헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΑναβασί7́7́

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ζ, chapter 7)

ἐντεῦθεν Σεύθησ μὲν ἀπεστρατοπεδεύσατο προσωτέρω· οἱ δὲ Ἕλληνεσ ἐσκήνησαν εἰσ κώμασ ὅθεν ἔμελλον πλεῖστα ἐπισιτισάμενοι ἐπὶ θάλατταν ἥξειν. αἱ δὲ κῶμαι αὗται ἦσαν δεδομέναι ὑπὸ Σεύθου Μηδοσάδῃ. ὁρῶν οὖν ὁ Μηδοσάδησ δαπανώμενα τὰ ἑαυτοῦ ἐν ταῖσ κώμαισ ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων χαλεπῶσ ἔφερε·

καὶ λαβὼν ἄνδρα Ὀδρύσην δυνατώτατον τῶν ἄνωθεν καταβεβηκότων καὶ ἱππέασ ὅσον τριάκοντα ἔρχεται καὶ προκαλεῖται Ξενοφῶντα ἐκ τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατεύματοσ. καὶ ὃσ λαβών τινασ τῶν λοχαγῶν καὶ ἄλλουσ τῶν ἐπιτηδείων προσέρχεται. ἔνθα δὴ λέγει Μηδοσάδησ·

ἀδικεῖτε, ὦ Ξενοφῶν, τὰσ ἡμετέρασ κώμασ πορθοῦντεσ. προλέγομεν οὖν ὑμῖν, ἐγώ τε ὑπὲρ Σεύθου καὶ ὅδε ἁνὴρ παρὰ Μηδόκου ἥκων τοῦ ἄνω βασιλέωσ, ἀπιέναι ἐκ τῆσ χώρασ· εἰ δὲ μή, οὐκ ἐπιτρέψομεν ὑμῖν, ἀλλ’ ἐὰν ποιῆτε κακῶσ τὴν ἡμετέραν χώραν, ὡσ πολεμίουσ ἀλεξόμεθα. ὁ δὲ Ξενοφῶν ἀκούσασ ταῦτα εἶπεν·

ἀλλὰ σοὶ μὲν τοιαῦτα λέγοντι καὶ ἀποκρίνασθαι χαλεπόν· τούτου δ’ ἕνεκα τοῦ νεανίσκου λέξω, ἵν’ εἰδῇ οἱοῖ́ τε ὑμεῖσ ἐστε καὶ οἱοῖ ἡμεῖσ. ἡμεῖσ μὲν γάρ, ἔφη, πρὶν ὑμῖν φίλοι γενέσθαι ἐπορευόμεθα διὰ ταύτησ τῆσ χώρασ ὅποι ἐβουλόμεθα, ἣν μὲν ἐθέλοιμεν πορθοῦντεσ, ἣν δὲ θέλοιμεν καίοντεσ, καὶ σὺ ὁπότε πρὸσ ἡμᾶσ ἔλθοισ πρεσβεύων, ηὐλίζου τότε παρ’ ἡμῖν οὐδένα φοβούμενοσ τῶν πολεμίων·

ὑμεῖσ δὲ οὐκ ᾖτε εἰσ τήνδε τὴν χώραν, ἢ εἴ ποτε ἔλθοιτε, ὡσ ἐν κρειττόνων χώρᾳ ηὐλίζεσθε ἐγκεχαλινωμένοισ τοῖσ ἵπποισ.

ἐπεὶ δὲ ἡμῖν φίλοι ἐγένεσθε καὶ δι’ ἡμᾶσ σὺν θεοῖσ ἔχετε τήνδε τὴν χώραν, νῦν δὴ ἐξελαύνετε ἡμᾶσ ἐκ τῆσδε τῆσ χώρασ ἣν παρ’ ἡμῶν, ἐχόντων κατὰ κράτοσ, παρελάβετε·

ὡσ γὰρ αὐτὸσ οἶσθα, οἱ πολέμιοι οὐχ ἱκανοὶ ἦσαν ἡμᾶσ ἐξελαύνειν. καὶ οὐχ ὅπωσ δῶρα δοὺσ καὶ εὖ ποιήσασ ἀνθ’ ὧν εὖ ἔπαθεσ ἀξιοῖσ ἡμᾶσ ἀποπέμψασθαι, ἀλλ’ ἀποπορευομένουσ ἡμᾶσ οὐδ’ ἐναυλισθῆναι ὅσον δύνασαι ἐπιτρέπεισ.

καὶ ταῦτα λέγων οὔτε θεοὺσ αἰσχύνῃ οὔτε τόνδε τὸν ἄνδρα, ὃσ νῦν μέν σε ὁρᾷ πλουτοῦντα, πρὶν δὲ ἡμῖν φίλον γενέσθαι ἀπὸ λῃστείασ τὸν βίον ἔχοντα, ὡσ αὐτὸσ ἔφησθα.

ἀτὰρ τί καὶ πρὸσ ἐμὲ λέγεισ ταῦτα;

ἔφη· οὐ γὰρ ἔγωγ’ ἔτι ἄρχω, ἀλλὰ Λακεδαιμόνιοι, οἷσ ὑμεῖσ παρεδώκατε τὸ στράτευμα ἀπαγαγεῖν οὐδὲν ἐμὲ παρακαλέσαντεσ, ὦ θαυμαστότατοι, ὅπωσ ὥσπερ ἀπηχθανόμην αὐτοῖσ ὅτε πρὸσ ὑμᾶσ ἦγον, οὕτω καὶ χαρισαίμην νῦν ἀποδιδούσ. ἐπεὶ ταῦτα ἤκουσεν ὁ Ὀδρύσησ, εἶπεν·

ἐγὼ μέν, ὦ Μηδόσαδεσ, κατὰ τῆσ γῆσ καταδύομαι ὑπὸ τῆσ αἰσχύνησ ἀκούων ταῦτα. καὶ εἰ μὲν πρόσθεν ἠπιστάμην, οὐδ’ ἂν συνηκολούθησά σοι· καὶ νῦν ἄπειμι. οὐδὲ γὰρ ἂν Μήδοκόσ με ὁ βασιλεὺσ ἐπαινοίη, εἰ ἐξελαύνοιμι τοὺσ εὐεργέτασ. ταῦτ’ εἰπὼν ἀναβὰσ ἐπὶ τὸν ἵππον ἀπήλαυνε καὶ σὺν αὐτῷ οἱ ἄλλοι ἱππεῖσ πλὴν τεττάρων ἢ πέντε.

ὁ δὲ Μηδοσάδησ ἐλύπει γὰρ αὐτὸν ἡ χώρα πορθουμένη, ἐκέλευε τὸν Ξενοφῶντα καλέσαι τὼ Λακεδαιμονίω. καὶ ὃσ λαβὼν τοὺσ ἐπιτηδειοτάτουσ προσῆλθε τῷ Χαρμίνῳ καὶ Πολυνίκῳ καὶ ἔλεγεν ὅτι καλεῖ αὐτοὺσ Μηδοσάδησ προερῶν ἅπερ αὐτῷ, ἀπιέναι ἐκ τῆσ χώρασ.

οἰόμαι ἂν οὖν, ἔφη, ὑμᾶσ ἀπολαβεῖν τῇ στρατιᾷ τὸν ὀφειλόμενον μισθόν, εἰ εἴποιτε ὅτι δεδέηται ὑμῶν ἡ στρατιὰ συναναπρᾶξαι τὸν μισθὸν ἢ παρ’ ἑκόντοσ ἢ παρ’ ἄκοντοσ Σεύθου, καὶ ὅτι τούτων τυχόντεσ προθύμωσ ἂν συνέπεσθαι ὑμῖν φασι·

καὶ ὅτι δίκαια ὑμῖν δοκοῦσι λέγειν· καὶ ὅτι ὑπέσχεσθε αὐτοῖσ τότε ἀπιέναι ὅταν τὰ δίκαια ἔχωσιν οἱ στρατιῶται. ἀκούσαντεσ οἱ Λάκωνεσ ταῦτα ἔφασαν ἐρεῖν καὶ ἄλλα ὁποῖα ἂν δύνωνται κράτιστα·

καὶ εὐθὺσ ἐπορεύοντο ἔχοντεσ πάντασ τοὺσ ἐπικαιρίουσ. ἐλθὼν δὲ ἔλεξε Χαρμῖνοσ· εἰ μὲν σύ τι ἔχεισ, ὦ Μηδόσαδεσ, πρὸσ ἡμᾶσ λέγειν, εἰ δὲ μή, ἡμεῖσ πρὸσ σὲ ἔχομεν. ὁ δὲ Μηδοσάδησ μάλα δὴ ὑφειμένωσ·

ἀλλ’ ἐγὼ μὲν λέγω, ἔφη, καὶ Σεύθησ τὰ αὐτά, ὅτι ἀξιοῦμεν τοὺσ φίλουσ ἡμῖν γεγενημένουσ μὴ κακῶσ πάσχειν ὑφ’ ὑμῶν. ὅ τι γὰρ ἂν τούτουσ κακῶσ ποιῆτε ἡμᾶσ ἤδη ποιεῖτε· ἡμέτεροι γάρ εἰσιν. ἡμεῖσ τοίνυν, ἔφασαν οἱ Λάκωνεσ, ἀπίοιμεν ἂν ὁπότε τὸν μισθὸν ἔχοιεν οἱ ταῦτα ὑμῖν καταπράξαντεσ·

εἰ δὲ μή, ἐρχόμεθα μὲν καὶ νῦν βοηθήσοντεσ τούτοισ καὶ τιμωρησόμενοι ἄνδρασ οἳ τούτουσ παρὰ τοὺσ ὁρ́κουσ ἠδίκησαν. ἢν δὲ δὴ καὶ ὑμεῖσ τοιοῦτοι ἦτε, ἐνθένδε ἀρξόμεθα τὰ δίκαια λαμβάνειν. ὁ δὲ Ξενοφῶν εἶπεν·

ἐθέλοιτε ἂν τούτοισ, ὦ Μηδόσαδεσ, ἐπιτρέψαι, ἐπειδὴ φίλουσ ἔφατε εἶναι ὑμῖν, ἐν ὧν τῇ χώρᾳ ἐσμέν, ὁπότερ’ ἂν ψηφίσωνται, εἴθ’ ὑμᾶσ προσῆκεν ἐκ τῆσ χώρασ ἀπιέναι εἴθ’ ἡμᾶσ; ὁ δὲ ταῦτα μὲν οὐκ ἔφη·

ἐκέλευε δὲ μάλιστα μὲν αὐτὼ τὼ Λάκωνε ἐλθεῖν παρὰ Σεύθην περὶ τοῦ μισθοῦ, καὶ οἰέσθαι ἂν Σεύθην πεῖσαι· εἰ δὲ μή, Ξενοφῶντα σὺν αὐτῷ πέμπειν, καὶ συμπράξειν ὑπισχνεῖτο. ἐδεῖτο δὲ τὰσ κώμασ μὴ καίειν. ἐντεῦθεν πέμπουσι Ξενοφῶντα καὶ σὺν αὐτῷ οἳ ἐδόκουν ἐπιτηδειότατοι εἶναι.

ὁ δὲ ἐλθὼν λέγει πρὸσ Σεύθην· οὐδὲν ἀπαιτήσων, ὦ Σεύθη, πάρειμι, ἀλλὰ διδάξων, ἢν δύνωμαι, ὡσ οὐ δικαίωσ μοι ἠχθέσθησ ὅτι ὑπὲρ τῶν στρατιωτῶν ἀπῄτουν σε προθύμωσ ἃ ὑπέσχου αὐτοῖσ· σοὶ γὰρ ἔγωγε οὐχ ἧττον ἐνόμιζον σύμφορον εἶναι ἀποδοῦναι ἢ ἐκείνοισ ἀπολαβεῖν.

πρῶτον μὲν γὰρ οἶδα μετὰ τοὺσ θεοὺσ εἰσ τὸ φανερόν σε τούτουσ καταστήσαντασ, ἐπεί γε βασιλέα σε ἐποίησαν πολλῆσ χώρασ καὶ πολλῶν ἀνθρώπων·

ὥστε οὐχ οἱο͂́ν τέ σοι λανθάνειν οὔτε ἤν τι καλὸν οὔτε ἤν τι αἰσχρὸν ποιήσῃσ. τοιούτῳ δὲ ὄντι ἀνδρὶ μέγα μέν μοι ἐδόκει εἶναι μὴ δοκεῖν ἀχαρίστωσ ἀποπέμψασθαι ἄνδρασ εὐεργέτασ, μέγα δὲ εὖ ἀκούειν ὑπὸ ἑξακισχιλίων ἀνθρώπων, τὸ δὲ μέγιστον μηδαμῶσ ἄπιστον σαυτὸν καταστῆσαι ὅ τι λέγοισ.

ὁρῶ γὰρ τῶν μὲν ἀπίστων ματαίουσ καὶ ἀδυνάτουσ καὶ ἀτίμουσ τοὺσ λόγουσ πλανωμένουσ·

οἳ δ’ ἂν φανεροὶ ὦσιν ἀλήθειαν ἀσκοῦντεσ, τούτων οἱ λόγοι, ἤν τι δέωνται, οὐδὲν μεῖον δύνανται ἁνύσασθαι ἢ ἄλλων ἡ βία· ἤν τέ τινασ σωφρονίζειν βούλωνται, γιγνώσκω τὰσ τούτων ἀπειλὰσ οὐχ ἧττον σωφρονιζούσασ ἢ ἄλλων τὸ ἤδη κολάζειν· ἤν τέ τῴ τι ὑπισχνῶνται οἱ τοιοῦτοι ἄνδρεσ, οὐδὲν μεῖον διαπράττονται ἢ ἄλλοι παραχρῆμα διδόντεσ· ἀναμνήσθητι δὲ καὶ σὺ τί προτελέσασ ἡμῖν συμμάχουσ ἡμᾶσ ἔλαβεσ.

οἶσθ’ ὅτι οὐδέν· ἀλλὰ πιστευθεὶσ ἀληθεύσειν ἃ ἔλεγεσ ἐπῆρασ τοσούτουσ ἀνθρώπουσ συστρατεύεσθαί τε καὶ κατεργάσασθαί σοι ἀρχὴν οὐ τριάκοντα μόνον ἀξίαν ταλάντων, ὅσα οἰόνται δεῖν οὗτοι νῦν ἀπολαβεῖν, ἀλλὰ πολλαπλασίων. οὐκοῦν τοῦτο μὲν πρῶτον τὸ πιστεύεσθαι, τὸ καὶ τὴν βασιλείαν σοι κατεργασάμενον, τούτων τῶν χρημάτων πιπράσκεται.

ἴθι δὴ ἀναμνήσθητι πῶσ μέγα ἡγοῦ τότε καταπρᾶξαι ἃ νῦν καταστρεψάμενοσ ἔχεισ.

ἐγὼ μὲν εὖ οἶδ’ ὅτι ηὔξω ἂν τὰ νῦν πεπραγμένα μᾶλλόν σοι καταπραχθῆναι ἢ πολλαπλάσια τούτων τῶν χρημάτων γενέσθαι. ἐμοὶ τοίνυν μεῖζον βλάβοσ καὶ αἴσχιον δοκεῖ εἶναι τὸ ταῦτα νῦν μὴ κατασχεῖν ἢ τότε μὴ λαβεῖν, ὅσῳπερ χαλεπώτερον ἐκ πλουσίου πένητα γενέσθαι ἢ ἀρχὴν μὴ πλουτῆσαι, καὶ ὅσῳ λυπηρότερον ἐκ βασιλέωσ ἰδιώτην φανῆναι ἢ ἀρχὴν μὴ βασιλεῦσαι.

οὐκοῦν ἐπίστασαι μὲν ὅτι οἱ νῦν σοι ὑπήκοοι γενόμενοι οὐ φιλίᾳ τῇ σῇ ἐπείσθησαν ὑπὸ σοῦ ἄρχεσθαι ἀλλ’ ἀνάγκῃ, καὶ ὅτι ἐπιχειροῖεν ἂν πάλιν ἐλεύθεροι γίγνεσθαι, εἰ μή τισ αὐτοὺσ φόβοσ κατέχοι.

ποτέρωσ οὖν οἰεί μᾶλλον ἂν φοβεῖσθαί τε αὐτοὺσ καὶ σωφρονεῖν τὰ πρὸσ σέ, εἰ ὁρῷέν σοι τοὺσ στρατιώτασ οὕτω διακειμένουσ ὡσ νῦν τε μένοντασ ἄν, εἰ σὺ κελεύοισ, αὖθίσ τ’ ἂν ταχὺ ἐλθόντασ, εἰ δέοι, ἄλλουσ τε τούτων περὶ σοῦ ἀκούοντασ πολλὰ ἀγαθὰ ταχὺ ἄν σοι ὁπότε βούλοιο παραγενέσθαι, ἢ εἰ καταδοξάσειαν μήτ’ ἂν ἄλλουσ σοι ἐλθεῖν δι’ ἀπιστίαν ἐκ τῶν νῦν γεγενημένων τούτουσ τε αὐτοῖσ εὐνουστέρουσ εἶναι ἢ σοί;

ἀλλὰ μὴν οὐδὲ πλήθει γε ἡμῶν λειφθέντεσ ὑπεῖξάν σοι, ἀλλὰ προστατῶν ἀπορίᾳ.

οὐκοῦν νῦν καὶ τοῦτο κίνδυνοσ μὴ λάβωσι προστάτασ αὑτῶν τινασ τούτων οἳ νομίζουσιν ὑπὸ σοῦ ἀδικεῖσθαι, ἢ καὶ τούτων κρείττονασ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ, ἐὰν μὲν οἱ στρατιῶται ὑπισχνῶνται προθυμότερον αὐτοῖσ συστρατεύσεσθαι, ἂν τὰ παρὰ σοῦ νῦν ἀναπράξωσιν, οἱ δὲ Λακεδαιμόνιοι διὰ τὸ δεῖσθαι τῆσ στρατιᾶσ συναινέσωσιν αὐτοῖσ ταῦτα. ὅτι γε μὴν οἱ νῦν ὑπὸ σοὶ Θρᾷκεσ γενόμενοι πολὺ ἂν προθυμότερον ἰοιέν ἐπί σε ἢ σύν σοι οὐκ ἄδηλον·

σοῦ μὲν γὰρ κρατοῦντοσ δουλεία ὑπάρχει αὐτοῖσ, κρατουμένου δέ σου ἐλευθερία. εἰ δὲ καὶ τῆσ χώρασ προνοεῖσθαι ἤδη τι δεῖ ὡσ σῆσ οὔσησ, ποτέρωσ ἂν οἰεί ἀπαθῆ κακῶν μᾶλλον αὐτὴν εἶναι, εἰ οὗτοι οἱ στρατιῶται ἀπολαβόντεσ ἃ ἐγκαλοῦσιν εἰρήνην καταλιπόντεσ οἴχοιντο, ἢ εἰ οὗτοί τε μένοιεν ὡσ ἐν πολεμίᾳ σύ τε ἄλλουσ πειρῷο πλέονασ τούτων ἔχων ἀντιστρατοπεδεύεσθαι δεομένουσ τῶν ἐπιτηδείων;

ἀργύριον δὲ ποτέρωσ ἂν πλέον ἀναλωθείη, εἰ τούτοισ τὸ ὀφειλόμενον ἀποδοθείη, ἢ εἰ ταῦτά τε ὀφείλοιντο ἄλλουσ τε κρείττονασ δέοι σε μισθοῦσθαι;

ἀλλὰ γὰρ Ἡρακλείδῃ, ὡσ πρὸσ ἐμὲ ἐδήλου, πάμπολυ δοκεῖ τοῦτο τὸ ἀργύριον εἶναι.

ἦ μὴν πολύ γέ ἐστιν ἔλαττον νῦν σοι καὶ λαβεῖν τοῦτο καὶ ἀποδοῦναι ἢ πρὶν ἡμᾶσ ἐλθεῖν πρὸσ σὲ δέκατον τούτου μέροσ. οὐ γὰρ ἀριθμόσ ἐστιν ὁ ὁρίζων τὸ πολὺ καὶ τὸ ὀλίγον, ἀλλ’ ἡ δύναμισ τοῦ τε ἀποδιδόντοσ καὶ λαμβάνοντοσ.

σοὶ δὲ νῦν ἡ κατ’ ἐνιαυτὸν πρόσοδοσ πλείων ἔσται ἢ ἔμπροσθεν τὰ παρόντα πάντα ἃ ἐκέκτησο. ἐγὼ μέν, ὦ Σεύθη, ταῦτα ὡσ φίλου ὄντοσ σου προυνοούμην, ὅπωσ σύ τε ἄξιοσ δοκοίησ εἶναι ὧν οἱ θεοί σοι ἔδωκαν ἀγαθῶν ἐγώ τε μὴ διαφθαρείην ἐν τῇ στρατιᾷ.

εὖ γὰρ ἴσθι ὅτι νῦν ἐγὼ οὔτ’ ἂν ἐχθρὸν βουλόμενοσ κακῶσ ποιῆσαι δυνηθείην σὺν ταύτῃ τῇ στρατιᾷ οὔτ’ ἂν εἴ σοι πάλιν βουλοίμην βοηθῆσαι, ἱκανὸσ ἂν γενοίμην.

οὕτω γὰρ πρόσ με ἡ στρατιὰ διάκειται. καίτοι αὐτόν σε μάρτυρα σὺν θεοῖσ εἰδόσι ποιοῦμαι ὅτι οὔτε ἔχω παρὰ σοῦ ἐπὶ τοῖσ στρατιώταισ οὐδὲν οὔτε ᾔτησα πώποτε εἰσ τὸ ἴδιον τὰ ἐκείνων οὔτε ἃ ὑπέσχου μοι ἀπῄτησα·

ὄμνυμι δέ σοι μηδὲ ἀποδιδόντοσ δέξασθαι ἄν, εἰ μὴ καὶ οἱ στρατιῶται ἔμελλον τὰ ἑαυτῶν συναπολαμβάνειν.

αἰσχρὸν γὰρ ἦν τὰ μὲν ἐμὰ διαπεπρᾶχθαι, τὰ δ’ ἐκείνων περιιδεῖν κακῶσ ἔχοντα ἄλλωσ τε καὶ τιμώμενον ὑπ’ ἐκείνων. καίτοι Ἡρακλείδῃ γε λῆροσ πάντα δοκεῖ εἶναι πρὸσ τὸ ἀργύριον ἔχειν ἐκ παντὸσ τρόπου·

ἐγὼ δέ, ὦ Σεύθη, οὐδὲν νομίζω ἀνδρὶ ἄλλωσ τε καὶ ἄρχοντι κάλλιον εἶναι κτῆμα οὐδὲ λαμπρότερον ἀρετῆσ καὶ δικαιοσύνησ καὶ γενναιότητοσ. ὁ γὰρ ταῦτα ἔχων πλουτεῖ μὲν ὄντων φίλων πολλῶν, πλουτεῖ δὲ ἄλλων βουλομένων γενέσθαι, καὶ εὖ μὲν πράττων ἔχει τοὺσ συνησθησομένουσ, ἐὰν δέ τι σφαλῇ, οὐ σπανίζει τῶν βοηθησόντων.

ἀλλὰ γὰρ εἰ μήτε ἐκ τῶν ἔργων κατέμαθεσ ὅτι σοι ἐκ τῆσ ψυχῆσ φίλοσ ἦν, μήτε ἐκ τῶν ἐμῶν λόγων δύνασαι τοῦτο γνῶναι, ἀλλὰ τοὺσ τῶν στρατιωτῶν λόγουσ πάντασ κατανόησον·

παρῆσθα γὰρ καὶ ἤκουεσ ἃ ἔλεγον οἱ ψέγειν ἐμὲ βουλόμενοι. κατηγόρουν γάρ μου πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ὡσ σὲ περὶ πλείονοσ ποιοίμην ἢ Λακεδαιμονίουσ, αὐτοὶ δ’ ἐνεκάλουν ἐμοὶ ὡσ μᾶλλον μέλει μοι ὅπωσ τὰ σὰ καλῶσ ἔχοι ἢ ὅπωσ τὰ ἑαυτῶν·

ἔφασαν δέ με καὶ δῶρα ἔχειν παρὰ σοῦ. καίτοι τὰ δῶρα ταῦτα πότερον οἰεί αὐτοὺσ κακόνοιάν τινα ἐνιδόντασ μοι πρὸσ σὲ αἰτιᾶσθαί με ἔχειν παρὰ σοῦ ἢ προθυμίαν πολλὴν περὶ σὲ κατανοήσαντασ;

ἐγὼ μὲν οἶμαι πάντασ ἀνθρώπουσ νομίζειν εὔνοιαν δεῖν ἀποδείκνυσθαι τούτῳ παρ’ οὗ ἂν δῶρά τισ λαμβάνῃ.

σὺ δὲ πρὶν μὲν ὑπηρετῆσαί τί σοι ἐμὲ ἐδέξω ἡδέωσ καὶ ὄμμασι καὶ φωνῇ καὶ ξενίοισ καὶ ὅσα ἔσοιτο ὑπισχνούμενοσ οὐκ ἐνεπίμπλασο· ἐπεὶ δὲ κατέπραξασ ἃ ἐβούλου καὶ γεγένησαι ὅσον ἐγὼ ἐδυνάμην μέγιστοσ, νῦν οὕτω με ἄτιμον ὄντα ἐν τοῖσ στρατιώταισ τολμᾷσ περιορᾶν; ἀλλὰ μὴν ὅτι σοι δόξει ἀποδοῦναι πιστεύω καὶ τὸν χρόνον διδάξειν σε καὶ αὐτόν γέ σε οὐχὶ ἀνέξεσθαι τοὺσ σοὶ προεμένουσ εὐεργεσίαν ὁρῶντά σοι ἐγκαλοῦντασ.

δέομαι οὖν σου, ὅταν ἀποδιδῷσ, προθυμεῖσθαι ἐμὲ παρὰ τοῖσ στρατιώταισ τοιοῦτον ποιῆσαι οἱο͂́νπερ καὶ παρέλαβεσ. ἀκούσασ ταῦτα ὁ Σεύθησ κατηράσατο τῷ αἰτίῳ τοῦ μὴ πάλαι ἀποδεδόσθαι τὸν μισθόν·

καὶ πάντεσ Ἡρακλείδην τοῦτον ὑπώπτευσαν εἶναι· ἐγὼ γάρ, ἔφη, οὔτε διενοήθην πώποτε ἀποστερῆσαι ἀποδώσω τε. ἐντεῦθεν πάλιν εἶπεν ὁ Ξενοφῶν·

ἐπεὶ τοίνυν διανοῇ ἀποδιδόναι, νῦν ἐγώ σου δέομαι δι’ ἐμοῦ ἀποδοῦναι, καὶ μὴ περιιδεῖν με διὰ σὲ ἀνομοίωσ ἔχοντα ἐν τῇ στρατιᾷ νῦν τε καὶ ὅτε πρὸσ σὲ ἀφικόμεθα. ὁ δ’ εἶπεν·

ἀλλ’ οὔτ’ ἐν τοῖσ στρατιώταισ ἔσει δι’ ἐμὲ ἀτιμότεροσ ἄν τε μένῃσ παρ’ ἐμοὶ χιλίουσ μόνουσ ὁπλίτασ ἔχων, ἐγώ σοι τά τε χωρία ἀποδώσω καὶ τἆλλα ἃ ὑπεσχόμην. ὁ δὲ πάλιν εἶπε·

ταῦτα μὲν ἔχειν οὕτωσ οὐχ οἱο͂́ν τε· ἀπόπεμπε δὲ ἡμᾶσ. καὶ μήν, ἔφη ὁ Σεύθησ, καὶ ἀσφαλέστερόν γέ σοι οἶδα ὂν παρ’ ἐμοὶ μένειν ἢ ἀπιέναι. ὁ δὲ πάλιν εἶπεν·

ἀλλὰ τὴν μὲν σὴν πρόνοιαν ἐπαινῶ· ἐμοὶ δὲ μένειν οὐχ οἱο͂́ν τε· ὅπου δ’ ἂν ἐγὼ ἐντιμότεροσ ὦ, νόμιζε καὶ σοὶ τοῦτο ἀγαθὸν ἔσεσθαι. ἐντεῦθεν λέγει Σεύθησ·

ἀργύριον μὲν οὐκ ἔχω ἀλλ’ ἢ μικρόν τι, καὶ τοῦτό σοι δίδωμι, τάλαντον· βοῦσ δὲ ἑξακοσίουσ καὶ πρόβατα εἰσ τετρακισχίλια καὶ ἀνδράποδα εἰσ εἴκοσι καὶ ἑκατόν. ταῦτα λαβὼν καὶ τοὺσ τῶν ἀδικησάντων σε ὁμήρουσ προσλαβὼν ἄπιθι. γελάσασ ὁ Ξενοφῶν εἶπεν·

ἢν οὖν μὴ ἐξικνῆται ταῦτ’ εἰσ τὸν μισθόν, τίνοσ τάλαντον φήσω ἔχειν; ἆρ’ οὐκ, ἐπειδὴ καὶ ἐπικίνδυνόν μοί ἐστιν, ἀπιόντα γε ἄμεινον φυλάττεσθαι πέτρουσ; ἤκουεσ δὲ τὰσ ἀπειλάσ. τότε μὲν δὴ αὐτοῦ ἔμεινε. τῇ δ’ ὑστεραίᾳ ἀπέδωκέ τε αὐτοῖσ ἃ ὑπέσχετο καὶ τοὺσ ἐλῶντασ συνέπεμψεν.

οἱ δὲ στρατιῶται τέωσ μὲν ἔλεγον ὡσ ὁ Ξενοφῶν οἴχοιτο ὡσ Σεύθην οἰκήσων καὶ ἃ ὑπέσχετο αὐτῷ ληψόμενοσ· ἐπεὶ δὲ εἶδον, ἥσθησαν καὶ προσέθεον. Ξενοφῶν δ’ ἐπεὶ εἶδε Χαρμῖνόν τε καὶ Πολύνικον·

ταῦτα, ἔφη, σέσωσται δι’ ὑμᾶσ τῇ στρατιᾷ καὶ παραδίδωμι αὐτὰ ἐγὼ ὑμῖν· ὑμεῖσ δὲ διαθέμενοι διάδοτε τῇ στρατιᾷ. οἱ μὲν οὖν παραλαβόντεσ καὶ λαφυροπώλασ καταστήσαντεσ ἐπώλουν, καὶ πολλὴν εἶχον αἰτίαν. Ξενοφῶν δὲ οὐ προσῄει, ἀλλὰ φανερὸσ ἦν οἴκαδε παρασκευαζόμενοσ·

οὐ γάρ πω ψῆφοσ αὐτῷ ἐπῆκτο Ἀθήνησι περὶ φυγῆσ. προσελθόντεσ δὲ αὐτῷ οἱ ἐπιτήδειοι ἐν τῷ στρατοπέδῳ ἐδέοντο μὴ ἀπελθεῖν πρὶν ἀπαγάγοι τὸ στράτευμα καὶ Θίβρωνι παραδοίη.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ζ, chapter 7

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ζ, chapter 7)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION