Plutarch, Marcus Cato, chapter 5 5:

οὐ γὰρ ὡσ ὑποδήμασιν ἢ σκεύεσι τοῖσ ψυχὴν ἔχουσι χρηστέον, κοπέντα καὶ κατατριβέντα ταῖσ ὑπηρεσίαισ ἀπορριπτοῦντασ, ἀλλ’ εἰ διὰ μηδὲν ἄλλο, μελέτησ ἕνεκα τοῦ φιλανθρώπου προεθιστέον ἑαυτὸν ἐν τούτοισ πρᾷον εἶναι καὶ μείλιχον. ἐγὼ μὲν οὖν οὐδὲ βοῦν ἂν ἐργάτην διὰ γῆρασ ἀποδοίμην, μή τί γε πρεσβύτερον ἄνθρωπον, ἐκ χώρασ συντρόφου καὶ διαίτησ συνήθουσ ὥσπερ ἐκ πατρίδοσ μεθιστάμενον ἀντὶ κερμάτων μικρῶν, ἄχρηστόν γε τοῖσ ὠνουμένοισ ὥσπερ τοῖσ πιπράσκουσι γενησόμενον.