Septuagint, Liber Psalmorum 143:

Τῷ Δαυί̈δ, πρὸσ τὸν Γολιάδ. ‐ ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ Κύριοσ ὁ Θεόσ μου ὁ διδάσκων τὰσ χεῖράσ μου εἰσ παράταξιν, τοὺσ δακτύλουσ μου εἰσ πόλεμον. ἔλεόσ μου καὶ καταφυγή μου, ἀντιλήπτωρ μου καὶ ρύστησ μου, ὑπερασπιστήσ μου, καὶ ἐπ̓ αὐτῷ ἤλπισα, ὁ ὑποτάσσων τὸν λαόν μου ὑπ̓ ἐμέ. Κύριε, τί ἐστιν ἄνθρωποσ ὅτι ἐγνώσθησ αὐτῷ, ἢ υἱὸσ ἀνθρώπου ὅτι λογίζῃ αὐτῷ̣ ἄνθρωποσ ματαιότητι ὡμοιώθη, αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡσεὶ σκιὰ παράγουσι. Κύριε, κλῖνον οὐρανοὺσ καὶ κατάβηθι, ἅψαι τῶν ὀρέων, καὶ καπνισθήσονται. ἄστραψον ἀστραπὴν καὶ σκορπιεῖσ αὐτούσ, ἐξαπόστειλον τὰ βέλη σου καὶ συνταράξεισ αὐτούσ. ἐξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου ἐξ ὕψουσ, ἐξελοῦ με καὶ ρῦσαί με ἐξ ὑδάτων πολλῶν, ἐκ χειρὸσ υἱῶν ἀλλοτρίων, ὧν τὸ στόμα ἐλάλησε ματαιότητα, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίασ. ὁ Θεόσ, ᾠδὴν καινὴν ᾄσομαί σοι, ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψαλῶ σοι τῷ διδόντι τὴν σωτηρίαν τοῖσ βασιλεῦσι, τῷ λυτρουμένῳ Δαυί̈δ τὸν δοῦλον αὐτοῦ ἐκ ρομφαίασ πονηρᾶσ. ρῦσαί με καὶ ἐξελοῦ με ἐκ χειρὸσ υἱῶν ἀλλοτρίων, ὧν τὸ στόμα ἐλάλησε ματαιότητα καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίασ. ὧν οἱ υἱοὶ ὡσ νεόφυτα ἱδρυμένα ἐν τῇ νεότητι αὐτῶν, αἱ θυγατέρεσ αὐτῶν κεκαλλωπισμέναι, περικεκοσμημέναι ὡσ ὁμοίωμα ναοῦ, τὰ ταμιεῖα αὐτῶν πλήρη, ἐξερευγόμενα ἐκ τούτου εἰσ τοῦτο, τὰ πρόβατα αὐτῶν πολύτοκα, πληθύνοντα ἐν ταῖσ ἐξόδοισ αὐτῶν, οἱ βόεσ αὐτῶν παχεῖσ, οὐκ ἔστι κατάπτωμα φραγμοῦ, οὐδὲ διέξοδοσ, οὐδὲ κραυγὴ ἐν ταῖσ πλατείαισ αὐτῶν, ἐμακάρισαν τὸν λαόν, ᾧ ταῦτά ἐστι. μακάριοσ ὁ λαόσ, οὗ Κύριοσ ὁ Θεὸσ αὐτοῦ.