὶ Μηδοσάδησ τῷ Σεύθῃ, ὅσπερ ἐπρέσβευεν αὐτῷ πάντοσε. ἔπειτα δὲ Ξενοφῶν ἤρχετο λέγειν·

ἔπεμψασ πρὸσ ἐμέ, ὦ Σεύθη, εἰσ Καλχηδόνα πρῶτον Μηδοσάδην τουτονί, δεόμενόσ μου συμπροθυμηθῆναι διαβῆναι τὸ στράτευμα ἐκ τῆσ Ἀσίασ, καὶ ὑπισχνούμενόσ μοι, εἰ ταῦτα πράξαιμι, εὖ ποιήσειν, ὡσ ἔφη Μηδοσάδησ οὗτοσ. ταῦτα εἰπὼν ἐπήρετο τὸν Μηδοσάδην εἰ ἀληθῆ ταῦτα εἰή.

ὁ δ’ ἔφη. αὖθισ ἦλθε Μηδοσάδησ οὗτοσ ἐπεὶ ἐγὼ διέβην πάλιν ἐπὶ τὸ στράτευμα ἐκ Παρίου, ὑπισχνούμενοσ, εἰ ἄγοιμι τὸ στράτευμα πρὸσ σέ, τἆλλα τέ σε φίλῳ μοι χρήσεσθαι καὶ ἀδελφῷ καὶ τὰ παρὰ θαλάττῃ μοι χωρία ὧν σὺ κρατεῖσ ἔσεσθαι παρὰ σοῦ. ἐπὶ τούτοισ πάλιν ἤρετο τὸν Μηδοσάδην εἰ ἔλεγε ταῦτα.

ὁ δὲ συνέφη καὶ ταῦτα. ἴθι νυν, ἔφη, ἀφήγησαι τούτῳ τί σοι ἀπεκρινάμην ἐν Καλχηδόνι πρῶτον. ἀπεκρίνω ὅτι τὸ στράτευμα διαβήσοιτο εἰσ Βυζάντιον καὶ οὐδὲν τούτου ἕνεκα δέοι τελεῖν οὔτε σοὶ οὔτε ἄλλῳ·

αὐτὸσ δὲ ἐπεὶ διαβαίησ, ἀπιέναι ἔφησθα· καὶ ἐγένετο οὕτωσ ὥσπερ σὺ ἔλεγεσ. τί γὰρ ἔλεγον, ἔφη, ὅτε κατὰ Σηλυμβρίαν ἀφίκου;

οὐκ ἔφησθα οἱο͂́ν τε εἶναι, ἀλλ’ εἰσ Πέρινθον ἐλθόντασ διαβαίνειν εἰσ τὴν Ἀσίαν. νῦν τοίνυν, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, πάρειμι καὶ ἐγὼ καὶ οὗτοσ Φρυνίσκοσ εἷσ τῶν στρατηγῶν καὶ Πολυκράτησ οὗτοσ εἷσ τῶν λοχαγῶν, καὶ ἔξω εἰσὶν ἀπὸ τῶν στρατηγῶν ὁ πιστότατοσ ἑκάστῳ πλὴν Νέωνοσ τοῦ Λακωνικοῦ.

εἰ οὖν βούλει πιστοτέραν εἶναι τὴν πρᾶξιν, καὶ ἐκείνουσ κάλεσαι.

τὰ δὲ ὅπλα σὺ ἐλθὼν εἰπέ, ὦ Πολύκρατεσ, ὅτι ἐγὼ κελεύω καταλιπεῖν, καὶ αὐτὸσ ἐκεῖ καταλιπὼν τὴν μάχαιραν εἴσιθι. ἀκούσασ ταῦτα ὁ Σεύθησ εἶπεν ὅτι οὐδενὶ ἂν ἀπιστήσειεν Ἀθηναίων·

καὶ γὰρ ὅτι συγγενεῖσ εἰε͂ν εἰδέναι καὶ φίλουσ εὔνουσ ἔφη νομίζειν. μετὰ ταῦτα δ’ ἐπεὶ εἰσῆλθον οὓσ ἔδει, πρῶτον Ξενοφῶν ἐπήρετο Σεύθην ὅ τι δέοιτο χρῆσθαι τῇ στρατιᾷ. ὁ δὲ εἶπεν ὧδε.

Μαισάδησ ἦν πατήρ μοι, ἐκείνου δὲ ἦν ἀρχὴ Μελανδῖται καὶ Θυνοὶ καὶ Τρανίψαι. ἐκ ταύτησ οὖν τῆσ χώρασ, ἐπεὶ τὰ Ὀδρυσῶν πράγματα ἐνόσησεν, ἐκπεσὼν ὁ πατὴρ αὐτὸσ μὲν ἀποθνῄσκει νόσῳ, ἐγὼ δ’ ἐξετράφην ὀρφανὸσ παρὰ Μηδόκῳ τῷ νῦν βασιλεῖ. ἐπεὶ δὲ νεανίσκοσ ἐγενόμην, οὐκ ἐδυνάμην ζῆν εἰσ ἀλλοτρίαν τράπεζαν ἀποβλέπων·

καὶ ἐκαθεζόμην ἐνδίφριοσ αὐτῷ ἱκέτησ δοῦναί μοι ὁπόσουσ δυνατὸσ εἰή ἄνδρασ, ὅπωσ καὶ τοὺσ ἐκβαλόντασ ἡμᾶσ εἴ τι δυναίμην κακὸν ποιοίην καὶ ζῴην μὴ εἰσ τὴν ἐκείνου τράπεζαν ἀποβλέπων. ἐκ τούτου μοι δίδωσι τοὺσ ἄνδρασ καὶ τοὺσ ἵππουσ οὓσ ὑμεῖσ ὄψεσθε ἐπειδὰν ἡμέρα γένηται.

καὶ νῦν ἐγὼ ζῶ τούτουσ ἔχων, λῃζόμενοσ τὴν ἐμαυτοῦ πατρῴαν χώραν. εἰ δέ μοι ὑμεῖσ παραγένοισθε, οἶμαι ἂν σὺν τοῖσ θεοῖσ ῥᾳδίωσ ἀπολαβεῖν τὴν ἀρχήν. ταῦτ’ ἐστὶν ἃ ἐγὼ δέομαι. τί ἂν οὖν, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, σὺ δύναιο, εἰ ἔλθοιμεν, τῇ τε στρατιᾷ διδόναι καὶ τοῖσ λοχαγοῖσ καὶ τοῖσ στρατηγοῖσ;

λέξον, ἵνα οὗτοι ἀπαγγέλλωσιν.

ὁ δ’ ὑπέσχετο τῷ μὲν στρατιώτῃ κυζικηνόν, τῷ δὲ λοχαγῷ διμοιρίαν, τῷ δὲ στρατηγῷ τετραμοιρίαν, καὶ γῆν ὁπόσην ἂν βούλωνται καὶ ζεύγη καὶ χωρίον ἐπὶ θαλάττῃ τετειχισμένον. ἐὰν δέ, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, ταῦτα πειρώμενοι μὴ διαπράξωμεν, ἀλλά τισ φόβοσ ἀπὸ Λακεδαιμονίων ᾖ, δέξῃ εἰσ τὴν σεαυτοῦ, ἐάν τισ ἀπιέναι βούληται παρὰ σέ;

ὁ δ’ εἶπε·

καὶ ἀδελφούσ γε ποιήσομαι καὶ ἐνδιφρίουσ καὶ κοινωνοὺσ ἁπάντων ὧν ἂν δυνώμεθα κτᾶσθαι. σοὶ δέ, ὦ Ξενοφῶν, καὶ θυγατέρα δώσω καὶ εἴ τισ σοὶ ἔστι θυγάτηρ, ὠνήσομαι Θρᾳκίῳ νόμῳ, καὶ Βισάνθην οἴκησιν δώσω, ὅπερ ἐμοὶ κάλλιστον χωρίον ἐστὶ τῶν ἐπὶ θαλάττῃ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ζ, chapter 2

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ζ, chapter 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION