Plutarch, Quomodo adolescens poetas audire debeat, chapter, section 12

(플루타르코스, Quomodo adolescens poetas audire debeat, chapter, section 12)

τὸ λειότατον μέλι καὶ χρηστικώτατον, οἱ δὲ παῖδεσ, ἂν ὀρθῶσ ἐντρέφωνται τοῖσ ποιήμασιν, καὶ ἀπὸ τῶν φαύλουσ καὶ ἀτόπουσ ὑποψίασ ἐχόντων ἕλκειν τι χρήσιμον ἁμωσγέπωσ μαθήσονται καὶ ὠφέλιμον. αὐτίκα γοῦν ὕποπτόσ ἐστιν ὁ Ἀγαμέμνων ὡσ διὰ δωροδοκίαν ἀφεὶσ τῆσ στρατείασ τὸν πλούσιον ἐκεῖνον τὸν τὴν Αἴθην χαρισάμενον αὐτῷ δῶρ’, ἵνα μὴ οἱ ἕποιθ’ ὑπὸ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν ἀλλ’ αὐτοῦ τέρποιτο μένων·

μέγα γάρ οἱ ἔδωκεν Ζεὺσ ἄφενοσ ῦὁ ὀρθῶσ δὲ γ’ ἐποίησεν, ὡσ Ἀριστοτέλησ φησίν, ἵππον ἀγαθὴν ἀνθρώπου τοιούτου προτιμήσασ· οὐδὲ γὰρ κυνὸσ ἀντάξιοσ οὐδ’ ὄνου μὰ Δία δειλὸσ ἀνὴρ καὶ ἄναλκισ, ὑπὸ πλούτου καὶ μαλακίασ διερρυηκώσ πάλιν αἴσχιστα δοκεῖ τὸν υἱὸν ἡ Θέτισ ἐφ’ ἡδονὰσ παρακαλεῖν καὶ ἀναμιμνῄσκειν ἀφροδισίων.

ἀλλὰ κἀνταῦθα δεῖ παραθεωρεῖν τὴν τοῦ Ἀχιλλέωσ ἐγκράτειαν, ὅτι τῆσ Βρισηίδοσ ἐρῶν ἡκούσησ πρὸσ αὐτόν, εἰδὼσ τὴν τοῦ βίου τελευτὴν ἐγγὺσ οὖσαν οὐ σπεύδει τῶν ἡδονῶν πρὸσ ἀπόλαυσιν οὐδ’ ὥσπερ οἱ πολλοὶ πενθεῖ τὸν φίλον ἀπραξίᾳ καὶ παραλείψει τῶν καθηκόντων;

ἀλλὰ τῶν μὲν ἡδονῶν διὰ τὴν λύπην ἀπέχεται, ταῖσ δὲ πράξεσι καὶ ταῖσ στρατηγίαισ ἐνεργόσ ἐστι.

διεφθαρμένῳ κατὰ θάλασσαν, οἴνῳ δὲ καὶ παιδιᾷ πρὸσ τὴν λύπην μάχεσθαι διανοούμενοσ.

αἰτίαν μέντοι λόγον ἔχουσαν εἴρηκεν οὔτε τι γὰρ κλαίων ἰήσομαι οὔτε κάκιον θήσω τερπωλὰσ καὶ θαλίασ ἐφέπων εἰ γὰρ ἐκεῖνοσ οὐδὲν ἐνόμιζεν ποιήσειν κάκιον τερπωλὰσ καὶ θαλίασ·

ἐφέπων, πῶσ ἡμῖν τὰ παρόντα χεῖρον ἕξει φιλοσοφοῦσι καὶ πολιτευομένοισ καὶ προιοῦσιν εἰσ ἀγορὰν καὶ καταβαίνουσιν εἰσ Ἀκαδήμειαν καὶ γεωργίαν ἐφέπουσιν;

ὅθεν οὐδ’ αἱ παραδιορθώσεισ φαύλωσ ἔχουσιν αἷσ καὶ Κλεάνθησ ἐχρήσατο καὶ Ἀντισθένησ, ὁ μὲν εὖ μάλα τοὺσ Ἀθηναίουσ ἰδὼν θορυβήσαντασ ἐν τῷ θεάτρῳ τί δ’ αἰσχρὸν εἰ μὴ τοῖσι χρωμένοισ δοκεῖ;

ὁ δὲ Κλεάνθησ περὶ τοῦ πλούτου φίλοισ τε δοῦναι σῶμὰ τ’ εἰσ νόσουσ πεσὸν δαπάναισι σῶσαι μεταγράφων οὕτω πόρναισ τε δοῦναι σῶμὰ τ’ εἰσ νόσουσ πεσόν δαπάναισ ἐπιτρῖψαι.

καὶ ὁ Ζήνων ἐπανορθούμενοσ τὸ τοῦ Σοφοκλέουσ ὅστισ δὲ πρὸσ τύραννον ἐμπορεύεται, κείνου στὶ δοῦλοσ·

, κἂν ἐλεύθεροσ μόλῃ μετέγραφεν οὐκ ἔστι δοῦλοσ, ἢν ἐλεύθεροσ μόλῃ, τῷ ἐλευθέρῳ νῦν συνεκφαίνων τὸν ἀδεᾶ καὶ μεγαλόφρονα καὶ ἀταπείνωτον.

τί δὴ κωλύει καὶ ἡμᾶσ ταῖσ τοιαύταισ ὑποφωνήσεσι τοὺσ νέουσ παρακαλεῖν πρὸσ τὸ βέλτιον, οὕτω πωσ χρωμένουσ τοῖσ λεγομένοισ;

τόδ’ ἐστὶ τὸ ζηλωτὸν ἀνθρώποισ, ὅτῳ τόξον μερίμνησ εἰσ ὃ βούλεται πέσῃ.

οὔκ.

ἀλλ’ ὅτῳ τόξον μερίμνησ εἰσ ὃ συμφέρει πέσῃ. τὸ γὰρ· ἃ μὴ δεῖ βουλόμενον λαμβάνειν καὶ τυγχάνειν οἰκτρόν ἐστι καὶ ἄζηλον. οὐκ ἐπὶ πᾶσὶν σ1’ ἐφύτευσ’ ἀγαθοῖσ, Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύσ δεῖ δέ σε χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι μὰ Δία, φήσομεν, ἀλλὰ δεῖ σε χαίρειν, μὴ λυπεῖσθαι τυγχάνοντα μετρίων οὐ γὰρ ἐπὶ πᾶσὶν σ1̓ ἐφύτευσ1’ ἀγαθοῖσ, Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύσ.

ὅταν τισ εἰδῇ τἀγαθόν, χρῆται δὲ μή.

θηριῶδεσ μὲν οὖν καὶ ἄλογον καὶ οἰκτρὸν εἰδότα τὸ βέλτιον ὑπὸ τοῦ χείρονοσ ἐξ ἀκρασίασ καὶ μαλακίασ ἄγεσθαι. τρόποσ ἔσθ’ ὁ πείθων τοῦ λέγοντοσ, οὐ λόγοσ.

ἐχούσησ τῆσ ἀρετῆσ ὄργανον ὡσ τὸν λόγον.

πρὸσ θῆλυ νεύει μᾶλλον ἢ πὶ τἄρρενα;

ὅπου προσῇ τὸ κάλλοσ, ἀμφιδέξιοσ. ἦν δὲ βέλτιον εἰπεῖν ὅπου προσῇ τὸ σῶφρον, ἀμφιδέξιοσ ὡσ ἀληθῶσ καὶ ἰσόρροποσ· δ’ δ’ ὑφ’ ἡδονῆσ καὶ ὡρ́ασ ὧδε κἀκεῖ μετοιακιζόμενοσ ἐπαρίστεροσ καὶ ἀβέβαιοσ.

φόβοσ τὰ θεῖα τοῖσι σώφροσιν βροτῶν.

καὶ μὴν οὐδαμῶσ, ἀλλὰ θάρσοσ τὰ θεῖα τοῖσι σώφροσιν βροτῶν. ὅτι καὶ τὴν παντὸσ αἰτίαν ἀγαθοῦ δύναμιν καὶ ἀρχὴν ὡσ βλάπτουσαν ὑφορῶνται καὶ δεδίασι τὸ μὲν οὖν τῆσ ἐπανορθώσεωσ γένοσ τοιοῦτόν ἐστι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION