헬라어 문장 검색 - Σεπτύ028́

(70인역 성경, 아가)

ΑΣΜΑ ἀσμάτων, ὅ ἐστι τῷ Σαλωμών. Φιλησάτω με ἀπὸ φιλημάτων στόματοσ αὐτοῦ, ὅτι ἀγαθοὶ μαστοί σου ὑπὲρ οἶνον, καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα. μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου. διὰ τοῦτο νεάνιδεσ ἠγάπησάν σε, εἵλκυσάν σε, ὀπίσω σου εἰσ ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν. εἰσήνεγκέ με ὁ βασιλεὺσ εἰσ τὸ ταμιεῖον αὐτοῦ. ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν σοί. ἀγαπήσομεν μαστούσ σου ὑπὲρ οἶνον. εὐθύτησ ἠγάπησέ σε. μέλαινά εἰμι ἐγὼ καὶ καλή, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ, ὡσ σκηνώματα Κηδάρ, ὡσ δέρρεισ Σαλωμών. μὴ βλέψητέ με ὅτι ἐγώ εἰμι μεμελανωμένη, ὅτι παρέβλεψέ με ὁ ἥλιοσ. υἱοὶ μητρόσ μου ἐμαχέσαντο ἐν ἐμοί, ἔθεντό με φυλάκισσαν ἐν ἀμπελῶσιν. ἀμπελῶνα ἐμὸν οὐκ ἐφύλαξα. ἀπάγγειλόν μοι ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ποῦ ποιμαίνεισ, ποῦ κοιτάζεισ ἐν μεσημβρίᾳ, μήποτε γένωμαι ὡσ περιβαλλομένη ἐπ̓ ἀγέλαισ ἑταίρων σου. ἐὰν μὴ γνῷσ σεαυτήν, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν, ἔξελθε σὺ ἐν πτέρναισ τῶν ποιμνίων καὶ ποίμαινε τὰσ ἐρίφουσ σου ἐπὶ σκηνώμασι τῶν ποιμένων. τῇ ἵππῳ μου ἐν ἅρμασι Φαραὼ ὡμοίωσά σε, ἡ πλησίον μου. τί ὡραιώθησαν σιαγόνεσ σου ὡσ τρυγόνοσ, τράχηλόσ σου ὡσ ὁρμίσκοι̣ ὁμοιώματα χρυσίου ποιήσομέν σοι μετὰ στιγμάτων τοῦ ἀργυρίου. ἕωσ οὗ ὁ βασιλεὺσ ἐν ἀνακλίσει αὐτοῦ, νάρδοσ μου ἔδωκεν ὀσμὴν αὐτοῦ. ἀπόδεσμοσ τῆσ στακτῆσ ἀδελφιδόσ μου ἐμοί, ἀνὰ μέσον τῶν μαστῶν μου αὐλισθήσεται. βότρυσ τῆσ κύπρου ἀδελφιδόσ μου ἐμοί, ἐν ἀμπελῶσιν Ἐγγαδδί. ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή, ὀφθαλμοί σου περιστεραί. ἰδοὺ εἶ καλόσ, ὁ ἀδελφιδόσ μου, καί γε ὡραῖοσ. πρὸσ κλίνῃ ἡμῶν σύσκιοσ, δοκοὶ οἴκων ἡμῶν κέδροι, φατνώματα ἡμῶν κυπάρισσοι. ΕΓΩ ἄνθοσ τοῦ πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων.

ὡσ κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν, οὕτωσ ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων. ὡσ μῆλον ἐν τοῖσ ξύλοισ τοῦ δρυμοῦ, οὕτωσ ἀδελφιδόσ μου ἀνὰ μέσον τῶν υἱῶν. ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ἐπεθύμησα καὶ ἐκάθισα, καὶ καρπὸσ αὐτοῦ γλυκὺσ ἐν λάρυγγί μου. εἰσαγάγετέ με εἰσ οἶκον τοῦ οἴνου, τάξατε ἐπ̓ ἐμὲ ἀγάπην. στηρίσατέ με ἐν μύροισ, στοιβάσατέ με ἐν μήλοισ, ὅτι τετρωμένη ἀγάπησ ἐγώ. εὐώνυμοσ αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήψεταί με. ὥρκισα ὑμᾶσ, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ, ἐν δυνάμεσι καὶ ἐν ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕωσ οὗ θελήσῃ. Φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου. ἰδοὺ οὗτοσ ἥκει πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη, διαλλόμενοσ ἐπὶ τοὺσ βουνούσ. ὅμοιόσ ἐστιν ἀδελφιδόσ μου τῇ δορκάδι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ τὰ ὄρη Βαιθήλ. ἰδοὺ οὗτοσ ὀπίσω τοῦ τοίχου ἡμῶν παρακύπτων διὰ τῶν θυρίδων, ἐκκύπτων διὰ τῶν δικτύων. ἀποκρίνεται ἀδελφιδόσ μου, καὶ λέγει μοι. ἀνάστα, ἐλθὲ ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, ὅτι ἰδοὺ ὁ χειμὼν παρῆλθεν, ὁ ὑετὸσ ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ, τὰ ἄνθη ὤφθη ἐν τῇ γῇ, καιρὸσ τῆσ τομῆσ ἔφθακε, φωνὴ τῆσ τρυγόνοσ ἠκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν, ἡ συκῆ ἐξήνεγκεν ὀλύνθουσ αὐτῆσ, αἱ ἄμπελοι κυπρίζουσιν, ἔδωκαν ὀσμήν. ἀνάστα, ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, καὶ ἐλθέ, σὺ περιστερά μου, ἐν σκέπῃ τῆσ πέτρασ, ἐχόμενα τοῦ προτειχίσματοσ. δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου, καὶ ἀκούτισόν με τὴν φωνήν σου, ὅτι ἡ φωνή σου ἡδεῖα, καὶ ἡ ὄψισ σου ὡραία. πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκασ μικροὺσ ἀφανίζοντασ ἀμπελῶνασ, καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν. ἀδελφιδόσ μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖσ κρίνοισ, ἕωσ οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί. ἀπόστρεψον, ὁμοιώθητι σύ, ἀδελφιδέ μου, τῷ δόρκωνι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ ὄρη κοιλωμάτων. ΕΠΙ κοίτην μου ἐν νυξὶν ἐζήτησα ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου. ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν. ἐκάλεσα αὐτόν, καὶ οὐχ ὑπήκουσέ μου.

ἀναστήσομαι δὴ καὶ κυκλώσω ἐν τῇ πόλει, ἐν ταῖσ ἀγοραῖσ καὶ ἐν ταῖσ πλατείαισ, καὶ ζητήσω ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου. ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν. εὕροσάν με οἱ τηροῦντεσ, οἱ κυκλοῦντεσ ἐν τῇ πόλει. μὴ ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου ἴδετε̣ ὡσ μικρὸν ὅτε παρῆλθον ἀπ̓ αὐτῶν, ἕωσ οὗ εὗρον ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου. ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ ἀφῆκα αὐτόν, ἕωσ οὗ εἰσήγαγον αὐτὸν εἰσ οἶκον μητρόσ μου καὶ εἰσ ταμιεῖον τῆσ συλλαβούσησ με. ὥρκισα ὑμᾶσ, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ, ἐν ταῖσ δυνάμεσι καὶ ἐν ταῖσ ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕωσ ἂν θελήσῃ. Τίσ αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα ἀπὸ τῆσ ἐρήμου ὡσ στελέχη καπνοῦ τεθυμιαμένη σμύρναν καὶ λίβανον ἀπὸ πάντων κονιορτῶν μυρεψοῦ̣ ἰδοὺ ἡ κλίνη τοῦ Σαλωμών, ἑξήκοντα δυνατοὶ κύκλῳ αὐτῆσ ἀπὸ δυνατῶν Ἰσραήλ, πάντεσ κατέχοντεσ ρομφαίαν, δεδιδαγμένοι πόλεμον, ἀνὴρ ρομφαία αὐτοῦ ἐπὶ μηρὸν αὐτοῦ ἀπὸ θάμβουσ ἐν νυξί. φορεῖον ἐποίησεν ἑαυτῷ ὁ βασιλεὺσ Σαλωμὼν ἀπὸ ξύλων τοῦ Λιβάνου. στύλουσ αὐτοῦ ἐποίησεν ἀργύριον καὶ ἀνάκλιτον αὐτοῦ χρύσεον. ἐπίβασισ αὐτοῦ πορφυρᾶ, ἐντὸσ αὐτοῦ λιθόστρωτον, ἀγάπην ἀπὸ θυγατέρων Ἱερουσαλήμ. θυγατέρεσ Σιών, ἐξέλθατε καὶ ἴδετε ἐν τῷ βασιλεῖ Σαλωμὼν ἐν τῷ στεφάνῳ, ᾧ ἐστεφάνωσεν αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ νυμφεύσεωσ αὐτοῦ καὶ ἐν ἡμέρᾳ εὐφροσύνησ καρδίασ αὐτοῦ. Ιδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή. ὀφθαλμοί σου περιστεραὶ ἐκτὸσ τῆσ σιωπήσεώσ σου. τρίχωμά σου ὡσ ἀγέλαι τῶν αἰγῶν, αἳ ἀπεκαλύφθησαν ἀπὸ τοῦ Γαλαάδ.

ὀδόντεσ σου ὡσ ἀγέλαι τῶν κεκαρμένων, αἳ ἀνέβησαν ἀπὸ τοῦ λουτροῦ, αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι, καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖσ. ὡσ σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη σου, καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία, ὡσ λέπυρον ροᾶσ μῆλόν σου ἐκτὸσ τῆσ σιωπήσεώσ σου. ὡσ πύργοσ Δαυί̈δ τράχηλόσ σου, ὁ ᾠκοδομημένοσ εἰσ θαλπιώθ. χίλιοι θυρεοὶ κρέμανται ἐπ̓ αὐτόν, πᾶσαι βολίδεσ τῶν δυνατῶν. δύο μαστοί σου ὡσ δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδοσ οἱ νεμόμενοι ἐν κρίνοισ. ἕωσ οὗ διαπνεύσῃ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί, πορεύσομαι ἐμαυτῷ πρὸσ τὸ ὄροσ τῆσ σμύρνησ καὶ πρὸσ τὸν βουνὸν τοῦ Λιβάνου. ὅλη καλὴ εἶ, πλησίον μου, καὶ μῶμοσ οὐκ ἔστιν ἐν σοί. δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου, νύμφη, δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου. ἐλεύσῃ καὶ διελεύσῃ ἀπὸ ἀρχῆσ πίστεωσ, ἀπὸ κεφαλῆσ Σανὶρ καὶ Ἐρμών, ἀπὸ μανδρῶν λεόντων, ἀπὸ ὀρέων παρδάλεων. ἐκαρδίωσασ ἡμᾶσ, ἀδελφή μου νύμφη. ἐκαρδίωσασ ἡμᾶσ ἑνὶ ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου, ἐν μιᾷ ἐνθέματι τραχήλων σου. τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί σου, ἀδελφή μου νύμφη̣ τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί σου ἀπὸ οἴνου, καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα̣ κηρίον ἀποστάζουσι χείλη σου, νύμφη. μέλι καὶ γάλα ὑπὸ τὴν γλῶσσάν σου, καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὡσ ὀσμὴ Λιβάνου. κῆποσ κεκλεισμένοσ, ἀδελφή μου νύμφη, κῆποσ κεκλεισμένοσ, πηγὴ ἐσφραγισμένη. ἀποστολαί σου παράδεισοσ ροῶν μετὰ καρποῦ ἀκροδρύων, κύπροι μετὰ νάρδων, νάρδοσ καὶ κρόκοσ, κάλαμοσ καὶ κιννάμωμον μετὰ πάντων ξύλων τοῦ Λιβάνου, σμύρνα ἀλὼθ μετὰ πάντων πρώτων μύρων. πηγὴ κήπου καὶ φρέαρ ὕδατοσ ζῶντοσ καὶ ροιζοῦντοσ ἀπὸ τοῦ Λιβάνου. Ἐξεγέρθητι, βορρᾶ, καὶ ἔρχου, νότε, διάπνευσον κῆπόν μου, καὶ ρευσάτωσαν ἀρώματά μου. καταβήτω ἀδελφιδόσ μου εἰσ κῆπον αὐτοῦ καὶ φαγέτω καρπὸν ἀκροδρύων αὐτοῦ. ΕΙΣΗΛΘΟΝ εἰσ κῆπόν μου, ἀδελφή μου νύμφη, ἐτρύγησα σμύρναν μου μετὰ ἀρωμάτων μου, ἔφαγον ἄρτον μου μετὰ μέλιτόσ μου, ἔπιον οἶνόν μου μετὰ γάλακτόσ μου. φάγετε, πλησίοι, καὶ πίετε καὶ μεθύσθητε, ἀδελφοί.

Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ. φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου κρούει ἐπὶ τὴν θύραν. ̀ρ̀ν̀ρ̀ν̀ρ̀ν̀ρ̀ν Ἄνοιξόν μοι, ἀδελφή μου, ἡ πλησίον μου, περιστερά μου, τελεία μου, ὅτι ἡ κεφαλή μου ἐπλήσθη δρόσου καὶ οἱ βόστρυχοί μου ψεκάδων νυκτόσ. Ἐξεδυσάμην τὸν χιτῶνά μου, πῶσ ἐνδύσομαι αὐτόν̣ ἐνιψάμην τοὺσ πόδασ μου, πῶσ μολυνῶ αὐτούσ̣ ἀδελφιδόσ μου ἀπέστειλε χεῖρα αὐτοῦ ἀπὸ τῆσ ὀπῆσ, καὶ ἡ κοιλία μου ἐθροήθη ἐπ̓ αὐτόν. ἀνέστην ἐγὼ ἀνοῖξαι τῷ ἀδελφιδῷ μου, χεῖρέσ μου ἔσταξαν σμύρναν, δάκτυλοί μου σμύρναν πλήρη ἐπὶ χεῖρασ τοῦ κλείθρου. ἤνοιξα ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου. ἀδελφιδόσ μου παρῆλθε. ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ. ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν, ἐκάλεσα αὐτὸν καὶ οὐχ ὑπήκουσέ μου. εὕροσάν με οἱ φύλακεσ οἱ κυκλοῦντεσ ἐν τῇ πόλει, ἐπάταξάν με, ἐτραυμάτισάν με. ἦραν τὸ θέριστρόν μου ἀπ̓ ἐμοῦ φύλακεσ τῶν τειχέων. ὥρκισα ὑμᾶσ, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ, ἐν ταῖσ δυνάμεσι καὶ ἐν ταῖσ ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ. ἐὰν εὕρητε τὸν ἀδελφιδόν μου, τί ἀπαγγείλητε αὐτῷ̣ ὅτι τετρωμένη ἀγάπησ ἐγώ εἰμι. Τί ἀδελφιδόσ σου ἀπὸ ἀδελφιδοῦ, ἡ καλὴ ἐν γυναιξί̣ τί ἀδελφιδόσ σου ἀπὸ ἀδελφιδοῦ, ὅτι οὕτωσ ὥρκισασ ἡμᾶσ̣ Ἀδελφιδόσ μου, λευκὸσ καὶ πυρρόσ, ἐκλελοχισμένοσ ἀπὸ μυριάδων. κεφαλὴ αὐτοῦ χρυσίον καιφάζ, βόστρυχοι αὐτοῦ ἐλάται, μέλανεσ ὡσ κόραξ. ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡσ περιστεραὶ ἐπὶ πληρώματα ὑδάτων λελουσμέναι ἐν γάλακτι, καθήμεναι ἐπὶ πληρώματα. σιαγόνεσ αὐτοῦ ὡσ φιάλαι τοῦ ἀρώματοσ φύουσαι μυρεψικά. χείλη αὐτοῦ κρίνα στάζοντα σμύρναν πλήρη. χεῖρεσ αὐτοῦ τορευταὶ χρυσαῖ πεπληρωμέναι Θαρσίσ. κοιλία αὐτοῦ πυξίον ἐλεφάντινον ἐπὶ λίθου σαπφείρου. κνῆμαι αὐτοῦ στῦλοι μαρμάρινοι τεθεμελιωμένοι ἐπὶ βάσεισ χρυσᾶσ. εἶδοσ αὐτοῦ ὡσ Λίβανοσ, ἐκλεκτὸσ ὡσ κέδροι. φάρυγξ αὐτοῦ γλυκασμοὶ καὶ ὅλοσ ἐπιθυμία. οὗτοσ ἀδελφιδόσ μου καὶ οὗτοσ πλησίον μου, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ. ΠΟΥ ἀπῆλθεν ὁ ἀδελφιδόσ σου, ἡ καλὴ ἐν γυναιξί̣ ποῦ ἀπέβλεψεν ὁ ἀδελφιδόσ σου̣ καὶ ζητήσομεν αὐτὸν μετὰ σοῦ.

Ἀδελφιδόσ μου κατέβη εἰσ κῆπον αὐτοῦ εἰσ φιάλασ τοῦ ἀρώματοσ ποιμαίνειν ἐν κήποισ καὶ συλλέγειν κρίνα. ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου, καὶ ἀδελφιδόσ μου ἐμοί, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖσ κρίνοισ. Καλὴ εἶ, ἡ πλησίον μου, ὡσ εὐδοκία, ὡραία ὡσ Ἱερουσαλήμ, θάμβοσ ὡσ τεταγμέναι. ἀπόστρεψον ὀφθαλμούσ σου ἀπεναντίον μου, ὅτι αὐτοὶ ἀνεπτέρωσάν με. τρίχωμά σου ὡσ ἀγέλαι τῶν αἰγῶν, αἳ ἀνεφάνησαν ἀπὸ τοῦ Γαλαάδ. ὀδόντεσ σου ὡσ ἀγέλαι τῶν κεκαρμένων, αἳ ἀνέβησαν ἀπὸ τοῦ λουτροῦ, αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι, καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖσ. ὡσ σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη σου καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία, ὡσ λέπυρον τῆσ ροᾶσ μῆλόν σου ἐκτὸσ τῆσ σιωπήσεώσ σου. ἑξήκοντά εἰσι βασίλισσαι, καὶ ὀγδοήκοντα παλλακαί, καὶ νεάνιδεσ ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμόσ. μία ἐστὶ περιστερά μου, τελεία μου, μία ἐστὶ τῇ μητρὶ αὐτῆσ, ἐκλεκτή ἐστι τῇ τεκούσῃ αὐτήν. εἴδοσαν αὐτὴν θυγατέρεσ καὶ μακαριοῦσιν αὐτήν, βασίλισσαι καί γε παλλακαὶ καὶ αἰνέσουσιν αὐτήν. τίσ αὕτη ἡ ἐκκύπτουσα ὡσεὶ ὄρθροσ, καλὴ ὡσ σελήνη, ἐκλεκτὴ ὡσ ὁ ἥλιοσ, θάμβοσ ὡσ τεταγμέναι̣ Εἰσ κῆπον καρύασ κατέβην ἰδεῖν ἐν γεννήμασι τοῦ χειμάρρου, ἰδεῖν εἰ ἤνθισεν ἡ ἄμπελοσ, ἐξήνθησαν αἱ ροαί. ἐκεῖ δώσω τοὺσ μαστούσ μου σοί. οὐκ ἔγνω ἡ ψυχή μου. ἔθετό με ἅρματα Ἀμιναδάβ. ΕΠΙΣΤΡΕΦΕ, ἐπίστρεφε, ἡ Σουλαμῖτισ. ἐπίστρεφε, ἐπίστρεφε, καὶ ὀψόμεθα ἐν σοί, τί ὄψεσθε ἐν τῇ Σουλαμίτιδι̣ ἡ ἐρχομένη ὡσ χοροὶ τῶν παρεμβολῶν.

ὡραιώθησαν διαβήματά σου ἐν ὑποδήμασί σου, θύγατερ Ναδάβ. ρυθμοὶ μηρῶν ὅμοιοι ὁρμίσκοισ, ἔργον τεχνίτου. ὀμφαλόσ σου κρατὴρ τορευτὸσ μὴ ὑστερούμενοσ κράμα. κοιλία σου θημωνία σίτου πεφραγμένη ἐν κρίνοισ. δύο μαστοί σου, ὡσ δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδοσ. ὁ τράχηλόσ σου ὡσ πύργοσ ἐλεφάντινοσ. οἱ ὀφθαλμοί σου ὡσ λίμναι ἐν Ἐσεβών, ἐν πύλαισ θυγατρὸσ πολλῶν. μυκτήρ σου ὡσ πύργοσ τοῦ Λιβάνου σκοπεύων πρόσωπον Δαμασκοῦ. κεφαλή σου ἐπὶ σὲ ὡσ Κάρμηλοσ, καὶ πλόκιον κεφαλῆσ σου ὡσ πορφύρα, βασιλεὺσ δεδεμένοσ ἐν παραδρομαῖσ. τί ὡραιώθησ καὶ τὶ ἡδύνθησ ἀγάπη, ἐν τρυφαῖσ σου̣ τοῦτο μέγεθόσ σου, ὡμοιώθησ τῷ φοίνικι καὶ οἱ μαστοί σου τοῖσ βότρυσιν. εἶπα. ἀναβήσομαι ἐπὶ τῷ φοίνικι, κρατήσω τῶν ὕψεων αὐτοῦ, καὶ ἔσονται δὴ μαστοί σου ὡσ βότρυεσ τῆσ ἀμπέλου καὶ ὀσμὴ ρινόσ σου ὡσ μῆλα καὶ ὁ λάρυγξ σου ὡσ οἶνοσ ὁ ἀγαθόσ, πορευόμενοσ τῷ ἀδελφιδῷ μου εἰσ εὐθύτητα, ἱκανούμενοσ χείλεσί μου καὶ ὀδοῦσιν. Ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου, καὶ ἐπ̓ ἐμὲ ἡ ἐπιστροφὴ αὐτοῦ. ἐλθέ, ἀδελφιδέ μου, ἐξέλθωμεν εἰσ ἀγρόν, αὐλισθῶμεν ἐν κώμαισ. ὀρθρίσωμεν εἰσ ἀμπελῶνασ, ἴδωμεν εἰ ἤνθησεν ἡ ἄμπελοσ, ἤνθησεν ὁ κυπρισμόσ, ἤνθησαν αἱ ροαί. ἐκεῖ δώσω τοὺσ μαστούσ μου σοί. οἱ μανδραγόραι ἔδωκαν ὀσμήν, καὶ ἐπὶ θύραισ ἡμῶν πάντα ἀκρόδρυα, νέα πρὸσ παλαιά, ἀδελφιδέ μου, ἐτήρησά σοι. ΤΙΣ δῴη σε, ἀδελφιδέ μου, θηλάζοντα μαστούσ μητρόσ σου̣ εὑροῦσά σε ἔξω φιλήσω σε, καί γε οὐκ ἐξουδενώσουσί μοι.

παραλήψομαί σε, εἰσάξω σε εἰσ οἶκον μητρόσ μου καὶ εἰσ ταμιεῖον τῆσ συλλαβούσησ με. ποτιῶ σε ἀπὸ οἴνου τοῦ μυρεψικοῦ, ἀπὸ νάματοσ ροῶν μου. εὐώνυμοσ αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήψεταί με. ὥρκισα ὑμᾶσ, θυγατέρεσ Ἱερουσαλήμ, ἐν ταῖσ δυνάμεσι καὶ ἐν ταῖσ ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐὰν ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕωσ ἂν θελήσῃ. Τίσ αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα λελευκανθισμένη, ἐπιστηριζομένη ἐπὶ τὸν ἀδελφιδόν αὐτῆσ̣ ὑπὸ μῆλον ἐξήγειρά σε. ἐκεῖ ὠδίνησέ σε ἡ μήτηρ σου, ἐκεῖ ὠδίνησέ σε ἡ τεκοῦσά σε. θέσ με ὡσ σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, ὡσ σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου. ὅτι κραταιὰ ὡσ θάνατοσ ἀγάπη, σκληρὸσ ὡσ ᾅδησ ζῆλοσ. περίπτερα αὐτῆσ περίπτερα πυρόσ, φλόγεσ αὐτῆσ. ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν. ἐὰν δῷ ἀνὴρ πάντα τὸν βίον αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐξουδενώσει ἐξουδενώσουσιν αὐτόν. ἀδελφὴ ἡμῶν μικρὰ καὶ μαστοὺσ οὐκ ἔχει. τί ποιήσωμεν τῇ ἀδελφῇ ἡμῶν ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἐὰν λαληθῇ ἐν αὐτῇ̣ εἰ τεῖχόσ ἐστιν, οἰκοδομήσωμεν ἐπ̓ αὐτὴν ἐπάλξεισ ἀργυρᾶσ. καὶ εἰ θύρα ἐστί, διαγράψωμεν ἐπ̓ αὐτὴν σανίδα κεδρίνην. ἐγὼ τεῖχοσ, καὶ μαστοί μου ὡσ πύργοι. ἐγὼ ἤμην ἐν ὀφθαλμοῖσ αὐτῶν ὡσ εὑρίσκουσα εἰρήνην. ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ Σαλωμὼν ἐν Βεελαμών. ἔδωκε τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ τοῖσ τηροῦσιν, ἀνὴρ οἴσει ἐν καρπῷ αὐτοῦ χιλίουσ ἀργυρίου. ἀμπελών μου ἐμὸσ ἐνώπιόν μου. οἱ χίλιοι Σαλωμὼν καὶ οἱ διακόσιοι τοῖσ τηροῦσι τὸν καρπὸν αὐτοῦ. ὁ καθήμενοσ ἐν κήποισ, ἑταῖροι προσέχοντεσ τῇ φωνῇ σου. ἀκούτισόν με. φύγε, ἀδέλφιδέ μου, καὶ ὁμοιώθητι τῇ δορκάδι ἢ τῷ νεβρῷ τῶν ἐλάφων ἐπὶ ὄρη τῶν ἀρωμάτων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Septuagint, Canticum Canticorum

(70인역 성경, 아가)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION