Plutarch, Consolatio ad uxorem, section 11

(플루타르코스, Consolatio ad uxorem, section 11)

οἶμαι δὲ καὶ τὴν φύσιν ὁρῶσαν τὸ τ’ ἄτακτον καὶ βραχυχρόνιον τοῦ βίου ἄδηλον ποιῆσαι τὴν τοῦ θανάτου προθεσμίαν τοῦτο γὰρ ἦν ἄμεινον. εἰ γὰρ προῄδειμεν, κἂν προεξετήκοντό τινεσ ταῖσ λύπαισ καὶ πρὶν ἀποθανεῖν ἐτεθνήκεσαν. τὸ τεθνάναι τοῦ ζῆν.

ὁ γοῦν Σιμωνίδησ ἀνθρώπων φησὶν ὀλίγον μὲν κάρτοσ, ἄπρακτοι δὲ μεληδόνεσ, αἰῶνι δὲ παύρῳ πόνοσ ἀμφὶ πόνῳ. ὁ δ’ ἄφυκτοσ; ὁμῶσ ἐπικρέμαται θάνατοσ κείνου γὰρ ἴσον λάχον μέροσ οἳ τ’ ἀγαθοὶ ὅστισ τε κακόσ.

Πίνδαροσ δὲ ἓν παρ’ ἐσθλὸν σύνδυο πήματα δαίονται βροτοῖσ. ἀθάνατοι. τὰ μὲν ὦν οὐ δύνανται νήπιοι κόσμῳ φέρειν Σοφοκλῆσ δέ σὺ δ’ ἄνδρα θνητὸν εἰ κατέφθιτο στένεισ, εἰδὼσ τὸ μέλλον οὐδὲν εἰ κέρδοσ φέρει;

τὰ θνητὰ πράγματ’ οἶδασἣν ἔχει φύσιν;

δοκῶ μὲν οὔ πόθεν γάρ;

ἀλλ’ ἄκουέ μου. βροτοῖσ ἅπασι κατθανεῖν ὀφείλεται , κοὐκ ἔστιν αὐτῶν ὅστισ ἐξεπίσταται τὴν αὔριον μέλλουσαν εἰ βιώσεται. τὸ τῆσ τύχησ γὰρ ἀφανὲσ οἷ προβήσεται. τοιούτου δὴ τοῦ βίου τῶν ἀνθρώπων ὄντοσ οἱο͂ν οὗτοί φασι, πῶσ οὐκ εὐδαιμονίζειν μᾶλλον προσήκει τοὺσ ἀπολυθέντασ τῆσ ἐν αὐτῷ λατρείασ ἢ κατοικτίρειν τε καὶ θρηνεῖν, ὅπερ οἱ πολλοὶ δρῶσι δι’ ἀμαθίαν;

τοῖσ δὲ πατρίοισ καὶ παλαιοῖσ ἔθεσι καὶ νόμοισ ἐμφαίνεται μᾶλλον ἡ περὶ τούτων ἀλήθεια.

τοῖσ γὰρ αὑτῶν νηπίοισ ἀποθανοῦσιν οὔτε χοὰσ; ἐπιφέρουσιν, οὔτ’ ἄλλα δρῶσι περὶ αὐτὰ οἷ’ εἰκὸσ ὑπὲρ θανόντων ποιεῖν τοὺσ ἄλλουσ οὐ γὰρ μέτεστι γῆσ; οὐδὲν οὐδὲ τῶν περὶ γῆν αὐτοῖσ. οὐδ’ αὐτοῦ περὶ ταφὰσ καὶ μνήματα καὶ προθέσεισ νεκρῶν φιλοχωροῦσι καὶ παρακάθηνται τοῖσ σώμασιν· οὐ γὰρ ἐῶσι θρηνεῖν οἱ νόμοι τοὺσ τηλικούτουσ, ὡσ οὐχ ὅσιον εἰσ βελτίονα καὶ θειοτέραν μοῖραν ἅμα καὶ χώραν μεθεστηκότασ·

ἐστιν αὐτοῖσ ἢ τὸ πιστεύειν, τὰ μὲν ἐκτὸσ οὕτωσ ὡσ οἱ νόμοι προστάττουσιν ἔχωμεν, τὰ δ’ ἐντὸσ ἔτι μᾶλλον ἀμίαντα καὶ καθαρὰ καὶ σώφρονα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION