Plutarch, Marcus Cato, chapter 2

(플루타르코스, Marcus Cato, chapter 2)

ἦν δὲ πλησίον αὐτοῦ τῶν ἀγρῶν ἡ γενομένη Μανίου Κουρίου τοῦ τρὶσ θριαμβεύσαντοσ ἔπαυλισ. ἐπὶ ταύτην συνεχῶσ βαδίζων καὶ θεώμενοσ τοῦ τε χωρίου τὴν μικρότητα καὶ τῆσ οἰκήσεωσ τὸ λιτόν, ἔννοιαν ἐλάμβανε τοῦ ἀνδρὸσ, ὅτι Ῥωμαίων μέγιστοσ γενόμενοσ καὶ τὰ μαχιμώτατα τῶν ἐθνῶν ὑπαγαγόμενοσ καὶ Πύρρον ἐξελάσασ τῆσ Ἰταλίασ τοῦτο τὸ χωρίδιον αὐτὸσ ἔσκαπτε καὶ ταύτην τὴν ἔπαυλιν ᾤκει μετὰ τρεῖσ θριάμβουσ. ἐνταῦθα πρὸσ ἐσχάρᾳ καθήμενον αὐτὸν ἕψοντα γογγυλίδασ εὑρόντεσ οἱ Σαυνιτῶν πρέσβεισ ἐδίδοσαν πολὺ χρυσίον·

ὁ δ’ ἀπεπέμψατο φήσασ οὐδὲν χρυσίου δεῖν ᾧ δεῖπνον ἀρκεῖ τοιοῦτον, αὐτῷ μέντοι τοῦ χρυσίον ἔχειν κάλλιον εἶναι τὸ νικᾶν τοὺσ ἔχοντασ. ταῦθ’ ὁ Κάτων ἐνθυμούμενοσ ἀπῄει, καὶ τὸν αὑτοῦ πάλιν οἶκον ἐφορῶν καὶ χωρία καὶ θεράποντασ καὶ δίαιταν ἐπέτεινε τὴν αὐτουργίαν καὶ περιέκοπτε τὴν πολυτέλειαν. Φαβίου δὲ Μαξίμου τὴν Ταραντίνων πόλιν ἑλόντοσ ἔτυχε μὲν ὁ Κάτων στρατευόμενοσ ὑπ’ αὐτῷ κομιδῇ μειράκιον ὤν, Νεάρχῳ δέ τινι τῶν Πυθαγορικῶν ξένῳ χρησάμενοσ ἐσπούδασε τῶν λόγων μεταλαβεῖν.

ἀκούσασ δὲ ταῦτα διαλεγομένου τοῦ ἀνδρὸσ, οἷσ κέχρηται καὶ Πλάτων, τὴν μὲν ἡδονὴν ἀποκαλῶν μέγιστον κακοῦ δέλεαρ, συμφορὰν δὲ τῇ ψυχῇ τὸ σῶμα πρώτην, λύσιν δὲ καὶ καθαρμὸν οἷσ μάλιστα χωρίζει καὶ ἀφίστησιν αὑτὴν τῶν περὶ τὸ σῶμα παθημάτων λογισμοῖσ, ἔτι μᾶλλον ἠγάπησε τὸ λιτὸν καὶ τὴν ἐγκράτειαν. ἄλλωσ δὲ παιδείασ Ἑλληνικῆσ ὀψιμαθὴσ γενέσθαι λέγεται, καὶ πόρρω παντάπασιν ἡλικίασ ἐληλακὼσ Ἑλληνικὰ βιβλία λαβὼν εἰσ χεῖρασ βραχέα μὲν ἀπὸ Θουκυδίδου, πλείονα δ’ ἀπὸ Δημοσθένουσ εἰσ τὸ ῥητορικὸν ὠφεληθῆναι.

τὰ μέντοι συγγράμματα καὶ δόγμασιν Ἑλληνικοῖσ καὶ ἱστορίαισ ἐπιεικῶσ διαπεποίκιλται καὶ μεθηρμηνευμένα πολλὰ κατὰ λέξιν ἐν τοῖσ ἀποφθέγμασι καὶ ταῖσ γνωμολογίαισ τέτακται.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION