Septuagint, Liber Psalmorum 145:

Ἀλληλούϊα. Ἀγγαίου καὶ Ζαχαρίου. ‐ ΑΙΝΕΙ, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον. αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕωσ ὑπάρχω. μὴ πεποίθατε ἐπ̓ ἄρχοντασ, ἐπὶ υἱοὺσ ἀνθρώπων, οἷσ οὐκ ἔστι σωτηρία. ἐξελεύσεται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ. καὶ ἐπιστρέψει εἰσ τὴν γῆν αὐτοῦ. ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντεσ οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ. μακάριοσ οὗ ὁ Θεὸσ Ἰακὼβ βοηθὸσ αὐτοῦ, ἡ ἐλπὶσ αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖσ. τὸν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰσ τὸν αἰῶνα, ποιοῦντα κρῖμα τοῖσ ἀδικουμένοισ, διδόντα τροφὴν τοῖσ πεινῶσι. Κύριοσ λύει πεπεδημένουσ, Κύριοσ σοφοῖ τυφλούσ, Κύριοσ ἀνορθοῖ κατερραγμένουσ, Κύριοσ ἀγαπᾷ δικαίουσ, Κύριοσ φυλάσσει τοὺσ προσηλύτουσ. ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀναλήψεται καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ. βασιλεύσει Κύριοσ εἰσ τὸν αἰῶνα, ὁ Θεόσ σου, Σιών, εἰσ γενεὰν καὶ γενεάν.