Plutarch, De tuenda sanitate praecepta, chapter, section 26

(플루타르코스, De tuenda sanitate praecepta, chapter, section 26)

ἤκουσα Τιβέριόν ποτε Καίσαρα εἰπεῖν ὡσ ἀνὴρ ὑπὲρ ἑξήκοντα γεγονὼσ ἔτη καὶ προτείνων ἰατρῷ χεῖρα καταγέλαστόσ ἐστιν. ἐμοὶ δὲ τοῦτο μὲν εἰρῆσθαι δοκεῖ σοβαρώτερον, ἐκεῖνο δ’ ἀληθὲσ εἶναι, τὸ δεῖν ἕκαστον αὑτοῦ μήτε σφυγμῶν ἰδιότητοσ ἄπειρον εἶναι πολλαὶ γὰρ αἱ καθ’ ἕκαστον διαφοραί μήτε κρᾶσιν ἀγνοεῖν ἣν ἔχει τὸ σῶμα θερμότητοσ καὶ ξηρότητοσ, μήθ’ οἷσ ὠφελεῖσθαι χρώμενον ἢ βλάπτεσθαι πέφυκεν.

παρ’ ἑτέρου καὶ πυνθανόμενοσ τοῦ ἰατροῦ πότερον μᾶλλον θέρουσ ἢ χειμῶνοσ ὑγιαίνει, καὶ πότερον τὰ.

ὑγρὰ ῥᾷον ἢ τὰ ξηρὰ προσδέχεται, καὶ πότερον φύσει πυκνὸν ἔχει τὸν σφυγμὸν ἢ μανόν· καὶ γὰρ ὠφέλιμον εἰδέναι τὰ τοιαῦτα καὶ ῥᾴδιον, ἀεί γε δὴ πειρωμένουσ καὶ συνόντασ.

εὐστομάχων ἢ τῶν εὐστόμων, καὶ τῶν τὴν πέψιν μὴ ταραττόντων ἢ τῶν τὴν γεῦσιν σφόδρα γαργαλιζόντων.

τὸ γὰρ παρ’ ἰατροῦ πυνθάνεσθαι τί δύσπεπτον ἢ εὔπεπτον αὐτῷ καὶ τί δυσκοίλιον ἢ εὐκοίλιον οὐχ ἧττον αἰσχρόν ἐστιν ἢ τὸ πυνθάνεσθαι τί γλυκὺ καὶ τί πικρὸν καὶ αὐστηρόν.

νῦν δὲ τοὺσ μὲν ὀψοποιοὺσ ἐπανορθοῦσιν, ἐμπείρωσ διαισθανόμενοι ποῦ πλέον τὸ γλυκὺ τοῦ προσήκοντοσ ἢ τὸ ἁλμυρὸν ἢ τὸ αὐστηρὸν ἔνεστιν· αὐτοὶ δ’ ἀγνοοῦσι τί τῷ σώματι μιχθὲν ἐλαφρὸν καὶ ἄλυπον ἔσται καὶ χρήσιμον.

ὁμοῦ καὶ κακῶσ ἀρτύοντεσ ὁσημέραι πολλὰ παρέχουσι πράγματα τοῖσ ἰατροῖσ.

ζωμὸν μὲν γὰρ οὐκ ἄριστον ἡγοῦνται τὸν γλυκύτατον, ἀλλὰ καὶ πικρὰ καὶ δριμέα συμμιγνύουσιν εἰσ δὲ τὸ σῶμα πολλὰσ καὶ κατακόρουσ ἐμβάλλουσιν ἡδονάσ, τὰ μὲν ἀγνοοῦντεσ τὰ δ’ οὐ μνημονεύοντεσ ὅτι τοῖσ ὑγιεινοῖσ καὶ ὠφελίμοισ ἡ φύσισ ἡδονὴν ἄλυπον καὶ ἀμεταμέλητον προστίθησιν. ἑκάστῳ τὴν δίαιταν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION