헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Ξονσολα

(플루타르코스, Consolatio ad uxorem, section 6)

κράτιστον δὴ πρὸσ ἀλυπίαν φάρμακον ὁ λόγοσ καὶ ἡ διὰ τούτου παρασκευὴ πρὸσ πάσασ τοῦ βίου τὰσ μεταβολάσ. χρὴ γὰρ οὐ μόνον ἑαυτὸν εἰδέναι θνητὸν ὄντα τὴν φύσιν, ἀλλὰ καὶ ὅτι θνητῷ σύγκληρὸσ ἐστι βίῳ καὶ πράγμασι ῥᾳδίωσ· μεθισταμένοισ πρὸσ τοὐναντίον.

ἀνθρώπων γὰρ ὄντωσ θνητὰ μὲν καὶ ἐφήμερα τὰ σώματα, θνηταὶ δὲ τύχαι καὶ πάθη καὶ πάνθ’ ἁπλῶσ;

τὰ κατὰ τὸν βίον, ἅπερ οὐκ ἔστι φυγεῖν βροτὸν οὐδ’ ὑπαλύξαι τὸ παράπαν ἀλλὰ Ταρτάρου πυθμὴν πιέζει σ1’ ἀφανοῦσ σφυρηλάτοισ ἀνάγκαισ ὥσ φησι Πίνδαροσ. "βέλτιον δ’ ἄν ἔχου ἦν, εἰ μὴ μίαν ἡμέραν ἀλλὰ στιγμὴν εἶπε χρόνου" κύκλοσ γὰρ αὑτὸσ καρπίμοισ τε γῆσ φυτοῖσ γένει βροτῶν τε.

τοῖσ μὲν αὔξεται βίοσ, τῶν δὲ φθίνει τε κἀκθερίζεται πάλιν.

ὁ δὲ Πίνδαροσ ἐν ἄλλοισ τί δέ τισ; τί δ’ οὔ τισ;

σκιᾶσ ὄναρ ἄνθρωποσ ἐμφαντικῶσ σφόδρα καὶ φιλοτέχνωσ ὑπερβολῇ χρησάμενοσ τὸν τῶν ἀνθρώπων βίον ἐδήλωσε. τί γὰρ σκιᾶσ ἀσθενέστερον; τὸ δὲ ταύτησ ὄναρ οὐδ’ ἂν ἐκφράσαι τισ ἕτεροσ δυνηθείη σαφῶσ. "ταῦτα γὰρ πᾶσα αὕτη ἡ ἀρχαία φιλοσοφία λέγει τε καὶ παρακελεύεται.

"ὧν εἰ δή τι ἄλλο μὴ ἀποδεχόμεθα, τό γε πολλαχῆ εἶναι ἐργώδη καὶ δύσκολον τὸν βίον ἄγαν ἀληθέσ. καὶ γὰρ εἰ μὴ φύσει τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον, ὑπὸ γ’ ἡμῶν εἰσ τοῦτ’ ἀφῖκται διαφθορᾶσ. ἥ τ’ ἄδηλοσ αὕτη τύχη πόρρωθεν ἡμῖν καὶ ἔτ’ἀπ’ ἀρχῆσ ἠκολούθηκεν οὐδ’ ἐφ’ ἑνὶ ὑγιεῖ, φυομένοισ τε μίγνυταί τισ ἐν πᾶσι κακοῦ μοῖρα· "τὰ γάρ τοι σπέρματα εὐθὺσ θνητὰ ὄνταταύτησ κοινωνεῖ τῆσ αἰτίασ, ἐξἧσἀφυϊά μὲν ψυχῆσ, νόσοι δὲ καὶ κήδεα καὶ μοῖρα θνητῶν ἐκεῖθεν ἡμῖν ἑρ́πει. Τοῦ δὴ χάριν ἐτραπόμεθα δεῦρο;

ἵν’ εἰδείημεν ὅτι καινὸν ἀτυχεῖν οὐδὲν ἀνθρώπῳ ἀλλὰ πάντεσ ταὐτὸ πεπόνθαμεν.

ταῦτα δὲ καὶ ἄλλα τοιαῦτα καὶ καθ’ ἑαυτὸν ἑκάστῳ λογίσασθαι ῥᾴδιον, καὶ ἄλλων ἀκοῦσαι παλαιῶν καὶ σοφῶν ἀνδρῶν·

ὧνπρῶτοσ μέν ἐστιν ὁ θεῖοσ Ὅμηροσ, εἰπών οὐδὲν ἀκιδνότερον γαῖα τρέφει ἀνθρώποιο.

καὶ τὰ φέρει ἀεκαζόμενοσ τετληότι θυμῷ καὶ τοῖοσ γὰρ νόοσ ἐστὶν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, οἱο͂ν ἐπ’ ἦμαρ ἄγῃσι πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε καὶ ἐν ἄλλοισ Τυδείδη μεγάθυμε, τίη γενεὴν ἐρεείνεισ;

οἱή περ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.

ταύτῃ δ’ ὅτι καλῶσ ἐχρήσατο τῇ εἰκόνι τοῦ ἀνθρωπείου βίου δῆλον ἐξ ὧν ἐν ἄλλῳ τόπῳ φησὶν οὕτω βροτῶν ἕνεκα πτολεμίζω δειλῶν, οἳ φύλλοισιν ἐοικότεσ, ἄλλοτε μέν τε ζαφλεγέεσ τελέθουσιν ἀρούρησ καρπὸν ἔδοντεσ·

Σιμωνίδησ δ’ ὁ τῶν μελῶν ποιητήσ, Παυσανίου τοῦ βασιλέωσ τῶν Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου συνεχῶσ ἐπὶ ταῖσ αὑτοῦ πράξεσι καὶ κελεύοντοσ ἀπαγγεῖλαὶ τι αὐτῷ σοφὸν μετὰ χλευασμοῦ, συνεὶσ αὐτοῦ τὴν ὑπερηφανίαν συνεβούλευε μεμνῆσθαι ὅτι ἄνθρωπόσ πόσ ἐστι·

εἰδὼσ ὅτι τοῖσ μεγάλοισ εὐτυχήμασι φθονεῖν πέφυκεν ἡ τύχη.

"εἰσ τίνα με καιρὸν ἄρα φυλάττεισ;

μετ’ οὐ πολὺν δὲ χρόνον καταστρεβλωθεὶσ ὑπὸ τῶν συντυράννων ἐτελεύτησεν. τὰσ δὲ πολλὰσ ὁρῶμεν μητέρασ, ὅταν ὑπ’ ἄλλων τὰ παιδία καθαρθῇ καὶ γανωθῇ, καθάπερ παίγνια λαμβανούσασ εἰσ χεῖρασ, εἶτ’ ἀποθανόντων ἐκχεομένασ εἰσ κενὸν καὶ ἀχάριστον πένθοσ, οὐχ ὑπ’ εὐνοίασ εὐλόγιστον γὰρ εὔνοια καὶ καλόν·

ἀλλὰ μικρῷ τῷ φυσικῷ πάθει πολὺ συγκεραννύμενον τὸ πρὸσ κενὴν δόξαν ἄγρια ποιεῖ καὶ μανικὰ καὶ δυσεξίλαστα τὰ πένθη. τοιαῦτα λαμβάνει πάθη τὴν ψυχὴν οὕτω κακωθεῖσαν.

καὶ τοῦτο φαίνεται μὴ λαθεῖν Αἴσωπον·

ἔφη γὰρ οὗτοσ ὅτι, τοῦ Διὸσ τὰσ τιμὰσ διανέμοντοσ τοῖσ θεοῖσ, ᾔτει καὶ τὸ πένθοσ. ἔδωκεν οὖν αὐτῷ, παρὰ τοῖσ αἱρουμένοισ δὲ μόνοισ καὶ θέλουσιν. ἐν ἀρχῇ μὲν οὖν οὕτω τοῦτο γιγνόμενόν ἐστιν·

αὐτὸσ γὰρ ἕκαστοσ εἰσάγει τὸ πένθοσ ἐφ’ ἑαυτόν. ὅταν δ’ ἱδρυθῇ χρόνῳ καὶ γένηται σύντροφον καὶ σύνοικον, οὐδὲ πάνυ βουλομένων ἀπαλλάττεται. ἄλλου τῶν τοιούτων, ἃ καθ’ ἡμέραν ἀπαντῶντα καὶ δυσωποῦντα μικρὰν καὶ στενὴν καὶ ἀνέξοδον καὶ ἀμείλικτον καὶ ψοφοδεῆ ποιεῖ τὴν διάνοιαν, ὡσ οὔτε γέλωτοσ αὐτῇ μετὸν οὔτε φωτὸσ οὔτε φιλανθρώπου τραπέζησ, τοιαῦτα περικειμένῃ καὶ μεταχειριζομένῃ διὰ τὸ πένθοσ.

ἀμέλειαι δὲ σώματοσ ἕπονται τῷ κακῷ τούτῳ καὶ διαβολαὶ πρὸσ ἄλειμμα καὶ λουτρὸν καὶ τὴν ἄλλην δίαιταν ὧν πᾶν τοὐναντίον ἔδει, τὴν ψυχὴν πονοῦσαν αὐτὴν βοηθεῖσθαι διὰ τοῦ σώματοσ ἐρρωμένου.

πολὺ γὰρ ἀμβλύνεται καὶ χαλᾶται τοῦ λυποῦντοσ, ὥσπερ ἐν εὐδίᾳ κῦμα, τῇ γαλήνῃ τοῦ σώματοσ διαχεομένου. ἐὰν δ’ αὐχμὸσ ἐγγένηται καὶ τραχύτησ ἐκ φαύλησ διαίτησ, καὶ μηδὲν εὐμενὲσ μηδὲ χρηστὸν ἀναπέμπῃ τὸ σῶμα τῇ ψυχῇ πλὴν ὀδύνασ καὶ λύπασ, ὥσπερ τινὰσ πικρὰσ καὶ δυσχερεῖσ ἀναθυμιάσεισ, οὐδὲ βουλομένοισ ἔτι ῥᾳδίωσ ἀναλαβεῖν ἔστι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, Consolatio ad uxorem, section 6

(플루타르코스, Consolatio ad uxorem, section 6)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION