Septuagint, Liber Psalmorum 94:

Αἶνοσ ᾠδῆσ τῷ Δαυί̈δ. ‐ ΔΕΥΤΕ ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, ἀλαλάξωμεν τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι ἡμῶν. προφθάσωμεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει καὶ ἐν ψαλμοῖσ ἀλαλάξωμεν αὐτῷ. ὅτι Θεὸσ μέγασ Κύριοσ καὶ Βασιλεὺσ μέγασ ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν. ὅτι ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ τὰ πέρατα τῆσ γῆσ, καὶ τὰ ὕψη τῶν ὀρέων αὐτοῦ εἰσιν. ὅτι αὐτοῦ ἐστιν ἡ θάλασσα, καὶ αὐτὸσ ἐποίησεν αὐτήν, καὶ τὴν ξηρὰν αἱ χεῖρεσ αὐτοῦ ἔπλασαν. δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῷ καὶ κλαύσωμεν ἐναντίον Κυρίου, τοῦ ποιήσαντοσ ἡμᾶσ. ὅτι αὐτόσ ἐστιν ὁ Θεὸσ ἡμῶν, καὶ ἡμεῖσ λαὸσ νομῆσ αὐτοῦ καὶ πρόβατα χειρὸσ αὐτοῦ. σήμερον, ἐὰν τῆσ φωνῆσ αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰσ καρδίασ ὑμῶν, ὡσ ἐν τῷ παραπικρασμῷ κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ πειρασμοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὗ ἐπείρασάν με οἱ πατέρεσ ὑμῶν, ἐδοκίμασάν με καὶ εἶδον τὰ ἔργα μου. τεσσαράκοντα ἔτη προσώχθισα τῇ γενεᾷ ἐκείνῃ καὶ εἶπα. ἀεὶ πλανῶνται τῇ καρδίᾳ, αὐτοὶ δὲ οὐκ ἔγνωσαν τὰσ ὁδούσ μου, ὡσ ὤμοσα ἐν τῇ ὀργῇ μου. εἰ εἰσελεύσονται εἰσ τὴν κατάπαυσίν μου.