Septuagint, Liber Iob 17:

ΟΛΕΚΟΜΑΙ πνεύματι φερόμενοσ, δέομαι δὲ ταφῆσ καὶ οὐ τυγχάνω. λίσσομαι κάμνων, καὶ τί ποιήσασ̣ ἔκλεψαν δέ μου τὰ ὑπάρχοντα ἀλλότριοι. τίσ ἐστιν οὗτοσ̣ τῇ χειρί μου συνδεθήτω. ὅτι καρδίαν αὐτῶν ἔκρυψασ ἀπὸ φρονήσεωσ, διὰ τοῦτο οὐ μὴ ὑψώσῃσ αὐτούσ. τῇ μερίδι ἀναγγελεῖ κακίασ, ὀφθαλμοὶ δὲ ἐφ̓ υἱοῖσ ἐτάκησαν. ἔθου δέ με θρύλημα ἐν ἔθνεσι, γέλωσ δὲ αὐτοῖσ ἀπέβην. πεπώρωνται γὰρ ἀπὸ ὀργῆσ οἱ ὀφθαλμοί μου, πεπολιόρκημαι μεγάλωσ ὑπὸ πάντων. θαῦμα ἔσχεν ἀληθινοὺσ ἐπὶ τούτῳ, δίκαιοσ δὲ ἐπὶ παρανόμῳ ἐπανασταίη. σχοίη δὲ πιστὸσ τὴν ἑαυτοῦ ὁδόν, καθαρὸσ δὲ χεῖρασ ἀναλάβοι θάρσοσ. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ πάντεσ ἐρείδετε, καὶ δεῦτε δή, οὐ γὰρ εὑρίσκω ἐν ὑμῖν ἀληθέσ. αἱ ἡμέραι μου παρῆλθον ἐν βρόμῳ, ἐράγη δὲ τὰ ἄρθρα τῆσ καρδίασ μου. νύκτα εἰσ ἡμέραν ἔθηκα, φῶσ ἐγγὺσ ἀπὸ προσώπου σκότουσ. ἐὰν γὰρ ὑπομείνω, ᾅδησ μου ὁ οἶκοσ, ἐν δὲ γνόφῳ ἔστρωταί μου ἡ στρωμνή. θάνατον ἐπεκαλεσάμην πατέρα μου εἶναι, μητέρα δέ μου καὶ ἀδελφὴν σαπρίαν. ποῦ οὖν μου ἔτι ἐστὶν ἡ ἐλπίσ̣ ἦ τὰ ἀγαθά μου ὄψομαι̣ ἦ μετ̓ ἐμοῦ εἰσ ᾅδην καταβήσομαι, ἢ ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ χώματοσ καταβησόμεθα̣