헬라어 문장 검색 - Σεπτύ027́

(70인역 성경, 코헬렛)

Ρήματα ἐκκλησιαστοῦ υἱοῦ Δαβὶδ βασιλέωσ Ἰσραὴλ ἐν Ἱερουσαλήμ. Ματαιότησ ματαιοτήτων, εἶπεν ὁ ἐκκλησιαστήσ, ματαιότησ ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότησ. τίσ περισσεία τῷ ἀνθρώπῳ ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, ᾧ μοχθεῖ ὑπὸ τὸν ἥλιον̣ γενεὰ πορεύεται καὶ γενεὰ ἔρχεται, καὶ ἡ γῆ εἰσ τὸν αἰῶνα ἕστηκε. καὶ ἀνατέλλει ὁ ἥλιοσ καὶ δύνει ὁ ἥλιοσ καὶ εἰσ τὸν τόπον αὐτοῦ ἕλκει. αὐτὸσ ἀνατέλλων ἐκεῖ πορεύεται πρὸσ νότον καὶ κυκλοῖ πρὸσ βορρᾶν. κυκλοῖ κυκλῶν, πορεύεται τὸ πνεῦμα, καὶ ἐπὶ κύκλουσ αὐτοῦ ἐπιστρέφει τὸ πνεῦμα. πάντεσ οἱ χείμαρροι πορεύονται εἰσ τὴν θάλασσαν, καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἐμπιπλαμένη. εἰσ τὸν τόπον, οὗ οἱ χείμαρροι πορεύονται, ἐκεῖ αὐτοὶ ἐπιστρέφουσι τοῦ πορευθῆναι. πάντεσ οἱ λόγοι ἔγκοποι. οὐ δυνήσεται ἀνὴρ τοῦ λαλεῖν, καὶ οὐ πλησθήσεται ὀφθαλμὸσ τοῦ ὁρᾶν, καὶ οὐ πληρωθήσεται οὖσ ἀπὸ ἀκροάσεωσ. τί τὸ γεγονόσ̣ αὐτὸ τὸ γενησόμενον. καὶ τὶ τό πεποιημένον̣ αὐτὸ τὸ ποιηθησόμενον. καί οὐκ ἔστι πᾶν πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον. ὃσ λαλήσει καὶ ἐρεῖ. ἰδὲ τοῦτο κενόν ἐστιν, ἤδη γέγονεν ἐν τοῖσ αἰῶσι τοῖσ γενομένοισ ἀπὸ ἔμπροσθεν ἡμῶν. οὐκ ἔστι μνήμη τοῖσ πρώτοισ, καί γε τοῖσ ἐσχάτοισ γενομένοισ οὐκ ἔσται αὐτῶν μνήμη μετὰ τῶν γενησομένων εἰσ τὴν ἐσχάτην. Ἐγὼ ἐκκλησιαστὴσ ἐγενόμην βασιλεὺσ ἐπὶ Ἰσραὴλ ἐν Ἱερουσαλήμ. καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου τοῦ ἐκζητῆσαι καὶ τοῦ κατασκέψασθαι ἐν τῇ σοφίᾳ περὶ πάντων τῶν γινομένων ὑπὸ τὸν οὐρανόν. ὅτι περισπασμὸν πονηρὸν ἔδωκεν ὁ Θεὸσ τοῖσ υἱοῖσ τῶν ἀνθρώπων τοῦ περισπάσθαι ἐν αὐτῷ. εἶδον σὺν πάντα τὰ ποιήματα τὰ πεποιημένα ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ ἰδοὺ τὰ πάντα ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. διεστραμμένον οὐ δυνήσεται ἐπικοσμηθῆναι, καὶ ὑστέρημα οὐ δυνήσεται ἀριθμηθῆναι. ἐλάλησα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου τῷ λέγειν. ἰδοὺ ἐγὼ ἐμεγαλύνθην καὶ προσέθηκα σοφίαν ἐπὶ πᾶσιν, οἳ ἐγένοντο ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ, καὶ ἔδωκα καρδίαν μου τοῦ γνῶναι σοφίαν καὶ γνῶσιν. καὶ καρδία μου εἶδε πολλά, σοφίαν καὶ γνῶσιν, παραβολὰσ καὶ ἐπιστήμην ἔγνων ἐγώ, ὅτι καί γε τοῦτό ἐστι προαίρεσισ πνεύματοσ. ὅτι ἐν πλήθει σοφίασ πλῆθοσ γνώσεωσ, καὶ ὁ προστιθεὶσ γνῶσιν προσθήσει ἄλγημα. ΕΙΠΟΝ ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου. δεῦρο δὴ πειράσω σε ἐν εὐφροσύνῃ, καὶ ἰδὲ ἐν ἀγαθῷ. καὶ ἰδοὺ καί γε τοῦτο ματαιότησ.

τῷ γέλωτι εἶπα περιφοράν, καὶ τῇ εὐφροσύνῃ. τί τοῦτο ποιεῖσ̣ καὶ κατεσκεψάμην εἰ ἡ καρδία μου ἑλκύσει ὡσ οἶνον τὴν σάρκα μου ‐καὶ καρδία μου ὡδήγησεν ἐν σοφίᾳ‐ καὶ τοῦ κρατῆσαι ἐπ̓ εὐφροσύνην, ἕωσ οὗ ἴδω ποῖον τὸ ἀγαθὸν τοῖσ υἱοῖσ τῶν ἀνθρώπων, ὃ ποιήσουσιν ὑπὸ τὸν ἥλιον, ἀριθμὸν ἡμερῶν ζωῆσ αὐτῶν. ἐμεγάλυνα ποίημά μου, ᾠκοδόμησά μοι οἴκουσ. ἐφύτευσά μοι ἀμπελῶνασ, ἐποίησά μοι κήπουσ καὶ παραδείσουσ καὶ ἐφύτευσα ἐν αὐτοῖσ ξύλον πᾶν καρποῦ. ἐποίησά μοι κολυμβήθρασ ὑδάτων τοῦ ποτίσαι ἀπ̓ αὐτῶν δρυμὸν βλαστῶντα ξύλα. ἐκτησάμην δούλουσ καὶ παιδίσκασ, καὶ οἰκογενεῖσ ἐγένοντό μοι, καί γε κτῆσισ βουκολίου καὶ ποιμνίου πολλὴ ἐγένετό μοι ὑπὲρ πάντασ τοὺσ γενομένουσ ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ. συνήγαγόν μοι καί γε ἀργύριον καὶ χρυσίον καὶ περιουσιασμοὺσ βασιλέων καὶ τῶν χωρῶν. ἐποίησά μοι ᾄδοντασ καὶ ἆδούσασ καὶ ἐντρυφήματα υἱῶν ἀνθρώπων, οἰνοχόον καὶ οἰνοχόασ. καὶ ἐμεγαλύνθην καὶ προσέθηκα παρὰ πάντασ τοὺσ γενομένουσ ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ. καί γε σοφία μου ἐστάθη μοι. καὶ πᾶν, ὃ ᾔτησαν οἱ ὀφθαλμοί μου, οὐκ ἀφεῖλον ἀπ̓ αὐτῶν, οὐκ ἀπεκώλυσα τὴν καρδίαν μου ἀπὸ πάσησ εὐφροσύνησ, ὅτι καρδία μου εὐφράνθη ἐν παντὶ μόχθῳ μου, καὶ τοῦτο ἐγένετο μερίσ μου ἀπὸ παντὸσ μόχθου. καὶ ἐπέβλεψα ἐγὼ ἐν πᾶσι ποιήμασί μου, οἷσ ἐποίησαν αἱ χεῖρέσ μου, καὶ ἐν μόχθῳ, ᾧ ἐμόχθησα τοῦ ποιεῖν, καὶ ἰδοὺ τὰ πάντα ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ, καὶ οὐκ ἔστι περισσεία ὑπὸ τὸν ἥλιον. καὶ ἐπέβλεψα ἐγὼ τοῦ ἰδεῖν σοφίαν καὶ περιφορὰν καί ἀφροσύνην. ὅτι τίσ ἄνθρωποσ, ὃσ ἐπελεύσεται ὀπίσω τῆσ βουλῆσ τὰ ὅσα ἐποίησεν αὐτήν̣ καὶ εἶδον ἐγὼ ὅτι ἐστὶ περισσεία τῇ σοφίᾳ ὑπὲρ τὴν ἀφροσύνην, ὡσ περισσεία τοῦ φωτὸσ ὑπὲρ τὸ σκότοσ. τοῦ σοφοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἐν κεφαλῇ αὐτοῦ, καὶ ὁ ἄφρων ἐν σκότει πορεύεται. καὶ ἔγνων καί γε ἐγὼ ὅτι συνάντημα ἓν συναντήσεται τοῖσ πᾶσιν αὐτοῖσ. καὶ εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου. ὡσ συνάντημα τοῦ ἄφρονοσ καί γε ἐμοὶ συναντήσεταί μοι, καὶ ἱνατί ἐσοφισάμην ἐγώ̣ τότε περισσὸν ἐλάλησα ἐν καρδίᾳ μου, διότι ὁ ἄφρων ἐκ περισσεύματοσ λαλεῖ, ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ. ὅτι οὐκ ἔστιν ἡ μνήμη τοῦ σοφοῦ μετὰ τοῦ ἄφρονοσ εἰσ τὸν αἰῶνα, καθότι ἤδη αἱ ἡμέραι ἐρχόμεναι τὰ πάντα ἐπελήσθη. καὶ πῶσ ἀποθανεῖται ὁ σοφὸσ μετὰ τοῦ ἄφρονοσ̣ καὶ ἐμίσησα σὺν τὴν ζωήν, ὅτι πονηρὸν ἐπ̓ ἐμὲ τὸ ποίημα τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι πάντα ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. καὶ ἐμίσησα ἐγὼ σὺν πάντα μόχθον μου, ὃν ἐγὼ κοπιῶ ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι ἀφίω αὐτὸν τῷ ἀνθρώπῳ τῷ γινομένῳ μετ̓ ἐμέ. καὶ τίσ οἶδεν εἰ σοφὸσ ἔσται ἢ ἄφρων̣ καὶ εἰ ἐξουσιάζεται ἐν παντὶ μόχθῳ μου, ᾧ ἐμόχθησα καὶ ᾧ ἐσοφισάμην ὑπὸ τὸν ἥλιον̣ καί γε τοῦτο ματαιότησ. καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ τοῦ ἀποτάξασθαι τὴν καρδίαν μου ἐν παντὶ μόχθῳ μου, ᾧ ἐμόχθησα ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι ἐστὶν ἄνθρωποσ, ὅτι μόχθοσ αὐτοῦ ἐν σοφίᾳ καὶ ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀνδρείᾳ, καὶ ἄνθρωποσ, ὃσ οὐκ ἐμόχθησεν ἐν αὐτῷ, δώσει αὐτῷ μερίδα αὐτοῦ. καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ πονηρία μεγάλη. ὅτι γίνεται τῷ ἀνθρώπῳ ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ καὶ ἐν προαιρέσει καρδίασ αὐτοῦ, ᾧ αὐτὸσ μοχθεῖ ὑπὸ τὸν ἥλιον. ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ἀλγημάτων καὶ θυμοῦ περισπασμὸσ αὐτοῦ, καί γε ἐν νυκτὶ οὐ κοιμᾶται ἡ καρδία αὐτοῦ. καί γε τοῦτο ματαιότησ ἐστίν. οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἀνθρώπῳ, ὃ φάγεται καὶ ὃ πίεται καὶ ὃ δείξει τῇ ψυχῇ αὐτοῦ ἀγαθὸν ἐν μόχθῳ αὐτοῦ. καί γε τοῦτο εἶδον ἐγὼ ὅτι ἀπὸ χειρὸσ τοῦ Θεοῦ ἐστιν. ὅτι τίσ φάγεται καὶ τίσ πίεται πάρεξ αὐτοῦ̣ ὅτι τῷ ἀνθρώπῳ τῷ ἀγαθῷ πρὸ προσώπου αὐτοῦ ἔδωκε σοφίαν καὶ γνῶσιν καὶ εὐφροσύνην. καί τῷ ἁμαρτάνοντι ἔδωκε περισπασμὸν τοῦ προσθεῖναι καὶ τοῦ συναγαγεῖν, τοῦ δοῦναι τῷ ἀγαθῷ πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. ΤΟΙΣ πᾶσι χρόνοσ καὶ καιρὸσ τῷ παντὶ πράγματι ὑπὸ τὸν οὐρανόν.

καιρὸσ τοῦ τεκεῖν καὶ καιρὸσ τοῦ ἀποθανεῖν, καιρὸσ τοῦ φυτεῦσαι καὶ καιρὸσ τοῦ ἐκτῖλαι τὸ πεφυτευμένον, καιρὸσ τοῦ ἀποκτεῖναι καὶ καιρὸσ τοῦ ἰάσασθαι, καιρὸσ τοῦ καθελεῖν καὶ καιρὸσ τοῦ οἰκοδομεῖν, καιρὸσ τοῦ κλαῦσαι καὶ καιρὸσ τοῦ γελάσαι, καιρὸσ τοῦ κόψασθαι καὶ καιρὸσ τοῦ ὀρχήσασθαι, καιρὸσ τοῦ βαλεῖν λίθουσ καὶ καιρὸσ τοῦ συναγαγεῖν λίθουσ, καιρὸσ τοῦ περιλαβεῖν καὶ καιρὸσ τοῦ μακρυνθῆναι ἀπὸ περιλήψεωσ, καιρὸσ τοῦ ζητῆσαι καὶ καιρὸσ τοῦ ἀπολέσαι, καιρὸσ τοῦ φυλάξαι καὶ καιρὸσ τοῦ ἐκβαλεῖν, καιρὸσ τοῦ ρῆξαι καὶ καιρὸσ τοῦ ράψαι, καιρὸσ τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸσ τοῦ λαλεῖν, καιρὸσ τοῦ φιλῆσαι καὶ καιρὸσ τοῦ μισῆσαι, καιρὸσ πολέμου καὶ καιρὸσ εἰρήνησ. τίσ περισσεία τοῦ ποιοῦντοσ ἐν οἷσ αὐτὸσ μοχθεῖ̣ εἶδον σὺν πάντα τὸν περισπασμόν, ὃν ἔδωκεν ὁ Θεὸσ τοῖσ υἱοῖσ τῶν ἀνθρώπων τοῦ περισπᾶσθαι ἐν αὐτῷ. σύμπαντα, ἃ ἐποίησε, καλὰ ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καί γε σὺν τὸν αἰῶνα ἔδωκεν ἐν καρδίᾳ αὐτῶν, ὅπωσ μὴ εὕρῃ ὁ ἄνθρωποσ τὸ ποίημα, ὃ ἐποίησεν ὁ Θεὸσ ἀπ̓ ἀρχῆσ καὶ μέχρι τέλουσ. ἔγνων ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἐν αὐτοῖσ, εἰ μὴ τοῦ εὐφρανθῆναι καὶ τοῦ ποιεῖν ἀγαθὸν ἐν ζωῇ αὐτοῦ. καί γε πᾶσ ἄνθρωποσ, ὃσ φάγεται καὶ πίεται καὶ ἴδῃ ἀγαθὸν ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, δόμα Θεοῦ ἐστιν. ἔγνων ὅτι πάντα, ὅσα ἐποίησεν ὁ Θεόσ, αὐτὰ ἔσται εἰσ τὸν αἰῶνα. ἐπ̓ αὐτῷ οὐκ ἔστι προσθεῖναι, καὶ ἀπ̓ αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἀφελεῖν, καὶ ὁ Θεὸσ ἐποίησεν, ἵνα φοβηθῶσιν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ. τὸ γενόμενον ἤδη ἐστί, καὶ ὅσα τοῦ γίνεσθαι, ἤδη γέγονε, καὶ ὁ Θεὸσ ζητήσει τὸν διωκόμενον. Καὶ ἔτι εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον τόπον τῆσ κρίσεωσ, ἐκεῖ ὁ ἀσεβήσ, καὶ τόπον τοῦ δικαίου, ἐκεῖ ὁ ἀσεβήσ. καὶ εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου. σὺν τὸν δίκαιον καὶ σὺν τὸν ἀσεβῆ κρινεῖ ὁ Θεόσ, ὅτι καιρὸσ τῷ παντὶ πράγματι καὶ ἐπὶ παντὶ τῷ ποιήματι ἐκεῖ. εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου περὶ λαλιᾶσ υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι διακρινεῖ αὐτοὺσ ὁ Θεόσ, καὶ τοῦ δεῖξαι ὅτι αὐτοὶ κτήνη εἰσί. καί γε αὐτοῖσ συνάντημα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνάντημα τοῦ κτήνουσ, συνάντημα ἓν αὐτοῖσ. ὡσ ὁ θάνατοσ τούτου, οὕτωσ καὶ ὁ θάνατοσ τούτου, καὶ πνεῦμα ἓν τοῖσ πᾶσι. καὶ τί ἐπερίσσευσεν ὁ ἄνθρωποσ παρὰ τὸ κτῆνοσ̣ οὐδέν, ὅτι πάντα ματαιότησ. τὰ πάντα εἰσ τόπον ἕνα. τὰ πάντα ἐγένετο ἀπὸ τοῦ χοόσ, καὶ τὰ πάντα ἐπιστρέψει εἰσ τὸν χοῦν. καὶ τίσ οἶδε τὸ πνεῦμα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου, εἰ ἀναβαίνει αὐτὸ ἄνω, καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ κτήνουσ, εἰ καταβαίνει αὐτὸ κάτω εἰσ τὴν γῆν̣ καὶ εἶδον ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν εἰ μὴ ὃ εὐφρανθήσεται ὁ ἄνθρωποσ ἐν ποιήμασιν αὐτοῦ, ὅτι αὐτὸ μερὶσ αὐτοῦ. ὅτι τίσ ἄξει αὐτὸν τοῦ ἰδεῖν ἐν ᾧ ἐὰν γένηται μετ̓ αὐτόν̣ ΚΑΙ ἐπέστρεψα ἐγὼ καὶ εἶδον σὺν πάσασ τὰσ συκοφαντίασ τὰσ γενομένασ ὑπὸ τὸν ἥλιον. καὶ ἰδοὺ δάκρυον τῶν συκοφαντουμένων, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ παρακαλῶν, καὶ ἀπὸ χειρὸσ συκοφαντούντων αὐτοῖσ ἰσχύσ, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ παρακαλῶν.

καὶ ἐπῄνεσα ἐγὼ σὺν πάντασ τοὺσ τεθνηκότασ τοὺσ ἤδη ἀποθανόντασ ὑπὲρ τοὺσ ζῶντασ, ὅτι αὐτοὶ ζῶσιν ἕωσ τοῦ νῦν. καὶ ἀγαθὸσ ὑπὲρ τοὺσ δύο τούτουσ ὅστισ οὔπω ἐγένετο, ὃσ οὐκ εἶδε σὺν τὸ ποίημα τὸ πονηρὸν τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον. Καὶ εἶδον ἐγὼ σὺν πάντα τὸν μόχθον καὶ σὺν πᾶσαν ἀνδρείαν τοῦ ποιήματοσ, ὅτι αὐτὸ ζῆλοσ ἀνδρὸσ ἀπὸ τοῦ ἑταίρου αὐτοῦ. καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. ὁ ἄφρων περιέβαλε τὰσ χεῖρασ αὐτοῦ καὶ ἔφαγε τὰσ σάρκασ αὐτοῦ. ἀγαθὸν πλήρωμα δρακὸσ ἀναπαύσεωσ ὑπὲρ πληρώματα δύο δρακῶν μόχθου καὶ προαιρέσεωσ πνεύματοσ. Καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ καὶ εἶδον ματαιότητα ὑπὸ τὸν ἥλιον. ἔστιν εἷσ, καὶ οὐκ ἔστι δεύτεροσ, καί γε υἱὸσ καί γε ἀδελφὸσ οὐκ ἔστιν αὐτῷ. καὶ οὐκ ἔστι πειρασμὸσ τῷ παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, καί γε ὀφθαλμὸσ αὐτοῦ οὐκ ἐμπίπλαται πλούτου. καί τίνι ἐγὼ μοχθῶ καὶ στερίσκω τὴν ψυχήν μου ἀπὸ ἀγαθωσύνησ̣ καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ περισπασμὸσ πονηρόσ ἐστι. ἀγαθοὶ οἱ δύο ὑπὲρ τὸν ἕνα, οἷσ ἐστιν αὐτοῖσ μισθὸσ ἀγαθὸσ ἐν μόχθῳ αὐτῶν. ὅτι ἐὰν πέσωσιν, ὁ εἷσ ἐγερεῖ τὸν μέτοχον αὐτοῦ, καὶ οὐαὶ αὐτῷ τῷ ἑνί, ὅταν πέσῃ καὶ μὴ ᾖ δεύτεροσ ἐγεῖραι αὐτόν. καί γε ἐὰν κοιμηθῶσι δύο, καὶ θέρμη αὐτοῖσ. καὶ ὁ εἷσ πῶσ θερμανθῇ̣ καὶ ἐὰν ἐπικραταιωθῇ ὁ εἷσ, οἱ δύο στήσονται κατέναντι αὐτοῦ, καὶ τὸ σπαρτίον τὸ ἔντριτον οὐ ταχέωσ ἀπορραγήσεται. Ἀγαθὸσ παῖσ πένησ καὶ σοφὸσ ὑπὲρ βασιλέα πρεσβύτερον καὶ ἄφρονα, ὃσ οὐκ ἔγνω τοῦ προσέχειν ἔτι. ὅτι ἐξ οἴκου τῶν δεσμίων ἐξελεύσεται τοῦ βασιλεῦσαι, ὅτι καί γε ἐν βασιλείᾳ αὐτοῦ ἐγενήθη πένησ. εἶδον σὺν πάντασ τοὺσ ζῶντασ τοὺσ περιπατοῦντασ ὑπὸ τὸν ἥλιον μετὰ τοῦ νεανίσκου τοῦ δευτέρου, ὃσ στήσεται ἀντ̓ αὐτοῦ. οὐκ ἔστι περασμὸσ τῷ παντὶ λαῷ, τοῖσ πᾶσιν, ὅσοι ἐγένοντο ἔμπροσθεν αὐτῶν. καί γε οἱ ἔσχατοι οὐκ εὐφρανθήσονται ἐν αὐτῷ. ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. Φύλαξον τὸν πόδα σου, ἐν ᾧ ἐὰν πορεύῃ εἰσ οἶκον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐγγὺσ τοῦ ἀκούειν. ὑπὲρ δόμα τῶν ἀφρόνων θυσία σου, ὅτι οὐκ εἰσὶν εἰδότεσ τοῦ ποιῆσαι κακόν. ΜΗ σπεῦδε ἐπὶ στόματί σου, καὶ καρδία σου μὴ ταχυνάτω τοῦ ἐξενέγκαι λόγον πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. ὅτι ὁ Θεὸσ ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω, καὶ σὺ ἐπὶ τῆσ γῆσ. διὰ τοῦτο ἔστωσαν οἱ λόγοι σου ὀλίγοι.

ὅτι παραγίνεται ἐνύπνιον ἐν πλήθει πειρασμοῦ καὶ φωνὴ ἄφρονοσ ἐν πλήθει λόγων. καθὼσ ἂν εὔξῃ εὐχὴν τῷ Θεῷ, μὴ χρονίσῃσ τοῦ ἀποδοῦναι αὐτήν, ὅτι οὐκ ἔστι θέλημα ἐν ἄφροσι. σὺ οὖν ὅσα ἐὰν εὔξῃ, ἀπόδοσ. ἀγαθὸν τὸ μὴ εὔξασθαί σε ἢ τὸ εὔξασθαί σε καὶ μὴ ἀποδοῦναι. μὴ δῷσ τὸ στόμα σου τοῦ ἐξαμαρτῆσαι τὴν σάρκα σου καὶ μὴ εἴπῃσ πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἄγνοιά ἐστιν, ἵνα μὴ ὀργισθῇ ὁ Θεὸσ ἐπὶ φωνῇ σου καὶ διαφθείρῃ τὰ ποιήματα χειρῶν σου. ὅτι ἐν πλήθει ἐνυπνίων καὶ ματαιοτήτων καὶ λόγων πολλῶν, ὅτι σὺ τὸν Θεὸν φοβοῦ. Ἐὰν συκοφαντίαν πένητοσ καὶ ἁρπαγὴν κρίματοσ καὶ δικαιοσύνησ ἴδῃσ ἐν χώρᾳ, μὴ θαυμάσῃσ ἐπὶ τῷ πράγματι. ὅτι ὑψηλὸσ ἐπάνω ὑψηλοῦ φυλάξαι, καὶ ὑψηλοὶ ἐπ̓ αὐτοῖσ. καὶ περισσεία γῆσ ἐπὶ παντί ἐστι, βασιλεὺσ τοῦ ἀγροῦ εἰργασμένου. Ἀγαπῶν ἀργύριον οὐ πλησθήσεται ἀργυρίου. καὶ τίσ ἠγάπησεν ἐν πλήθει αὐτῶν γένημα̣ καί γε τοῦτο ματαιότησ. ἐν πλήθει ἀγαθωσύνησ ἐπληθύνθησαν ἔσθοντεσ αὐτήν. καὶ τί ἀνδρεία τῷ παῤ αὐτῆσ ὅτι ἀλλ̓ ἢ τοῦ ὁρᾶν ὀφθαλμοῖσ αὐτοῦ̣ γλυκὺσ ὕπνοσ τοῦ δούλου εἰ ὀλίγον καὶ εἰ πολὺ φάγεται. καὶ τῷ ἐμπλησθέντι τοῦ πλουτῆσαι οὐκ ἔστιν ἀφίων αὐτὸν τοῦ ὑπνῶσαι. ἔστιν ἀρρωστία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, πλοῦτον φυλασσόμενον τῷ παῤ αὐτοῦ εἰσ κακίαν αὐτῷ, καὶ ἀπολεῖται ὁ πλοῦτοσ ἐκεῖνοσ ἐν περισπασμῷ πονηρῷ, καὶ ἐγέννησεν υἱόν, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν χειρὶ αὐτοῦ οὐδέν. καθὼσ ἐξῆλθεν ἀπὸ γαστρὸσ μητρὸσ αὐτοῦ γυμνόσ, ἐπιστρέψει τοῦ πορευθῆναι ὡσ ἥκει, καὶ οὐδὲν οὐ λήψεται ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, ἵνα πορευθῇ ἐν χειρὶ αὐτοῦ. καί γε τοῦτο πονηρὰ ἀρρωστία. ὥσπερ γὰρ παρεγένετο, οὕτωσ καὶ ἀπελεύσεται, καὶ τίσ ἡ περισσεία αὐτοῦ, ᾗ μοχθεῖ εἰσ ἄνεμον̣ καί γε πᾶσαι αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ἐν σκότει καὶ ἐν πένθει καὶ θυμῷ πολλῷ καὶ ἀρρωστίᾳ καὶ χόλῳ. Ἰδοὺ εἶδον ἐγὼ ἀγαθόν, ὅ ἐστι καλόν, τοῦ φαγεῖν καὶ τοῦ πιεῖν καὶ τοῦ ἰδεῖν ἀγαθωσύνην ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, ᾧ ἐὰν μοχθῇ ὑπὸ τὸν ἥλιον ἀριθμὸν ἡμερῶν ζωῆσ αὐτοῦ, ὧν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεόσ. ὅτι αὐτὸ μερὶσ αὐτοῦ. καί γε πᾶσ ἄνθρωποσ, ᾧ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεὸσ πλοῦτον καὶ ὑπάρχοντα καὶ ἐξουσίασεν αὐτῷ φαγεῖν ἀπ̓ αὐτοῦ καὶ λαβεῖν τὸ μέροσ αὐτοῦ καὶ τοῦ εὐφρανθῆναι ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, τοῦτο δόμα Θεοῦ ἐστιν. ὅτι οὐ πολλὰ μνησθήσεται τὰσ ἡμέρασ τῆσ ζωῆσ αὐτοῦ. ὅτι ὁ Θεὸσ περισπᾷ αὐτὸν ἐν εὐφροσύνῃ καρδίασ αὐτοῦ. ΕΣΤΙ πονηρία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ πολλή ἐστιν ἐπὶ τὸ ἄνθρωπον.

ἀνήρ, ᾧ δώσει αὐτῷ ὁ Θεὸσ πλοῦτον καὶ ὑπάρχοντα καὶ δόξαν, καὶ οὐκ ἔστιν ὑστερῶν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ ἀπὸ πάντων, ὧν ἐπιθυμήσει, καὶ οὐκ ἐξουσιάσει αὐτῷ ὁ Θεὸσ τοῦ φαγεῖν ἀπ̓ αὐτοῦ, ὅτι ἀνὴρ ξένοσ φάγεται αὐτόν. τοῦτο ματαιότησ καὶ ἀρρωστία πονηρά ἐστι. ἐὰν γεννήσῃ ἀνὴρ ἑκατὸν καὶ ἔτη πολλὰ ζήσεται, καὶ πλῆθοσ ὅ,τι ἔσονται αἱ ἡμέραι ἐτῶν αὐτοῦ, καὶ ψυχὴ αὐτοῦ οὐ πλησθήσεται ἀπὸ τῆσ ἀγαθωσύνησ, καί γε ταφὴ οὐκ ἐγένετο αὐτῷ, εἶπα. ἀγαθὸν ὑπὲρ αὐτὸν τὸ ἔκτρωμα, ὅτι ἐν ματαιότητι ἦλθε καὶ ἐν σκότει πορεύεται, καὶ ἐν σκότει ὄνομα αὐτοῦ καλυφθήσεται. καί γε ἥλιον οὐκ εἶδε καὶ οὐκ ἔγνω, ἀνάπαυσισ τούτῳ ὑπὲρ τοῦτον. καὶ εἰ ἔζησε χιλίων ἐτῶν καθόδουσ καὶ ἀγαθωσύνην οὐκ εἶδε, μὴ οὐκ εἰσ τόπον ἕνα πορεύεται τὰ πάντα̣ Πᾶσ μόχθοσ ἀνθρώπου εἰσ στόμα αὐτοῦ, καί γε ἡ ψυχὴ οὐ πληρωθήσεται. ὅτι τίσ περισσεία τῷ σοφῷ ὑπὲρ τὸν ἄφρονα̣ διότι ὁ πένησ οἶδε πορευθῆναι κατέναντι τῆσ ζωῆσ. ἀγαθὸν ὅραμα ὀφθαλμῶν ὑπὲρ πορευόμενον ψυχῇ. καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. Εἴ τι ἐγένετο, ἤδη κέκληται ὄνομα αὐτοῦ, καὶ ἐγνώσθη ὅ ἐστιν ἄνθρωποσ, καὶ οὐ δυνήσεται κριθῆναι μετὰ τοῦ ἰσχυροτέρου ὑπὲρ αὐτόν. ὅτι εἰσὶ λόγοι πολλοὶ πληθύνοντεσ ματαιότητα. τί περισσὸν τῷ ἀνθρώπῳ̣ ὅτι τίσ οἶδεν ἀγαθὸν τῷ ἀνθρώπῳ ἐν τῇ ζωῇ ἀριθμὸν ζωῆσ ἡμερῶν ματαιότητοσ αὐτοῦ̣ καὶ ἐποίησεν αὐτὰ ἐν σκιᾷ. ὅτι τίσ ἀπαγγελεῖ τῷ ἀνθρώπῳ, τί ἔσται ὀπίσω αὐτοῦ ὑπὸ τὸν ἥλιον̣ ΑΓΑΘΟΝ ὄνομα ὑπὲρ ἔλαιον ἀγαθὸν καὶ ἡμέρα τοῦ θανάτου ὑπὲρ ἡμέραν γεννήσεωσ.

ἀγαθὸν πορευθῆναι εἰσ οἶκον πένθουσ ἢ ὅτι πορευθῆναι εἰσ οἶκον πότου, καθότι τοῦτο τέλοσ παντὸσ ἀνθρώπου, καὶ ὁ ζῶν δώσει ἀγαθὸν εἰσ καρδίαν αὐτοῦ. ἀγαθὸν θυμὸσ ὑπὲρ γέλωτα, ὅτι ἐν κακίᾳ προσώπου ἀγαθυνθήσεται καρδία. καρδία σοφῶν ἐν οἴκῳ πένθουσ, καὶ καρδία ἀφρόνων ἐν οἴκῳ εὐφροσύνησ. ἀγαθὸν τὸ ἀκοῦσαι ἐπιτίμησιν σοφοῦ ὑπὲρ ἄνδρα ἀκούοντα ᾆσμα ἀφρόνων. ὡσ φωνὴ ἀκανθῶν ὑπὸ τὸν λέβητα, οὕτωσ γέλωσ τῶν ἀφρόνων. καί γε τοῦτο ματαιότησ. ὅτι ἡ συκοφαντία περιφέρει σοφὸν καὶ ἀπόλλυσι τὴν καρδίαν εὐτονίασ αὐτοῦ. ἀγαθὴ ἐσχάτη λόγων ὑπὲρ ἀρχὴν αὐτοῦ, ἀγαθὸν μακρόθυμοσ ὑπὲρ ὑψηλὸν πνεύματι. μὴ σπεύσῃσ ἐν πνεύματί σου τοῦ θυμοῦσθαι, ὅτι θυμὸσ ἐν κόλπῳ ἀφρόνων ἀναπαύσεται. μὴ εἴπῃσ. τί ἐγένετο ὅτι αἱ ἡμέραι αἱ πρότεραι ἦσαν ἀγαθαὶ ὑπὲρ ταύτασ̣ ὅτι οὐκ ἐν σοφίᾳ ἐπηρώτησασ περὶ τούτου. ἀγαθὴ σοφία μετὰ κληρονομίασ καὶ περισσεία τοῖσ θεωροῦσι τὸν ἥλιον. ὅτι ἐν σκιᾷ αὐτῆσ ἡ σοφία ὡσ σκιὰ ἀργυρίου, καὶ περισσεία γνώσεωσ τῆσ σοφίασ ζωοποιήσει τὸν παῤ αὐτῆσ. ἰδὲ τὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ. ὅτι τίσ δυνήσεται τοῦ κοσμῆσαι ὃν ἂν ὁ Θεὸσ διαστρέψῃ αὐτόν̣ ἐν ἡμέρᾳ ἀγαθωσύνησ ζῆθι ἐν ἀγαθῷ καὶ ἐν ἡμέρᾳ κακίασ ἰδέ. καί γε σὺν τούτῳ συμφώνωσ τοῦτο ἐποίησεν ὁ Θεὸσ περὶ λαλιᾶσ, ἵνα μὴ εὕρῃ ἄνθρωποσ ὀπίσω αὐτοῦ οὐδέν. Σὺν τὰ πάντα εἶδον ἐν ἡμέραισ ματαιότητόσ μου. ἔστι δίκαιοσ ἀπολλύμενοσ ἐν δικαίῳ αὐτοῦ, καί ἐστιν ἀσεβὴσ μένων ἐν κακίᾳ αὐτοῦ. μὴ γίνου δίκαιοσ πολύ, μηδὲ σοφίζου περισσά, μήποτε ἐκπλαγῇσ. μὴ ἀσεβήσῃσ πολὺ καὶ μὴ γίνου σκληρόσ, ἵνα μὴ ἀποθάνῃσ ἐν οὐ καιρῷ σου. ἀγαθὸν τὸ ἀντέχεσθαί σε ἐν τούτῳ, καί γε ἀπὸ τούτου μὴ μιάνῃσ τὴν χεῖρά σου, ὅτι φοβουμένοισ τὸν Θεὸν ἐξελεύσεται τὰ πάντα. Ἡ σοφία βοηθήσει τῷ σοφῷ ὑπὲρ δέκα ἐξουσιάζοντασ τοὺσ ὄντασ ἐν τῇ πόλει. ὅτι ἄνθρωποσ οὐκ ἔστι δίκαιοσ ἐν τῇ γῇ, ὅσ ποιήσει ἀγαθὸν καὶ οὐχ ἁμαρτήσεται. καί γε εἰσ πάντασ λόγουσ, οὓσ λαλήσουσιν ἀσεβεῖσ, μὴ θῇσ καρδίαν σου, ὅπωσ μὴ ἀκούσῃσ τοῦ δούλου σου καταρωμένου σε. ὅτι πλειστάκισ πονηρεύσεταί σε καὶ καθόδουσ πολλὰσ κακώσει καρδίαν σου, ὅτι ὡσ καί γε σὺ κατηράσω ἑτέρουσ. Πάντα ταῦτα ἐπείρασα ἐν τῇ σοφίᾳ. εἶπα. σοφισθήσομαι, καὶ αὐτὴ ἐμακρύνθη ἀπ̓ ἐμοῦ μακρὰν ὑπὲρ ὃ ἦν, καὶ βαθὺ βάθοσ, τίσ εὑρήσει αὐτό̣ ἐκύκλωσα ἐγώ, καὶ ἡ καρδία μου τοῦ γνῶναι καὶ τοῦ κατασκέψασθαι καὶ τοῦ ζητῆσαι σοφίαν καὶ ψῆφον καὶ τοῦ γνῶναι ἀσεβοῦσ ἀφροσύνην καὶ ὀχληρίαν καὶ περιφοράν. καὶ εὑρίσκω ἐγὼ αὐτὴν καὶ ἐρῶ πικρότερον ὑπὲρ θάνατον, σὺν τὴν γυναῖκα, ἥτισ ἐστὶ θήρευμα καὶ σαγῆναι καρδία αὐτῆσ, δεσμὸσ εἰσ χεῖρασ αὐτῆσ. ἀγαθὸσ πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ ἐξαιρεθήσεται ἀπ̓ αὐτῆσ, καὶ ἁμαρτάνων συλληφθήσεται ἐν αὐτῇ. ἰδὲ τοῦτο εὗρον, εἶπεν ὁ ἐκκλησιαστήσ, μία τῇ μιᾷ τοῦ εὑρεῖν λογισμόν, ὃν ἐπεζήτησεν ἡ ψυχή μου καὶ οὐχ εὗρον. καὶ ἄνθρωπον ἕνα ἀπὸ χιλίων εὗρον καὶ γυναῖκα ἐν πᾶσι τούτοισ οὐχ εὗρον. πλὴν ἰδὲ τοῦτο εὗρον, ὃ ἐποίησεν ὁ Θεὸσ σὺν τὸν ἄνθρωπον εὐθῆ, καὶ αὐτοὶ ἐζήτησαν λογισμοὺσ πολλούσ. ΤΙΣ οἶδε σοφούσ̣ καὶ τίσ οἶδε λύσιν ρήματοσ̣ σοφία ἀνθρώπου φωτιεῖ πρόσωπον αὐτοῦ, καὶ ἀναιδὴσ προσώπῳ αὐτοῦ μισηθήσεται.

στόμα βασιλέωσ φύλαξον καὶ περὶ λόγου ὅρκου Θεοῦ μὴ σπουδάσῃσ. ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ πορεύσῃ, μὴ στῇσ ἐν λόγῳ πονηρῷ. ὅτι πᾶν ὃ ἐὰν θελήσῃ, ποιήσει, καθὼσ βασιλεὺσ ἐξουσιάζων, καὶ τίσ ἐρεῖ αὐτῷ. τί ποιεῖσ̣ ὁ φυλάσσων ἐντολὴν οὐ γνώσεται ρῆμα πονηρόν, καὶ καιρὸν κρίσεωσ γινώσκει καρδία σοφοῦ. ὅτι παντὶ πράγματί ἐστι καιρὸσ καὶ κρίσισ, ὅτι γνῶσισ τοῦ ἀνθρώπου πολλὴ ἐπ̓ αὐτὸν. ὅτι οὐκ ἔστι γινώσκων τί τό ἐσόμενον ὅτι καθὼσ ἔσται τίσ ἀναγγελεῖ αὐτῷ̣ οὐκ ἔστιν ἄνθρωποσ ἐξουσιάζων ἐν πνεύματι τοῦ κωλῦσαι σὺν τὸ πνεῦμα. καὶ οὐκ ἔστιν ἐξουσία ἐν ἡμέρᾳ θανάτου, καὶ οὐκ ἔστιν ἀποστολὴ ἐν ἡμέρᾳ πολέμου, καὶ οὐ διασώσει ἀσέβεια τὸν παῤ αὐτῆσ. καὶ σὺν πᾶν τοῦτο εἶδον καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου εἰσ πᾶν τὸ ποίημα, ὃ πεποίηται ὑπὸ τὸν ἥλιον, τὰ ὅσα ἐξουσιάσατο ὁ ἄνθρωποσ ἐν ἀνθρώπῳ τοῦ κακῶσαι αὐτόν. καὶ τότε εἶδον ἀσεβεῖσ εἰσ τάφουσ εἰσαχθέντασ, καὶ ἐκ τοῦ ἁγίου, καὶ ἐπορεύθησαν καὶ ἐπῃνέθησαν ἐν τῇ πόλει, ὅτι οὕτωσ ἐποίησαν. καί γε τοῦτο ματαιότησ. ὅτι οὐκ ἔστι γινομένη ἀντίρρησισ ἀπὸ τῶν ποιούντων τὸ πονηρὸν ταχύ. διὰ τοῦτο ἐπληροφορήθη καρδία υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου ἐν αὐτοῖσ τοῦ ποιῆσαι τὸ πονηρόν. ὃσ ἥμαρτεν, ἐποίησε τὸ πονηρὸν ἀπὸ τότε καὶ ἀπὸ μακρότητοσ αὐτῶν. ὅτι καί γε γινώσκω ἐγὼ ὅτι ἐστὶν ἀγαθὸν τοῖσ φοβουμένοισ τὸν Θεόν, ὅπωσ φοβῶνται ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ. καὶ ἀγαθὸν οὐκ ἔσται τῷ ἀσεβεῖ, καὶ οὐ μακρυνεῖ ἡμέρασ ἐν σκιᾷ ὃσ οὐκ ἔστι φοβούμενοσ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. ἔστι ματαιότησ, ἣ πεποίηται ἐπὶ τῆσ γῆσ, ὅτι εἰσί δίκαιοι ὅτι φθάνει ἐπ̓ αὐτοὺσ ὡσ ποίημα τῶν ἀσεβῶν, καὶ εἰσὶν ἀσεβεῖσ ὅτι φθάνει πρὸσ αὐτοὺσ ὡσ ποίημα τῶν δικαίων. εἶπα ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ. καὶ ἐπῄνεσα ἐγὼ σὺν τὴν εὐφροσύνην, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν τῷ ἀνθρώπῳ ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι εἰ μὴ φαγεῖν καὶ τοῦ πιεῖν καὶ τοῦ εὐφρανθῆναι, καὶ αὐτὸ συμπροσέσται αὐτῷ ἐν μόχθῳ αὐτοῦ ἡμέρασ ζωῆσ αὐτοῦ, ὅσασ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεὸσ ὑπὸ τὸν ἥλιον. Ἐν οἷσ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου τοῦ γνῶναι τὴν σοφίαν καὶ τοῦ ἰδεῖν τὸν περισπασμὸν τὸν πεποιημένον ἐπὶ τῆσ γῆσ, ὅτι καὶ ἐν ἡμέρᾳ καὶ ἐν νυκτὶ ὕπνον ὀφθαλμοῖσ αὐτοῦ οὐκ ἔστι βλέπων. καὶ εἶδον σὺν πάντα τὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ, ὅτι οὐ δυνήσεται ἄνθρωποσ τοῦ εὑρεῖν σὺν τὸ ποίημα τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον. ὅσα ἂν μοχθήσῃ ἄνθρωποσ τοῦ ζητῆσαι, καὶ οὐχ εὑρήσει. καί γε ὅσα ἂν εἴπῃ σοφὸσ τοῦ γνῶναι, οὐ δυνήσεται τοῦ εὑρεῖν. ΟΤΙ σύμπαν τοῦτο ἔδωκα εἰσ καρδίαν μου, καὶ καρδία μου σὺν πᾶν εἶδε τοῦτο, ὡσ οἱ δίκαιοι καὶ οἱ σοφοὶ καὶ αἱ ἐργασίαι αὐτῶν ἐν χειρὶ τοῦ Θεοῦ, καί γε ἀγάπην καί γε μῖσοσ οὐκ ἔστιν εἰδὼσ ὁ ἄνθρωποσ. τὰ πάντα πρὸ προσώπου αὐτῶν, ματαιότησ ἐν τοῖσ πᾶσι.

συνάντημα ἓν τῷ δικαίῳ καὶ τῷ ἀσεβεῖ, τῷ ἀγαθῷ καὶ τῷ κακῷ καὶ τῷ καθαρῷ καὶ τῷ ἀκαθάρτῳ καὶ τῷ θυσιάζοντι καὶ τῷ μὴ θυσιάζοντι. ὡσ ὁ ἀγαθόσ, ὡσ ὁ ἁμαρτάνων. ὡσ ὁ ὀμνύων, καθὼσ ὁ τὸν ὅρκον φοβούμενοσ. τοῦτο πονηρὸν ἐν παντὶ πεποιημένῳ ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι συνάντημα ἓν τοῖσ πᾶσι. καί γε καρδία υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου ἐπληρώθη πονηροῦ, καὶ περιφέρεια ἐν καρδίᾳ αὐτῶν ἐν ζωῇ αὐτῶν, καὶ ὀπίσω αὐτῶν πρὸσ τοὺσ νεκρούσ. ὅτι τίσ ὃσ κοινωνεῖ πρόσ πάντασ τοὺσ ζῶντασ̣ ἔστιν ἐλπίσ, ὅτι ὁ κύων ὁ ζῶν, αὐτὸσ ἀγαθὸσ ὑπὲρ τὸν λέοντα τὸν νεκρόν. ὅτι οἱ ζῶντεσ γνώσονται ὅτι ἀποθανοῦνται, καὶ οἱ νεκροὶ οὐκ εἰσὶ γινώσκοντεσ οὐδέν. καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ ἔτι μισθόσ, ὅτι ἐπελήσθη ἡ μνήμη αὐτῶν. καί γε ἀγάπη αὐτῶν καί γε μῖσοσ αὐτῶν καί γε ζῆλοσ αὐτῶν ἤδη ἀπώλετο, καί γε μερὶσ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ ἔτι εἰσ τὸν αἰῶνα ἐν παντὶ τῷ πεποιημένῳ ὑπὸ τὸν ἥλιον. Δεῦρο φάγε ἐν εὐφροσύνῃ τὸν ἄρτον σου καὶ πίε ἐν καρδίᾳ ἀγαθῇ οἶνόν σου, ὅτι ἤδη εὐδόκησεν ὁ Θεὸσ τὰ ποιήματά σου. ἐν παντὶ καιρῷ ἔστωσαν ἱμάτιά σου λευκά, καὶ ἔλαιον ἐπὶ κεφαλῆσ σου μὴ ὑστερησάτω. καὶ ἰδὲ ζωὴν μετὰ γυναικόσ, ἧσ ἠγάπησασ, πάσασ τὰσ ἡμέρασ ζωῆσ ματαιότητόσ σου τὰσ δοθείσασ σοι ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι αὐτὸ μερίσ σου ἐν τῇ ζωῇ σου καὶ ἐν τῷ μόχθῳ σου, ᾧ σὺ μοχθεῖσ ὑπὸ τὸν ἥλιον. πάντα, ὅσα ἂν εὕρῃ ἡ χείρ σου τοῦ ποιῆσαι, ὡσ ἡ δύναμίσ σου ποίησον, ὅτι οὐκ ἔστι ποίημα καὶ λογισμὸσ καὶ γνῶσισ καὶ σοφία ἐν ᾅδῃ, ὅπου σὺ πορεύῃ ἐκεῖ. Ἐπέστρεψα καὶ εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅτι οὐ τοῖσ κούφοισ ὁ δρόμοσ καὶ οὐ τοῖσ δυνατοῖσ ὁ πόλεμοσ καί γε οὐ τῷ σοφῷ ἄρτοσ καί γε οὐ τοῖσ συνετοῖσ πλοῦτοσ καί γε οὐ τοῖσ γινώσκουσι χάρισ, ὅτι καιρὸσ καὶ ἀπάντημα συναντήσεται τοῖσ πᾶσιν αὐτοῖσ. ὅτι καί γε οὐκ ἔγνω ὁ ἄνθρωποσ τὸν καιρὸν αὐτοῦ. ὡσ οἱ ἰχθύεσ οἱ θηρευόμενοι ἐν ἀμφιβλήστρῳ κακῷ καὶ ὡσ ὄρνεα τὰ θηρευόμενα ἐν παγίδι, ὡσ αὐτὰ παγιδεύονται οἱ υἱοὶ τοῦ ἀνθρώπου εἰσ καιρὸν πονηρόν, ὅταν ἐπιπέσῃ ἐπ̓ αὐτοὺσ ἄφνω. Καί γε τοῦτο εἶδον σοφίαν ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ μεγάλη ἐστὶ πρόσ με. πόλισ μικρὰ καὶ ἄνδρεσ ἐν αὐτῇ ὀλίγοι, καὶ ἔλθῃ ἐπ̓ αὐτὴν βασιλεὺσ μέγασ καὶ κυκλώσῃ αὐτὴν καὶ οἰκοδομήσῃ ἐπ̓ αὐτὴν χάρακασ μεγάλουσ. καὶ εὕρῃ ἐν αὐτῇ ἄνδρα πένητα σοφόν, καὶ διασώσει αὐτὸσ τὴν πόλιν ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ. καὶ ἄνθρωποσ οὐκ ἐμνήσθη σὺν τοῦ ἀνδρὸσ τοῦ πένητοσ ἐκείνου. καὶ εἶπα ἐγώ. ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ δύναμιν, καὶ σοφία τοῦ πένητοσ ἐξουδενωμένη, καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ οὐκ εἰσὶν ἀκουόμενοι. λόγοι σοφῶν ἐν ἀναπαύσει ἀκούονται ὑπὲρ κραυγὴν ἐξουσιαζόντων ἐν ἀφροσύναισ. ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ σκεύη πολέμου, καὶ ἁμαρτάνων εἷσ ἀπολέσει ἀγαθωσύνην πολλήν. ΜΥΙΑΙ θανατοῦσαι σαπριοῦσι σκευασίαν ἐλαίου ἡδύσματοσ. τίμιον ὀλίγον σοφίασ ὑπὲρ δόξαν ἀφροσύνησ μεγάλην,

καρδία σοφοῦ εἰσ δεξιὸν αὐτοῦ, καὶ καρδία ἄφρονοσ εἰσ ἀριστερὸν αὐτοῦ. καί γε ἐν ὁδῷ ὅταν ἄφρων πορεύηται, καρδία αὐτοῦ ὑστερήσει, καὶ ἃ λογιεῖται πάντα ἀφροσύνη ἐστίν. ἐὰν πνεῦμα τοῦ ἐξουσιάζοντοσ ἀναβῇ ἐπὶ σέ, τόπον σου μὴ ἀφῇσ, ὅτι ἴαμα καταπαύσει ἁμαρτίασ μεγάλασ. ἔστι πονηρία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὡσ ἀκούσιον ὃ ἐξῆλθεν ἀπὸ προσώπου ἐξουσιάζοντοσ. ἐδόθη ὁ ἄφρων ἐν ὕψεσι μεγάλοισ, καὶ πλούσιοι ἐν ταπεινῷ καθήσονται. εἶδον δούλουσ ἐφ̓ ἵππουσ καὶ ἄρχοντασ πορευομένουσ ὡσ δούλουσ ἐπὶ τῆσ γῆσ. ὁ ὀρύσσων βόθρον εἰσ αὐτὸν ἐμπεσεῖται, καὶ καθαιροῦντα φραγμόν, δήξεται αὐτὸν ὄφισ. ἐξαίρων λίθουσ διαπονηθήσεται ἐν αὐτοῖσ, σχίζων ξύλα κινδυνεύσει ἐν αὐτοῖσ. ἐὰν ἐκπέσῃ τὸ σιδήριον, καὶ αὐτὸσ πρόσωπον ἐτάραξε, καὶ δυνάμεισ δυναμώσει, καὶ περισσεία τοῦ ἀνδρείου σοφία. ἐὰν δάκῃ ὄφισ ἐν οὐ ψιθυρισμῷ, καὶ οὐκ ἔστι περισσεία τῷ ἐπᾴδοντι. λόγοι στόματοσ σοφοῦ χάρισ, καὶ χείλη ἄφρονοσ καταποντιοῦσιν αὐτόν. ἀρχὴ λόγων στόματοσ αὐτοῦ ἀφροσύνη, καὶ ἐσχάτη στόματοσ αὐτοῦ περιφέρεια πονηρά, καὶ ὁ ἄφρων πληθύνει λόγουσ, οὐκ ἔγνω ἄνθρωποσ τί τὸ γενόμενον, καὶ τί τὸ ἐσόμενον, ὅτι ὀπίσω αὐτοῦ, τίσ ἀναγγελεῖ αὐτῷ̣ μόχθοσ τῶν ἀφρόνων κοπώσει αὐτούσ, ὃσ οὐκ ἔγνω τοῦ πορευθῆναι εἰσ πόλιν. οὐαί σοι, πόλισ, ἧσ ὁ βασιλεύσ σου νεώτεροσ καὶ οἱ ἄρχοντέσ σου πρωί̈ ἐσθίουσι. μακαρία σύ, γῆ, ἧσ ὁ βασιλεύσ σου υἱὸσ ἐλευθέρων καὶ οἱ ἄρχοντέσ σου πρὸσ καιρὸν φάγονται ἐν δυνάμει καὶ οὐκ αἰσχυνθήσονται. ἐν ὀκνηρίαισ ταπεινωθήσεται ἡ δόκωσισ, καὶ ἐν ἀργίᾳ χειρῶν στάξει ἡ οἰκία. εἰσ γέλωτα ποιοῦσιν ἄρτον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον τοῦ εὐφρανθῆναι ζῶντασ, καὶ τοῦ ἀργυρίου ταπεινώσει ἐπακούσεται τὰ πάντα. καί γε ἐν συνειδήσει σου βασιλέα μὴ καταράσῃ, καὶ ἐν ταμιείοισ κοιτώνων σου μὴ καταράσῃ πλούσιον. ὅτι πετεινὸν τοῦ οὐρανοῦ ἀποίσει σὺν τὴν φωνήν σου, καὶ ὁ ἔχων τὰσ πτέρυγασ ἀπαγγελεῖ λόγον σου. ΑΠΟΣΤΕΙΛΟΝ τὸν ἄρτον σου ἐπὶ πρόσωπον τοῦ ὕδατοσ, ὅτι ἐν πλήθει ἡμερῶν εὑρήσεισ αὐτόν.

δὸσ μερίδα τοῖσ ἑπτὰ καί γε τοῖσ ὀκτώ, ὅτι οὐ γινώσκεισ τί ἔσται πονηρὸν ἐπὶ τὴν γῆν. ἐὰν πλησθῶσι τὰ νέφη ὑετοῦ, ἐπὶ τὴν γῆν ἐκχέουσι. καὶ ἐὰν πέσῃ ξύλον ἐν τῷ νότῳ καὶ ἐὰν ἐν τῷ βορρᾷ, τόπῳ, οὗ πεσεῖται τὸ ξύλον, ἐκεῖ ἔσται. τηρῶν ἄνεμον οὐ σπερεῖ, καὶ βλέπων ἐν ταῖσ νεφέλαισ οὐ θερίσει. ἐν οἷσ οὐκ ἔστι γινώσκων τίσ ἡ ὁδὸσ τοῦ πνεύματοσ. ὡσ ὀστᾶ ἐν γαστρὶ κυοφορούσησ, οὕτωσ οὐ γνώσῃ τὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ, ὅσα ποιήσει σὺν τὰ πάντα. ἐν τῷ πρωί̈ σπεῖρον τὸ σπέρμα σου, καὶ εἰσ ἑσπέραν μὴ ἀφέτω ἡ χείρ σου, ὅτι οὐ γινώσκεισ ποῖον στοιχήσει, ἢ τοῦτο ἢ τοῦτο, καὶ ἐὰν τὰ δύο ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀγαθά. καὶ γλυκὺ τὸ φῶσ καὶ ἀγαθὸν τοῖσ ὀφθαλμοῖσ τοῦ βλέπειν σὺν τὸν ἥλιον. ὅτι καὶ ἐὰν ἔτη πολλὰ ζήσεται ὁ ἄνθρωποσ, ἐν πᾶσιν αὐτοῖσ εὐφρανθήσεται καὶ μνησθήσεται τὰσ ἡμέρασ τοῦ σκότουσ, ὅτι πολλαὶ ἔσονται. πᾶν τὸ ἐρχόμενον ματαιότησ. Εὐφραίνου, νεανίσκε, ἐν νεότητί σου, καὶ ἀγαθυνάτω σε ἡ καρδία σου ἐν ἡμέραισ νεότητόσ σου, καὶ περιπάτει ἐν ὁδοῖσ καρδίασ σου ἄμωμοσ καὶ μὴ ἐν ὁράσει ὀφθαλμῶν σου καὶ γνῶθι ὅτι ἐπὶ πᾶσι τούτοισ ἄξει σε ὁ Θεὸσ ἐν κρίσει. καὶ ἀπόστησον θυμὸν ἀπὸ καρδίασ σου καὶ παράγαγε πονηρίαν ἀπὸ σαρκόσ σου, ὅτι ἡ νεότησ καὶ ἡ ἄνοια ματαιότησ. ΚΑΙ μνήσθητι τοῦ κτίσαντόσ σε ἐν ἡμέραισ νεότητόσ σου, ἕωσ ὅτου μὴ ἔλθωσιν ἡμέραι τῆσ κακίασ καὶ φθάσωσιν ἔτη, ἐν οἷσ ἐρεῖσ. οὐκ ἔστι μοι ἐν αὐτοῖσ θέλημα.

ἕωσ οὗ μὴ σκοτισθῇ ὁ ἥλιοσ καὶ τὸ φῶσ καὶ ἡ σελήνη καὶ οἱ ἀστέρεσ, καὶ ἐπιστρέψωσι τὰ νέφη ὀπίσω τοῦ ὑετοῦ. ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἐὰν σαλευθῶσι φύλακεσ τῆσ οἰκίασ καὶ διαστραφῶσιν ἄνδρεσ τῆσ δυνάμεωσ, καὶ ἤργησαν αἱ ἀλήθουσαι, ὅτι ὠλιγώθησαν, καὶ σκοτάσουσιν αἱ βλέπουσαι ἐν ταῖσ ὀπαῖσ. καὶ κλείσουσι θύρασ ἐν ἀγορᾷ, ἐν ἀσθενείᾳ φωνῆσ τῆσ ἀληθούσησ, καὶ ἀναστήσεται εἰσ φωνὴν τοῦ στρουθίου, καὶ ταπεινωθήσονται πᾶσαι αἱ θυγατέρεσ τοῦ ᾄσματοσ. καὶ ἀπὸ ὕψουσ ὄψονται, καὶ θάμβοι ἐν τῇ ὁδῷ. καὶ ἀνθήσῃ τὸ ἀμύγδαλον, καὶ παχυνθῇ ἡ ἀκρίσ, καὶ διασκεδασθῇ ἡ κάππαρισ, ὅτι ἐπορεύθη ὁ ἄνθρωποσ εἰσ οἶκον αἰῶνοσ αὐτοῦ, καὶ ἐκύκλωσαν ἐν ἀγορᾷ οἱ κοπτόμενοι. ἕωσ ὅτου μὴ ἀνατραπῇ τὸ σχοινίον τοῦ ἀργυρίου, καὶ συντριβῇ τὸ ἀνθέμιον τοῦ χρυσίου, καὶ συντριβῇ ὑδρία ἐπὶ τῇ πηγῇ, καὶ συντροχάσῃ ὁ τροχὸσ ἐπὶ τὸν λάκκον, καὶ ἐπιστρέψῃ ὁ χοῦσ ἐπὶ τὴν γῆν, ὡσ ἦν, καὶ τὸ πνεῦμα ἐπιστρέψῃ πρὸσ τὸν Θεόν, ὃσ ἔδωκεν αὐτό. ματαιότησ ματαιοτήτων, εἶπεν ὁ ἐκκλησιαστήσ, τὰ πάντα ματαιότησ. Καὶ περισσὸν ὅτι ἐγένετο ἐκκλησιαστὴσ σοφόσ, ὅτι ἐδίδαξε γνῶσιν σὺν τὸν λαόν, καὶ οὖσ ἐξιχνιάσεται κόσμιον παραβολῶν. πολλὰ ἐζήτησεν ἐκκλησιαστὴσ τοῦ εὑρεῖν λόγουσ θελήματοσ καὶ γεγραμμένον εὐθύτητοσ, λόγουσ ἀληθείασ. Λόγοι σοφῶν ὡσ τὰ βούκεντρα καὶ ὡσ ἧλοι πεφυτευμένοι, οἳ παρὰ τῶν συνθεμάτων ἐδόθησαν ἐκ ποιμένοσ ἑνὸς καὶ περισσὸν ἐξ αὐτῶν. υἱὲ μου, φύλαξαι, τοῦ ποιῆσαι βιβλία πολλά. οὐκ ἔστι περασμόσ, καὶ μελέτη πολλὴ κόπωσισ σαρκόσ. Τέλοσ λόγου, τὸ πᾶν ἄκουε. τὸν Θεὸν φοβοῦ καὶ τὰσ ἐντολὰσ αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶσ ὁ ἄνθρωποσ. ὅτι σύμπαν τὸ ποίημα ὁ Θεὸσ ἄξει ἐν κρίσει, ἐν παντὶ παρεωραμένῳ, ἐὰν ἀγαθὸν καὶ ἐὰν πονηρόν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Septuagint, Liber Ecclesiastes

(70인역 성경, 코헬렛)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION