Septuagint, Liber Psalmorum 16:

Προσευχὴ τοῦ Δαυί̈δ. ‐ ̀ρ̀ν̀ρ̀ν̀ρ̀ν̀ρ̀ν ΕΙΣΑΚΟΥΣΟΝ, Κύριε, τῆσ δικαιοσύνησ μου, πρόσχεσ τῇ δεήσει μου, ἐνώτισαι τὴν προσευχήν μου οὐκ ἐν χείλεσι δολίοισ. ἐκ προσώπου σου τὸ κρῖμά μου ἐξέλθοι, οἱ ὀφθαλμοί μου ἰδέτωσαν εὐθύτητασ. ἐδοκίμασασ τὴν καρδίαν μου, ἐπεσκέψω νυκτόσ. ἐπύρωσάσ με, καὶ οὐχ εὑρέθη ἐν ἐμοὶ ἀδικία. ὅπωσ ἂν μὴ λαλήσῃ τὸ στόμα μου τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, διὰ τοὺσ λόγουσ τῶν χειλέων σου ἐγὼ ἐφύλαξα ὁδοὺσ σκληράσ. κατάρτισαι τὰ διαβήματά μου ἐν ταῖσ τρίβοισ σου, ἵνα μὴ σαλευθῶσι τὰ διαβήματά μου. ἐγὼ ἐκέκραξα, ὅτι ἐπήκουσάσ μου, ὁ Θεόσ. κλῖνον τὸ οὖσ σου ἐμοὶ καὶ εἰσάκουσον τῶν ῥημάτων μου. θαυμάστωσον τὰ ἐλέη σου, ὁ σῴζων τοὺσ ἐλπίζοντασ ἐπὶ σὲ ἐκ τῶν ἀνθεστηκότων τῇ δεξιᾷ σου. φύλαξόν με ὡσ κόρην ὀφθαλμοῦ. ἐν σκέπῃ τῶν πτερύγων σου σκεπάσεισ με ἀπὸ προσώπου ἀσεβῶν τῶν ταλαιπωρησάντων με. οἱ ἐχθροί μου τὴν ψυχήν μου περιέσχον. τὸ στέαρ αὐτῶν συνέκλεισαν, τὸ στόμα αὐτῶν ἐλάλησεν ὑπερηφανίαν. ἐκβαλόντεσ με νυνὶ περιεκύκλωσάν με, τοὺσ ὀφθαλμοὺσ αὐτῶν ἔθεντο ἐκκλῖναι ἐν τῇ γῇ. ὑπέλαβόν με ὡσεὶ λέων ἕτοιμοσ εἰσ θήραν καὶ ὡσεὶ σκύμνοσ οἰκῶν ἐν ἀποκρύφοισ. ἀνάστηθι, Κύριε, πρόφθασον αὐτοὺσ καὶ ὑποσκέλισον αὐτούσ, ρῦσαι τὴν ψυχήν μου ἀπὸ ἀσεβοῦσ, ρομφαίαν σου ἀπὸ ἐχθρῶν τῆσ χειρόσ σου. Κύριε, ἀπὸ ὀλίγων ἀπὸ γῆσ διαμέρισον αὐτοὺσ ἐν τῇ ζωῇ αὐτῶν, καὶ τῶν κεκρυμμένων σου ἐπλήσθη ἡ γαστὴρ αὐτῶν, ἐχορτάσθησαν υἱῶν, καὶ ἀφῆκαν τὰ κατάλοιπα τοῖσ νηπίοισ αὐτῶν. ἐγὼ δὲ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ σου, χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν σου. ̀ρ̀νἌλλη γραφή. ὑείων.