Septuagint, Canticum Canticorum 4:

Ιδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή. ὀφθαλμοί σου περιστεραὶ ἐκτὸσ τῆσ σιωπήσεώσ σου. τρίχωμά σου ὡσ ἀγέλαι τῶν αἰγῶν, αἳ ἀπεκαλύφθησαν ἀπὸ τοῦ Γαλαάδ. ὀδόντεσ σου ὡσ ἀγέλαι τῶν κεκαρμένων, αἳ ἀνέβησαν ἀπὸ τοῦ λουτροῦ, αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι, καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖσ. ὡσ σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη σου, καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία, ὡσ λέπυρον ροᾶσ μῆλόν σου ἐκτὸσ τῆσ σιωπήσεώσ σου. ὡσ πύργοσ Δαυί̈δ τράχηλόσ σου, ὁ ᾠκοδομημένοσ εἰσ θαλπιώθ. χίλιοι θυρεοὶ κρέμανται ἐπ̓ αὐτόν, πᾶσαι βολίδεσ τῶν δυνατῶν. δύο μαστοί σου ὡσ δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδοσ οἱ νεμόμενοι ἐν κρίνοισ. ἕωσ οὗ διαπνεύσῃ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί, πορεύσομαι ἐμαυτῷ πρὸσ τὸ ὄροσ τῆσ σμύρνησ καὶ πρὸσ τὸν βουνὸν τοῦ Λιβάνου. ὅλη καλὴ εἶ, πλησίον μου, καὶ μῶμοσ οὐκ ἔστιν ἐν σοί. δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου, νύμφη, δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου. ἐλεύσῃ καὶ διελεύσῃ ἀπὸ ἀρχῆσ πίστεωσ, ἀπὸ κεφαλῆσ Σανὶρ καὶ Ἐρμών, ἀπὸ μανδρῶν λεόντων, ἀπὸ ὀρέων παρδάλεων. ἐκαρδίωσασ ἡμᾶσ, ἀδελφή μου νύμφη. ἐκαρδίωσασ ἡμᾶσ ἑνὶ ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου, ἐν μιᾷ ἐνθέματι τραχήλων σου. τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί σου, ἀδελφή μου νύμφη̣ τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί σου ἀπὸ οἴνου, καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα̣ κηρίον ἀποστάζουσι χείλη σου, νύμφη. μέλι καὶ γάλα ὑπὸ τὴν γλῶσσάν σου, καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὡσ ὀσμὴ Λιβάνου. κῆποσ κεκλεισμένοσ, ἀδελφή μου νύμφη, κῆποσ κεκλεισμένοσ, πηγὴ ἐσφραγισμένη. ἀποστολαί σου παράδεισοσ ροῶν μετὰ καρποῦ ἀκροδρύων, κύπροι μετὰ νάρδων, νάρδοσ καὶ κρόκοσ, κάλαμοσ καὶ κιννάμωμον μετὰ πάντων ξύλων τοῦ Λιβάνου, σμύρνα ἀλὼθ μετὰ πάντων πρώτων μύρων. πηγὴ κήπου καὶ φρέαρ ὕδατοσ ζῶντοσ καὶ ροιζοῦντοσ ἀπὸ τοῦ Λιβάνου. Ἐξεγέρθητι, βορρᾶ, καὶ ἔρχου, νότε, διάπνευσον κῆπόν μου, καὶ ρευσάτωσαν ἀρώματά μου. καταβήτω ἀδελφιδόσ μου εἰσ κῆπον αὐτοῦ καὶ φαγέτω καρπὸν ἀκροδρύων αὐτοῦ.