Septuagint, Liber Ecclesiastes

(70인역 성경, 코헬렛)

Ρήματα ἐκκλησιαστοῦ υἱοῦ Δαβὶδ βασιλέωσ Ἰσραὴλ ἐν Ἱερουσαλήμ. Ματαιότησ ματαιοτήτων, εἶπεν ὁ ἐκκλησιαστήσ, ματαιότησ ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότησ. τίσ περισσεία τῷ ἀνθρώπῳ ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, ᾧ μοχθεῖ ὑπὸ τὸν ἥλιον̣ γενεὰ πορεύεται καὶ γενεὰ ἔρχεται, καὶ ἡ γῆ εἰσ τὸν αἰῶνα ἕστηκε. καὶ ἀνατέλλει ὁ ἥλιοσ καὶ δύνει ὁ ἥλιοσ καὶ εἰσ τὸν τόπον αὐτοῦ ἕλκει. αὐτὸσ ἀνατέλλων ἐκεῖ πορεύεται πρὸσ νότον καὶ κυκλοῖ πρὸσ βορρᾶν. κυκλοῖ κυκλῶν, πορεύεται τὸ πνεῦμα, καὶ ἐπὶ κύκλουσ αὐτοῦ ἐπιστρέφει τὸ πνεῦμα. πάντεσ οἱ χείμαρροι πορεύονται εἰσ τὴν θάλασσαν, καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἐμπιπλαμένη. εἰσ τὸν τόπον, οὗ οἱ χείμαρροι πορεύονται, ἐκεῖ αὐτοὶ ἐπιστρέφουσι τοῦ πορευθῆναι. πάντεσ οἱ λόγοι ἔγκοποι. οὐ δυνήσεται ἀνὴρ τοῦ λαλεῖν, καὶ οὐ πλησθήσεται ὀφθαλμὸσ τοῦ ὁρᾶν, καὶ οὐ πληρωθήσεται οὖσ ἀπὸ ἀκροάσεωσ. τί τὸ γεγονόσ̣ αὐτὸ τὸ γενησόμενον. καὶ τὶ τό πεποιημένον̣ αὐτὸ τὸ ποιηθησόμενον. καί οὐκ ἔστι πᾶν πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον. ὃσ λαλήσει καὶ ἐρεῖ. ἰδὲ τοῦτο κενόν ἐστιν, ἤδη γέγονεν ἐν τοῖσ αἰῶσι τοῖσ γενομένοισ ἀπὸ ἔμπροσθεν ἡμῶν. οὐκ ἔστι μνήμη τοῖσ πρώτοισ, καί γε τοῖσ ἐσχάτοισ γενομένοισ οὐκ ἔσται αὐτῶν μνήμη μετὰ τῶν γενησομένων εἰσ τὴν ἐσχάτην. Ἐγὼ ἐκκλησιαστὴσ ἐγενόμην βασιλεὺσ ἐπὶ Ἰσραὴλ ἐν Ἱερουσαλήμ. καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου τοῦ ἐκζητῆσαι καὶ τοῦ κατασκέψασθαι ἐν τῇ σοφίᾳ περὶ πάντων τῶν γινομένων ὑπὸ τὸν οὐρανόν. ὅτι περισπασμὸν πονηρὸν ἔδωκεν ὁ Θεὸσ τοῖσ υἱοῖσ τῶν ἀνθρώπων τοῦ περισπάσθαι ἐν αὐτῷ. εἶδον σὺν πάντα τὰ ποιήματα τὰ πεποιημένα ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ ἰδοὺ τὰ πάντα ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. διεστραμμένον οὐ δυνήσεται ἐπικοσμηθῆναι, καὶ ὑστέρημα οὐ δυνήσεται ἀριθμηθῆναι. ἐλάλησα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου τῷ λέγειν. ἰδοὺ ἐγὼ ἐμεγαλύνθην καὶ προσέθηκα σοφίαν ἐπὶ πᾶσιν, οἳ ἐγένοντο ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ, καὶ ἔδωκα καρδίαν μου τοῦ γνῶναι σοφίαν καὶ γνῶσιν. καὶ καρδία μου εἶδε πολλά, σοφίαν καὶ γνῶσιν, παραβολὰσ καὶ ἐπιστήμην ἔγνων ἐγώ, ὅτι καί γε τοῦτό ἐστι προαίρεσισ πνεύματοσ. ὅτι ἐν πλήθει σοφίασ πλῆθοσ γνώσεωσ, καὶ ὁ προστιθεὶσ γνῶσιν προσθήσει ἄλγημα. ΕΙΠΟΝ ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου. δεῦρο δὴ πειράσω σε ἐν εὐφροσύνῃ, καὶ ἰδὲ ἐν ἀγαθῷ. καὶ ἰδοὺ καί γε τοῦτο ματαιότησ.

τῷ γέλωτι εἶπα περιφοράν, καὶ τῇ εὐφροσύνῃ. τί τοῦτο ποιεῖσ̣ καὶ κατεσκεψάμην εἰ ἡ καρδία μου ἑλκύσει ὡσ οἶνον τὴν σάρκα μου ‐καὶ καρδία μου ὡδήγησεν ἐν σοφίᾳ‐ καὶ τοῦ κρατῆσαι ἐπ̓ εὐφροσύνην, ἕωσ οὗ ἴδω ποῖον τὸ ἀγαθὸν τοῖσ υἱοῖσ τῶν ἀνθρώπων, ὃ ποιήσουσιν ὑπὸ τὸν ἥλιον, ἀριθμὸν ἡμερῶν ζωῆσ αὐτῶν. ἐμεγάλυνα ποίημά μου, ᾠκοδόμησά μοι οἴκουσ. ἐφύτευσά μοι ἀμπελῶνασ, ἐποίησά μοι κήπουσ καὶ παραδείσουσ καὶ ἐφύτευσα ἐν αὐτοῖσ ξύλον πᾶν καρποῦ. ἐποίησά μοι κολυμβήθρασ ὑδάτων τοῦ ποτίσαι ἀπ̓ αὐτῶν δρυμὸν βλαστῶντα ξύλα. ἐκτησάμην δούλουσ καὶ παιδίσκασ, καὶ οἰκογενεῖσ ἐγένοντό μοι, καί γε κτῆσισ βουκολίου καὶ ποιμνίου πολλὴ ἐγένετό μοι ὑπὲρ πάντασ τοὺσ γενομένουσ ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ. συνήγαγόν μοι καί γε ἀργύριον καὶ χρυσίον καὶ περιουσιασμοὺσ βασιλέων καὶ τῶν χωρῶν. ἐποίησά μοι ᾄδοντασ καὶ ἆδούσασ καὶ ἐντρυφήματα υἱῶν ἀνθρώπων, οἰνοχόον καὶ οἰνοχόασ. καὶ ἐμεγαλύνθην καὶ προσέθηκα παρὰ πάντασ τοὺσ γενομένουσ ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ. καί γε σοφία μου ἐστάθη μοι. καὶ πᾶν, ὃ ᾔτησαν οἱ ὀφθαλμοί μου, οὐκ ἀφεῖλον ἀπ̓ αὐτῶν, οὐκ ἀπεκώλυσα τὴν καρδίαν μου ἀπὸ πάσησ εὐφροσύνησ, ὅτι καρδία μου εὐφράνθη ἐν παντὶ μόχθῳ μου, καὶ τοῦτο ἐγένετο μερίσ μου ἀπὸ παντὸσ μόχθου. καὶ ἐπέβλεψα ἐγὼ ἐν πᾶσι ποιήμασί μου, οἷσ ἐποίησαν αἱ χεῖρέσ μου, καὶ ἐν μόχθῳ, ᾧ ἐμόχθησα τοῦ ποιεῖν, καὶ ἰδοὺ τὰ πάντα ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ, καὶ οὐκ ἔστι περισσεία ὑπὸ τὸν ἥλιον. καὶ ἐπέβλεψα ἐγὼ τοῦ ἰδεῖν σοφίαν καὶ περιφορὰν καί ἀφροσύνην. ὅτι τίσ ἄνθρωποσ, ὃσ ἐπελεύσεται ὀπίσω τῆσ βουλῆσ τὰ ὅσα ἐποίησεν αὐτήν̣ καὶ εἶδον ἐγὼ ὅτι ἐστὶ περισσεία τῇ σοφίᾳ ὑπὲρ τὴν ἀφροσύνην, ὡσ περισσεία τοῦ φωτὸσ ὑπὲρ τὸ σκότοσ. τοῦ σοφοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἐν κεφαλῇ αὐτοῦ, καὶ ὁ ἄφρων ἐν σκότει πορεύεται. καὶ ἔγνων καί γε ἐγὼ ὅτι συνάντημα ἓν συναντήσεται τοῖσ πᾶσιν αὐτοῖσ. καὶ εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου. ὡσ συνάντημα τοῦ ἄφρονοσ καί γε ἐμοὶ συναντήσεταί μοι, καὶ ἱνατί ἐσοφισάμην ἐγώ̣ τότε περισσὸν ἐλάλησα ἐν καρδίᾳ μου, διότι ὁ ἄφρων ἐκ περισσεύματοσ λαλεῖ, ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ. ὅτι οὐκ ἔστιν ἡ μνήμη τοῦ σοφοῦ μετὰ τοῦ ἄφρονοσ εἰσ τὸν αἰῶνα, καθότι ἤδη αἱ ἡμέραι ἐρχόμεναι τὰ πάντα ἐπελήσθη. καὶ πῶσ ἀποθανεῖται ὁ σοφὸσ μετὰ τοῦ ἄφρονοσ̣ καὶ ἐμίσησα σὺν τὴν ζωήν, ὅτι πονηρὸν ἐπ̓ ἐμὲ τὸ ποίημα τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι πάντα ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. καὶ ἐμίσησα ἐγὼ σὺν πάντα μόχθον μου, ὃν ἐγὼ κοπιῶ ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι ἀφίω αὐτὸν τῷ ἀνθρώπῳ τῷ γινομένῳ μετ̓ ἐμέ. καὶ τίσ οἶδεν εἰ σοφὸσ ἔσται ἢ ἄφρων̣ καὶ εἰ ἐξουσιάζεται ἐν παντὶ μόχθῳ μου, ᾧ ἐμόχθησα καὶ ᾧ ἐσοφισάμην ὑπὸ τὸν ἥλιον̣ καί γε τοῦτο ματαιότησ. καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ τοῦ ἀποτάξασθαι τὴν καρδίαν μου ἐν παντὶ μόχθῳ μου, ᾧ ἐμόχθησα ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι ἐστὶν ἄνθρωποσ, ὅτι μόχθοσ αὐτοῦ ἐν σοφίᾳ καὶ ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀνδρείᾳ, καὶ ἄνθρωποσ, ὃσ οὐκ ἐμόχθησεν ἐν αὐτῷ, δώσει αὐτῷ μερίδα αὐτοῦ. καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ πονηρία μεγάλη. ὅτι γίνεται τῷ ἀνθρώπῳ ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ καὶ ἐν προαιρέσει καρδίασ αὐτοῦ, ᾧ αὐτὸσ μοχθεῖ ὑπὸ τὸν ἥλιον. ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ἀλγημάτων καὶ θυμοῦ περισπασμὸσ αὐτοῦ, καί γε ἐν νυκτὶ οὐ κοιμᾶται ἡ καρδία αὐτοῦ. καί γε τοῦτο ματαιότησ ἐστίν. οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἀνθρώπῳ, ὃ φάγεται καὶ ὃ πίεται καὶ ὃ δείξει τῇ ψυχῇ αὐτοῦ ἀγαθὸν ἐν μόχθῳ αὐτοῦ. καί γε τοῦτο εἶδον ἐγὼ ὅτι ἀπὸ χειρὸσ τοῦ Θεοῦ ἐστιν. ὅτι τίσ φάγεται καὶ τίσ πίεται πάρεξ αὐτοῦ̣ ὅτι τῷ ἀνθρώπῳ τῷ ἀγαθῷ πρὸ προσώπου αὐτοῦ ἔδωκε σοφίαν καὶ γνῶσιν καὶ εὐφροσύνην. καί τῷ ἁμαρτάνοντι ἔδωκε περισπασμὸν τοῦ προσθεῖναι καὶ τοῦ συναγαγεῖν, τοῦ δοῦναι τῷ ἀγαθῷ πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. ΤΟΙΣ πᾶσι χρόνοσ καὶ καιρὸσ τῷ παντὶ πράγματι ὑπὸ τὸν οὐρανόν.

καιρὸσ τοῦ τεκεῖν καὶ καιρὸσ τοῦ ἀποθανεῖν, καιρὸσ τοῦ φυτεῦσαι καὶ καιρὸσ τοῦ ἐκτῖλαι τὸ πεφυτευμένον, καιρὸσ τοῦ ἀποκτεῖναι καὶ καιρὸσ τοῦ ἰάσασθαι, καιρὸσ τοῦ καθελεῖν καὶ καιρὸσ τοῦ οἰκοδομεῖν, καιρὸσ τοῦ κλαῦσαι καὶ καιρὸσ τοῦ γελάσαι, καιρὸσ τοῦ κόψασθαι καὶ καιρὸσ τοῦ ὀρχήσασθαι, καιρὸσ τοῦ βαλεῖν λίθουσ καὶ καιρὸσ τοῦ συναγαγεῖν λίθουσ, καιρὸσ τοῦ περιλαβεῖν καὶ καιρὸσ τοῦ μακρυνθῆναι ἀπὸ περιλήψεωσ, καιρὸσ τοῦ ζητῆσαι καὶ καιρὸσ τοῦ ἀπολέσαι, καιρὸσ τοῦ φυλάξαι καὶ καιρὸσ τοῦ ἐκβαλεῖν, καιρὸσ τοῦ ρῆξαι καὶ καιρὸσ τοῦ ράψαι, καιρὸσ τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸσ τοῦ λαλεῖν, καιρὸσ τοῦ φιλῆσαι καὶ καιρὸσ τοῦ μισῆσαι, καιρὸσ πολέμου καὶ καιρὸσ εἰρήνησ. τίσ περισσεία τοῦ ποιοῦντοσ ἐν οἷσ αὐτὸσ μοχθεῖ̣ εἶδον σὺν πάντα τὸν περισπασμόν, ὃν ἔδωκεν ὁ Θεὸσ τοῖσ υἱοῖσ τῶν ἀνθρώπων τοῦ περισπᾶσθαι ἐν αὐτῷ. σύμπαντα, ἃ ἐποίησε, καλὰ ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καί γε σὺν τὸν αἰῶνα ἔδωκεν ἐν καρδίᾳ αὐτῶν, ὅπωσ μὴ εὕρῃ ὁ ἄνθρωποσ τὸ ποίημα, ὃ ἐποίησεν ὁ Θεὸσ ἀπ̓ ἀρχῆσ καὶ μέχρι τέλουσ. ἔγνων ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἐν αὐτοῖσ, εἰ μὴ τοῦ εὐφρανθῆναι καὶ τοῦ ποιεῖν ἀγαθὸν ἐν ζωῇ αὐτοῦ. καί γε πᾶσ ἄνθρωποσ, ὃσ φάγεται καὶ πίεται καὶ ἴδῃ ἀγαθὸν ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, δόμα Θεοῦ ἐστιν. ἔγνων ὅτι πάντα, ὅσα ἐποίησεν ὁ Θεόσ, αὐτὰ ἔσται εἰσ τὸν αἰῶνα. ἐπ̓ αὐτῷ οὐκ ἔστι προσθεῖναι, καὶ ἀπ̓ αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἀφελεῖν, καὶ ὁ Θεὸσ ἐποίησεν, ἵνα φοβηθῶσιν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ. τὸ γενόμενον ἤδη ἐστί, καὶ ὅσα τοῦ γίνεσθαι, ἤδη γέγονε, καὶ ὁ Θεὸσ ζητήσει τὸν διωκόμενον. Καὶ ἔτι εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον τόπον τῆσ κρίσεωσ, ἐκεῖ ὁ ἀσεβήσ, καὶ τόπον τοῦ δικαίου, ἐκεῖ ὁ ἀσεβήσ. καὶ εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου. σὺν τὸν δίκαιον καὶ σὺν τὸν ἀσεβῆ κρινεῖ ὁ Θεόσ, ὅτι καιρὸσ τῷ παντὶ πράγματι καὶ ἐπὶ παντὶ τῷ ποιήματι ἐκεῖ. εἶπα ἐγὼ ἐν καρδίᾳ μου περὶ λαλιᾶσ υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι διακρινεῖ αὐτοὺσ ὁ Θεόσ, καὶ τοῦ δεῖξαι ὅτι αὐτοὶ κτήνη εἰσί. καί γε αὐτοῖσ συνάντημα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνάντημα τοῦ κτήνουσ, συνάντημα ἓν αὐτοῖσ. ὡσ ὁ θάνατοσ τούτου, οὕτωσ καὶ ὁ θάνατοσ τούτου, καὶ πνεῦμα ἓν τοῖσ πᾶσι. καὶ τί ἐπερίσσευσεν ὁ ἄνθρωποσ παρὰ τὸ κτῆνοσ̣ οὐδέν, ὅτι πάντα ματαιότησ. τὰ πάντα εἰσ τόπον ἕνα. τὰ πάντα ἐγένετο ἀπὸ τοῦ χοόσ, καὶ τὰ πάντα ἐπιστρέψει εἰσ τὸν χοῦν. καὶ τίσ οἶδε τὸ πνεῦμα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου, εἰ ἀναβαίνει αὐτὸ ἄνω, καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ κτήνουσ, εἰ καταβαίνει αὐτὸ κάτω εἰσ τὴν γῆν̣ καὶ εἶδον ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν εἰ μὴ ὃ εὐφρανθήσεται ὁ ἄνθρωποσ ἐν ποιήμασιν αὐτοῦ, ὅτι αὐτὸ μερὶσ αὐτοῦ. ὅτι τίσ ἄξει αὐτὸν τοῦ ἰδεῖν ἐν ᾧ ἐὰν γένηται μετ̓ αὐτόν̣ ΚΑΙ ἐπέστρεψα ἐγὼ καὶ εἶδον σὺν πάσασ τὰσ συκοφαντίασ τὰσ γενομένασ ὑπὸ τὸν ἥλιον. καὶ ἰδοὺ δάκρυον τῶν συκοφαντουμένων, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ παρακαλῶν, καὶ ἀπὸ χειρὸσ συκοφαντούντων αὐτοῖσ ἰσχύσ, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ παρακαλῶν.

καὶ ἐπῄνεσα ἐγὼ σὺν πάντασ τοὺσ τεθνηκότασ τοὺσ ἤδη ἀποθανόντασ ὑπὲρ τοὺσ ζῶντασ, ὅτι αὐτοὶ ζῶσιν ἕωσ τοῦ νῦν. καὶ ἀγαθὸσ ὑπὲρ τοὺσ δύο τούτουσ ὅστισ οὔπω ἐγένετο, ὃσ οὐκ εἶδε σὺν τὸ ποίημα τὸ πονηρὸν τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον. Καὶ εἶδον ἐγὼ σὺν πάντα τὸν μόχθον καὶ σὺν πᾶσαν ἀνδρείαν τοῦ ποιήματοσ, ὅτι αὐτὸ ζῆλοσ ἀνδρὸσ ἀπὸ τοῦ ἑταίρου αὐτοῦ. καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. ὁ ἄφρων περιέβαλε τὰσ χεῖρασ αὐτοῦ καὶ ἔφαγε τὰσ σάρκασ αὐτοῦ. ἀγαθὸν πλήρωμα δρακὸσ ἀναπαύσεωσ ὑπὲρ πληρώματα δύο δρακῶν μόχθου καὶ προαιρέσεωσ πνεύματοσ. Καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ καὶ εἶδον ματαιότητα ὑπὸ τὸν ἥλιον. ἔστιν εἷσ, καὶ οὐκ ἔστι δεύτεροσ, καί γε υἱὸσ καί γε ἀδελφὸσ οὐκ ἔστιν αὐτῷ. καὶ οὐκ ἔστι πειρασμὸσ τῷ παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, καί γε ὀφθαλμὸσ αὐτοῦ οὐκ ἐμπίπλαται πλούτου. καί τίνι ἐγὼ μοχθῶ καὶ στερίσκω τὴν ψυχήν μου ἀπὸ ἀγαθωσύνησ̣ καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ περισπασμὸσ πονηρόσ ἐστι. ἀγαθοὶ οἱ δύο ὑπὲρ τὸν ἕνα, οἷσ ἐστιν αὐτοῖσ μισθὸσ ἀγαθὸσ ἐν μόχθῳ αὐτῶν. ὅτι ἐὰν πέσωσιν, ὁ εἷσ ἐγερεῖ τὸν μέτοχον αὐτοῦ, καὶ οὐαὶ αὐτῷ τῷ ἑνί, ὅταν πέσῃ καὶ μὴ ᾖ δεύτεροσ ἐγεῖραι αὐτόν. καί γε ἐὰν κοιμηθῶσι δύο, καὶ θέρμη αὐτοῖσ. καὶ ὁ εἷσ πῶσ θερμανθῇ̣ καὶ ἐὰν ἐπικραταιωθῇ ὁ εἷσ, οἱ δύο στήσονται κατέναντι αὐτοῦ, καὶ τὸ σπαρτίον τὸ ἔντριτον οὐ ταχέωσ ἀπορραγήσεται. Ἀγαθὸσ παῖσ πένησ καὶ σοφὸσ ὑπὲρ βασιλέα πρεσβύτερον καὶ ἄφρονα, ὃσ οὐκ ἔγνω τοῦ προσέχειν ἔτι. ὅτι ἐξ οἴκου τῶν δεσμίων ἐξελεύσεται τοῦ βασιλεῦσαι, ὅτι καί γε ἐν βασιλείᾳ αὐτοῦ ἐγενήθη πένησ. εἶδον σὺν πάντασ τοὺσ ζῶντασ τοὺσ περιπατοῦντασ ὑπὸ τὸν ἥλιον μετὰ τοῦ νεανίσκου τοῦ δευτέρου, ὃσ στήσεται ἀντ̓ αὐτοῦ. οὐκ ἔστι περασμὸσ τῷ παντὶ λαῷ, τοῖσ πᾶσιν, ὅσοι ἐγένοντο ἔμπροσθεν αὐτῶν. καί γε οἱ ἔσχατοι οὐκ εὐφρανθήσονται ἐν αὐτῷ. ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. Φύλαξον τὸν πόδα σου, ἐν ᾧ ἐὰν πορεύῃ εἰσ οἶκον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐγγὺσ τοῦ ἀκούειν. ὑπὲρ δόμα τῶν ἀφρόνων θυσία σου, ὅτι οὐκ εἰσὶν εἰδότεσ τοῦ ποιῆσαι κακόν. ΜΗ σπεῦδε ἐπὶ στόματί σου, καὶ καρδία σου μὴ ταχυνάτω τοῦ ἐξενέγκαι λόγον πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. ὅτι ὁ Θεὸσ ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω, καὶ σὺ ἐπὶ τῆσ γῆσ. διὰ τοῦτο ἔστωσαν οἱ λόγοι σου ὀλίγοι.

ὅτι παραγίνεται ἐνύπνιον ἐν πλήθει πειρασμοῦ καὶ φωνὴ ἄφρονοσ ἐν πλήθει λόγων. καθὼσ ἂν εὔξῃ εὐχὴν τῷ Θεῷ, μὴ χρονίσῃσ τοῦ ἀποδοῦναι αὐτήν, ὅτι οὐκ ἔστι θέλημα ἐν ἄφροσι. σὺ οὖν ὅσα ἐὰν εὔξῃ, ἀπόδοσ. ἀγαθὸν τὸ μὴ εὔξασθαί σε ἢ τὸ εὔξασθαί σε καὶ μὴ ἀποδοῦναι. μὴ δῷσ τὸ στόμα σου τοῦ ἐξαμαρτῆσαι τὴν σάρκα σου καὶ μὴ εἴπῃσ πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἄγνοιά ἐστιν, ἵνα μὴ ὀργισθῇ ὁ Θεὸσ ἐπὶ φωνῇ σου καὶ διαφθείρῃ τὰ ποιήματα χειρῶν σου. ὅτι ἐν πλήθει ἐνυπνίων καὶ ματαιοτήτων καὶ λόγων πολλῶν, ὅτι σὺ τὸν Θεὸν φοβοῦ. Ἐὰν συκοφαντίαν πένητοσ καὶ ἁρπαγὴν κρίματοσ καὶ δικαιοσύνησ ἴδῃσ ἐν χώρᾳ, μὴ θαυμάσῃσ ἐπὶ τῷ πράγματι. ὅτι ὑψηλὸσ ἐπάνω ὑψηλοῦ φυλάξαι, καὶ ὑψηλοὶ ἐπ̓ αὐτοῖσ. καὶ περισσεία γῆσ ἐπὶ παντί ἐστι, βασιλεὺσ τοῦ ἀγροῦ εἰργασμένου. Ἀγαπῶν ἀργύριον οὐ πλησθήσεται ἀργυρίου. καὶ τίσ ἠγάπησεν ἐν πλήθει αὐτῶν γένημα̣ καί γε τοῦτο ματαιότησ. ἐν πλήθει ἀγαθωσύνησ ἐπληθύνθησαν ἔσθοντεσ αὐτήν. καὶ τί ἀνδρεία τῷ παῤ αὐτῆσ ὅτι ἀλλ̓ ἢ τοῦ ὁρᾶν ὀφθαλμοῖσ αὐτοῦ̣ γλυκὺσ ὕπνοσ τοῦ δούλου εἰ ὀλίγον καὶ εἰ πολὺ φάγεται. καὶ τῷ ἐμπλησθέντι τοῦ πλουτῆσαι οὐκ ἔστιν ἀφίων αὐτὸν τοῦ ὑπνῶσαι. ἔστιν ἀρρωστία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, πλοῦτον φυλασσόμενον τῷ παῤ αὐτοῦ εἰσ κακίαν αὐτῷ, καὶ ἀπολεῖται ὁ πλοῦτοσ ἐκεῖνοσ ἐν περισπασμῷ πονηρῷ, καὶ ἐγέννησεν υἱόν, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν χειρὶ αὐτοῦ οὐδέν. καθὼσ ἐξῆλθεν ἀπὸ γαστρὸσ μητρὸσ αὐτοῦ γυμνόσ, ἐπιστρέψει τοῦ πορευθῆναι ὡσ ἥκει, καὶ οὐδὲν οὐ λήψεται ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, ἵνα πορευθῇ ἐν χειρὶ αὐτοῦ. καί γε τοῦτο πονηρὰ ἀρρωστία. ὥσπερ γὰρ παρεγένετο, οὕτωσ καὶ ἀπελεύσεται, καὶ τίσ ἡ περισσεία αὐτοῦ, ᾗ μοχθεῖ εἰσ ἄνεμον̣ καί γε πᾶσαι αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ἐν σκότει καὶ ἐν πένθει καὶ θυμῷ πολλῷ καὶ ἀρρωστίᾳ καὶ χόλῳ. Ἰδοὺ εἶδον ἐγὼ ἀγαθόν, ὅ ἐστι καλόν, τοῦ φαγεῖν καὶ τοῦ πιεῖν καὶ τοῦ ἰδεῖν ἀγαθωσύνην ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, ᾧ ἐὰν μοχθῇ ὑπὸ τὸν ἥλιον ἀριθμὸν ἡμερῶν ζωῆσ αὐτοῦ, ὧν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεόσ. ὅτι αὐτὸ μερὶσ αὐτοῦ. καί γε πᾶσ ἄνθρωποσ, ᾧ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεὸσ πλοῦτον καὶ ὑπάρχοντα καὶ ἐξουσίασεν αὐτῷ φαγεῖν ἀπ̓ αὐτοῦ καὶ λαβεῖν τὸ μέροσ αὐτοῦ καὶ τοῦ εὐφρανθῆναι ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, τοῦτο δόμα Θεοῦ ἐστιν. ὅτι οὐ πολλὰ μνησθήσεται τὰσ ἡμέρασ τῆσ ζωῆσ αὐτοῦ. ὅτι ὁ Θεὸσ περισπᾷ αὐτὸν ἐν εὐφροσύνῃ καρδίασ αὐτοῦ. ΕΣΤΙ πονηρία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ πολλή ἐστιν ἐπὶ τὸ ἄνθρωπον.

ἀνήρ, ᾧ δώσει αὐτῷ ὁ Θεὸσ πλοῦτον καὶ ὑπάρχοντα καὶ δόξαν, καὶ οὐκ ἔστιν ὑστερῶν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ ἀπὸ πάντων, ὧν ἐπιθυμήσει, καὶ οὐκ ἐξουσιάσει αὐτῷ ὁ Θεὸσ τοῦ φαγεῖν ἀπ̓ αὐτοῦ, ὅτι ἀνὴρ ξένοσ φάγεται αὐτόν. τοῦτο ματαιότησ καὶ ἀρρωστία πονηρά ἐστι. ἐὰν γεννήσῃ ἀνὴρ ἑκατὸν καὶ ἔτη πολλὰ ζήσεται, καὶ πλῆθοσ ὅ,τι ἔσονται αἱ ἡμέραι ἐτῶν αὐτοῦ, καὶ ψυχὴ αὐτοῦ οὐ πλησθήσεται ἀπὸ τῆσ ἀγαθωσύνησ, καί γε ταφὴ οὐκ ἐγένετο αὐτῷ, εἶπα. ἀγαθὸν ὑπὲρ αὐτὸν τὸ ἔκτρωμα, ὅτι ἐν ματαιότητι ἦλθε καὶ ἐν σκότει πορεύεται, καὶ ἐν σκότει ὄνομα αὐτοῦ καλυφθήσεται. καί γε ἥλιον οὐκ εἶδε καὶ οὐκ ἔγνω, ἀνάπαυσισ τούτῳ ὑπὲρ τοῦτον. καὶ εἰ ἔζησε χιλίων ἐτῶν καθόδουσ καὶ ἀγαθωσύνην οὐκ εἶδε, μὴ οὐκ εἰσ τόπον ἕνα πορεύεται τὰ πάντα̣ Πᾶσ μόχθοσ ἀνθρώπου εἰσ στόμα αὐτοῦ, καί γε ἡ ψυχὴ οὐ πληρωθήσεται. ὅτι τίσ περισσεία τῷ σοφῷ ὑπὲρ τὸν ἄφρονα̣ διότι ὁ πένησ οἶδε πορευθῆναι κατέναντι τῆσ ζωῆσ. ἀγαθὸν ὅραμα ὀφθαλμῶν ὑπὲρ πορευόμενον ψυχῇ. καί γε τοῦτο ματαιότησ καὶ προαίρεσισ πνεύματοσ. Εἴ τι ἐγένετο, ἤδη κέκληται ὄνομα αὐτοῦ, καὶ ἐγνώσθη ὅ ἐστιν ἄνθρωποσ, καὶ οὐ δυνήσεται κριθῆναι μετὰ τοῦ ἰσχυροτέρου ὑπὲρ αὐτόν. ὅτι εἰσὶ λόγοι πολλοὶ πληθύνοντεσ ματαιότητα. τί περισσὸν τῷ ἀνθρώπῳ̣ ὅτι τίσ οἶδεν ἀγαθὸν τῷ ἀνθρώπῳ ἐν τῇ ζωῇ ἀριθμὸν ζωῆσ ἡμερῶν ματαιότητοσ αὐτοῦ̣ καὶ ἐποίησεν αὐτὰ ἐν σκιᾷ. ὅτι τίσ ἀπαγγελεῖ τῷ ἀνθρώπῳ, τί ἔσται ὀπίσω αὐτοῦ ὑπὸ τὸν ἥλιον̣ ΑΓΑΘΟΝ ὄνομα ὑπὲρ ἔλαιον ἀγαθὸν καὶ ἡμέρα τοῦ θανάτου ὑπὲρ ἡμέραν γεννήσεωσ.

ἀγαθὸν πορευθῆναι εἰσ οἶκον πένθουσ ἢ ὅτι πορευθῆναι εἰσ οἶκον πότου, καθότι τοῦτο τέλοσ παντὸσ ἀνθρώπου, καὶ ὁ ζῶν δώσει ἀγαθὸν εἰσ καρδίαν αὐτοῦ. ἀγαθὸν θυμὸσ ὑπὲρ γέλωτα, ὅτι ἐν κακίᾳ προσώπου ἀγαθυνθήσεται καρδία. καρδία σοφῶν ἐν οἴκῳ πένθουσ, καὶ καρδία ἀφρόνων ἐν οἴκῳ εὐφροσύνησ. ἀγαθὸν τὸ ἀκοῦσαι ἐπιτίμησιν σοφοῦ ὑπὲρ ἄνδρα ἀκούοντα ᾆσμα ἀφρόνων. ὡσ φωνὴ ἀκανθῶν ὑπὸ τὸν λέβητα, οὕτωσ γέλωσ τῶν ἀφρόνων. καί γε τοῦτο ματαιότησ. ὅτι ἡ συκοφαντία περιφέρει σοφὸν καὶ ἀπόλλυσι τὴν καρδίαν εὐτονίασ αὐτοῦ. ἀγαθὴ ἐσχάτη λόγων ὑπὲρ ἀρχὴν αὐτοῦ, ἀγαθὸν μακρόθυμοσ ὑπὲρ ὑψηλὸν πνεύματι. μὴ σπεύσῃσ ἐν πνεύματί σου τοῦ θυμοῦσθαι, ὅτι θυμὸσ ἐν κόλπῳ ἀφρόνων ἀναπαύσεται. μὴ εἴπῃσ. τί ἐγένετο ὅτι αἱ ἡμέραι αἱ πρότεραι ἦσαν ἀγαθαὶ ὑπὲρ ταύτασ̣ ὅτι οὐκ ἐν σοφίᾳ ἐπηρώτησασ περὶ τούτου. ἀγαθὴ σοφία μετὰ κληρονομίασ καὶ περισσεία τοῖσ θεωροῦσι τὸν ἥλιον. ὅτι ἐν σκιᾷ αὐτῆσ ἡ σοφία ὡσ σκιὰ ἀργυρίου, καὶ περισσεία γνώσεωσ τῆσ σοφίασ ζωοποιήσει τὸν παῤ αὐτῆσ. ἰδὲ τὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ. ὅτι τίσ δυνήσεται τοῦ κοσμῆσαι ὃν ἂν ὁ Θεὸσ διαστρέψῃ αὐτόν̣ ἐν ἡμέρᾳ ἀγαθωσύνησ ζῆθι ἐν ἀγαθῷ καὶ ἐν ἡμέρᾳ κακίασ ἰδέ. καί γε σὺν τούτῳ συμφώνωσ τοῦτο ἐποίησεν ὁ Θεὸσ περὶ λαλιᾶσ, ἵνα μὴ εὕρῃ ἄνθρωποσ ὀπίσω αὐτοῦ οὐδέν. Σὺν τὰ πάντα εἶδον ἐν ἡμέραισ ματαιότητόσ μου. ἔστι δίκαιοσ ἀπολλύμενοσ ἐν δικαίῳ αὐτοῦ, καί ἐστιν ἀσεβὴσ μένων ἐν κακίᾳ αὐτοῦ. μὴ γίνου δίκαιοσ πολύ, μηδὲ σοφίζου περισσά, μήποτε ἐκπλαγῇσ. μὴ ἀσεβήσῃσ πολὺ καὶ μὴ γίνου σκληρόσ, ἵνα μὴ ἀποθάνῃσ ἐν οὐ καιρῷ σου. ἀγαθὸν τὸ ἀντέχεσθαί σε ἐν τούτῳ, καί γε ἀπὸ τούτου μὴ μιάνῃσ τὴν χεῖρά σου, ὅτι φοβουμένοισ τὸν Θεὸν ἐξελεύσεται τὰ πάντα. Ἡ σοφία βοηθήσει τῷ σοφῷ ὑπὲρ δέκα ἐξουσιάζοντασ τοὺσ ὄντασ ἐν τῇ πόλει. ὅτι ἄνθρωποσ οὐκ ἔστι δίκαιοσ ἐν τῇ γῇ, ὅσ ποιήσει ἀγαθὸν καὶ οὐχ ἁμαρτήσεται. καί γε εἰσ πάντασ λόγουσ, οὓσ λαλήσουσιν ἀσεβεῖσ, μὴ θῇσ καρδίαν σου, ὅπωσ μὴ ἀκούσῃσ τοῦ δούλου σου καταρωμένου σε. ὅτι πλειστάκισ πονηρεύσεταί σε καὶ καθόδουσ πολλὰσ κακώσει καρδίαν σου, ὅτι ὡσ καί γε σὺ κατηράσω ἑτέρουσ. Πάντα ταῦτα ἐπείρασα ἐν τῇ σοφίᾳ. εἶπα. σοφισθήσομαι, καὶ αὐτὴ ἐμακρύνθη ἀπ̓ ἐμοῦ μακρὰν ὑπὲρ ὃ ἦν, καὶ βαθὺ βάθοσ, τίσ εὑρήσει αὐτό̣ ἐκύκλωσα ἐγώ, καὶ ἡ καρδία μου τοῦ γνῶναι καὶ τοῦ κατασκέψασθαι καὶ τοῦ ζητῆσαι σοφίαν καὶ ψῆφον καὶ τοῦ γνῶναι ἀσεβοῦσ ἀφροσύνην καὶ ὀχληρίαν καὶ περιφοράν. καὶ εὑρίσκω ἐγὼ αὐτὴν καὶ ἐρῶ πικρότερον ὑπὲρ θάνατον, σὺν τὴν γυναῖκα, ἥτισ ἐστὶ θήρευμα καὶ σαγῆναι καρδία αὐτῆσ, δεσμὸσ εἰσ χεῖρασ αὐτῆσ. ἀγαθὸσ πρὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ ἐξαιρεθήσεται ἀπ̓ αὐτῆσ, καὶ ἁμαρτάνων συλληφθήσεται ἐν αὐτῇ. ἰδὲ τοῦτο εὗρον, εἶπεν ὁ ἐκκλησιαστήσ, μία τῇ μιᾷ τοῦ εὑρεῖν λογισμόν, ὃν ἐπεζήτησεν ἡ ψυχή μου καὶ οὐχ εὗρον. καὶ ἄνθρωπον ἕνα ἀπὸ χιλίων εὗρον καὶ γυναῖκα ἐν πᾶσι τούτοισ οὐχ εὗρον. πλὴν ἰδὲ τοῦτο εὗρον, ὃ ἐποίησεν ὁ Θεὸσ σὺν τὸν ἄνθρωπον εὐθῆ, καὶ αὐτοὶ ἐζήτησαν λογισμοὺσ πολλούσ. ΤΙΣ οἶδε σοφούσ̣ καὶ τίσ οἶδε λύσιν ρήματοσ̣ σοφία ἀνθρώπου φωτιεῖ πρόσωπον αὐτοῦ, καὶ ἀναιδὴσ προσώπῳ αὐτοῦ μισηθήσεται.

στόμα βασιλέωσ φύλαξον καὶ περὶ λόγου ὅρκου Θεοῦ μὴ σπουδάσῃσ. ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ πορεύσῃ, μὴ στῇσ ἐν λόγῳ πονηρῷ. ὅτι πᾶν ὃ ἐὰν θελήσῃ, ποιήσει, καθὼσ βασιλεὺσ ἐξουσιάζων, καὶ τίσ ἐρεῖ αὐτῷ. τί ποιεῖσ̣ ὁ φυλάσσων ἐντολὴν οὐ γνώσεται ρῆμα πονηρόν, καὶ καιρὸν κρίσεωσ γινώσκει καρδία σοφοῦ. ὅτι παντὶ πράγματί ἐστι καιρὸσ καὶ κρίσισ, ὅτι γνῶσισ τοῦ ἀνθρώπου πολλὴ ἐπ̓ αὐτὸν. ὅτι οὐκ ἔστι γινώσκων τί τό ἐσόμενον ὅτι καθὼσ ἔσται τίσ ἀναγγελεῖ αὐτῷ̣ οὐκ ἔστιν ἄνθρωποσ ἐξουσιάζων ἐν πνεύματι τοῦ κωλῦσαι σὺν τὸ πνεῦμα. καὶ οὐκ ἔστιν ἐξουσία ἐν ἡμέρᾳ θανάτου, καὶ οὐκ ἔστιν ἀποστολὴ ἐν ἡμέρᾳ πολέμου, καὶ οὐ διασώσει ἀσέβεια τὸν παῤ αὐτῆσ. καὶ σὺν πᾶν τοῦτο εἶδον καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου εἰσ πᾶν τὸ ποίημα, ὃ πεποίηται ὑπὸ τὸν ἥλιον, τὰ ὅσα ἐξουσιάσατο ὁ ἄνθρωποσ ἐν ἀνθρώπῳ τοῦ κακῶσαι αὐτόν. καὶ τότε εἶδον ἀσεβεῖσ εἰσ τάφουσ εἰσαχθέντασ, καὶ ἐκ τοῦ ἁγίου, καὶ ἐπορεύθησαν καὶ ἐπῃνέθησαν ἐν τῇ πόλει, ὅτι οὕτωσ ἐποίησαν. καί γε τοῦτο ματαιότησ. ὅτι οὐκ ἔστι γινομένη ἀντίρρησισ ἀπὸ τῶν ποιούντων τὸ πονηρὸν ταχύ. διὰ τοῦτο ἐπληροφορήθη καρδία υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου ἐν αὐτοῖσ τοῦ ποιῆσαι τὸ πονηρόν. ὃσ ἥμαρτεν, ἐποίησε τὸ πονηρὸν ἀπὸ τότε καὶ ἀπὸ μακρότητοσ αὐτῶν. ὅτι καί γε γινώσκω ἐγὼ ὅτι ἐστὶν ἀγαθὸν τοῖσ φοβουμένοισ τὸν Θεόν, ὅπωσ φοβῶνται ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ. καὶ ἀγαθὸν οὐκ ἔσται τῷ ἀσεβεῖ, καὶ οὐ μακρυνεῖ ἡμέρασ ἐν σκιᾷ ὃσ οὐκ ἔστι φοβούμενοσ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. ἔστι ματαιότησ, ἣ πεποίηται ἐπὶ τῆσ γῆσ, ὅτι εἰσί δίκαιοι ὅτι φθάνει ἐπ̓ αὐτοὺσ ὡσ ποίημα τῶν ἀσεβῶν, καὶ εἰσὶν ἀσεβεῖσ ὅτι φθάνει πρὸσ αὐτοὺσ ὡσ ποίημα τῶν δικαίων. εἶπα ὅτι καί γε τοῦτο ματαιότησ. καὶ ἐπῄνεσα ἐγὼ σὺν τὴν εὐφροσύνην, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν τῷ ἀνθρώπῳ ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι εἰ μὴ φαγεῖν καὶ τοῦ πιεῖν καὶ τοῦ εὐφρανθῆναι, καὶ αὐτὸ συμπροσέσται αὐτῷ ἐν μόχθῳ αὐτοῦ ἡμέρασ ζωῆσ αὐτοῦ, ὅσασ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεὸσ ὑπὸ τὸν ἥλιον. Ἐν οἷσ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου τοῦ γνῶναι τὴν σοφίαν καὶ τοῦ ἰδεῖν τὸν περισπασμὸν τὸν πεποιημένον ἐπὶ τῆσ γῆσ, ὅτι καὶ ἐν ἡμέρᾳ καὶ ἐν νυκτὶ ὕπνον ὀφθαλμοῖσ αὐτοῦ οὐκ ἔστι βλέπων. καὶ εἶδον σὺν πάντα τὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ, ὅτι οὐ δυνήσεται ἄνθρωποσ τοῦ εὑρεῖν σὺν τὸ ποίημα τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον. ὅσα ἂν μοχθήσῃ ἄνθρωποσ τοῦ ζητῆσαι, καὶ οὐχ εὑρήσει. καί γε ὅσα ἂν εἴπῃ σοφὸσ τοῦ γνῶναι, οὐ δυνήσεται τοῦ εὑρεῖν. ΟΤΙ σύμπαν τοῦτο ἔδωκα εἰσ καρδίαν μου, καὶ καρδία μου σὺν πᾶν εἶδε τοῦτο, ὡσ οἱ δίκαιοι καὶ οἱ σοφοὶ καὶ αἱ ἐργασίαι αὐτῶν ἐν χειρὶ τοῦ Θεοῦ, καί γε ἀγάπην καί γε μῖσοσ οὐκ ἔστιν εἰδὼσ ὁ ἄνθρωποσ. τὰ πάντα πρὸ προσώπου αὐτῶν, ματαιότησ ἐν τοῖσ πᾶσι.

συνάντημα ἓν τῷ δικαίῳ καὶ τῷ ἀσεβεῖ, τῷ ἀγαθῷ καὶ τῷ κακῷ καὶ τῷ καθαρῷ καὶ τῷ ἀκαθάρτῳ καὶ τῷ θυσιάζοντι καὶ τῷ μὴ θυσιάζοντι. ὡσ ὁ ἀγαθόσ, ὡσ ὁ ἁμαρτάνων. ὡσ ὁ ὀμνύων, καθὼσ ὁ τὸν ὅρκον φοβούμενοσ. τοῦτο πονηρὸν ἐν παντὶ πεποιημένῳ ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι συνάντημα ἓν τοῖσ πᾶσι. καί γε καρδία υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου ἐπληρώθη πονηροῦ, καὶ περιφέρεια ἐν καρδίᾳ αὐτῶν ἐν ζωῇ αὐτῶν, καὶ ὀπίσω αὐτῶν πρὸσ τοὺσ νεκρούσ. ὅτι τίσ ὃσ κοινωνεῖ πρόσ πάντασ τοὺσ ζῶντασ̣ ἔστιν ἐλπίσ, ὅτι ὁ κύων ὁ ζῶν, αὐτὸσ ἀγαθὸσ ὑπὲρ τὸν λέοντα τὸν νεκρόν. ὅτι οἱ ζῶντεσ γνώσονται ὅτι ἀποθανοῦνται, καὶ οἱ νεκροὶ οὐκ εἰσὶ γινώσκοντεσ οὐδέν. καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ ἔτι μισθόσ, ὅτι ἐπελήσθη ἡ μνήμη αὐτῶν. καί γε ἀγάπη αὐτῶν καί γε μῖσοσ αὐτῶν καί γε ζῆλοσ αὐτῶν ἤδη ἀπώλετο, καί γε μερὶσ οὐκ ἔστιν αὐτοῖσ ἔτι εἰσ τὸν αἰῶνα ἐν παντὶ τῷ πεποιημένῳ ὑπὸ τὸν ἥλιον. Δεῦρο φάγε ἐν εὐφροσύνῃ τὸν ἄρτον σου καὶ πίε ἐν καρδίᾳ ἀγαθῇ οἶνόν σου, ὅτι ἤδη εὐδόκησεν ὁ Θεὸσ τὰ ποιήματά σου. ἐν παντὶ καιρῷ ἔστωσαν ἱμάτιά σου λευκά, καὶ ἔλαιον ἐπὶ κεφαλῆσ σου μὴ ὑστερησάτω. καὶ ἰδὲ ζωὴν μετὰ γυναικόσ, ἧσ ἠγάπησασ, πάσασ τὰσ ἡμέρασ ζωῆσ ματαιότητόσ σου τὰσ δοθείσασ σοι ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὅτι αὐτὸ μερίσ σου ἐν τῇ ζωῇ σου καὶ ἐν τῷ μόχθῳ σου, ᾧ σὺ μοχθεῖσ ὑπὸ τὸν ἥλιον. πάντα, ὅσα ἂν εὕρῃ ἡ χείρ σου τοῦ ποιῆσαι, ὡσ ἡ δύναμίσ σου ποίησον, ὅτι οὐκ ἔστι ποίημα καὶ λογισμὸσ καὶ γνῶσισ καὶ σοφία ἐν ᾅδῃ, ὅπου σὺ πορεύῃ ἐκεῖ. Ἐπέστρεψα καὶ εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅτι οὐ τοῖσ κούφοισ ὁ δρόμοσ καὶ οὐ τοῖσ δυνατοῖσ ὁ πόλεμοσ καί γε οὐ τῷ σοφῷ ἄρτοσ καί γε οὐ τοῖσ συνετοῖσ πλοῦτοσ καί γε οὐ τοῖσ γινώσκουσι χάρισ, ὅτι καιρὸσ καὶ ἀπάντημα συναντήσεται τοῖσ πᾶσιν αὐτοῖσ. ὅτι καί γε οὐκ ἔγνω ὁ ἄνθρωποσ τὸν καιρὸν αὐτοῦ. ὡσ οἱ ἰχθύεσ οἱ θηρευόμενοι ἐν ἀμφιβλήστρῳ κακῷ καὶ ὡσ ὄρνεα τὰ θηρευόμενα ἐν παγίδι, ὡσ αὐτὰ παγιδεύονται οἱ υἱοὶ τοῦ ἀνθρώπου εἰσ καιρὸν πονηρόν, ὅταν ἐπιπέσῃ ἐπ̓ αὐτοὺσ ἄφνω. Καί γε τοῦτο εἶδον σοφίαν ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ μεγάλη ἐστὶ πρόσ με. πόλισ μικρὰ καὶ ἄνδρεσ ἐν αὐτῇ ὀλίγοι, καὶ ἔλθῃ ἐπ̓ αὐτὴν βασιλεὺσ μέγασ καὶ κυκλώσῃ αὐτὴν καὶ οἰκοδομήσῃ ἐπ̓ αὐτὴν χάρακασ μεγάλουσ. καὶ εὕρῃ ἐν αὐτῇ ἄνδρα πένητα σοφόν, καὶ διασώσει αὐτὸσ τὴν πόλιν ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ. καὶ ἄνθρωποσ οὐκ ἐμνήσθη σὺν τοῦ ἀνδρὸσ τοῦ πένητοσ ἐκείνου. καὶ εἶπα ἐγώ. ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ δύναμιν, καὶ σοφία τοῦ πένητοσ ἐξουδενωμένη, καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ οὐκ εἰσὶν ἀκουόμενοι. λόγοι σοφῶν ἐν ἀναπαύσει ἀκούονται ὑπὲρ κραυγὴν ἐξουσιαζόντων ἐν ἀφροσύναισ. ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ σκεύη πολέμου, καὶ ἁμαρτάνων εἷσ ἀπολέσει ἀγαθωσύνην πολλήν. ΜΥΙΑΙ θανατοῦσαι σαπριοῦσι σκευασίαν ἐλαίου ἡδύσματοσ. τίμιον ὀλίγον σοφίασ ὑπὲρ δόξαν ἀφροσύνησ μεγάλην,

καρδία σοφοῦ εἰσ δεξιὸν αὐτοῦ, καὶ καρδία ἄφρονοσ εἰσ ἀριστερὸν αὐτοῦ. καί γε ἐν ὁδῷ ὅταν ἄφρων πορεύηται, καρδία αὐτοῦ ὑστερήσει, καὶ ἃ λογιεῖται πάντα ἀφροσύνη ἐστίν. ἐὰν πνεῦμα τοῦ ἐξουσιάζοντοσ ἀναβῇ ἐπὶ σέ, τόπον σου μὴ ἀφῇσ, ὅτι ἴαμα καταπαύσει ἁμαρτίασ μεγάλασ. ἔστι πονηρία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, ὡσ ἀκούσιον ὃ ἐξῆλθεν ἀπὸ προσώπου ἐξουσιάζοντοσ. ἐδόθη ὁ ἄφρων ἐν ὕψεσι μεγάλοισ, καὶ πλούσιοι ἐν ταπεινῷ καθήσονται. εἶδον δούλουσ ἐφ̓ ἵππουσ καὶ ἄρχοντασ πορευομένουσ ὡσ δούλουσ ἐπὶ τῆσ γῆσ. ὁ ὀρύσσων βόθρον εἰσ αὐτὸν ἐμπεσεῖται, καὶ καθαιροῦντα φραγμόν, δήξεται αὐτὸν ὄφισ. ἐξαίρων λίθουσ διαπονηθήσεται ἐν αὐτοῖσ, σχίζων ξύλα κινδυνεύσει ἐν αὐτοῖσ. ἐὰν ἐκπέσῃ τὸ σιδήριον, καὶ αὐτὸσ πρόσωπον ἐτάραξε, καὶ δυνάμεισ δυναμώσει, καὶ περισσεία τοῦ ἀνδρείου σοφία. ἐὰν δάκῃ ὄφισ ἐν οὐ ψιθυρισμῷ, καὶ οὐκ ἔστι περισσεία τῷ ἐπᾴδοντι. λόγοι στόματοσ σοφοῦ χάρισ, καὶ χείλη ἄφρονοσ καταποντιοῦσιν αὐτόν. ἀρχὴ λόγων στόματοσ αὐτοῦ ἀφροσύνη, καὶ ἐσχάτη στόματοσ αὐτοῦ περιφέρεια πονηρά, καὶ ὁ ἄφρων πληθύνει λόγουσ, οὐκ ἔγνω ἄνθρωποσ τί τὸ γενόμενον, καὶ τί τὸ ἐσόμενον, ὅτι ὀπίσω αὐτοῦ, τίσ ἀναγγελεῖ αὐτῷ̣ μόχθοσ τῶν ἀφρόνων κοπώσει αὐτούσ, ὃσ οὐκ ἔγνω τοῦ πορευθῆναι εἰσ πόλιν. οὐαί σοι, πόλισ, ἧσ ὁ βασιλεύσ σου νεώτεροσ καὶ οἱ ἄρχοντέσ σου πρωί̈ ἐσθίουσι. μακαρία σύ, γῆ, ἧσ ὁ βασιλεύσ σου υἱὸσ ἐλευθέρων καὶ οἱ ἄρχοντέσ σου πρὸσ καιρὸν φάγονται ἐν δυνάμει καὶ οὐκ αἰσχυνθήσονται. ἐν ὀκνηρίαισ ταπεινωθήσεται ἡ δόκωσισ, καὶ ἐν ἀργίᾳ χειρῶν στάξει ἡ οἰκία. εἰσ γέλωτα ποιοῦσιν ἄρτον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον τοῦ εὐφρανθῆναι ζῶντασ, καὶ τοῦ ἀργυρίου ταπεινώσει ἐπακούσεται τὰ πάντα. καί γε ἐν συνειδήσει σου βασιλέα μὴ καταράσῃ, καὶ ἐν ταμιείοισ κοιτώνων σου μὴ καταράσῃ πλούσιον. ὅτι πετεινὸν τοῦ οὐρανοῦ ἀποίσει σὺν τὴν φωνήν σου, καὶ ὁ ἔχων τὰσ πτέρυγασ ἀπαγγελεῖ λόγον σου. ΑΠΟΣΤΕΙΛΟΝ τὸν ἄρτον σου ἐπὶ πρόσωπον τοῦ ὕδατοσ, ὅτι ἐν πλήθει ἡμερῶν εὑρήσεισ αὐτόν.

δὸσ μερίδα τοῖσ ἑπτὰ καί γε τοῖσ ὀκτώ, ὅτι οὐ γινώσκεισ τί ἔσται πονηρὸν ἐπὶ τὴν γῆν. ἐὰν πλησθῶσι τὰ νέφη ὑετοῦ, ἐπὶ τὴν γῆν ἐκχέουσι. καὶ ἐὰν πέσῃ ξύλον ἐν τῷ νότῳ καὶ ἐὰν ἐν τῷ βορρᾷ, τόπῳ, οὗ πεσεῖται τὸ ξύλον, ἐκεῖ ἔσται. τηρῶν ἄνεμον οὐ σπερεῖ, καὶ βλέπων ἐν ταῖσ νεφέλαισ οὐ θερίσει. ἐν οἷσ οὐκ ἔστι γινώσκων τίσ ἡ ὁδὸσ τοῦ πνεύματοσ. ὡσ ὀστᾶ ἐν γαστρὶ κυοφορούσησ, οὕτωσ οὐ γνώσῃ τὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ, ὅσα ποιήσει σὺν τὰ πάντα. ἐν τῷ πρωί̈ σπεῖρον τὸ σπέρμα σου, καὶ εἰσ ἑσπέραν μὴ ἀφέτω ἡ χείρ σου, ὅτι οὐ γινώσκεισ ποῖον στοιχήσει, ἢ τοῦτο ἢ τοῦτο, καὶ ἐὰν τὰ δύο ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀγαθά. καὶ γλυκὺ τὸ φῶσ καὶ ἀγαθὸν τοῖσ ὀφθαλμοῖσ τοῦ βλέπειν σὺν τὸν ἥλιον. ὅτι καὶ ἐὰν ἔτη πολλὰ ζήσεται ὁ ἄνθρωποσ, ἐν πᾶσιν αὐτοῖσ εὐφρανθήσεται καὶ μνησθήσεται τὰσ ἡμέρασ τοῦ σκότουσ, ὅτι πολλαὶ ἔσονται. πᾶν τὸ ἐρχόμενον ματαιότησ. Εὐφραίνου, νεανίσκε, ἐν νεότητί σου, καὶ ἀγαθυνάτω σε ἡ καρδία σου ἐν ἡμέραισ νεότητόσ σου, καὶ περιπάτει ἐν ὁδοῖσ καρδίασ σου ἄμωμοσ καὶ μὴ ἐν ὁράσει ὀφθαλμῶν σου καὶ γνῶθι ὅτι ἐπὶ πᾶσι τούτοισ ἄξει σε ὁ Θεὸσ ἐν κρίσει. καὶ ἀπόστησον θυμὸν ἀπὸ καρδίασ σου καὶ παράγαγε πονηρίαν ἀπὸ σαρκόσ σου, ὅτι ἡ νεότησ καὶ ἡ ἄνοια ματαιότησ. ΚΑΙ μνήσθητι τοῦ κτίσαντόσ σε ἐν ἡμέραισ νεότητόσ σου, ἕωσ ὅτου μὴ ἔλθωσιν ἡμέραι τῆσ κακίασ καὶ φθάσωσιν ἔτη, ἐν οἷσ ἐρεῖσ. οὐκ ἔστι μοι ἐν αὐτοῖσ θέλημα.

ἕωσ οὗ μὴ σκοτισθῇ ὁ ἥλιοσ καὶ τὸ φῶσ καὶ ἡ σελήνη καὶ οἱ ἀστέρεσ, καὶ ἐπιστρέψωσι τὰ νέφη ὀπίσω τοῦ ὑετοῦ. ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἐὰν σαλευθῶσι φύλακεσ τῆσ οἰκίασ καὶ διαστραφῶσιν ἄνδρεσ τῆσ δυνάμεωσ, καὶ ἤργησαν αἱ ἀλήθουσαι, ὅτι ὠλιγώθησαν, καὶ σκοτάσουσιν αἱ βλέπουσαι ἐν ταῖσ ὀπαῖσ. καὶ κλείσουσι θύρασ ἐν ἀγορᾷ, ἐν ἀσθενείᾳ φωνῆσ τῆσ ἀληθούσησ, καὶ ἀναστήσεται εἰσ φωνὴν τοῦ στρουθίου, καὶ ταπεινωθήσονται πᾶσαι αἱ θυγατέρεσ τοῦ ᾄσματοσ. καὶ ἀπὸ ὕψουσ ὄψονται, καὶ θάμβοι ἐν τῇ ὁδῷ. καὶ ἀνθήσῃ τὸ ἀμύγδαλον, καὶ παχυνθῇ ἡ ἀκρίσ, καὶ διασκεδασθῇ ἡ κάππαρισ, ὅτι ἐπορεύθη ὁ ἄνθρωποσ εἰσ οἶκον αἰῶνοσ αὐτοῦ, καὶ ἐκύκλωσαν ἐν ἀγορᾷ οἱ κοπτόμενοι. ἕωσ ὅτου μὴ ἀνατραπῇ τὸ σχοινίον τοῦ ἀργυρίου, καὶ συντριβῇ τὸ ἀνθέμιον τοῦ χρυσίου, καὶ συντριβῇ ὑδρία ἐπὶ τῇ πηγῇ, καὶ συντροχάσῃ ὁ τροχὸσ ἐπὶ τὸν λάκκον, καὶ ἐπιστρέψῃ ὁ χοῦσ ἐπὶ τὴν γῆν, ὡσ ἦν, καὶ τὸ πνεῦμα ἐπιστρέψῃ πρὸσ τὸν Θεόν, ὃσ ἔδωκεν αὐτό. ματαιότησ ματαιοτήτων, εἶπεν ὁ ἐκκλησιαστήσ, τὰ πάντα ματαιότησ. Καὶ περισσὸν ὅτι ἐγένετο ἐκκλησιαστὴσ σοφόσ, ὅτι ἐδίδαξε γνῶσιν σὺν τὸν λαόν, καὶ οὖσ ἐξιχνιάσεται κόσμιον παραβολῶν. πολλὰ ἐζήτησεν ἐκκλησιαστὴσ τοῦ εὑρεῖν λόγουσ θελήματοσ καὶ γεγραμμένον εὐθύτητοσ, λόγουσ ἀληθείασ. Λόγοι σοφῶν ὡσ τὰ βούκεντρα καὶ ὡσ ἧλοι πεφυτευμένοι, οἳ παρὰ τῶν συνθεμάτων ἐδόθησαν ἐκ ποιμένοσ ἑνὸς καὶ περισσὸν ἐξ αὐτῶν. υἱὲ μου, φύλαξαι, τοῦ ποιῆσαι βιβλία πολλά. οὐκ ἔστι περασμόσ, καὶ μελέτη πολλὴ κόπωσισ σαρκόσ. Τέλοσ λόγου, τὸ πᾶν ἄκουε. τὸν Θεὸν φοβοῦ καὶ τὰσ ἐντολὰσ αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶσ ὁ ἄνθρωποσ. ὅτι σύμπαν τὸ ποίημα ὁ Θεὸσ ἄξει ἐν κρίσει, ἐν παντὶ παρεωραμένῳ, ἐὰν ἀγαθὸν καὶ ἐὰν πονηρόν.

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION