헬라어 문장 검색 - ΠλατόΡεπυβλί3́

(플라톤, Republic, book 3)

τὰ μὲν δὴ περὶ θεούσ, ἦν δ’ ἐγώ, τοιαῦτ’ ἄττα, ὡσ ἐοίκεν, ἀκουστέον τε καὶ οὐκ ἀκουστέον εὐθὺσ ἐκ παίδων τοῖσ θεούσ τε τιμήσουσιν καὶ γονέασ τήν τε ἀλλήλων φιλίαν μὴ περὶ σμικροῦ ποιησομένοισ. καὶ οἶμαί γ’, ἔφη, ὀρθῶσ ἡμῖν φαίνεσθαι.

τί δὲ δὴ εἰ μέλλουσιν εἶναι ἀνδρεῖοι;

ἆρα οὐ ταῦτά τε λεκτέον καὶ οἱᾶ αὐτοὺσ ποιῆσαι ἥκιστα τὸν θάνατον δεδιέναι; ἢ ἡγῇ τινά ποτ’ ἂν γενέσθαι ἀνδρεῖον ἔχοντα ἐν αὑτῷ τοῦτο τὸ δεῖμα;

μὰ Δία, ἦ δ’ ὅσ, οὐκ ἔγωγε.

τί δέ;

τἀν Αἵδου ἡγούμενον εἶναί τε καὶ δεινὰ εἶναι οἰεί τινὰ θανάτου ἀδεῆ ἔσεσθαι καὶ ἐν ταῖσ μάχαισ αἱρήσεσθαι πρὸ ἥττησ τε καὶ δουλείασ θάνατον; οὐδαμῶσ.

ἂν λέγοντασ οὔτε ὠφέλιμα τοῖσ μέλλουσιν μαχίμοισ ἔσεσθαι.

δεῖ μέντοι, ἔφη.

καὶ τὸ ‐ .

. . ψυχὴ δὲ κατὰ χθονόσ, ἠύ̈τε καπνόσ,ᾤχετο τετριγυῖα . . . καὶ ‐ ὡσ δ’ ὅτε νυκτερίδεσ μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιοτρίζουσαι ποτέονται, ἐπεί κέ τισ ἀποπέσῃσινὁρμαθοῦ ἐκ πέτρησ, ἀνά τ’ ἀλλήλῃσιν ἔχονται,ὣσ αἳ τετριγυῖαι ἅμ’ ᾔεσαν. ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα πάντα παραιτησόμεθα Ὅμηρόν τε καὶ τοὺσ ἄλλουσ ποιητὰσ μὴ χαλεπαίνειν ἂν διαγράφωμεν, οὐχ ὡσ οὐ ποιητικὰ καὶ ἡδέα τοῖσ πολλοῖσ ἀκούειν, ἀλλ’ ὅσῳ ποιητικώτερα, τοσούτῳ ἧττον ἀκουστέον παισὶ καὶ ἀνδράσιν οὓσ δεῖ ἐλευθέρουσ εἶναι, δουλείαν θανάτου μᾶλλον πεφοβημένουσ.

παντάπασι μὲν οὖν.

πάντασ τοὺσ ἀκούοντασ.

καὶ ἴσωσ εὖ ἔχει πρὸσ ἄλλο τι· ἡμεῖσ δὲ ὑπὲρ τῶν φυλάκων φοβούμεθα μὴ ἐκ τῆσ τοιαύτησ φρίκησ θερμότεροι καὶ μαλακώτεροι τοῦ δέοντοσ γένωνται ἡμῖν. καὶ ὀρθῶσ γ’, ἔφη, φοβούμεθα.

ἀφαιρετέα ἄρα;

ναί.

τὸν δὲ ἐναντίον τύπον τούτοισ λεκτέον τε καὶ ποιητέον;

δῆλα δή.

καὶ τοὺσ ὀδυρμοὺσ ἄρα ἐξαιρήσομεν καὶ τοὺσ οἴκτουσ τοὺσ τῶν ἐλλογίμων ἀνδρῶν;

ἀνάγκη, ἔφη, εἴπερ καὶ τὰ πρότερα.

σκόπει δή, ἦν δ’ ἐγώ, εἰ ὀρθῶσ ἐξαιρήσομεν ἢ οὔ.

φαμὲν δὲ δὴ ὅτι ὁ ἐπιεικὴσ ἀνὴρ τῷ ἐπιεικεῖ, οὗπερ καὶ ἑταῖρόσ ἐστιν, τὸ τεθνάναι οὐ δεινὸν ἡγήσεται. φαμὲν γάρ.

οὐκ ἄρα ὑπέρ γ’ ἐκείνου ὡσ δεινόν τι πεπονθότοσ ὀδύροιτ’ ἄν.

οὐ δῆτα.

ἄλλων ἥκιστα ἑτέρου προσδεῖται.

ἀληθῆ, ἔφη.

ἥκιστα ἄρ’ αὐτῷ δεινὸν στερηθῆναι ὑέοσ ἢ ἀδελφοῦ ἢ χρημάτων ἢ ἄλλου του τῶν τοιούτων.

ἥκιστα μέντοι.

ἥκιστ’ ἄρα καὶ ὀδύρεσθαι, φέρειν δὲ ὡσ πρᾳότατα, ὅταν τισ αὐτὸν τοιαύτη συμφορὰ καταλάβῃ.

πολύ γε.

καὶ ὅσοι κακοὶ τῶν ἀνδρῶν, ἵνα ἡμῖν δυσχεραίνωσιν ὅμοια τούτοισ ποιεῖν οὓσ δή φαμεν ἐπὶ φυλακῇ τῆσ χώρασ τρέφειν.

ὀρθῶσ, ἔφη.

πάλιν δὴ Ὁμήρου τε δεησόμεθα καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα θεᾶσ παῖδα ‐ ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευρᾶσ κατακείμενον, ἄλλοτε δ’ αὖτεὕπτιον, ἄλλοτε δὲ πρηνῆ, .

. . τοτὲ δ’ ὀρθὸν ἀναστάντα πλωί̈ζοντ’ ἀλύοντ’ ἐπὶ θῖν’ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο, μηδὲ ἀμφοτέραισιν χερσὶν ἑλόντα κόνιν αἰθαλόεσσαν χευάμενον κὰκ κεφαλῆσ, μηδὲ ἄλλα κλαίοντά τε καὶ ὀδυρόμενον ὅσα καὶ οἱᾶ ἐκεῖνοσ ἐποίησε, μηδὲ Πρίαμον ἐγγὺσ θεῶν γεγονότα λιτανεύοντά τε καὶ ‐ . . . κυλινδόμενον κατὰ κόπρον,ἐξονομακλήδην ὀνομάζοντ’ ἄνδρα ἕκαστον. πολὺ δ’ ἔτι τούτων μᾶλλον δεησόμεθα μήτοι θεούσ γε ποιεῖν ὀδυρομένουσ καὶ λέγοντασ ‐ ὤμοι ἐγὼ δειλή, ὤμοι δυσαριστοτόκεια·

εἰ δ’ οὖν θεούσ, μήτοι τόν γε μέγιστον τῶν θεῶν τολμῆσαι οὕτωσ ἀνομοίωσ μιμήσασθαι, ὥστεὢ πόποι, φάναι, ἦ φίλον ἄνδρα διωκόμενον περὶ ἄστυὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι, ἐμὸν δ’ ὀλοφύρεται ἦτορ·

καὶ ‐ αἲ αἲ ἐγών, ὅ τέ μοι Σαρπηδόνα φίλτατον ἀνδρῶν μοῖρ’ ὑπὸ Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμῆναι. εἰ γάρ, ὦ φίλε Ἀδείμαντε, τὰ τοιαῦτα ἡμῖν οἱ νέοι σπουδῇ ἀκούοιεν καὶ μὴ καταγελῷεν ὡσ ἀναξίωσ λεγομένων, σχολῇ ἂν ἑαυτόν γέ τισ ἄνθρωπον ὄντα ἀνάξιον ἡγήσαιτο τούτων καὶ ἐπιπλήξειεν, εἰ καὶ ἐπίοι αὐτῷ τι τοιοῦτον ἢ λέγειν ἢ ποιεῖν, ἀλλ’ οὐδὲν αἰσχυνόμενοσ οὐδὲ καρτερῶν πολλοὺσ ἐπὶ σμικροῖσιν παθήμασιν θρήνουσ ἂν ᾄδοι καὶ ὀδυρμούσ.

ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεισ.

δεῖ δέ γε οὔχ, ὡσ ἄρτι ἡμῖν ὁ λόγοσ ἐσήμαινεν·

ᾧ πειστέον, ἑώσ ἄν τισ ἡμᾶσ ἄλλῳ καλλίονι πείσῃ. οὐ γὰρ οὖν δεῖ.

ἀλλὰ μὴν οὐδὲ φιλογέλωτάσ γε δεῖ εἶναι.

σχεδὸν γὰρ ὅταν τισ ἐφιῇ ἰσχυρῷ γέλωτι, ἰσχυρὰν καὶ μεταβολὴν ζητεῖ τὸ τοιοῦτον. δοκεῖ μοι, ἔφη.

γέλωτοσ ἄν τισ ποιῇ, ἀποδεκτέον, πολὺ δὲ ἧττον, ἐὰν θεούσ.

πολὺ μέντοι, ἦ δ’ ὅσ.

οὐκοῦν Ὁμήρου οὐδὲ τὰ τοιαῦτα ἀποδεξόμεθα περὶ θεῶν ‐ ἄσβεστοσ δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο γέλωσ μακάρεσσι θεοῖσιν,ὡσ ἴδον Ἥφαιστον διὰ δώματα ποιπνύοντα·

οὐκ ἀποδεκτέον κατὰ τὸν σὸν λόγον. εἰ σύ, ἔφη, βούλει ἐμὸν τιθέναι·

ἀποδεκτέον.

ἀλλὰ μὴν καὶ ἀλήθειάν γε περὶ πολλοῦ ποιητέον.

εἰ γὰρ ὀρθῶσ ἐλέγομεν ἄρτι, καὶ τῷ ὄντι θεοῖσι μὲν ἄχρηστον ψεῦδοσ, ἀνθρώποισ δὲ χρήσιμον ὡσ ἐν φαρμάκου εἴδει, δῆλον ὅτι τό γε τοιοῦτον ἰατροῖσ δοτέον, ἰδιώταισ δὲ οὐχ ἁπτέον. δῆλον, ἔφη.

τοῖσ ἄρχουσιν δὴ τῆσ πόλεωσ, εἴπερ τισὶν ἄλλοισ, προσήκει ψεύδεσθαι ἢ πολεμίων ἢ πολιτῶν ἕνεκα ἐπ’ ὠφελίᾳ τῆσ πόλεωσ, τοῖσ δὲ ἄλλοισ πᾶσιν οὐχ ἁπτέον τοῦ τοιούτου·

ἀλλὰ πρόσ γε δὴ τοὺσ τοιούτουσ ἄρχοντασ ἰδιώτῃ ψεύσασθαι ταὐτὸν καὶ μεῖζον ἁμάρτημα φήσομεν ἢ κάμνοντι πρὸσ ἰατρὸν ἢ ἀσκοῦντι πρὸσ παιδοτρίβην περὶ τῶν τοῦ αὑτοῦ σώματοσ παθημάτων μὴ τἀληθῆ λέγειν, ἢ πρὸσ κυβερνήτην περὶ τῆσ νεώσ τε καὶ τῶν ναυτῶν μὴ τὰ ὄντα λέγοντι ὅπωσ ἢ αὐτὸσ ἤ τισ τῶν συνναυτῶν πράξεωσ ἔχει.

ἀληθέστατα, ἔφη.

ἂν ἄρ’ ἄλλον τινὰ λαμβάνῃ ψευδόμενον ἐν τῇ πόλει ‐ .

. . τῶν οἳ δημιοεργοὶ ἐάσι,μάντιν ἢ ἰητῆρα κακῶν ἢ τέκτονα δούρων,κολάσει ὡσ ἐπιτήδευμα εἰσάγοντα πόλεωσ ὥσπερ νεὼσ ἀνατρεπτικόν τε καὶ ὀλέθριον. ἐάνπερ, ἦ δ’ ὅσ, ἐπί γε λόγῳ ἔργα τελῆται.

τί δέ;

σωφροσύνησ ἆρα οὐ δεήσει ἡμῖν τοῖσ νεανίαισ; πῶσ δ’ οὔ;

μὲν ὑπηκόουσ εἶναι, αὐτοὺσ δὲ ἄρχοντασ τῶν περὶ πότουσ καὶ ἀφροδίσια καὶ περὶ ἐδωδὰσ ἡδονῶν;

ἔμοιγε δοκεῖ.

τὰ δὴ τοιάδε φήσομεν οἶμαι καλῶσ λέγεσθαι, οἱᾶ καὶ Ὁμήρῳ Διομήδησ λέγει ‐ τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ’ ἐπιπείθεο μύθῳ,καὶ τὰ τούτων ἐχόμενα, τὰ ‐ .

. . ἴσαν μένεα πνείοντεσ Ἀχαιοί,σιγῇ δειδιότεσ σημάντορασ, . . . καὶ ὅσα ἄλλα τοιαῦτα. καλῶσ.

τί δέ;

καὶ τὰ τούτων ἑξῆσ ἆρα καλῶσ, καὶ ὅσα ἄλλα τισ ἐν λόγῳ ἢ ἐν ποιήσει εἴρηκε νεανιεύματα ἰδιωτῶν εἰσ ἄρχοντασ;

οὐ καλῶσ.

οὐ γὰρ οἶμαι εἴσ γε σωφροσύνην νέοισ ἐπιτήδεια ἀκούειν·

εἰ δέ τινα ἄλλην ἡδονὴν παρέχεται, θαυμαστὸν οὐδέν. ἢ πῶσ σοι φαίνεται; οὕτωσ, ἔφη.

τί δέ;

ποιεῖν ἄνδρα τὸν σοφώτατον λέγοντα ὡσ δοκεῖ αὐτῷ κάλλιστον εἶναι πάντων, ὅταν ‐ . . . παρὰ πλεῖαι ὦσι τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ δ’ ἐκ κρητῆροσ ἀφύσσωνοἰνοχόοσ φορέῃσι καὶ ἐγχείῃ δεπάεσσι,δοκεῖ σοι ἐπιτήδειον εἶναι πρὸσ ἐγκράτειαν ἑαυτοῦ ἀκούειν νέῳ; ἢ τὸ ‐ λιμῷ δ’ οἴκτιστον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν;

ἢ Δία, καθευδόντων τῶν ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων ὡσ, μόνοσ ἐγρηγορὼσ ἃ ἐβουλεύσατο, τούτων πάντων ῥᾳδίωσ ἐπιλανθανόμενον διὰ τὴν τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν, καὶ οὕτωσ ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ἥραν, ὥστε μηδ’ εἰσ τὸ δωμάτιον ἐθέλειν ἐλθεῖν, ἀλλ’ αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ συγγίγνεσθαι, λέγοντα ὡσ οὕτωσ ὑπὸ ἐπιθυμίασ ἔχεται, ὡσ οὐδ’ ὅτε τὸ πρῶτον ἐφοίτων πρὸσ ἀλλήλουσ φίλουσ λήθοντε τοκῆασ· οὐδὲ Ἄρεώσ τε καὶ ἀφροδίτησ ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμὸν δι’ ἕτερα τοιαῦτα.

οὐ μὰ τὸν Δία, ἦ δ’ ὅσ, οὔ μοι φαίνεται ἐπιτήδειον.

ἀλλ’ εἴ πού τινεσ, ἦν δ’ ἐγώ, καρτερίαι πρὸσ ἅπαντα καὶ λέγονται καὶ πράττονται ὑπὸ ἐλλογίμων ἀνδρῶν, θεατέον τε καὶ ἀκουστέον, οἱο͂ν καὶ τὸ ‐ στῆθοσ δὲ πλήξασ κραδίην ἠνίπαπε μύθῳ·

τέτλαθι δή, κραδίη· καὶ κύντερον ἄλλο ποτ’ ἔτλησ. παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.

οὐ μὲν δὴ δωροδόκουσ γε ἐατέον εἶναι τοὺσ ἄνδρασ οὐδὲ φιλοχρημάτουσ.

οὐδαμῶσ.

οὐδ’ ᾀστέον αὐτοῖσ ὅτι ‐ δῶρα θεοὺσ πείθει, δῶρ’ αἰδοίουσ βασιλῆασ·

οὐδὲ τὸν τοῦ Ἀχιλλέωσ παιδαγωγὸν Φοίνικα ἐπαινετέον ὡσ μετρίωσ ἔλεγε συμβουλεύων αὐτῷ δῶρα μὲν λαβόντι ἐπαμύνειν τοῖσ Ἀχαιοῖσ, ἄνευ δὲ δώρων μὴ ἀπαλλάττεσθαι τῆσ μήνιοσ. ἀπολύειν, ἄλλωσ δὲ μὴ ’θέλειν.

οὔκουν δίκαιόν γε, ἔφη, ἐπαινεῖν τὰ τοιαῦτα.

ὀκνῶ δέ γε, ἦν δ’ ἐγώ, δι’ Ὅμηρον λέγειν ὅτι οὐδ’ ὅσιον ταῦτά γε κατὰ Ἀχιλλέωσ φάναι καὶ ἄλλων λεγόντων πείθεσθαι, καὶ αὖ ὡσ πρὸσ τὸν Ἀπόλλω εἶπεν ‐ ἔβλαψάσ μ’ ἑκάεργε, θεῶν ὀλοώτατε πάντων·

ἦ σ’ ἂν τισαίμην, εἴ μοι δύναμίσ γε παρείη· καὶ ὡσ πρὸσ τὸν ποταμόν, θεὸν ὄντα, ἀπειθῶσ εἶχεν καὶ μάχεσθαι ἕτοιμοσ ἦν, καὶ αὖ τὰσ τοῦ ἑτέρου ποταμοῦ Σπερχειοῦ ἱερὰσ τρίχασ Πατρόκλῳ ἡρ́ωϊ, ἔφη, κόμην ὀπάσαιμι φέρεσθαι, νεκρῷ ὄντι, καὶ ὡσ ἔδρασεν τοῦτο, οὐ πειστέον·

πείθεσθαι τοὺσ ἡμετέρουσ ὡσ Ἀχιλλεύσ, θεᾶσ ὢν παῖσ καὶ Πηλέωσ, σωφρονεστάτου τε καὶ τρίτου ἀπὸ Διόσ, καὶ ὑπὸ τῷ σοφωτάτῳ Χείρωνι τεθραμμένοσ, τοσαύτησ ἦν ταραχῆσ πλέωσ, ὥστ’ ἔχειν ἐν αὑτῷ νοσήματε δύο ἐναντίω ἀλλήλοιν, ἀνελευθερίαν μετὰ φιλοχρηματίασ καὶ αὖ ὑπερηφανίαν θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων.

ὀρθῶσ, ἔφη, λέγεισ.

μὴ τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, μηδὲ τάδε πειθώμεθα μηδ’ ἐῶμεν λέγειν, ὡσ Θησεὺσ Ποσειδῶνοσ ὑὸσ Πειρίθουσ τε Διὸσ ὡρ́μησαν οὕτωσ ἐπὶ δεινὰσ ἁρπαγάσ, μηδέ τιν’ ἄλλον θεοῦ παῖδά τε καὶ ἡρ́ω τολμῆσαι ἂν δεινὰ καὶ ἀσεβῆ ἐργάσασθαι, οἱᾶ νῦν καταψεύδονται αὐτῶν·

ἀλλὰ προσαναγκάζωμεν τοὺσ ποιητὰσ ἢ μὴ τούτων αὐτὰ ἔργα φάναι ἢ τούτουσ μὴ εἶναι θεῶν παῖδασ, ἀμφότερα δὲ μὴ λέγειν, μηδὲ ἡμῖν ἐπιχειρεῖν πείθειν τοὺσ νέουσ ὡσ οἱ θεοὶ κακὰ γεννῶσιν, καὶ ἡρ́ωεσ ἀνθρώπων οὐδὲν βελτίουσ·

ὅπερ γὰρ ἐν τοῖσ πρόσθεν ἐλέγομεν, οὔθ’ ὅσια ταῦτα οὔτε ἀληθῆ· ἐπεδείξαμεν γάρ που ὅτι ἐκ θεῶν κακὰ γίγνεσθαι ἀδύνατον.

πῶσ γὰρ οὔ;

καὶ μὴν τοῖσ γε ἀκούουσιν βλαβερά·

πᾶσ γὰρ ἑαυτῷ συγγνώμην ἕξει κακῷ ὄντι, πεισθεὶσ ὡσ ἄρα τοιαῦτα πράττουσίν τε καὶ ἔπραττον καὶ ‐ . . . οἱ θεῶν ἀγχίσποροι,<οἱ> Ζηνὸσ ἐγγύσ, ὧν κατ’ Ἰδαῖον πάγονΔιὸσ πατρῴου βωμόσ ἐστ’ ἐν αἰθέρι,καὶ ‐ οὔ πώ σφιν ἐξίτηλον αἷμα δαιμόνων. εὐχέρειαν ἐντίκτωσι τοῖσ νέοισ πονηρίασ.

κομιδῇ μὲν οὖν, ἔφη.

τί οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ἡμῖν ἔτι λοιπὸν εἶδοσ λόγων πέρι ὁριζομένοισ οἱούσ τε λεκτέον καὶ μή;

περὶ γὰρ θεῶν ὡσ δεῖ λέγεσθαι εἴρηται, καὶ περὶ δαιμόνων τε καὶ ἡρώων καὶ τῶν ἐν Αἵδου. πάνυ μὲν οὖν.

οὐκοῦν καὶ περὶ ἀνθρώπων τὸ λοιπὸν εἰή ἄν;

δῆλα δή.

ἀδύνατον δή, ὦ φίλε, ἡμῖν τοῦτό γε ἐν τῷ παρόντι τάξαι.

πῶσ;

ὅτι οἶμαι ἡμᾶσ ἐρεῖν ὡσ ἄρα καὶ ποιηταὶ καὶ λογοποιοὶ κακῶσ λέγουσιν περὶ ἀνθρώπων τὰ μέγιστα, ὅτι εἰσὶν ἄδικοι μὲν εὐδαίμονεσ πολλοί, δίκαιοι δὲ ἄθλιοι, καὶ ὡσ λυσιτελεῖ τὸ ἀδικεῖν, ἐὰν λανθάνῃ, ἡ δὲ δικαιοσύνη ἀλλότριον μὲν ἀγαθόν, οἰκεία δὲ ζημία·

καὶ τὰ μὲν τοιαῦτα ἀπερεῖν λέγειν, τὰ δ’ ἐναντία τούτων προστάξειν ᾄδειν τε καὶ μυθολογεῖν.

ἢ οὐκ οἰεί; εὖ μὲν οὖν, ἔφη, οἶδα.

οὐκοῦν ἐὰν ὁμολογῇσ ὀρθῶσ με λέγειν, φήσω σε ὡμολογηκέναι ἃ πάλαι ζητοῦμεν;

ὀρθῶσ, ἔφη, ὑπέλαβεσ.

οὐκοῦν περί γε ἀνθρώπων ὅτι τοιούτουσ δεῖ λόγουσ λέγεσθαι, τότε διομολογησόμεθα, ὅταν εὑρ́ωμεν οἱο͂́ν ἐστιν δικαιοσύνη καὶ ὡσ φύσει λυσιτελοῦν τῷ ἔχοντι, ἐάντε δοκῇ ἐάντε μὴ τοιοῦτοσ εἶναι;

ἀληθέστατα, ἔφη.

τὰ μὲν δὴ λόγων πέρι ἐχέτω τέλοσ·

τὸ δὲ λέξεωσ, ὡσ ἐγὼ οἶμαι, μετὰ τοῦτο σκεπτέον, καὶ ἡμῖν ἅ τε λεκτέον καὶ ὡσ λεκτέον παντελῶσ ἐσκέψεται. καὶ ὁ Ἀδείμαντοσ, τοῦτο, ἦ δ’ ὅσ, οὐ μανθάνω ὅτι λέγεισ.

ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ’ ἐγώ, δεῖ γε·

ἴσωσ οὖν τῇδε μᾶλλον εἴσῃ. ἆρ’ οὐ πάντα ὅσα ὑπὸ μυθολόγων ἢ ποιητῶν λέγεται διήγησισ οὖσα τυγχάνει ἢ γεγονότων ἢ ὄντων ἢ μελλόντων; τί γάρ, ἔφη, ἄλλο;

ἆρ’ οὖν οὐχὶ ἤτοι ἁπλῇ διηγήσει ἢ διὰ μιμήσεωσ γιγνομένῃ ἢ δι’ ἀμφοτέρων περαίνουσιν;

καὶ τοῦτο, ἦ δ’ ὅσ, ἔτι δέομαι σαφέστερον μαθεῖν.

γελοῖοσ, ἦν δ’ ἐγώ, ἐοίκα διδάσκαλοσ εἶναι καὶ ἀσαφήσ·

ὥσπερ οὖν οἱ ἀδύνατοι λέγειν, οὐ κατὰ ὅλον ἀλλ’ ἀπολαβὼν μέροσ τι πειράσομαί σοι ἐν τούτῳ δηλῶσαι ὃ βούλομαι. καί μοι εἰπέ·

οὐκ ἐτύγχανεν, κατεύχεσθαι τῶν Ἀχαιῶν πρὸσ τὸν θεόν;

ἔγωγε.

οἶσθ’ οὖν ὅτι μέχρι μὲν τούτων τῶν ἐπῶν ‐ .

. . καὶ ἐλίσσετο πάντασ Ἀχαιούσ,Ἀτρείδα δὲ μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαῶνλέγει τε αὐτὸσ ὁ ποιητὴσ καὶ οὐδὲ ἐπιχειρεῖ ἡμῶν τὴν διάνοιαν ἄλλοσε τρέπειν ὡσ ἄλλοσ τισ ὁ λέγων ἢ αὐτόσ· τὰ δὲ μετὰ ταῦτα ὥσπερ αὐτὸσ ὢν ὁ Χρύσησ λέγει καὶ πειρᾶται ἡμᾶσ ὅτι μάλιστα ποιῆσαι μὴ Ὅμηρον δοκεῖν εἶναι τὸν λέγοντα ἀλλὰ τὸν ἱερέα, πρεσβύτην ὄντα. καὶ τὴν ἄλλην δὴ πᾶσαν σχεδόν τι οὕτω πεποίηται διήγησιν περί τε τῶν ἐν Ἰλίῳ καὶ περὶ τῶν ἐν Ἰθάκῃ καὶ ὅλῃ Ὀδυσσείᾳ παθημάτων.

πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.

οὐκοῦν διήγησισ μέν ἐστιν καὶ ὅταν τὰσ ῥήσεισ ἑκάστοτε λέγῃ καὶ ὅταν τὰ μεταξὺ τῶν ῥήσεων;

πῶσ γὰρ οὔ;

ἀλλ’ ὅταν γέ τινα λέγῃ ῥῆσιν ὥσ τισ ἄλλοσ ὤν, ἆρ’ οὐ τότε ὁμοιοῦν αὐτὸν φήσομεν ὅτι μάλιστα τὴν αὑτοῦ λέξιν ἑκάστῳ ὃν ἂν προείπῃ ὡσ ἐροῦντα;

φήσομεν·

τί γάρ; οὐκοῦν τό γε ὁμοιοῦν ἑαυτὸν ἄλλῳ ἢ κατὰ φωνὴν ἢ κατὰ σχῆμα μιμεῖσθαί ἐστιν ἐκεῖνον ᾧ ἄν τισ ὁμοιοῖ;

τί μήν;

ἐν δὴ τῷ τοιούτῳ, ὡσ ἐοίκεν, οὗτόσ τε καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταὶ διὰ μιμήσεωσ τὴν διήγησιν ποιοῦνται.

πάνυ μὲν οὖν.

εἰ δέ γε μηδαμοῦ ἑαυτὸν ἀποκρύπτοιτο ὁ ποιητήσ, πᾶσα ἂν αὐτῷ ἄνευ μιμήσεωσ ἡ ποίησίσ τε καὶ διήγησισ γεγονυῖα εἰή.

ἵνα δὲ μὴ εἴπῃσ ὅτι οὐκ αὖ μανθάνεισ, ὅπωσ ἂν τοῦτο γένοιτο ἐγὼ φράσω. εἰ γὰρ Ὅμηροσ εἰπὼν ὅτι ἦλθεν ὁ Χρύσησ τῆσ τε θυγατρὸσ λύτρα φέρων καὶ ἱκέτησ τῶν Ἀχαιῶν, μάλιστα δὲ τῶν βασιλέων, μετὰ τοῦτο μὴ ὡσ Χρύσησ γενόμενοσ ἔλεγεν ἀλλ’ ἔτι ὡσ Ὅμηροσ, οἶσθ’ ὅτι οὐκ ἂν μίμησισ ἦν ἀλλὰ ἁπλῆ διήγησισ.

εἶχε δ’ ἂν ὧδε πωσ ‐ φράσω δὲ ἄνευ μέτρου· οὐ γάρ εἰμι ποιητικόσ ‐ ἐλθὼν ὁ ἱερεὺσ ηὔχετο ἐκείνοισ μὲν τοὺσ θεοὺσ δοῦναι ἑλόντασ τὴν Τροίαν αὐτοὺσ σωθῆναι, τὴν δὲ θυγατέρα οἱ λῦσαι δεξαμένουσ ἄποινα καὶ τὸν θεὸν αἰδεσθέντασ. ταῦτα δὲ εἰπόντοσ αὐτοῦ οἱ μὲν ἄλλοι ἐσέβοντο καὶ συνῄνουν, ὁ δὲ Ἀγαμέμνων ἠγρίαινεν ἐντελλόμενοσ νῦν τε ἀπιέναι καὶ αὖθισ μὴ ἐλθεῖν, μὴ αὐτῷ τό τε σκῆπτρον καὶ τὰ τοῦ θεοῦ στέμματα οὐκ ἐπαρκέσοι·

πρὶν δὲ λυθῆναι αὐτοῦ τὴν θυγατέρα, ἐν Ἄργει ἔφη γηράσειν μετὰ οὗ· ἀπιέναι δ’ ἐκέλευεν καὶ μὴ ἐρεθίζειν, ἵνα σῶσ οἴκαδε ἔλθοι. ὁ δὲ πρεσβύτησ ἀκούσασ ἔδεισέν τε καὶ ἀπῄει σιγῇ, ἀποχωρήσασ δὲ ἐκ τοῦ στρατοπέδου πολλὰ τῷ Ἀπόλλωνι ηὔχετο, τάσ τε ἐπωνυμίασ τοῦ θεοῦ ἀνακαλῶν καὶ ὑπομιμνῄσκων καὶ ἀπαιτῶν, εἴ τι πώποτε ἢ ἐν ναῶν οἰκοδομήσεσιν ἢ ἐν ἱερῶν θυσίαισ κεχαρισμένον δωρήσαιτο·

ὧν δὴ χάριν κατηύχετο τεῖσαι τοὺσ Ἀχαιοὺσ τὰ ἃ δάκρυα τοῖσ ἐκείνου βέλεσιν. μιμήσεωσ ἁπλῆ διήγησισ γίγνεται.

μανθάνω, ἔφη.

μάνθανε τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι ταύτησ αὖ ἐναντία γίγνεται, ὅταν τισ τὰ τοῦ ποιητοῦ τὰ μεταξὺ τῶν ῥήσεων ἐξαιρῶν τὰ ἀμοιβαῖα καταλείπῃ.

καὶ τοῦτο, ἔφη, μανθάνω, ὅτι ἔστιν τὸ περὶ τὰσ τραγῳδίασ τοιοῦτον.

ἡ μὲν διὰ μιμήσεωσ ὅλη ἐστίν, ὥσπερ σὺ λέγεισ, τραγῳδία τε καὶ κωμῳδία, ἡ δὲ δι’ ἀπαγγελίασ αὐτοῦ τοῦ ποιητοῦ ‐ εὑρ́οισ δ’ ἂν αὐτὴν μάλιστά που ἐν διθυράμβοισ ‐ ἡ δ’ αὖ δι’ ἀμφοτέρων ἔν τε τῇ τῶν ἐπῶν ποιήσει, πολλαχοῦ δὲ καὶ ἄλλοθι, εἴ μοι μανθάνεισ.

ἀλλὰ συνίημι, ἔφη, ὃ τότε ἐβούλου λέγειν.

καὶ τὸ πρὸ τούτου δὴ ἀναμνήσθητι, ὅτι ἔφαμεν ἃ μὲν λεκτέον ἤδη εἰρῆσθαι, ὡσ δὲ λεκτέον ἔτι σκεπτέον εἶναι.

ἀλλὰ μέμνημαι.

τοῦτο τοίνυν αὐτὸ ἦν ὃ ἔλεγον, ὅτι χρείη διομολογήσασθαι πότερον ἐάσομεν τοὺσ ποιητὰσ μιμουμένουσ ἡμῖν τὰσ διηγήσεισ ποιεῖσθαι ἢ τὰ μὲν μιμουμένουσ, τὰ δὲ μή, καὶ ὁποῖα ἑκάτερα, ἢ οὐδὲ μιμεῖσθαι.

μαντεύομαι, ἔφη, σκοπεῖσθαί σε εἴτε παραδεξόμεθα τραγῳδίαν τε καὶ κωμῳδίαν εἰσ τὴν πόλιν, εἴτε καὶ οὔ.

ἴσωσ, ἦν δ’ ἐγώ, ἴσωσ δὲ καὶ πλείω ἔτι τούτων·

οὐ γὰρ δὴ ἔγωγέ πω οἶδα, ἀλλ’ ὅπῃ ἂν ὁ λόγοσ ὥσπερ πνεῦμα φέρῃ, ταύτῃ ἰτέον. καὶ καλῶσ γ’, ἔφη, λέγεισ.

τόδε τοίνυν, ὦ Ἀδείμαντε, ἄθρει, πότερον μιμητικοὺσ ἡμῖν δεῖ εἶναι τοὺσ φύλακασ ἢ οὔ·

ἢ καὶ τοῦτο τοῖσ ἔμπροσθεν ἕπεται, ὅτι εἷσ ἕκαστοσ ἓν μὲν ἂν ἐπιτήδευμα καλῶσ ἐπιτηδεύοι, πολλὰ δ’ οὔ, ἀλλ’ εἰ τοῦτο ἐπιχειροῖ, πολλῶν ἐφαπτόμενοσ πάντων ἀποτυγχάνοι ἄν, ὥστ’ εἶναί που ἐλλόγιμοσ; τί δ’ οὐ μέλλει;

οὐκοῦν καὶ περὶ μιμήσεωσ ὁ αὐτὸσ λόγοσ, ὅτι πολλὰ ὁ αὐτὸσ μιμεῖσθαι εὖ ὥσπερ ἓν οὐ δυνατόσ;

οὐ γὰρ οὖν.

σχολῇ ἄρα ἐπιτηδεύσει γέ τι ἅμα τῶν ἀξίων λόγου ἐπιτηδευμάτων καὶ πολλὰ μιμήσεται καὶ ἔσται μιμητικόσ, ἐπεί που οὐδὲ τὰ δοκοῦντα ἐγγὺσ ἀλλήλων εἶναι δύο μιμήματα δύνανται οἱ αὐτοὶ ἅμα εὖ μιμεῖσθαι, οἱο͂ν κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ποιοῦντεσ.

ἢ οὐ μιμήματε ἄρτι τούτω ἐκάλεισ; ἔγωγε·

καὶ ἀληθῆ γε λέγεισ, ὅτι οὐ δύνανται οἱ αὐτοί. οὐδὲ μὴν ῥαψῳδοί γε καὶ ὑποκριταὶ ἅμα.

ἀληθῆ.

ἀλλ’ οὐδέ τοι ὑποκριταὶ κωμῳδοῖσ τε καὶ τραγῳδοῖσ οἱ αὐτοί·

πάντα δὲ ταῦτα μιμήματα.

ἢ οὔ; μιμήματα.

καὶ ἔτι γε τούτων, ὦ Ἀδείμαντε, φαίνεταί μοι εἰσ σμικρότερα κατακεκερματίσθαι ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσισ, ὥστε ἀδύνατοσ εἶναι πολλὰ καλῶσ μιμεῖσθαι ἢ αὐτὰ ἐκεῖνα πράττειν ὧν δὴ καὶ τὰ μιμήματά ἐστιν ἀφομοιώματα.

ἀληθέστατα, ἦ δ’ ὅσ.

εἰ ἄρα τὸν πρῶτον λόγον διασώσομεν, τοὺσ φύλακασ ἡμῖν τῶν ἄλλων πασῶν δημιουργιῶν ἀφειμένουσ δεῖν εἶναι δημιουργοὺσ ἐλευθερίασ τῆσ πόλεωσ πάνυ ἀκριβεῖσ καὶ μηδὲν ἄλλο ἐπιτηδεύειν ὅτι μὴ εἰσ τοῦτο φέρει, οὐδὲν δὴ δέοι ἂν αὐτοὺσ ἄλλο πράττειν οὐδὲ μιμεῖσθαι·

ἐὰν δὲ μιμῶνται, μιμεῖσθαι τὰ τούτοισ προσήκοντα εὐθὺσ ἐκ παίδων, ἀνδρείουσ, σώφρονασ, ὁσίουσ, ἐλευθέρουσ, καὶ τὰ τοιαῦτα πάντα, τὰ δὲ ἀνελεύθερα μήτε ποιεῖν μήτε δεινοὺσ εἶναι μιμήσασθαι, μηδὲ ἄλλο μηδὲν τῶν αἰσχρῶν, ἵνα μὴ ἐκ τῆσ μιμήσεωσ τοῦ εἶναι ἀπολαύσωσιν.

ἢ οὐκ ᾔσθησαι ὅτι αἱ μιμήσεισ, ἐὰν ἐκ νέων πόρρω διατελέσωσιν, εἰσ ἔθη τε καὶ φύσιν καθίστανται καὶ κατὰ σῶμα καὶ φωνὰσ καὶ κατὰ τὴν διάνοιαν;

καὶ μάλα, ἦ δ’ ὅσ.

οὐ δὴ ἐπιτρέψομεν, ἦν δ’ ἐγώ, ὧν φαμὲν κήδεσθαι καὶ δεῖν αὐτοὺσ ἄνδρασ ἀγαθοὺσ γενέσθαι, γυναῖκα μιμεῖσθαι ἄνδρασ ὄντασ, ἢ νέαν ἢ πρεσβυτέραν, ἢ ἀνδρὶ λοιδορουμένην ἢ πρὸσ θεοὺσ ἐρίζουσάν τε καὶ μεγαλαυχουμένην, οἰομένην εὐδαίμονα εἶναι, ἢ ἐν συμφοραῖσ τε καὶ πένθεσιν καὶ θρήνοισ ἐχομένην·

κάμνουσαν δὲ ἢ ἐρῶσαν ἢ ὠδίνουσαν, πολλοῦ καὶ δεήσομεν.

παντάπασι μὲν οὖν, ἦ δ’ ὅσ.

οὐδέ γε δούλασ τε καὶ δούλουσ πράττοντασ ὅσα δούλων.

οὐδὲ τοῦτο.

οὐδέ γε ἄνδρασ κακούσ, ὡσ ἐοίκεν, δειλούσ τε καὶ τὰ ἐναντία πράττοντασ ὧν νυνδὴ εἴπομεν, κακηγοροῦντάσ τε καὶ κωμῳδοῦντασ ἀλλήλουσ καὶ αἰσχρολογοῦντασ, μεθύοντασ ἢ καὶ νήφοντασ, ἢ καὶ ἄλλα ὅσα οἱ τοιοῦτοι καὶ ἐν λόγοισ καὶ ἐν ἔργοισ ἁμαρτάνουσιν εἰσ αὑτούσ τε καὶ εἰσ ἄλλουσ, οἶμαι δὲ οὐδὲ μαινομένοισ ἐθιστέον ἀφομοιοῦν αὑτοὺσ ἐν λόγοισ οὐδὲ ἐν ἔργοισ·

γνωστέον μὲν γὰρ καὶ μαινομένουσ καὶ πονηροὺσ ἄνδρασ τε καὶ γυναῖκασ, ποιητέον δὲ οὐδὲν τούτων οὐδὲ μιμητέον.

ἀληθέστατα, ἔφη.

τί δέ;

ἦν δ’ ἐγώ· ἢ ἐλαύνοντασ τριήρεισ ἢ κελεύοντασ τούτοισ, ἤ τι ἄλλο τῶν περὶ ταῦτα μιμητέον;

καὶ πῶσ;

ἔφη, οἷσ γε οὐδὲ προσέχειν τὸν νοῦν τούτων οὐδενὶ ἐξέσται; τί δέ;

ἵππουσ χρεμετίζοντασ καὶ ταύρουσ μυκωμένουσ καὶ ποταμοὺσ ψοφοῦντασ καὶ θάλατταν κτυποῦσαν καὶ βροντὰσ καὶ πάντα αὖ τὰ τοιαῦτα ἦ μιμήσονται; ἀλλ’ ἀπείρηται αὐτοῖσ, ἔφη, μήτε μαίνεσθαι μήτε μαινομένοισ ἀφομοιοῦσθαι.

κἀγαθόσ, ὁπότε τι δέοι αὐτὸν λέγειν, καὶ ἕτερον αὖ ἀνόμοιον τούτῳ εἶδοσ, οὗ ἂν ἔχοιτο ἀεὶ καὶ ἐν ᾧ διηγοῖτο ὁ ἐναντίωσ ἐκείνῳ φύσ τε καὶ τραφείσ.

ποῖα δή, ἔφη, ταῦτα;

ὁ μέν μοι δοκεῖ, ἦν δ’ ἐγώ, μέτριοσ ἀνήρ, ἐπειδὰν ἀφίκηται ἐν τῇ διηγήσει ἐπὶ λέξιν τινὰ ἢ πρᾶξιν ἀνδρὸσ ἀγαθοῦ, ἐθελήσειν ὡσ αὐτὸσ ὢν ἐκεῖνοσ ἀπαγγέλλειν καὶ οὐκ αἰσχυνεῖσθαι ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ μιμήσει, μάλιστα μὲν μιμούμενοσ τὸν ἀγαθὸν ἀσφαλῶσ τε καὶ ἐμφρόνωσ πράττοντα, ἐλάττω δὲ καὶ ἧττον ἢ ὑπὸ νόσων ἢ ὑπὸ ἐρώτων ἐσφαλμένον ἢ καὶ ὑπὸ μέθησ ἤ τινοσ ἄλλησ συμφορᾶσ·

ἐνιστάναι εἰσ τοὺσ τῶν κακιόνων τύπουσ, ἀτιμάζων τῇ διανοίᾳ, ὅτι μὴ παιδιᾶσ χάριν.

εἰκόσ, ἔφη.

οὐκοῦν διηγήσει χρήσεται οἱᾴ ἡμεῖσ ὀλίγον πρότερον διήλθομεν περὶ τὰ τοῦ Ὁμήρου ἔπη, καὶ ἔσται αὐτοῦ ἡ λέξισ μετέχουσα μὲν ἀμφοτέρων, μιμήσεώσ τε καὶ τῆσ ἄλλησ διηγήσεωσ, σμικρὸν δέ τι μέροσ ἐν πολλῷ λόγῳ τῆσ μιμήσεωσ;

ἢ οὐδὲν λέγω; καὶ μάλα, ἔφη, οἱο͂́ν γε ἀνάγκη τὸν τύπον εἶναι τοῦ τοιούτου ῥήτοροσ.

οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ μὴ τοιοῦτοσ αὖ, ὅσῳ ἂν φαυλότεροσ ᾖ, πάντα τε μᾶλλον διηγήσεται καὶ οὐδὲν ἑαυτοῦ ἀνάξιον οἰήσεται εἶναι, ὥστε πάντα ἐπιχειρήσει μιμεῖσθαι σπουδῇ τε καὶ ἐναντίον πολλῶν, καὶ ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν, βροντάσ τε καὶ ψόφουσ ἀνέμων τε καὶ χαλαζῶν καὶ ἀξόνων τε καὶ τροχιλιῶν, καὶ σαλπίγγων καὶ αὐλῶν καὶ συρίγγων καὶ πάντων ὀργάνων φωνάσ, καὶ ἔτι κυνῶν καὶ προβάτων καὶ ὀρνέων φθόγγουσ·

καὶ ἔσται δὴ ἡ τούτου λέξισ ἅπασα διὰ μιμήσεωσ φωναῖσ τε καὶ σχήμασιν, ἢ σμικρόν τι διηγήσεωσ ἔχουσα;

ἀνάγκη, ἔφη, καὶ τοῦτο.

ταῦτα τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, ἔλεγον τὰ δύο εἴδη τῆσ λέξεωσ.

καὶ γὰρ ἔστιν, ἔφη.

ῥυθμῷ ὡσαύτωσ παραπλησίῳ τινί;

κομιδῇ μὲν οὖν, ἔφη, οὕτωσ ἔχει.

τί δὲ τὸ τοῦ ἑτέρου εἶδοσ;

οὐ τῶν ἐναντίων δεῖται, πασῶν μὲν ἁρμονιῶν, πάντων δὲ ῥυθμῶν, εἰ μέλλει αὖ οἰκείωσ λέγεσθαι, διὰ τὸ παντοδαπὰσ μορφὰσ τῶν μεταβολῶν ἔχειν; καὶ σφόδρα γε οὕτωσ ἔχει.

ἆρ’ οὖν πάντεσ οἱ ποιηταὶ καὶ οἵ τι λέγοντεσ ἢ τῷ ἑτέρῳ τούτων ἐπιτυγχάνουσιν τύπῳ τῆσ λέξεωσ ἢ τῷ ἑτέρῳ ἢ ἐξ ἀμφοτέρων τινὶ συγκεραννύντεσ;

ἀνάγκη, ἔφη.

τί οὖν ποιήσομεν;

ἦν δ’ ἐγώ· πότερον εἰσ τὴν πόλιν πάντασ τούτουσ παραδεξόμεθα ἢ τῶν ἀκράτων τὸν ἕτερον ἢ τὸν κεκραμένον; ἐὰν ἡ ἐμή, ἔφη, νικᾷ, τὸν τοῦ ἐπιεικοῦσ μιμητὴν ἄκρατον.

ἀλλὰ μήν, ὦ Ἀδείμαντε, ἡδύσ γε καὶ ὁ κεκραμένοσ, πολὺ δὲ ἥδιστοσ παισί τε καὶ παιδαγωγοῖσ ὁ ἐναντίοσ οὗ σὺ αἱρῇ καὶ τῷ πλείστῳ ὄχλῳ.

ἥδιστοσ γάρ.

ἡμετέρᾳ πολιτείᾳ, ὅτι οὐκ ἔστιν διπλοῦσ ἀνὴρ παρ’ ἡμῖν οὐδὲ πολλαπλοῦσ, ἐπειδὴ ἕκαστοσ ἓν πράττει.

οὐ γὰρ οὖν ἁρμόττει.

οὐκοῦν διὰ ταῦτα ἐν μόνῃ τῇ τοιαύτῃ πόλει τόν τε σκυτοτόμον σκυτοτόμον εὑρήσομεν καὶ οὐ κυβερνήτην πρὸσ τῇ σκυτοτομίᾳ, καὶ τὸν γεωργὸν γεωργὸν καὶ οὐ δικαστὴν πρὸσ τῇ γεωργίᾳ, καὶ τὸν πολεμικὸν πολεμικὸν καὶ οὐ χρηματιστὴν πρὸσ τῇ πολεμικῇ, καὶ πάντασ οὕτω;

ἀληθῆ, ἔφη.

χρῴμεθα καὶ μυθολόγῳ ὠφελίασ ἕνεκα, ὃσ ἡμῖν τὴν τοῦ ἐπιεικοῦσ λέξιν μιμοῖτο καὶ τὰ λεγόμενα λέγοι ἐν ἐκείνοισ τοῖσ τύποισ οἷσ κατ’ ἀρχὰσ ἐνομοθετησάμεθα, ὅτε τοὺσ στρατιώτασ ἐπεχειροῦμεν παιδεύειν.

καὶ μάλ’, ἔφη, οὕτωσ ἂν ποιοῖμεν, εἰ ἐφ’ ἡμῖν εἰή.

νῦν δή, εἶπον ἐγώ, ὦ φίλε, κινδυνεύει ἡμῖν τῆσ μουσικῆσ τὸ περὶ λόγουσ τε καὶ μύθουσ παντελῶσ διαπεπεράνθαι·

ἅ τε γὰρ λεκτέον καὶ ὡσ λεκτέον εἴρηται. καὶ αὐτῷ μοι δοκεῖ, ἔφη.

οὐκοῦν μετὰ τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ περὶ ᾠδῆσ τρόπου καὶ μελῶν λοιπόν;

δῆλα δή.

ἆρ’ οὖν οὐ πᾶσ ἤδη ἂν εὑρ́οι ἃ ἡμῖν λεκτέον περὶ αὐτῶν οἱᾶ δεῖ εἶναι, εἴπερ μέλλομεν τοῖσ προειρημένοισ συμφωνήσειν;

καὶ ὁ Γλαύκων ἐπιγελάσασ, ἐγὼ τοίνυν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, κινδυνεύω ἐκτὸσ τῶν πάντων εἶναι·

οὔκουν ἱκανῶσ γε ἔχω ἐν τῷ παρόντι συμβαλέσθαι ποῖα ἄττα δεῖ ἡμᾶσ λέγειν· ὑποπτεύω μέντοι. λέγειν, ὅτι τὸ μέλοσ ἐκ τριῶν ἐστιν συγκείμενον, λόγου τε καὶ ἁρμονίασ καὶ ῥυθμοῦ.

ναί, ἔφη, τοῦτό γε.

οὐκοῦν ὅσον γε αὐτοῦ λόγοσ ἐστίν, οὐδὲν δήπου διαφέρει τοῦ μὴ ᾀδομένου λόγου πρὸσ τὸ ἐν τοῖσ αὐτοῖσ δεῖν τύποισ λέγεσθαι οἷσ ἄρτι προείπομεν καὶ ὡσαύτωσ;

ἀληθῆ, ἔφη.

καὶ μὴν τήν γε ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἀκολουθεῖν δεῖ τῷ λόγῳ.

πῶσ δ’ οὔ;

ἀλλὰ μέντοι θρήνων γε καὶ ὀδυρμῶν ἔφαμεν ἐν λόγοισ οὐδὲν προσδεῖσθαι.

οὐ γὰρ οὖν.

τίνεσ οὖν θρηνώδεισ ἁρμονίαι;

λέγε μοι· σὺ γὰρ μουσικόσ. μειξολυδιστί, ἔφη, καὶ συντονολυδιστὶ καὶ τοιαῦταί τινεσ.

οὐκοῦν αὗται, ἦν δ’ ἐγώ, ἀφαιρετέαι;

ἄχρηστοι γὰρ καὶ γυναιξὶν ἃσ δεῖ ἐπιεικεῖσ εἶναι, μὴ ὅτι ἀνδράσι. πάνυ γε.

ἀλλὰ μὴν μέθη γε φύλαξιν ἀπρεπέστατον καὶ μαλακία καὶ ἀργία.

πῶσ γὰρ οὔ;

τίνεσ οὖν μαλακαί τε καὶ συμποτικαὶ τῶν ἁρμονιῶν;

ἰαστί, ἦ δ’ ὅσ, καὶ λυδιστὶ αὖ τινεσ χαλαραὶ καλοῦνται.

ταύταισ οὖν, ὦ φίλε, ἐπὶ πολεμικῶν ἀνδρῶν ἔσθ’ ὅτι χρήσῃ;

οὐδαμῶσ, ἔφη·

ἀλλὰ κινδυνεύει σοι δωριστὶ λείπεσθαι καὶ φρυγιστί. οὐκ οἶδα, ἔφην ἐγώ, τὰσ ἁρμονίασ, ἀλλὰ κατάλειπε ἐκείνην τὴν ἁρμονίαν, ἣ ἔν τε πολεμικῇ πράξει ὄντοσ ἀνδρείου καὶ ἐν πάσῃ βιαίῳ ἐργασίᾳ πρεπόντωσ ἂν μιμήσαιτο φθόγγουσ τε καὶ προσῳδίασ, καὶ ἀποτυχόντοσ ἢ εἰσ τραύματα ἢ εἰσ θανάτουσ ἰόντοσ ἢ εἴσ τινα ἄλλην συμφορὰν πεσόντοσ, ἐν πᾶσι τούτοισ παρατεταγμένωσ καὶ καρτερούντωσ ἀμυνομένου τὴν τύχην·

καὶ ἄλλην αὖ ἐν εἰρηνικῇ τε καὶ μὴ βιαίῳ ἀλλ’ ἐν ἑκουσίᾳ πράξει ὄντοσ, ἢ τινά τι πείθοντόσ τε καὶ δεομένου, ἢ εὐχῇ θεὸν ἢ διδαχῇ καὶ νουθετήσει ἄνθρωπον, ἢ τοὐναντίον ἄλλῳ δεομένῳ ἢ διδάσκοντι ἢ μεταπείθοντι ἑαυτὸν ἐπέχοντα, καὶ ἐκ τούτων πράξαντα κατὰ νοῦν, καὶ μὴ ὑπερηφάνωσ ἔχοντα, ἀλλὰ σωφρόνωσ τε καὶ μετρίωσ ἐν πᾶσι τούτοισ πράττοντά τε καὶ τὰ ἀποβαίνοντα ἀγαπῶντα.

ταύτασ δύο ἁρμονίασ, βίαιον, ἑκούσιον, δυστυχούντων, εὐτυχούντων, σωφρόνων, ἀνδρείων ἁρμονίασ αἵτινεσ φθόγγουσ μιμήσονται κάλλιστα, ταύτασ λεῖπε.

ἀλλ’, ἦ δ’ ὅσ, οὐκ ἄλλασ αἰτεῖσ λείπειν ἢ ἃσ νυνδὴ ἐγὼ ἔλεγον.

οὐκ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, πολυχορδίασ γε οὐδὲ παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖσ ᾠδαῖσ τε καὶ μέλεσιν.

οὔ μοι, ἔφη, φαίνεται.

πολύχορδα καὶ πολυαρμόνια, δημιουργοὺσ οὐ θρέψομεν.

οὐ φαινόμεθα.

τί δέ;

αὐλοποιοὺσ ἢ αὐλητὰσ παραδέξῃ εἰσ τὴν πόλιν; ἢ οὐ τοῦτο πολυχορδότατον, καὶ αὐτὰ τὰ παναρμόνια αὐλοῦ τυγχάνει ὄντα μίμημα; δῆλα δή, ἦ δ’ ὅσ.

λύρα δή σοι, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ κιθάρα λείπεται καὶ κατὰ πόλιν χρήσιμα·

καὶ αὖ κατ’ ἀγροὺσ τοῖσ νομεῦσι σῦριγξ ἄν τισ εἰή. ὡσ γοῦν, ἔφη, ὁ λόγοσ ἡμῖν σημαίνει.

οὐδέν γε, ἦν δ’ ἐγώ, καινὸν ποιοῦμεν, ὦ φίλε, κρίνοντεσ τὸν Ἀπόλλω καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνοσ ὄργανα πρὸ Μαρσύου τε καὶ τῶν ἐκείνου ὀργάνων.

μὰ Δία, ἦ δ’ ὅσ, οὔ μοι φαινόμεθα.

καὶ νὴ τὸν κύνα, εἶπον, λελήθαμέν γε διακαθαίροντεσ πάλιν ἣν ἄρτι τρυφᾶν ἔφαμεν πόλιν.

σωφρονοῦντέσ γε ἡμεῖσ, ἦ δ’ ὅσ.

ἴθι δή, ἔφην, καὶ τὰ λοιπὰ καθαίρωμεν.

ἑπόμενον γὰρ δὴ ταῖσ ἁρμονίαισ ἂν ἡμῖν εἰή τὸ περὶ ῥυθμούσ, μὴ ποικίλουσ αὐτοὺσ διώκειν μηδὲ παντοδαπὰσ βάσεισ, ἀλλὰ βίου ῥυθμοὺσ ἰδεῖν κοσμίου τε καὶ ἀνδρείου τίνεσ εἰσίν· οὓσ ἰδόντα τὸν πόδα τῷ τοῦ τοιούτου λόγῳ ἀναγκάζειν ἕπεσθαι καὶ τὸ μέλοσ, ἀλλὰ μὴ λόγον ποδί τε καὶ μέλει. οἵτινεσ δ’ ἂν εἰε͂ν οὗτοι οἱ ῥυθμοί, σὸν ἔργον, ὥσπερ τὰσ ἁρμονίασ, φράσαι.

ἀλλὰ μὰ Δί’, ἔφη, οὐκ ἔχω λέγειν.

ὅτι μὲν γὰρ τρί’ ἄττα ἐστὶν εἴδη ἐξ ὧν αἱ βάσεισ πλέκονται, ὥσπερ ἐν τοῖσ φθόγγοισ τέτταρα, ὅθεν αἱ πᾶσαι ἁρμονίαι, τεθεαμένοσ ἂν εἴποιμι· ποῖα δὲ ὁποίου βίου μιμήματα, λέγειν οὐκ ἔχω. ἀλλὰ ταῦτα μέν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ μετὰ Δάμωνοσ βουλευσόμεθα, τίνεσ τε ἀνελευθερίασ καὶ ὕβρεωσ ἢ μανίασ καὶ ἄλλησ κακίασ πρέπουσαι βάσεισ, καὶ τίνασ τοῖσ ἐναντίοισ λειπτέον ῥυθμούσ·

οἶμαι δέ με ἀκηκοέναι οὐ σαφῶσ ἐνόπλιόν τέ τινα ὀνομάζοντοσ αὐτοῦ σύνθετον καὶ δάκτυλον καὶ ἡρῷόν γε, οὐκ οἶδα ὅπωσ διακοσμοῦντοσ καὶ ἴσον ἄνω καὶ κάτω τιθέντοσ, εἰσ βραχύ τε καὶ μακρὸν γιγνόμενον, καί, ὡσ ἐγὼ οἶμαι, ἰάμβον καί τιν’ ἄλλον τροχαῖον ὠνόμαζε, μήκη δὲ καὶ βραχύτητασ προσῆπτε. καὶ τούτων τισὶν οἶμαι τὰσ ἀγωγὰσ τοῦ ποδὸσ αὐτὸν οὐχ ἧττον ψέγειν τε καὶ ἐπαινεῖν ἢ τοὺσ ῥυθμοὺσ αὐτούσ ‐ ἤτοι συναμφότερόν τι·

οὐ γὰρ ἔχω λέγειν ‐ ἀλλὰ ταῦτα μέν, ὥσπερ εἶπον, εἰσ Δάμωνα ἀναβεβλήσθω· διελέσθαι γὰρ οὐ σμικροῦ λόγου. ἢ σὺ οἰεί; μὰ Δί’, οὐκ ἔγωγε.

ἀλλὰ τόδε γε, ὅτι τὸ τῆσ εὐσχημοσύνησ τε καὶ ἀσχημοσύνησ τῷ εὐρύθμῳ τε καὶ ἀρρύθμῳ ἀκολουθεῖ, δύνασαι διελέσθαι;

πῶσ δ’ οὔ;

ἀλλὰ μὴν τὸ εὔρυθμόν γε καὶ τὸ ἄρρυθμον τὸ μὲν τῇ καλῇ λέξει ἕπεται ὁμοιούμενον, τὸ δὲ τῇ ἐναντίᾳ, καὶ τὸ εὐάρμοστον καὶ ἀνάρμοστον ὡσαύτωσ, εἴπερ ῥυθμόσ γε καὶ ἁρμονία λόγῳ, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγετο, ἀλλὰ μὴ λόγοσ τούτοισ.

ἀλλὰ μήν, ἦ δ’ ὅσ, ταῦτά γε λόγῳ ἀκολουθητέον.

τί δ’ ὁ τρόποσ τῆσ λέξεωσ, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ὁ λόγοσ;

οὐ τῷ τῆσ ψυχῆσ ἤθει ἕπεται; πῶσ γὰρ οὔ;

τῇ δὲ λέξει τὰ ἄλλα;

ναί.

εὐηθείᾳ ἀκολουθεῖ, οὐχ ἣν ἄνοιαν οὖσαν ὑποκοριζόμενοι καλοῦμεν ὡσ εὐήθειαν, ἀλλὰ τὴν ὡσ ἀληθῶσ εὖ τε καὶ καλῶσ τὸ ἦθοσ κατεσκευασμένην διάνοιαν.

παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.

ἆρ’ οὖν οὐ πανταχοῦ ταῦτα διωκτέα τοῖσ νέοισ, εἰ μέλλουσι τὸ αὑτῶν πράττειν;

διωκτέα μὲν οὖν.

ἔστιν δέ γέ που πλήρησ μὲν γραφικὴ αὐτῶν καὶ πᾶσα ἡ τοιαύτη δημιουργία, πλήρησ δὲ ὑφαντικὴ καὶ ποικιλία καὶ οἰκοδομία καὶ πᾶσα αὖ ἡ τῶν ἄλλων σκευῶν ἐργασία, ἔτι δὲ ἡ τῶν σωμάτων φύσισ καὶ ἡ τῶν ἄλλων φυτῶν·

ἐν πᾶσι γὰρ τούτοισ ἔνεστιν εὐσχημοσύνη ἢ ἀσχημοσύνη. καὶ ἡ μὲν ἀσχημοσύνη καὶ ἀρρυθμία καὶ ἀναρμοστία κακολογίασ καὶ κακοηθείασ ἀδελφά, τὰ δ’ ἐναντία τοῦ ἐναντίου, σώφρονόσ τε καὶ ἀγαθοῦ ἤθουσ, ἀδελφά τε καὶ μιμήματα. παντελῶσ μὲν οὖν, ἔφη.

χρηστῶν τόπων ὑγίειαν, καὶ εὐθὺσ ἐκ παίδων λανθάνῃ εἰσ ὁμοιότητά τε καὶ φιλίαν καὶ συμφωνίαν τῷ καλῷ λόγῳ ἄγουσα;

πολὺ γὰρ ἄν, ἔφη, κάλλιστα οὕτω τραφεῖεν.

ἆρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, τούτων ἕνεκα κυριωτάτη ἐν μουσικῇ τροφή, ὅτι μάλιστα καταδύεται εἰσ τὸ ἐντὸσ τῆσ ψυχῆσ ὅ τε ῥυθμὸσ καὶ ἁρμονία, καὶ ἐρρωμενέστατα ἅπτεται αὐτῆσ φέροντα τὴν εὐσχημοσύνην, καὶ ποιεῖ εὐσχήμονα, ἐάν τισ ὀρθῶσ τραφῇ, εἰ δὲ μή, τοὐναντίον;

γίγνοιτο καλόσ τε κἀγαθόσ, τὰ δ’ αἰσχρὰ ψέγοι τ’ ἂν ὀρθῶσ καὶ μισοῖ ἔτι νέοσ ὤν, πρὶν λόγον δυνατὸσ εἶναι λαβεῖν, ἐλθόντοσ δὲ τοῦ λόγου ἀσπάζοιτ’ ἂν αὐτὸν γνωρίζων δι’ οἰκειότητα μάλιστα ὁ οὕτω τραφείσ;

ἐμοὶ γοῦν δοκεῖ, ἔφη, τῶν τοιούτων ἕνεκα ἐν μουσικῇ εἶναι ἡ τροφή.

ἀληθῆ.

οὐκοῦν καὶ εἰκόνασ γραμμάτων, εἴ που ἢ ἐν ὕδασιν ἢ ἐν κατόπτροισ ἐμφαίνοιντο, οὐ πρότερον γνωσόμεθα, πρὶν ἂν αὐτὰ γνῶμεν, ἀλλ’ ἔστιν τῆσ αὐτῆσ τέχνησ τε καὶ μελέτησ;

παντάπασι μὲν οὖν.

ἐσόμεθα, οὔτε αὐτοὶ οὔτε οὕσ φαμεν ἡμῖν παιδευτέον εἶναι τοὺσ φύλακασ, πρὶν ἂν τὰ τῆσ σωφροσύνησ εἴδη καὶ ἀνδρείασ καὶ ἐλευθεριότητοσ καὶ μεγαλοπρεπείασ καὶ ὅσα τούτων ἀδελφὰ καὶ τὰ τούτων αὖ ἐναντία πανταχοῦ περιφερόμενα γνωρίζωμεν καὶ ἐνόντα ἐν οἷσ ἔνεστιν αἰσθανώμεθα καὶ αὐτὰ καὶ εἰκόνασ αὐτῶν, καὶ μήτε ἐν σμικροῖσ μήτε ἐν μεγάλοισ ἀτιμάζωμεν, ἀλλὰ τῆσ αὐτῆσ οἰώμεθα τέχνησ εἶναι καὶ μελέτησ;

πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη.

οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτου ἂν συμπίπτῃ ἔν τε τῇ ψυχῇ καλὰ ἤθη ἐνόντα καὶ ἐν τῷ εἴδει ὁμολογοῦντα ἐκείνοισ καὶ συμφωνοῦντα, τοῦ αὐτοῦ μετέχοντα τύπου, τοῦτ’ ἂν εἰή κάλλιστον θέαμα τῷ δυναμένῳ θεᾶσθαι;

πολύ γε.

καὶ μὴν τό γε κάλλιστον ἐρασμιώτατον;

πῶσ δ’ οὔ;

τῶν δὴ ὅτι μάλιστα τοιούτων ἀνθρώπων ὅ γε μουσικὸσ ἐρῴη ἄν·

εἰ δὲ ἀσύμφωνοσ εἰή, οὐκ ἂν ἐρῴη. οὐκ ἄν, εἴ γέ τι, ἔφη, κατὰ τὴν ψυχὴν ἐλλείποι·

ἀσπάζεσθαι.

μανθάνω, ἦν δ’ ἐγώ·

ὅτι ἔστιν σοι ἢ γέγονεν παιδικὰ τοιαῦτα, καὶ συγχωρῶ. ἀλλὰ τόδε μοι εἰπέ· σωφροσύνῃ καὶ ἡδονῇ ὑπερβαλλούσῃ ἔστι τισ κοινωνία; καὶ πῶσ;

ἔφη, ἥ γε ἔκφρονα ποιεῖ οὐχ ἧττον ἢ λύπη; ἀλλὰ τῇ ἄλλῃ ἀρετῇ;

οὐδαμῶσ.

τί δέ;

ὕβρει τε καὶ ἀκολασίᾳ; πάντων μάλιστα.

μείζω δέ τινα καὶ ὀξυτέραν ἔχεισ εἰπεῖν ἡδονὴν τῆσ περὶ τὰ ἀφροδίσια;

οὐκ ἔχω, ἦ δ’ ὅσ, οὐδέ γε μανικωτέραν.

ὁ δὲ ὀρθὸσ ἔρωσ πέφυκε κοσμίου τε καὶ καλοῦ σωφρόνωσ τε καὶ μουσικῶσ ἐρᾶν;

καὶ μάλα, ἦ δ’ ὅσ.

οὐδὲν ἄρα προσοιστέον μανικὸν οὐδὲ συγγενὲσ ἀκολασίασ τῷ ὀρθῷ ἔρωτι;

οὐ προσοιστέον.

οὐ προσοιστέον ἄρα αὕτη ἡ ἡδονή, οὐδὲ κοινωνητέον αὐτῆσ ἐραστῇ τε καὶ παιδικοῖσ ὀρθῶσ ἐρῶσί τε καὶ ἐρωμένοισ;

οὐ μέντοι μὰ Δί’, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, προσοιστέον.

οὕτω δή, ὡσ ἐοίκε, νομοθετήσεισ ἐν τῇ οἰκιζομένῃ πόλει φιλεῖν μὲν καὶ συνεῖναι καὶ ἅπτεσθαι ὥσπερ ὑέοσ παιδικῶν ἐραστήν, τῶν καλῶν χάριν, ἐὰν πείθῃ, τὰ δ’ ἄλλα οὕτωσ ὁμιλεῖν πρὸσ ὅν τισ σπουδάζοι, ὅπωσ μηδέποτε δόξει μακρότερα τούτων συγγίγνεσθαι·

εἰ δὲ μή, ψόγον ἀμουσίασ καὶ ἀπειροκαλίασ ὑφέξοντα.

οὕτωσ, ἔφη.

ἆρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ σοὶ φαίνεται τέλοσ ἡμῖν ἔχειν ὁ περὶ μουσικῆσ λόγοσ;

οἷ γοῦν δεῖ τελευτᾶν, τετελεύτηκεν· δεῖ δέ που τελευτᾶν τὰ μουσικὰ εἰσ τὰ τοῦ καλοῦ ἐρωτικά. σύμφημι, ἦ δ’ ὅσ.

μετὰ δὴ μουσικὴν γυμναστικῇ θρεπτέοι οἱ νεανίαι.

τί μήν;

δεῖ μὲν δὴ καὶ ταύτῃ ἀκριβῶσ τρέφεσθαι ἐκ παίδων διὰ βίου.

ἔχει δέ πωσ, ὡσ ἐγᾦμαι, ὧδε·

σκόπει δὲ καὶ σύ. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐ φαίνεται, ὃ ἂν χρηστὸν ᾖ σῶμα, τοῦτο τῇ αὑτοῦ ἀρετῇ ψυχὴν ἀγαθὴν ποιεῖν, ἀλλὰ τοὐναντίον ψυχὴ ἀγαθὴ τῇ αὑτῆσ ἀρετῇ σῶμα παρέχειν ὡσ οἱο͂́ν τε βέλτιστον· σοὶ δὲ πῶσ φαίνεται; καὶ ἐμοί, ἔφη, οὕτωσ.

τύπουσ ὑφηγησαίμεθα, ἵνα μὴ μακρολογῶμεν, ὀρθῶσ ἂν ποιοῖμεν;

πάνυ μὲν οὖν.

μέθησ μὲν δὴ εἴπομεν ὅτι ἀφεκτέον αὐτοῖσ·

παντὶ γάρ που μᾶλλον ἐγχωρεῖ ἢ φύλακι μεθυσθέντι μὴ εἰδέναι ὅπου γῆσ ἐστιν. γελοῖον γάρ, ἦ δ’ ὅσ, τόν γε φύλακα φύλακοσ δεῖσθαι.

τί δὲ δὴ σίτων πέρι;

ἀθληταὶ μὲν γὰρ οἱ ἄνδρεσ τοῦ μεγίστου ἀγῶνοσ. ἢ οὐχί; ναί.

ἆρ’ οὖν ἡ τῶνδε τῶν ἀσκητῶν ἕξισ προσήκουσ’ ἂν εἰή τούτοισ;

ἴσωσ.

ἀλλ’, ἦν δ’ ἐγώ, ὑπνώδησ αὕτη γέ τισ καὶ σφαλερὰ πρὸσ ὑγίειαν.

ἢ οὐχ ὁρᾷσ ὅτι καθεύδουσί τε τὸν βίον καί, ἐὰν σμικρὰ ἐκβῶσιν τῆσ τεταγμένησ διαίτησ, μεγάλα καὶ σφόδρα νοσοῦσιν οὗτοι οἱ ἀσκηταί; ὁρῶ.

τε καὶ τῶν ἄλλων σίτων καὶ εἱλήσεων καὶ χειμώνων μὴ ἀκροσφαλεῖσ εἶναι πρὸσ ὑγίειαν.

φαίνεταί μοι.

ἆρ’ οὖν ἡ βελτίστη γυμναστικὴ ἀδελφή τισ ἂν εἰή τῆσ ἁπλῆσ μουσικῆσ ἣν ὀλίγον πρότερον διῇμεν;

πῶσ λέγεισ;

ἁπλῆ που καὶ ἐπιεικὴσ γυμναστική, καὶ μάλιστα ἡ τῶν περὶ τὸν πόλεμον.

πῇ δή;

καὶ παρ’ Ὁμήρου, ἦν δ’ ἐγώ, τά γε τοιαῦτα μάθοι ἄν τισ.

οἶσθα γὰρ ὅτι ἐπὶ στρατιᾶσ ἐν ταῖσ τῶν ἡρώων ἑστιάσεσιν οὔτε ἰχθύσιν αὐτοὺσ ἑστιᾷ, καὶ ταῦτα ἐπὶ θαλάττῃ ἐν Ἑλλησπόντῳ ὄντασ, οὔτε ἑφθοῖσ κρέασιν ἀλλὰ μόνον ὀπτοῖσ, ἃ δὴ μάλιστ’ ἂν εἰή στρατιώταισ εὔπορα· πανταχοῦ γὰρ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν αὐτῷ τῷ πυρὶ χρῆσθαι εὐπορώτερον ἢ ἀγγεῖα συμπεριφέρειν.

καὶ μάλα.

οὐδὲ μὴν ἡδυσμάτων, ὡσ ἐγᾦμαι, Ὅμηροσ πώποτε ἐμνήσθη.

ἢ τοῦτο μὲν καὶ οἱ ἄλλοι ἀσκηταὶ ἴσασιν, ὅτι τῷ μέλλοντι σώματι εὖ ἕξειν ἀφεκτέον τῶν τοιούτων ἁπάντων; καὶ ὀρθῶσ γε, ἔφη, ἴσασί τε καὶ ἀπέχονται.

Συρακοσίαν δέ, ὦ φίλε, τράπεζαν καὶ Σικελικὴν ποικιλίαν ὄψου, ὡσ ἐοίκασ, οὐκ αἰνεῖσ, εἴπερ σοι ταῦτα δοκεῖ ὀρθῶσ ἔχειν.

οὔ μοι δοκῶ.

ψέγεισ ἄρα καὶ Κορινθίαν κόρην φίλην εἶναι ἀνδράσιν μέλλουσιν εὖ σώματοσ ἕξειν.

παντάπασι μὲν οὖν.

οὐκοῦν καὶ Ἀττικῶν πεμμάτων τὰσ δοκούσασ εἶναι εὐπαθείασ;

ἀνάγκη.

ῥυθμοῖσ πεποιημένῃ ἀπεικάζοντεσ ὀρθῶσ ἂν ἀπεικάζοιμεν.

πῶσ γὰρ οὔ;

οὐκοῦν ἐκεῖ μὲν ἀκολασίαν ἡ ποικιλία ἐνέτικτεν, ἐνταῦθα δὲ νόσον, ἡ δὲ ἁπλότησ κατὰ μὲν μουσικὴν ἐν ψυχαῖσ σωφροσύνην, κατὰ δὲ γυμναστικὴν ἐν σώμασιν ὑγίειαν;

ἀληθέστατα, ἔφη.

ἀκολασίασ δὲ καὶ νόσων πληθυουσῶν ἐν πόλει ἆρ’ οὐ δικαστήριά τε καὶ ἰατρεῖα πολλὰ ἀνοίγεται, καὶ δικανική τε καὶ ἰατρικὴ σεμνύνονται, ὅταν δὴ καὶ ἐλεύθεροι πολλοὶ καὶ σφόδρα περὶ αὐτὰ σπουδάζωσιν;

τί γὰρ οὐ μέλλει;

τῆσ δὲ κακῆσ τε καὶ αἰσχρᾶσ παιδείασ ἐν πόλει ἆρα μή τι μεῖζον ἕξεισ λαβεῖν τεκμήριον ἢ τὸ δεῖσθαι ἰατρῶν καὶ δικαστῶν ἄκρων μὴ μόνον τοὺσ φαύλουσ τε καὶ χειροτέχνασ, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἐν ἐλευθέρῳ σχήματι προσποιουμένουσ τεθράφθαι;

ἢ οὐκ αἰσχρὸν δοκεῖ καὶ ἀπαιδευσίασ μέγα τεκμήριον τὸ ἐπακτῷ παρ’ ἄλλων, ὡσ δεσποτῶν τε καὶ κριτῶν, τῷ δικαίῳ ἀναγκάζεσθαι χρῆσθαι, καὶ ἀπορίᾳ οἰκείων;

πάντων μὲν οὖν, ἔφη, αἴσχιστον.

ὢν περὶ τὸ ἀδικεῖν καὶ ἱκανὸσ πάσασ μὲν στροφὰσ στρέφεσθαι, πάσασ δὲ διεξόδουσ διεξελθὼν ἀποστραφῆναι λυγιζόμενοσ, ὥστε μὴ παρασχεῖν δίκην, καὶ ταῦτα σμικρῶν τε καὶ οὐδενὸσ ἀξίων ἕνεκα, ἀγνοῶν ὅσῳ κάλλιον καὶ ἄμεινον τὸ παρασκευάζειν τὸν βίον αὑτῷ μηδὲν δεῖσθαι νυστάζοντοσ δικαστοῦ;

οὔκ, ἀλλὰ τοῦτ’, ἔφη, ἐκείνου ἔτι αἴσχιον.

ἀργίαν τε καὶ δίαιταν οἱάν διήλθομεν, ῥευμάτων τε καὶ πνευμάτων ὥσπερ λίμνασ ἐμπιμπλαμένουσ φύσασ τε καὶ κατάρρουσ νοσήμασιν ὀνόματα τίθεσθαι ἀναγκάζειν τοὺσ κομψοὺσ Ἀσκληπιάδασ, οὐκ αἰσχρὸν δοκεῖ;

καὶ μάλ’, ἔφη·

ὡσ ἀληθῶσ καινὰ ταῦτα καὶ ἄτοπα νοσημάτων ὀνόματα. οἱᾶ, ἦν δ’ ἐγώ, ὡσ οἶμαι, οὐκ ἦν ἐπ’ Ἀσκληπιοῦ.

καὶ τυρὸν ἐπιξυσθέντα, ἃ δὴ δοκεῖ φλεγματώδη εἶναι, οὐκ ἐμέμψαντο τῇ δούσῃ πιεῖν, οὐδὲ Πατρόκλῳ τῷ ἰωμένῳ ἐπετίμησαν.

καὶ μὲν δή, ἔφη, ἄτοπόν γε τὸ πῶμα οὕτωσ ἔχοντι.

οὔκ, εἴ γ’ ἐννοεῖσ, εἶπον, ὅτι τῇ παιδαγωγικῇ τῶν νοσημάτων ταύτῃ τῇ νῦν ἰατρικῇ πρὸ τοῦ Ἀσκληπιάδαι οὐκ ἐχρῶντο, ὥσ φασι, πρὶν Ἡρόδικον γενέσθαι·

ἰατρικῇ, ἀπέκναισε πρῶτον μὲν καὶ μάλιστα ἑαυτόν, ἔπειτ’ ἄλλουσ ὕστερον πολλούσ.

πῇ δή;

ἔφη. μακρόν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸν θάνατον αὑτῷ ποιήσασ.

παρακολουθῶν γὰρ τῷ νοσήματι θανασίμῳ ὄντι οὔτε ἰάσασθαι οἶμαι οἱο͂́σ τ’ ἦν ἑαυτόν, ἐν ἀσχολίᾳ τε πάντων ἰατρευόμενοσ διὰ βίου ἔζη, ἀποκναιόμενοσ εἴ τι τῆσ εἰωθυίασ διαίτησ ἐκβαίη, δυσθανατῶν δὲ ὑπὸ σοφίασ εἰσ γῆρασ ἀφίκετο. καλὸν ἄρα τὸ γέρασ, ἔφη, τῆσ τέχνησ ἠνέγκατο.

οἱο͂ν εἰκόσ, ἦν δ’ ἐγώ, τὸν μὴ εἰδότα ὅτι Ἀσκληπιὸσ οὐκ ἀγνοίᾳ οὐδὲ ἀπειρίᾳ τούτου τοῦ εἴδουσ τῆσ ἰατρικῆσ τοῖσ ἐκγόνοισ οὐ κατέδειξεν αὐτό, ἀλλ’ εἰδὼσ ὅτι πᾶσι τοῖσ εὐνομουμένοισ ἔργον τι ἑκάστῳ ἐν τῇ πόλει προστέτακται, ὃ ἀναγκαῖον ἐργάζεσθαι, καὶ οὐδενὶ σχολὴ διὰ βίου κάμνειν ἰατρευομένῳ.

ὃ ἡμεῖσ γελοίωσ ἐπὶ μὲν τῶν δημιουργῶν αἰσθανόμεθα, ἐπὶ δὲ τῶν πλουσίων τε καὶ εὐδαιμόνων δοκούντων εἶναι οὐκ αἰσθανόμεθα. πῶσ;

ἔφη. τέκτων μέν, ἦν δ’ ἐγώ, κάμνων ἀξιοῖ παρὰ τοῦ ἰατροῦ φάρμακον πιὼν ἐξεμέσαι τὸ νόσημα, ἢ κάτω καθαρθεὶσ ἢ καύσει ἢ τομῇ χρησάμενοσ ἀπηλλάχθαι·

ἐὰν δέ τισ αὐτῷ μακρὰν δίαιταν προστάττῃ, πιλίδιά τε περὶ τὴν κεφαλὴν περιτιθεὶσ καὶ τὰ τούτοισ ἑπόμενα, ταχὺ εἶπεν ὅτι οὐ σχολὴ κάμνειν οὐδὲ λυσιτελεῖ οὕτω ζῆν, νοσήματι τὸν νοῦν προσέχοντα, τῆσ δὲ προκειμένησ ἐργασίασ ἀμελοῦντα. καὶ μετὰ ταῦτα χαίρειν εἰπὼν τῷ τοιούτῳ ἰατρῷ, εἰσ τὴν εἰωθυῖαν δίαιταν ἐμβάσ, ὑγιὴσ γενόμενοσ ζῇ τὰ ἑαυτοῦ πράττων· ἐὰν δὲ μὴ ἱκανὸν ᾖ τὸ σῶμα ὑπενεγκεῖν, τελευτήσασ πραγμάτων ἀπηλλάγη.

καὶ τῷ τοιούτῳ μέν γ’, ἔφη, δοκεῖ πρέπειν οὕτω ἰατρικῇ χρῆσθαι.

ἆρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι ἦν τι αὐτῷ ἔργον, ὃ εἰ μὴ πράττοι, οὐκ ἐλυσιτέλει ζῆν;

δῆλον, ἔφη.

ὁ δὲ δὴ πλούσιοσ, ὥσ φαμεν, οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον ἔργον προκείμενον, οὗ ἀναγκαζομένῳ ἀπέχεσθαι ἀβίωτον.

οὔκουν δὴ λέγεταί γε.

Φωκυλίδου γάρ, ἦν δ’ ἐγώ, οὐκ ἀκούεισ πῶσ φησι δεῖν, ὅταν τῳ ἤδη βίοσ ᾖ, ἀρετὴν ἀσκεῖν.

οἶμαι δέ γε, ἔφη, καὶ πρότερον.

καὶ ἀβίωτον τῷ μὴ μελετῶντι, ἢ νοσοτροφία τεκτονικῇ μὲν καὶ ταῖσ ἄλλαισ τέχναισ ἐμπόδιον τῇ προσέξει τοῦ νοῦ, τὸ δὲ Φωκυλίδου παρακέλευμα οὐδὲν ἐμποδίζει.

ναὶ μὰ τὸν Δία, ἦ δ’ ὅσ.

σχεδόν γέ τι πάντων μάλιστα ἥ γε περαιτέρω γυμναστικῆσ ἡ περιττὴ αὕτη ἐπιμέλεια τοῦ σώματοσ· καὶ γὰρ πρὸσ οἰκονομίασ καὶ πρὸσ στρατείασ καὶ πρὸσ ἑδραίουσ ἐν πόλει ἀρχὰσ δύσκολοσ. τὸ δὲ δὴ μέγιστον, ὅτι καὶ πρὸσ μαθήσεισ ἁστινασοῦν καὶ ἐννοήσεισ τε καὶ μελέτασ πρὸσ ἑαυτὸν χαλεπή, κεφαλῆσ τινασ ἀεὶ διατάσεισ καὶ ἰλίγγουσ ὑποπτεύουσα καὶ αἰτιωμένη ἐκ φιλοσοφίασ ἐγγίγνεσθαι, ὥστε, ὅπῃ ταύτῃ ἀρετὴ ἀσκεῖται καὶ δοκιμάζεται, πάντῃ ἐμπόδιοσ·

κάμνειν γὰρ οἰέσθαι ποιεῖ ἀεὶ καὶ ὠδίνοντα μήποτε λήγειν περὶ τοῦ σώματοσ.

εἰκόσ γε, ἔφη.

περιόδῳ ζῆν μὴ οἰέσθαι δεῖν θεραπεύειν, ὡσ οὔτε αὑτῷ οὔτε πόλει λυσιτελῆ;

πολιτικόν, ἔφη, λέγεισ Ἀσκληπιόν.

δῆλον, ἦν δ’ ἐγώ·

καὶ οἱ παῖδεσ αὐτοῦ, ὅτι τοιοῦτοσ ἦν, οὐχ ὁρᾷσ ὡσ καὶ ἐν Τροίᾳ ἀγαθοὶ πρὸσ τὸν πόλεμον ἐφάνησαν, καὶ τῇ ἰατρικῇ, ὡσ ἐγὼ λέγω, ἐχρῶντο; κοσμίουσ ἐν διαίτῃ, κἂν εἰ τύχοιεν ἐν τῷ παραχρῆμα κυκεῶνα πιόντεσ, νοσώδη δὲ φύσει τε καὶ ἀκόλαστον οὔτε αὐτοῖσ οὔτε τοῖσ ἄλλοισ ᾤοντο λυσιτελεῖν ζῆν, οὐδ’ ἐπὶ τούτοισ τὴν τέχνην δεῖν εἶναι, οὐδὲ θεραπευτέον αὐτούσ, οὐδ’ εἰ Μίδου πλουσιώτεροι εἰε͂ν.

πάνυ κομψούσ, ἔφη, λέγεισ Ἀσκληπιοῦ παῖδασ.

πρέπει, ἦν δ’ ἐγώ, καίτοι ἀπειθοῦντέσ γε ἡμῖν οἱ τραγῳδοποιοί τε καὶ Πίνδαροσ Ἀπόλλωνοσ μέν φασιν Ἀσκληπιὸν εἶναι, ὑπὸ δὲ χρυσοῦ πεισθῆναι πλούσιον ἄνδρα θανάσιμον ἤδη ὄντα ἰάσασθαι, ὅθεν δὴ καὶ κεραυνωθῆναι αὐτόν.

ἡμεῖσ δὲ κατὰ τὰ προειρημένα οὐ πεισόμεθα αὐτοῖσ ἀμφότερα, ἀλλ’ εἰ μὲν θεοῦ ἦν, οὐκ ἦν, φήσομεν, αἰσχροκερδήσ· εἰ δ’ αἰσχροκερδήσ, οὐκ ἦν θεοῦ.

ὀρθότατα, ἦ δ’ ὅσ, ταῦτά γε.

ἀλλὰ περὶ τοῦδε τί λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ; ἆρ’ οὐκ ἀγαθοὺσ δεῖ ἐν τῇ πόλει κεκτῆσθαι ἰατρούσ; πλείστουσ μὲν ὑγιεινούσ, πλείστουσ δὲ νοσώδεισ μετεχειρίσαντο, καὶ δικασταὶ αὖ ὡσαύτωσ οἱ παντοδαπαῖσ φύσεσιν ὡμιληκότεσ.

καὶ μάλα, εἶπον, ἀγαθοὺσ λέγω.

ἀλλ’ οἶσθα οὓσ ἡγοῦμαι τοιούτουσ; ἂν εἴπῃσ, ἔφη.

ἀλλὰ πειράσομαι, ἦν δ’ ἐγώ·

σὺ μέντοι οὐχ ὅμοιον πρᾶγμα τῷ αὐτῷ λόγῳ ἤρου. πῶσ;

ἔφη. ἰατροὶ μέν, εἶπον, δεινότατοι ἂν γένοιντο, εἰ ἐκ παίδων ἀρξάμενοι πρὸσ τῷ μανθάνειν τὴν τέχνην ὡσ πλείστοισ τε καὶ πονηροτάτοισ σώμασιν ὁμιλήσειαν καὶ αὐτοὶ πάσασ νόσουσ κάμοιεν καὶ εἰε͂ν μὴ πάνυ ὑγιεινοὶ φύσει.

οὐ γὰρ οἶμαι σώματι σῶμα θεραπεύουσιν ‐ οὐ γὰρ ἂν αὐτὰ ἐνεχώρει κακὰ εἶναί ποτε καὶ γενέσθαι ‐ ἀλλὰ ψυχῇ σῶμα, ᾗ οὐκ ἐγχωρεῖ κακὴν γενομένην τε καὶ οὖσαν εὖ τι θεραπεύειν.

ὀρθῶσ, ἔφη.

δικαστὴσ δέ γε, ὦ φίλε, ψυχῇ ψυχῆσ ἄρχει, ᾗ οὐκ ἐγχωρεῖ ἐκ νέασ ἐν πονηραῖσ ψυχαῖσ τεθράφθαι τε καὶ ὡμιληκέναι καὶ πάντα ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν διεξεληλυθέναι, ὥστε ὀξέωσ ἀφ’ αὑτῆσ τεκμαίρεσθαι τὰ τῶν ἄλλων ἀδικήματα οἱο͂ν κατὰ σῶμα νόσουσ·

ἀλλ’ ἄπειρον αὐτὴν καὶ ἀκέραιον δεῖ κακῶν ἠθῶν νέαν οὖσαν γεγονέναι, εἰ μέλλει καλὴ κἀγαθὴ οὖσα κρινεῖν ὑγιῶσ τὰ δίκαια. ὑπὸ τῶν ἀδίκων, ἅτε οὐκ ἔχοντεσ ἐν ἑαυτοῖσ παραδείγματα ὁμοιοπαθῆ τοῖσ πονηροῖσ.

καὶ μὲν δή, ἔφη, σφόδρα γε αὐτὸ πάσχουσι.

ἐμπειρίᾳ οἰκείᾳ κεχρημένον.

γενναιότατοσ γοῦν, ἔφη, ἐοίκεν εἶναι ὁ τοιοῦτοσ δικαστήσ.

καὶ ἀγαθόσ γε, ἦν δ’ ἐγώ, ὃ σὺ ἠρώτασ·

ὁ γὰρ ἔχων ψυχὴν ἀγαθὴν ἀγαθόσ. ὁ δὲ δεινὸσ ἐκεῖνοσ καὶ καχύποπτοσ, ὁ πολλὰ αὐτὸσ ἠδικηκὼσ καὶ πανοῦργόσ τε καὶ σοφὸσ οἰόμενοσ εἶναι, ὅταν μὲν ὁμοίοισ ὁμιλῇ, δεινὸσ φαίνεται ἐξευλαβούμενοσ, πρὸσ τὰ ἐν αὑτῷ παραδείγματα ἀποσκοπῶν· ὅταν δὲ ἀγαθοῖσ καὶ πρεσβυτέροισ ἤδη πλησιάσῃ, ἀβέλτεροσ αὖ φαίνεται, ἀπιστῶν παρὰ καιρὸν καὶ ἀγνοῶν ὑγιὲσ ἦθοσ, ἅτε οὐκ ἔχων παράδειγμα τοῦ τοιούτου. πλεονάκισ δὲ πονηροῖσ ἢ χρηστοῖσ ἐντυγχάνων σοφώτεροσ ἢ ἀμαθέστεροσ δοκεῖ εἶναι αὑτῷ τε καὶ ἄλλοισ.

παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη, ἀληθῆ.

οὐ τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, τοιοῦτον χρὴ τὸν δικαστὴν ζητεῖν τὸν ἀγαθόν τε καὶ σοφόν, ἀλλὰ τὸν πρότερον·

πονηρία μὲν γὰρ ἀρετήν τε καὶ αὑτὴν οὔποτ’ ἂν γνοίη, ἀρετὴ δὲ φύσεωσ παιδευομένησ χρόνῳ ἅμα αὑτῆσ τε καὶ πονηρίασ ἐπιστήμην λήψεται. σοφὸσ οὖν οὗτοσ, ὥσ μοι δοκεῖ, ἀλλ’ οὐχ ὁ κακὸσ γίγνεται.

καὶ ἐμοί, ἔφη, συνδοκεῖ.

τοὺσ μὲν εὐφυεῖσ τὰ σώματα καὶ τὰσ ψυχὰσ θεραπεύσουσι, τοὺσ δὲ μή, ὅσοι μὲν κατὰ σῶμα τοιοῦτοι, ἀποθνῄσκειν ἐάσουσιν, τοὺσ δὲ κατὰ τὴν ψυχὴν κακοφυεῖσ καὶ ἀνιάτουσ αὐτοὶ ἀποκτενοῦσιν;

τὸ γοῦν ἄριστον, ἔφη, αὐτοῖσ τε τοῖσ πάσχουσιν καὶ τῇ πόλει οὕτω πέφανται.

οἱ δὲ δὴ νέοι, ἦν δ’ ἐγώ, δῆλον ὅτι εὐλαβήσονταί σοι δικαστικῆσ εἰσ χρείαν ἰέναι, τῇ ἁπλῇ ἐκείνῃ μουσικῇ χρώμενοι ἣν δὴ ἔφαμεν σωφροσύνην ἐντίκτειν.

τί μήν;

ἔφη. ἆρ’ οὖν οὐ κατὰ ταὐτὰ ἴχνη ταῦτα ὁ μουσικὸσ γυμναστικὴν διώκων, ἐὰν ἐθέλῃ, αἱρήσει, ὥστε μηδὲν ἰατρικῆσ δεῖσθαι ὅτι μὴ ἀνάγκη;

ἔμοιγε δοκεῖ.

αὐτά γε μὴν τὰ γυμνάσια καὶ τοὺσ πόνουσ πρὸσ τὸ θυμοειδὲσ τῆσ φύσεωσ βλέπων κἀκεῖνο ἐγείρων πονήσει μᾶλλον ἢ πρὸσ ἰσχύν, οὐχ ὥσπερ οἱ ἄλλοι ἀθληταὶ ῥώμησ ἕνεκα σιτία καὶ πόνουσ μεταχειριεῖται.

ὀρθότατα, ἦ δ’ ὅσ.

μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ παιδεύειν οὐχ οὗ ἕνεκά τινεσ οἰόνται καθιστᾶσιν, ἵνα τῇ μὲν τὸ σῶμα θεραπεύοιντο, τῇ δὲ τὴν ψυχήν;

ἀλλὰ τί μήν;

ἔφη. κινδυνεύουσιν, ἦν δ’ ἐγώ, ἀμφότερα τῆσ ψυχῆσ ἕνεκα τὸ μέγιστον καθιστάναι.

πῶσ δή;

οὐκ ἐννοεῖσ, εἶπον, ὡσ διατίθενται αὐτὴν τὴν διάνοιαν οἳ ἂν γυμναστικῇ μὲν διὰ βίου ὁμιλήσωσιν, μουσικῆσ δὲ μὴ ἅψωνται;

ἢ αὖ ὅσοι ἂν τοὐναντίον διατεθῶσιν; τίνοσ δέ, ἦ δ’ ὅσ, πέρι λέγεισ;

ἀγριότητόσ τε καὶ σκληρότητοσ, καὶ αὖ μαλακίασ τε καὶ ἡμερότητοσ, ἦν δ’ ἐγώ ‐ ἔγωγε, ἔφη·

ὅτι οἱ μὲν γυμναστικῇ ἀκράτῳ χρησάμενοι ἀγριώτεροι τοῦ δέοντοσ ἀποβαίνουσιν, οἱ δὲ μουσικῇ μαλακώτεροι αὖ γίγνονται ἢ ὡσ κάλλιον αὐτοῖσ.

καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ, τό γε ἄγριον τὸ θυμοειδὲσ ἂν τῆσ φύσεωσ παρέχοιτο, καὶ ὀρθῶσ μὲν τραφὲν ἀνδρεῖον ἂν εἰή, μᾶλλον δ’ ἐπιταθὲν τοῦ δέοντοσ σκληρόν τε καὶ χαλεπὸν γίγνοιτ’ ἄν, ὡσ τὸ εἰκόσ.

δοκεῖ μοι, ἔφη.

τί δέ;

τὸ ἥμερον οὐχ ἡ φιλόσοφοσ ἂν ἔχοι φύσισ, καὶ μᾶλλον μὲν ἀνεθέντοσ αὐτοῦ μαλακώτερον εἰή τοῦ δέοντοσ, καλῶσ δὲ τραφέντοσ ἥμερόν τε καὶ κόσμιον; ἔστι ταῦτα.

δεῖν δέ γέ φαμεν τοὺσ φύλακασ ἀμφοτέρα ἔχειν τούτω τὼ φύσει.

δεῖ γάρ.

οὐκοῦν ἡρμόσθαι δεῖ αὐτὰσ πρὸσ ἀλλήλασ;

πῶσ δ’ οὔ;

ψυχή;

πάνυ γε.

τοῦ δὲ ἀναρμόστου δειλὴ καὶ ἄγροικοσ;

καὶ μάλα.

οὐκοῦν ὅταν μέν τισ μουσικῇ παρέχῃ καταυλεῖν καὶ καταχεῖν τῆσ ψυχῆσ διὰ τῶν ὤτων ὥσπερ διὰ χώνησ ἃσ νυνδὴ ἡμεῖσ ἐλέγομεν τὰσ γλυκείασ τε καὶ μαλακὰσ καὶ θρηνώδεισ ἁρμονίασ, καὶ μινυρίζων τε καὶ γεγανωμένοσ ὑπὸ τῆσ ᾠδῆσ διατελῇ τὸν βίον ὅλον, οὗτοσ τὸ μὲν πρῶτον, εἴ τι θυμοειδὲσ εἶχεν, ὥσπερ σίδηρον ἐμάλαξεν καὶ χρήσιμον ἐξ ἀχρήστου καὶ σκληροῦ ἐποίησεν·

ὅταν δ’ ἐπέχων μὴ ἀνιῇ ἀλλὰ κηλῇ, τὸ δὴ μετὰ τοῦτο ἤδη τήκει καὶ λείβει, ἑώσ ἂν ἐκτήξῃ τὸν θυμὸν καὶ ἐκτέμῃ ὥσπερ νεῦρα ἐκ τῆσ ψυχῆσ καὶ ποιήσῃ "μαλθακὸν αἰχμητήν.

πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.

καὶ ἐὰν μέν γε, ἦν δ’ ἐγώ, ἐξ ἀρχῆσ φύσει ἄθυμον λάβῃ, ταχὺ τοῦτο διεπράξατο·

ἐὰν δὲ θυμοειδῆ, ἀσθενῆ ποιήσασ τὸν θυμὸν ὀξύρροπον ἀπηργάσατο, ἀπὸ σμικρῶν ταχὺ ἐρεθιζόμενόν τε καὶ κατασβεννύμενον. ἀκράχολοι οὖν καὶ ὀργίλοι ἀντὶ θυμοειδοῦσ γεγένηνται, δυσκολίασ ἔμπλεῳ.

κομιδῇ μὲν οὖν.

τί δὲ ἂν αὖ γυμναστικῇ πολλὰ πονῇ καὶ εὐωχῆται εὖ μάλα, μουσικῆσ δὲ καὶ φιλοσοφίασ μὴ ἅπτηται;

οὐ πρῶτον μὲν εὖ ἴσχων τὸ σῶμα φρονήματόσ τε καὶ θυμοῦ ἐμπίμπλαται καὶ ἀνδρειότεροσ γίγνεται αὐτὸσ αὑτοῦ; καὶ μάλα γε.

τί δὲ ἐπειδὰν ἄλλο μηδὲν πράττῃ μηδὲ κοινωνῇ Μούσησ μηδαμῇ;

οὐκ εἴ τι καὶ ἐνῆν αὐτοῦ φιλομαθὲσ ἐν τῇ ψυχῇ, ἅτε οὔτε μαθήματοσ γευόμενον οὐδενὸσ οὔτε ζητήματοσ, οὔτε λόγου μετίσχον οὔτε τῆσ ἄλλησ μουσικῆσ, ἀσθενέσ τε καὶ κωφὸν καὶ τυφλὸν γίγνεται, ἅτε οὐκ ἐγειρόμενον οὐδὲ τρεφόμενον οὐδὲ διακαθαιρομένων τῶν αἰσθήσεων αὐτοῦ;

οὕτωσ, ἔφη.

ἀγριότητι ὥσπερ θηρίον πρὸσ πάντα διαπράττεται, καὶ ἐν ἀμαθίᾳ καὶ σκαιότητι μετὰ ἀρρυθμίασ τε καὶ ἀχαριστίασ ζῇ.

παντάπασιν, ἦ δ’ ὅσ, οὕτωσ ἔχει.

ἂν ἀλλήλοιν συναρμοσθῆτον ἐπιτεινομένω καὶ ἀνιεμένω μέχρι τοῦ προσήκοντοσ.

καὶ γὰρ ἐοίκεν, ἔφη.

τὸν κάλλιστ’ ἄρα μουσικῇ γυμναστικὴν κεραννύντα καὶ μετριώτατα τῇ ψυχῇ προσφέροντα, τοῦτον ὀρθότατ’ ἂν φαῖμεν εἶναι τελέωσ μουσικώτατον καὶ εὐαρμοστότατον, πολὺ μᾶλλον ἢ τὸν τὰσ χορδὰσ ἀλλήλαισ συνιστάντα.

εἰκότωσ γ’, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ.

οὐκοῦν καὶ ἐν τῇ πόλει ἡμῖν, ὦ Γλαύκων, δεήσει τοῦ τοιούτου τινὸσ ἀεὶ ἐπιστάτου, εἰ μέλλει ἡ πολιτεία σῴζεσθαι;

δεήσει μέντοι ὡσ οἱο͂́ν τέ γε μάλιστα.

οἱ μὲν δὴ τύποι τῆσ παιδείασ τε καὶ τροφῆσ οὗτοι ἂν εἰε͂ν.

χορείασ γὰρ τί ἄν τισ διεξίοι τῶν τοιούτων καὶ θήρασ τε καὶ κυνηγέσια καὶ γυμνικοὺσ ἀγῶνασ καὶ ἱππικούσ; σχεδὸν γάρ τι δῆλα δὴ ὅτι τούτοισ ἑπόμενα δεῖ αὐτὰ εἶναι, καὶ οὐκέτι χαλεπὰ εὑρεῖν. ἴσωσ, ἦ δ’ ὅσ, οὐ χαλεπά.

εἰε͂ν, ἦν δ’ ἐγώ·

τὸ δὴ μετὰ τοῦτο τί ἂν ἡμῖν διαιρετέον εἰή; ἆρ’ οὐκ αὐτῶν τούτων οἵτινεσ ἄρξουσί τε καὶ ἄρξονται; τί μήν;

οὐκοῦν ὅτι μὲν πρεσβυτέρουσ τοὺσ ἄρχοντασ δεῖ εἶναι, νεωτέρουσ δὲ τοὺσ ἀρχομένουσ, δῆλον;

δῆλον.

καὶ ὅτι γε τοὺσ ἀρίστουσ αὐτῶν;

καὶ τοῦτο.

οἱ δὲ γεωργῶν ἄριστοι ἆρ’ οὐ γεωργικώτατοι γίγνονται;

ναί.

νῦν δ’, ἐπειδὴ φυλάκων αὐτοὺσ ἀρίστουσ δεῖ εἶναι, ἆρ’ οὐ φυλακικωτάτουσ πόλεωσ;

ναί.

οὐκοῦν φρονίμουσ τε εἰσ τοῦτο δεῖ ὑπάρχειν καὶ δυνατοὺσ καὶ ἔτι κηδεμόνασ τῆσ πόλεωσ;

ἔστι ταῦτα.

κήδοιτο δέ γ’ ἄν τισ μάλιστα τούτου ὃ τυγχάνοι φιλῶν.

ἀνάγκη.

καὶ μὴν τοῦτό γ’ ἂν μάλιστα φιλοῖ, ᾧ συμφέρειν ἡγοῖτο τὰ αὐτὰ καὶ ἑαυτῷ καὶ ὅταν μάλιστα ἐκείνου μὲν εὖ πράττοντοσ οἰοίτο συμβαίνειν καὶ ἑαυτῷ εὖ πράττειν, μὴ δέ, τοὐναντίον.

οὕτωσ, ἔφη.

βίον, ὃ μὲν ἂν τῇ πόλει ἡγήσωνται συμφέρειν, πάσῃ προθυμίᾳ ποιεῖν, ὃ δ’ ἂν μή, μηδενὶ τρόπῳ πρᾶξαι ἂν ἐθέλειν.

ἐπιτήδειοι γάρ, ἔφη.

δοκεῖ δή μοι τηρητέον αὐτοὺσ εἶναι ἐν ἁπάσαισ ταῖσ ἡλικίαισ, εἰ φυλακικοί εἰσι τούτου τοῦ δόγματοσ καὶ μήτε γοητευόμενοι μήτε βιαζόμενοι ἐκβάλλουσιν ἐπιλανθανόμενοι δόξαν τὴν τοῦ ποιεῖν δεῖν ἃ τῇ πόλει βέλτιστα.

τίνα, ἔφη, λέγεισ τὴν ἐκβολήν;

ἐγώ σοι, ἔφην, ἐρῶ.

τοῦ μεταμανθάνοντοσ, ἀκουσίωσ δὲ πᾶσα ἡ ἀληθήσ.

τὸ μὲν τῆσ ἑκουσίου, ἔφη, μανθάνω, τὸ δὲ τῆσ ἀκουσίου δέομαι μαθεῖν.

τί δέ;

οὐ καὶ σὺ ἡγῇ, ἔφην ἐγώ, τῶν μὲν ἀγαθῶν ἀκουσίωσ στέρεσθαι τοὺσ ἀνθρώπουσ, τῶν δὲ κακῶν ἑκουσίωσ; ἢ οὐ τὸ μὲν ἐψεῦσθαι τῆσ ἀληθείασ κακόν, τὸ δὲ ἀληθεύειν ἀγαθόν; ἢ οὐ τὸ τὰ ὄντα δοξάζειν ἀληθεύειν δοκεῖ σοι εἶναι; ἀλλ’, ἦ δ’ ὅσ, ὀρθῶσ λέγεισ, καί μοι δοκοῦσιν ἄκοντεσ ἀληθοῦσ δόξησ στερίσκεσθαι.

οὐκοῦν κλαπέντεσ ἢ γοητευθέντεσ ἢ βιασθέντεσ τοῦτο πάσχουσιν;

οὐδὲ νῦν, ἔφη, μανθάνω.

τραγικῶσ, ἦν δ’ ἐγώ, κινδυνεύω λέγειν.

κλαπέντασ μὲν γὰρ τοὺσ μεταπεισθέντασ λέγω καὶ τοὺσ ἐπιλανθανομένουσ, ὅτι τῶν μὲν χρόνοσ, τῶν δὲ λόγοσ ἐξαιρούμενοσ λανθάνει· νῦν γάρ που μανθάνεισ; ναί.

τοὺσ τοίνυν βιασθέντασ λέγω οὓσ ἂν ὀδύνη τισ ἢ ἀλγηδὼν μεταδοξάσαι ποιήσῃ.

καὶ τοῦτ’, ἔφη, ἔμαθον, καὶ ὀρθῶσ λέγεισ.

τοὺσ μὴν γοητευθέντασ, ὡσ ἐγᾦμαι, κἂν σὺ φαίησ εἶναι οἳ ἂν μεταδοξάσωσιν ἢ ὑφ’ ἡδονῆσ κηληθέντεσ ἢ ὑπὸ φόβου τι δείσαντεσ.

ἐοίκε γάρ, ἦ δ’ ὅσ, γοητεύειν πάντα ὅσα ἀπατᾷ.

ὃ τοίνυν ἄρτι ἔλεγον, ζητητέον τίνεσ ἄριστοι φύλακεσ τοῦ παρ’ αὑτοῖσ δόγματοσ, τοῦτο ὡσ ποιητέον ὃ ἂν τῇ πόλει ἀεὶ δοκῶσι βέλτιστον εἶναι αὑτοῖσ ποιεῖν.

τηρητέον δὴ εὐθὺσ ἐκ παίδων προθεμένοισ ἔργα ἐν οἷσ ἄν τισ τὸ τοιοῦτον μάλιστα ἐπιλανθάνοιτο καὶ ἐξαπατῷτο, καὶ τὸν μὲν μνήμονα καὶ δυσεξαπάτητον ἐγκριτέον, τὸν δὲ μὴ ἀποκριτέον. ἦ γάρ;

ναί.

καὶ πόνουσ γε αὖ καὶ ἀλγηδόνασ καὶ ἀγῶνασ αὐτοῖσ θετέον, ἐν οἷσ ταὐτὰ ταῦτα τηρητέον.

ὀρθῶσ, ἔφη.

αὖ μεταβλητέον, βασανίζοντασ πολὺ μᾶλλον ἢ χρυσὸν ἐν πυρί ‐ εἰ δυσγοήτευτοσ καὶ εὐσχήμων ἐν πᾶσι φαίνεται, φύλαξ αὑτοῦ ὢν ἀγαθὸσ καὶ μουσικῆσ ἧσ ἐμάνθανεν, εὔρυθμόν τε καὶ εὐάρμοστον ἑαυτὸν ἐν πᾶσι τούτοισ παρέχων, οἱο͂σ δὴ ἂν ὢν καὶ ἑαυτῷ καὶ πόλει χρησιμώτατοσ εἰή.

καὶ τὸν ἀεὶ ἔν τε παισὶ καὶ νεανίσκοισ καὶ ἐν ἀνδράσι βασανιζόμενον καὶ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα καταστατέον ἄρχοντα τῆσ πόλεωσ καὶ φύλακα, καὶ τιμὰσ δοτέον καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι, τάφων τε καὶ τῶν ἄλλων μνημείων μέγιστα γέρα λαγχάνοντα· τὸν δὲ μὴ τοιοῦτον ἀποκριτέον.

τοιαύτη τισ, ἦν δ’ ἐγώ, δοκεῖ μοι, ὦ Γλαύκων, ἡ ἐκλογὴ εἶναι καὶ κατάστασισ τῶν ἀρχόντων τε καὶ φυλάκων, ὡσ ἐν τύπῳ, μὴ δι’ ἀκριβείασ, εἰρῆσθαι. καὶ ἐμοί, ἦ δ’ ὅσ, οὕτωσ πῃ φαίνεται.

ἆρ’ οὖν ὡσ ἀληθῶσ ὀρθότατον καλεῖν τούτουσ μὲν φύλακασ παντελεῖσ τῶν τε ἔξωθεν πολεμίων τῶν τε ἐντὸσ φιλίων, ὅπωσ οἱ μὲν μὴ βουλήσονται, οἱ δὲ μὴ δυνήσονται κακουργεῖν, τοὺσ δὲ νέουσ, οὓσ δὴ νῦν φύλακασ ἐκαλοῦμεν, ἐπικούρουσ τε καὶ βοηθοὺσ τοῖσ τῶν ἀρχόντων δόγμασιν;

ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη.

τι ἓν ψευδομένουσ πεῖσαι μάλιστα μὲν καὶ αὐτοὺσ τοὺσ ἄρχοντασ, εἰ δὲ μή, τὴν ἄλλην πόλιν;

ποῖόν τι;

ἔφη. μηδὲν καινόν, ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλὰ Φοινικικόν τι, πρότερον μὲν ἤδη πολλαχοῦ γεγονόσ, ὥσ φασιν οἱ ποιηταὶ καὶ πεπείκασιν, ἐφ’ ἡμῶν δὲ οὐ γεγονὸσ οὐδ’ οἶδα εἰ γενόμενον ἄν, πεῖσαι δὲ συχνῆσ πειθοῦσ.

ὡσ ἐοίκασ, ἔφη, ὀκνοῦντι λέγειν.

δόξω δέ σοι, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ μάλ’ εἰκότωσ ὀκνεῖν, ἐπειδὰν εἴπω.

λέγ’, ἔφη, καὶ μὴ φοβοῦ.

ὅπλα αὐτῶν καὶ ἡ ἄλλη σκευὴ δημιουργουμένη, ἐπειδὴ δὲ παντελῶσ ἐξειργασμένοι ἦσαν, καὶ ἡ γῆ αὐτοὺσ μήτηρ οὖσα ἀνῆκεν, καὶ νῦν δεῖ ὡσ περὶ μητρὸσ καὶ τροφοῦ τῆσ χώρασ ἐν ᾗ εἰσι βουλεύεσθαί τε καὶ ἀμύνειν αὐτούσ, ἐάν τισ ἐπ’ αὐτὴν ἰῄ, καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων πολιτῶν ὡσ ἀδελφῶν ὄντων καὶ γηγενῶν διανοεῖσθαι.

οὐκ ἐτόσ, ἔφη, πάλαι ᾐσχύνου τὸ ψεῦδοσ λέγειν.

πάνυ, ἦν δ’ ἐγώ, εἰκότωσ·

ἀλλ’ ὅμωσ ἄκουε καὶ τὸ λοιπὸν τοῦ μύθου. ἐστὲ μὲν γὰρ δὴ πάντεσ οἱ ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί, ὡσ φήσομεν πρὸσ αὐτοὺσ μυθολογοῦντεσ, ἀλλ’ ὁ θεὸσ πλάττων, ὅσοι μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν, χρυσὸν ἐν τῇ γενέσει συνέμειξεν αὐτοῖσ, διὸ τιμιώτατοί εἰσιν· ὅσοι δ’ ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον δὲ καὶ χαλκὸν τοῖσ τε γεωργοῖσ καὶ τοῖσ ἄλλοισ δημιουργοῖσ. ἅτε οὖν συγγενεῖσ ὄντεσ πάντεσ τὸ μὲν πολὺ ὁμοίουσ ἂν ὑμῖν αὐτοῖσ γεννῷτε, ἔστι δ’ ὅτε ἐκ χρυσοῦ γεννηθείη ἂν ἀργυροῦν καὶ ἐξ ἀργύρου χρυσοῦν ἔκγονον καὶ τἆλλα πάντα οὕτωσ ἐξ ἀλλήλων. τρόπῳ κατελεήσουσιν, ἀλλὰ τὴν τῇ φύσει προσήκουσαν τιμὴν ἀποδόντεσ ὤσουσιν εἰσ δημιουργοὺσ ἢ εἰσ γεωργούσ, καὶ ἂν αὖ ἐκ τούτων τισ ὑπόχρυσοσ ἢ ὑπάργυροσ φυῇ, τιμήσαντεσ ἀνάξουσι τοὺσ μὲν εἰσ φυλακήν, τοὺσ δὲ εἰσ ἐπικουρίαν, ὡσ χρησμοῦ ὄντοσ τότε τὴν πόλιν διαφθαρῆναι, ὅταν αὐτὴν ὁ σιδηροῦσ φύλαξ ἢ ὁ χαλκοῦσ φυλάξῃ.

τοῦτον οὖν τὸν μῦθον ὅπωσ ἂν πεισθεῖεν, ἔχεισ τινὰ μηχανήν; οὐδαμῶσ, ἔφη, ὅπωσ γ’ ἂν αὐτοὶ οὗτοι·

ὅπωσ μεντἂν οἱ τούτων ὑεῖσ καὶ οἱ ἔπειτα οἵ τ’ ἄλλοι ἄνθρωποι οἱ ὕστερον. ἀλλὰ καὶ τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ, εὖ ἂν ἔχοι πρὸσ τὸ μᾶλλον αὐτοὺσ τῆσ πόλεώσ τε καὶ ἀλλήλων κήδεσθαι·

σχεδὸν γάρ τι μανθάνω ὃ λέγεισ. καὶ τοῦτο μὲν δὴ ἕξει ὅπῃ ἂν αὐτὸ ἡ φήμη ἀγάγῃ·

ἡμεῖσ δὲ τούτουσ τοὺσ γηγενεῖσ ὁπλίσαντεσ προάγωμεν ἡγουμένων τῶν ἀρχόντων. ἐλθόντεσ δὲ θεασάσθων τῆσ πόλεωσ ὅπου κάλλιστον στρατοπεδεύσασθαι, ὅθεν τούσ τε ἔνδον μάλιστ’ ἂν κατέχοιεν, εἴ τισ μὴ ἐθέλοι τοῖσ νόμοισ πείθεσθαι, τούσ τε ἔξωθεν ἀπαμύνοιεν, εἰ πολέμιοσ ὥσπερ λύκοσ ἐπὶ ποίμνην τισ ἰοί· στρατοπεδευσάμενοι δέ, θύσαντεσ οἷσ χρή, εὐνὰσ ποιησάσθων.

ἢ πῶσ; οὕτωσ, ἔφη.

οὐκοῦν τοιαύτασ, οἱάσ χειμῶνόσ τε στέγειν καὶ θέρουσ ἱκανὰσ εἶναι;

πῶσ γὰρ οὐχί;

οἰκήσεισ γάρ, ἔφη, δοκεῖσ μοι λέγειν. ναί, ἦν δ’ ἐγώ, στρατιωτικάσ γε, ἀλλ’ οὐ χρηματιστικάσ.

πῶσ, ἔφη, αὖ τοῦτο λέγεισ διαφέρειν ἐκείνου;

ἐγώ σοι, ἦν δ’ ἐγώ, πειράσομαι εἰπεῖν.

δεινότατον γάρ που πάντων καὶ αἴσχιστον ποιμέσι τοιούτουσ γε καὶ οὕτω τρέφειν κύνασ ἐπικούρουσ ποιμνίων, ὥστε ὑπὸ ἀκολασίασ ἢ λιμοῦ ἤ τινοσ ἄλλου κακοῦ ἔθουσ αὐτοὺσ τοὺσ κύνασ ἐπιχειρῆσαι τοῖσ προβάτοισ κακουργεῖν καὶ ἀντὶ κυνῶν λύκοισ ὁμοιωθῆναι. δεινόν, ἦ δ’ ὅσ·

πῶσ δ’ οὔ; οὐκοῦν φυλακτέον παντὶ τρόπῳ μὴ τοιοῦτον ἡμῖν οἱ ἐπίκουροι ποιήσωσι πρὸσ τοὺσ πολίτασ, ἐπειδὴ αὐτῶν κρείττουσ εἰσίν, ἀντὶ συμμάχων εὐμενῶν δεσπόταισ ἀγρίοισ ἀφομοιωθῶσιν;

φυλακτέον, ἔφη.

οὐκοῦν τὴν μεγίστην τῆσ εὐλαβείασ παρεσκευασμένοι ἂν εἰε͂ν, εἰ τῷ ὄντι καλῶσ πεπαιδευμένοι εἰσίν;

ἀλλὰ μὴν εἰσίν γ’, ἔφη.

καὶ ἐγὼ εἶπον·

τοῦτο μὲν οὐκ ἄξιον διισχυρίζεσθαι, ὦ φίλε Γλαύκων· αὐτοὺσ τῆσ ὀρθῆσ τυχεῖν παιδείασ, ἥτισ ποτέ ἐστιν, εἰ μέλλουσι τὸ μέγιστον ἔχειν πρὸσ τὸ ἥμεροι εἶναι αὑτοῖσ τε καὶ τοῖσ φυλαττομένοισ ὑπ’ αὐτῶν.

καὶ ὀρθῶσ γε, ἦ δ’ ὅσ.

αὐτούσ, κακουργεῖν τε μὴ ἐπαρεῖ περὶ τοὺσ ἄλλουσ πολίτασ.

καὶ ἀληθῶσ γε φήσει.

ὁρ́α δή, εἶπον ἐγώ, εἰ τοιόνδε τινὰ τρόπον δεῖ αὐτοὺσ ζῆν τε καὶ οἰκεῖν, εἰ μέλλουσι τοιοῦτοι ἔσεσθαι·

πρῶτον μὲν οὐσίαν κεκτημένον μηδεμίαν μηδένα ἰδίαν, ἂν μὴ πᾶσα ἀνάγκη· ἔπειτα οἴκησιν καὶ ταμιεῖον μηδενὶ εἶναι μηδὲν τοιοῦτον, εἰσ ὃ οὐ πᾶσ ὁ βουλόμενοσ εἴσεισι· τὰ δ’ ἐπιτήδεια, ὅσων δέονται ἄνδρεσ ἀθληταὶ πολέμου σώφρονέσ τε καὶ ἀνδρεῖοι, ταξαμένουσ παρὰ τῶν ἄλλων πολιτῶν δέχεσθαι μισθὸν τῆσ φυλακῆσ τοσοῦτον ὅσον μήτε περιεῖναι αὐτοῖσ εἰσ τὸν ἐνιαυτὸν μήτε ἐνδεῖν· φοιτῶντασ δὲ εἰσ συσσίτια ὥσπερ ἐστρατοπεδευμένουσ κοινῇ ζῆν·

χρυσίον δὲ καὶ ἀργύριον εἰπεῖν αὐτοῖσ ὅτι θεῖον παρὰ θεῶν ἀεὶ ἐν τῇ ψυχῇ ἔχουσι καὶ οὐδὲν προσδέονται τοῦ ἀνθρωπείου, οὐδὲ ὅσια τὴν ἐκείνου κτῆσιν τῇ τοῦ θνητοῦ χρυσοῦ κτήσει συμμειγνύντασ μιαίνειν, διότι πολλὰ καὶ ἀνόσια περὶ τὸ τῶν πολλῶν νόμισμα γέγονεν, τὸ παρ’ ἐκείνοισ δὲ ἀκήρατον· ἀλλὰ μόνοισ αὐτοῖσ τῶν ἐν τῇ πόλει μεταχειρίζεσθαι καὶ ἅπτεσθαι χρυσοῦ καὶ ἀργύρου οὐ θέμισ, οὐδ’ ὑπὸ τὸν αὐτὸν ὄροφον ἰέναι οὐδὲ περιάψασθαι οὐδὲ πίνειν ἐξ ἀργύρου ἢ χρυσοῦ.

καὶ οὕτω μὲν σῴζοιντό τ’ ἂν καὶ σῴζοιεν τὴν πόλιν· ὁπότε δ’ αὐτοὶ γῆν τε ἰδίαν καὶ οἰκίασ καὶ νομίσματα κτήσονται, οἰκονόμοι μὲν καὶ γεωργοὶ ἀντὶ φυλάκων ἔσονται, δεσπόται δ’ ἐχθροὶ ἀντὶ συμμάχων τῶν ἄλλων πολιτῶν γενήσονται, μισοῦντεσ δὲ δὴ καὶ μισούμενοι καὶ ἐπιβουλεύοντεσ καὶ ἐπιβουλευόμενοι διάξουσι πάντα τὸν βίον, πολὺ πλείω καὶ μᾶλλον δεδιότεσ τοὺσ ἔνδον ἢ τοὺσ ἔξωθεν πολεμίουσ, θέοντεσ ἤδη τότε ἐγγύτατα ὀλέθρου αὐτοί τε καὶ ἡ ἄλλη πόλισ. τούτων οὖν πάντων ἕνεκα, ἦν δ’ ἐγώ, φῶμεν οὕτω δεῖν κατεσκευάσθαι τοὺσ φύλακασ οἰκήσεώσ τε πέρι καὶ τῶν ἄλλων, καὶ ταῦτα νομοθετήσωμεν, ἢ μή;

πάνυ γε, ἦ δ’ ὃσ ὁ Γλαύκων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Republic, book 3

(플라톤, Republic, book 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION