Septuagint, Canticum Canticorum 1:

ΑΣΜΑ ἀσμάτων, ὅ ἐστι τῷ Σαλωμών. Φιλησάτω με ἀπὸ φιλημάτων στόματοσ αὐτοῦ, ὅτι ἀγαθοὶ μαστοί σου ὑπὲρ οἶνον, καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα. μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου. διὰ τοῦτο νεάνιδεσ ἠγάπησάν σε, εἵλκυσάν σε, ὀπίσω σου εἰσ ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν. εἰσήνεγκέ με ὁ βασιλεὺσ εἰσ τὸ ταμιεῖον αὐτοῦ. ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν σοί. ἀγαπήσομεν μαστούσ σου ὑπὲρ οἶνον. εὐθύτησ ἠγάπησέ σε. μέλαινά εἰμι ἐγὼ καὶ καλή, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ, ὡσ σκηνώματα Κηδάρ, ὡσ δέρρεισ Σαλωμών. μὴ βλέψητέ με ὅτι ἐγώ εἰμι μεμελανωμένη, ὅτι παρέβλεψέ με ὁ ἥλιοσ. υἱοὶ μητρόσ μου ἐμαχέσαντο ἐν ἐμοί, ἔθεντό με φυλάκισσαν ἐν ἀμπελῶσιν. ἀμπελῶνα ἐμὸν οὐκ ἐφύλαξα. ἀπάγγειλόν μοι ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ποῦ ποιμαίνεισ, ποῦ κοιτάζεισ ἐν μεσημβρίᾳ, μήποτε γένωμαι ὡσ περιβαλλομένη ἐπ̓ ἀγέλαισ ἑταίρων σου. ἐὰν μὴ γνῷσ σεαυτήν, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν, ἔξελθε σὺ ἐν πτέρναισ τῶν ποιμνίων καὶ ποίμαινε τὰσ ἐρίφουσ σου ἐπὶ σκηνώμασι τῶν ποιμένων. τῇ ἵππῳ μου ἐν ἅρμασι Φαραὼ ὡμοίωσά σε, ἡ πλησίον μου. τί ὡραιώθησαν σιαγόνεσ σου ὡσ τρυγόνοσ, τράχηλόσ σου ὡσ ὁρμίσκοι̣ ὁμοιώματα χρυσίου ποιήσομέν σοι μετὰ στιγμάτων τοῦ ἀργυρίου. ἕωσ οὗ ὁ βασιλεὺσ ἐν ἀνακλίσει αὐτοῦ, νάρδοσ μου ἔδωκεν ὀσμὴν αὐτοῦ. ἀπόδεσμοσ τῆσ στακτῆσ ἀδελφιδόσ μου ἐμοί, ἀνὰ μέσον τῶν μαστῶν μου αὐλισθήσεται. βότρυσ τῆσ κύπρου ἀδελφιδόσ μου ἐμοί, ἐν ἀμπελῶσιν Ἐγγαδδί. ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή, ὀφθαλμοί σου περιστεραί. ἰδοὺ εἶ καλόσ, ὁ ἀδελφιδόσ μου, καί γε ὡραῖοσ. πρὸσ κλίνῃ ἡμῶν σύσκιοσ, δοκοὶ οἴκων ἡμῶν κέδροι, φατνώματα ἡμῶν κυπάρισσοι.