Septuagint, Liber Iob 16:

ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει. ἀκήκοα τοιαῦτα πολλά, παρακλήτορεσ κακῶν πάντεσ. τί γάρ̣ μὴ τάξισ ἐστὶ ρήμασι πνεύματοσ̣ ἢ τί παρενοχλήσει σοι, ὅτι ἀποκρίνῃ̣ κἀγὼ καθ̓ ὑμᾶσ λαλήσω, εἰ ὑπέκειτό γε ἡ ψυχὴ ὑμῶν ἀντὶ τῆσ ἐμῆσ. εἶτ̓ ἐναλοῦμαι ὑμῖν ρήμασι, κινήσω δὲ καθ̓ ὑμῶν κεφαλήν. εἴη δὲ ἰσχὺσ ἐν τῷ στόματί μου, κίνησιν δὲ χειλέων οὐ φείσομαι. ἐὰν γὰρ λαλήσω, οὐκ ἀλγήσω τὸ τραῦμα. ἐὰν δὲ καὶ σιωπήσω, τί ἔλαττον τρωθήσομαι̣ νῦν δὲ κατάκοπόν με πεποίηκε, μωρόν, σεσηπότα, καὶ ἐπελάβου μου, εἰσ μαρτύριον ἐγενήθη. καὶ ἀνέστη ἐν ἐμοὶ τὸ ψεῦδόσ μου, κατὰ πρόσωπόν μου ἀνταπεκρίθη. ὀργῇ χρησάμενοσ κατέβαλέ με, ἔβρυξεν ἐπ̓ ἐμὲ τοὺσ ὀδόντασ, βέλη πειρατῶν αὐτοῦ ἐπ̓ ἐμοὶ ἔπεσεν. ἀκίσιν ὀφθαλμῶν ἐνήλατο, ὀξεῖ ἔπαισέ με εἰσ τὰ γόνατα, ὁμοθυμαδὸν δὲ κατέδραμον ἐπ̓ ἐμοί. παρέδωκε γάρ με ὁ Κύριοσ εἰσ χεῖρασ ἀδίκων, ἐπὶ δὲ ἀσεβέσιν ἔρριψέ με. εἰρηνεύοντα διεσκέδασέ με, λαβών με τῆσ κόμησ διέτιλε, κατέστησέ με ὥσπερ σκοπόν. ἐκύκλωσάν με λόγχαισ βάλλοντεσ εἰσ νεφρούσ μου, οὐ φειδόμενοι ἐξέχεαν εἰσ τὴν γῆν τὴν χολήν μου. κατέβαλόν με πτῶμα ἐπὶ πτώματι, ἔδραμον πρόσ με δυνάμενοι. σάκκον ἔρραψαν ἐπὶ βύρσησ μου, τὸ δὲ σθένοσ μου ἐν γῇ ἐσβέσθη. ἡ γαστήρ μου συγκέκαυται ἀπὸ κλαυθμοῦ, ἐπὶ δὲ βλεφάροισ μου σκιά. ἄδικον δὲ οὐδὲν ἦν ἐν χερσί μου, εὐχὴ δέ μου καθαρά. γῆ, μὴ ἐπικαλύψῃ ἐφ̓ αἵματι τῆσ σαρκόσ μου, μηδὲ εἴη τόποσ τῇ κραυγῇ μου. καὶ νῦν ἰδοὺ ἐν οὐρανοῖσ ὁ μάρτυσ μου, ὁ δὲ συνίστωρ μου ἐν ὑψίστοισ. ἀφίκοιτό μου ἡ δέησισ πρὸσ Κύριον, ἔναντι δὲ αὐτοῦ στάζοι μου ὁ ὀφθαλμόσ. εἴη δὲ ἔλεγχοσ ἀνδρὶ ἔναντι Κυρίου καὶ υἱῷ ἀνθρώπου τῷ πλησίον αὐτοῦ. ἔτη δὲ ἀριθμητὰ ἥκασιν, ὁδῷ δέ, ᾖ οὐκ ἐπαναστραφήσομαι, πορεύσομαι.