Plutarch, Consolatio ad uxorem, section 9

(플루타르코스, Consolatio ad uxorem, section 9)

λαβόντασ ἀπελθεῖν. ἐχρήσατο δὲ τῇ τοιαύτῃ ἀγωγῇ καὶ Ἀντίμαχοσ ὁ ποιητήσ. τὴν καλουμένην Λύδην, ἐξαριθμησάμενοσ τὰσ ἡρωικὰσ συμφοράσ, τοῖσ ἀλλοτρίοισ κακοῖσ ἐλάττω τὴν ἑαυτοῦ ποιῶν λύπην.

μεθίστησι καὶ τοιαύτην τινὰ ποιεῖ πίστιν αὐτῷ, ὅτι ἔλαττον ἢ ἡλίκον ᾤετο τὸ συμβεβηκόσ ἐστιν.

ὅτι μὲν γὰρ ἐξ ὀρθῶν ἐπιλογισμῶν εἰσ εὐσταθῆ διάθεσιν τελευτώντων ἢρτηται τὸ μακάριον, αἱ δ’ ἀπὸ τῆσ τύχησ τροπαὶ μεγάλασ ἀποκλίσεισ οὐ ποιοῦσιν οὐδ’ ἐπιφέρουσι συγχυτικὰσ ὀλισθήσεισ τοῦ βίου, πολλάκισ ἀκήκοασ.

Τιμοξένα δ’ ἡ σὴ μικρῶν μὲν ἐστέρηται, μικρὰ γὰρ ἔγνω καὶ μικροῖσ ἔχαιρε· ὧν δ’ οὔτ’ αἴσθησιν ἔσχεν οὔτ’ ἔλαβεν ἐπίνοιαν, πῶσ ἂν στέρεσθαι λέγοιτο; εἰσιόντων, ἔθει τινὶ φαύλῳ περαινομένασ πρὸσ ἕκαστον, ἀλλ’ ἐννόει μᾶλλον ὡσ ζηλουμένη διατελεῖσ;

ὑπὸ τούτων ἐπὶ τέκνοισ καὶ οἴκῳ καὶ βίῳ.

καὶ δεινόν ἐστιν ἑτέρουσ μὲν ἡδέωσ ἂν ἑλέσθαι τὴν σὴν τύχην καὶ τούτου προσόντοσ ἐφ’ ᾧ νῦν ἀνιώμεθα, σὲ δ’ ἐγκαλεῖν καὶ δυσφορεῖν παρούσησ, καὶ μηδ’ ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ δάκνοντοσ αἰσθάνεσθαι πηλίκασ ἔχει τὰ σῳζόμενα χάριτασ ἡμῖν· ἐπιβάλλουσαν ὅμοιόν τι τοῖσ ἀνελευθέροισ καὶ φιλαργύροισ πάσχειν, οἳ πολλὰ συνάγοντεσ οὐ χρῶνται παροῦσιν ἀλλὰ θρηνοῦσι καὶ δυσφοροῦσιν ἀπολομένων.

εἰ δ’ ἐκείνησ ἔχεισ οἶκτον ἀγάμου καὶ ἄπαιδοσ οἰχομένησ, αὖθισ ἔχεισ ἐπ’ ἄλλοισ ἡδίω σεαυτὴν ποιεῖν, μηδενὸσ τούτων ἀτελῆ μηδ’ ἄμοιρον γενομένην οὐ γάρ·

ἐστι ταῦτα μεγάλα μὲν τοῖσ στερομένοισ ἀγαθὰ μικρὰ δὲ τοῖσ ἔχουσιν. ἐκείνη δ’ εἰσ τὸ ἄλυπον ἥκουσα λυπεῖν ἡμᾶσ οὐ δεῖται·

τί γὰρ ἡμῖν ἀπ’ ἐκείνησ κακόν, εἰ μηδὲν ἐκείνῃ νῦν ἐστι λυπηρόν; καὶ γὰρ αἱ τῶν μεγάλων στερήσεισ ἀποβάλλουσι τὸ λυποῦν εἰσ τὸ μὴ δεῖσθαι περιγενόμεναι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION