헬라어 문장 검색 - ΕπιξτέΩορκσ́64́

(에픽테토스, Works, gnomologium epicteteum e( stobaei libris 3-4))

Ὁ τύχῃ βίοσ συμπεπλεγμένοσ ἐοίκε χειμάρρῳ ποταμῷ· καὶ γὰρ ταραχώδησ καὶ ἰλύοσ ἀνάμεστοσ καὶ δυσέμβατοσ καὶ τυραννικὸσ καὶ πολύηχοσ καὶ ὀλιγοχρόνιοσ. Ψυχὴ ὁμιλοῦσα ἀρετῇ ἐοίκεν ἀεννάῳ πηγῇ·

καὶ γὰρ καθαρὸν καὶ ἀτάραχον καὶ πότιμον καὶ νόστιμον καὶ κοινωνικὸν καὶ πλούσιον καὶ ἀβλαβὲσ καὶ ἀνώλεθρον. Εἰ βούλει ἀγαθὸσ εἶναι, πρῶτον πίστευσον, ὅτι κακὸσ εἶ.

Βέλτιον ὀλιγάκισ πλημμελεῖν ὁμολογοῦντα σωφρονεῖν πλεονάκισ ἢ ὀλιγάκισ ἁμαρτάνειν λέγοντα πλημμελεῖν πολλάκισ.

Κόλαζε τὰ πάθη, ἵνα μὴ ὑπ’ αὐτῶν τιμωρῇ.

Μὴ οὕτωσ τὸ ἐκ τῆσ δόξησ αἰσχύνου, ὡσ τὸ ἐκ τῆσ ἀληθείασ ἀπόφευγε.

Εἰ θέλεισ καλῶσ ἀκούειν, μάθε καλῶσ λέγειν·

μαθὼν δὲ καλῶσ λέγειν πειρῶ καλῶσ πράττειν καὶ οὕτω καρπώσῃ τὸ καλῶσ ἀκούειν. Ἐξέταζε σαυτόν, πότερα πλουτεῖν θέλεισ ἢ εὐδαιμονεῖν.

καὶ εἰ μὲν πλουτεῖν, ἴσθι, ὅτι οὔτε ἀγαθὸν οὔτε ἐπὶ σοὶ πάντῃ· εἰ δὲ εὐδαιμονεῖν, ὅτι καὶ ἀγαθὸν καὶ ἐπὶ σοί· ἐπεὶ τὸ μὲν τύχησ ἐπίκαιρον δάνειον, τὸ δὲ τῆσ εὐδαιμονίασ προαιρέσεωσ. Καθάπερ ἔχιν ἢ ἀσπίδα ἢ σκορπίον ἐν ἐλεφαντίνῃ ἢ χρυσῇ θεώμενοσ κίστῃ οὐ διὰ τὸ πολυτελὲσ τῆσ ὕλησ ἀγαπᾷσ καὶ εὐδαιμονίζεισ, ἀλλ’ ὅτι λυμαντικὴ ἡ φύσισ, ἐκτρέπῃ καὶ μυσάττῃ, οὕτω καὶ ἐπειδὰν ἐν πλούτῳ καὶ ὄγκῳ τύχησ θεάσῃ κακίαν ἐνοῦσαν, μὴ καταπλαγῇσ τὸ περιλαμπὲσ τῆσ ὕλησ, ἀλλὰ καταφρόνει τῆσ ἐν τῷ τρόπῳ κιβδηλίασ.

Ὁ πλοῦτοσ οὐ τῶν ἀγαθῶν, ἡ πολυτέλεια τῶν κακῶν, ἡ σωφροσύνη τῶν ἀγαθῶν.

καλεῖ δὲ ἡ μὲν σωφροσύνη ἐπὶ τὴν εὐτέλειαν καὶ τὴν κτῆσιν τῶν ἀγαθῶν, ὁ δὲ πλοῦτοσ ἐπὶ τὴν πολυτέλειαν καὶ ἀφέλκει τῆσ σωφροσύνησ. δυσχερὲσ ἄρα πλουτοῦντα σωφρονεῖν ἢ σωφρονοῦντα πλουτεῖν. Ὥσπερ, εἰ ἐν νηὶ ἐσπάρησ ἢ ἐτέχθησ, οὐκ ἂν ἔσπευδεσ αὐτῆσ κυβερνήτησ ὑπάρχειν, οὔτε γὰρ ἐκεῖ σοι φύσει ἡ ναῦσ συνέσται οὔτε ἐνταῦθα ὁ πλοῦτοσ, ἀλλὰ πάντῃ ὁ λόγοσ.

ὅπερ οὖν σοι φυσικὸν καὶ συγγενέσ, ὁ λόγοσ, τοῦτο καὶ οἰκεῖον ἡγησάμενοσ τούτου ἐπιμελοῦ. Ἐν Πέρσαισ μὲν γεννηθεὶσ οὐκ ἂν ἔσπευδεσ οἰκεῖν τὴν Ἑλλάδα, ἀλλ’ αὐτόθι διάγων εὐτυχεῖν·

ἐν πενίᾳ δὲ γεννηθείσ, τί σπεύδεισ πλουτεῖν, ἀλλ’ οὐκ αὐτόθι μένων εὐτυχεῖν; Ὥσπερ ἐπὶ σμικροῦ σκίμποδοσ θλιβόμενον ὑγιαίνειν ἄμεινον ἢ ἐπὶ πλατείασ κλίνησ κυλινδούμενον νοσεῖν, οὕτω καὶ ἐν μικρᾷ περιουσίᾳ βέλτιον συστελλόμενον εὐθυμεῖν ἢ ἐν μεγάλῃ τυγχάνοντα δυσθυμεῖν.

Οὐ πενία λύπην ἐργάζεται, ἀλλὰ ἐπιθυμία·

οὐδὲ πλοῦτοσ φόβου ἀπαλλάττει, ἀλλὰ λογισμόσ. κτησάμενοσ τοιγαροῦν τὸν λογισμὸν οὔτε πλούτου ἐπιθυμήσεισ οὔτε πενίαν μέμψῃ. Οὔτε ἵπποσ ἐπὶ φάτνῃ καὶ φαλάροισ καὶ τάπησιν οὔτε ὄρνισ ἐπὶ βρώμῃ καὶ καλιᾷ ὑψοῦται καὶ γαυριᾷ, ἀλλ’ ἄμφω ἐπὶ ὠκύτητι, ὁ μὲν ποδῶν, ὁ δὲ πτερῶν.

καὶ σὺ τοιγαροῦν μὴ ἐπὶ τροφῇ καὶ σκέπῃ καὶ ἁπλῶσ τῇ ἔξωθεν περιουσίᾳ μέγα ὀγκύλλου, ἀλλ’ ἐπὶ χρηστότητι καὶ εὐποιίᾳ. Τὸ καλῶσ ζῆν τοῦ πολυτελῶσ διαφέρει·

τὸ μὲν γὰρ ἐκ σωφροσύνησ καὶ αὐταρκείασ καὶ εὐταξίασ καὶ κοσμιότητοσ καὶ εὐτελείασ παραγίνεται, τὸ δὲ ἐξ ἀκολασίασ καὶ τρυφῆσ καὶ ἀταξίασ καὶ ἀκοσμίασ· τέλοσ δὲ τοῦ μὲν ἔπαινοσ ἀληθήσ, τοῦ δὲ ψόγοσ. εἰ τοίνυν βούλει καλῶσ ζῆν, μὴ ζήτει μετὰ πολυτελείασ ἐπαινεῖσθαι. Μέτρον ἔστω σοι παντὸσ σίτου καὶ ποτοῦ ἡ πρώτη τῆσ ὀρέξεωσ ἔμπλησισ, ὄψον δὲ καὶ ἡδονὴ αὐτὴ ἡ ὄρεξισ·

καὶ οὔτε πλείονα τῶν δεόντων προσοίσῃ οὔτε ὀψοποιῶν δεηθήσῃ ποτῷ τε τῷ παραπεσόντι ἀρκεσθήσῃ. Τὰσ σιτήσεισ ποιοῦ μὴ πολυτελεῖσ καὶ σκυθρωπάσ, ἀλλὰ λαμπρὰσ καὶ εὐτελεῖσ, ἵνα μήτε διὰ τὰ σωματικὰ αἱ ψυχαὶ ταράττωνται μήτε φενακιζόμεναι πρὸσ τῶν ἡδονῶν τῶν σωματικῶν ὀλιγωρῶσιν, ἔπειτα βλάπτωνται τρυφῶντα μὲν παραυτίκα, νοσοῦντα δὲ εἰσαῦθισ τὰ σώματα.

Φρόντιζε, ὅπωσ σε μὴ τὰ ἐν τῇ γαστρὶ σιτία ἐπαίρῃ, ἀλλ’ ἡ ἐν τῇ ψυχῇ εὐφρασία·

ἐπεὶ τὰ μὲν ἀποσκυβαλίζεται καὶ συνεκρεῖ ὁ ἔπαινοσ, ἡ δέ, κἂν ἡ ψυχὴ χωρισθῇ, διὰ παντὸσ ἀκήρατοσ μένει. Ἐν ταῖσ ἑστιάσεσι μέμνησο, ὅτι δύο ὑποδέχῃ, σῶμα καὶ ψυχήν, καὶ ὅ τι ἂν τῷ σώματι δῷσ, τοῦτο εὐθὺσ ἐξέχεασ, ὅ τι δ’ ἂν τῇ ψυχῇ, διὰ παντὸσ τηρεῖσ.

Μὴ συγκεράσασ ἅμα ὀργὴν πολυτελείᾳ προσενέγκῃσ.

πολυτέλεια μὲν ἐμπηδήσασα τῷ σώματι μετ’ οὐ πολὺ οἴχεται, ἡ δὲ ὀργὴ ἐνδῦσα τῇ ψυχῇ ἐπὶ τὸ μήκιστον μένει. σκόπει τοιγαροῦν, ὅπωσ μὴ ὑπ’ ὀργῆσ ἐξαχθεὶσ τοὺσ δαιτυμόνασ πολυτελῶσ ὑβρίσῃσ, ἀλλὰ μᾶλλον μεθ’ ἡμερότητοσ εὐτελῶσ εὐφράνῃσ. Αἰσχρὸν τοῖσ τῶν μελιττῶν δωρήμασι γλυκάζοντα τὴν κατάποσιν τὸ τῶν θεῶν δῶρον πικράζειν τὸν λόγον τῇ κακίᾳ.

Μελέτω σοι ἐν τοῖσ σιτίοισ, ὅπωσ σοι οἱ ὑπουργοῦντεσ μὴ πλείουσ τῶν ὑπουργουμένων ὑπάρχωσιν·

ἄτοπον γὰρ ὀλίγαισ στιβάσι πολλὰσ δουλεύειν ψυχάσ. Ἄριστον μέν, εἰ κἀν ταῖσ παρασκευαῖσ χειρουργῶν κἀν ταῖσ τροφαῖσ ἑστιώμενοσ κοινωνεῖσ τοῖσ θεραπεύουσι τῶν παρόντων.

εἰ δὲ τὸ τοιόνδε δυσχερὲσ τῷ καιρῷ ὑπάρχοι, μέμνησο, ὅτι μὴ κάμνων ὑπὸ καμνόντων ὑπουργῇ, ἐσθίων ὑπὸ μὴ ἐσθιόντων, πίνων ὑπὸ μὴ πινόντων, [ἐσθίων] λαλῶν ὑπὸ σιωπώντων, ἀνειμένοσ ὑπὸ συνεσταλμένων· καὶ οὔτε αὐτὸσ φλεγμήνασ ἄτοπον πείσῃ οὐθ’ ἕτερον ἀγριάνασ χαλεπὸν ἐργάσῃ. Ἐρίζειν καὶ φιλονεικεῖν πάντῃ μὲν ἀνοίκειον, μάλιστα δὲ ἐν ταῖσ παρὰ πότον ὁμιλίαισ ἀπρεπέσ.

οὔτε γὰρ ἂν μεθύων νήφοντα διδάξειέ τισ οὔτ’ αὖ μεθύων πρὸσ νήφοντοσ πεισθείη. ἔνθα δ’ ἂν μὴ παρῇ πειθοῦσ τέλοσ, εἰκῇ σε παρέχεισ διατείνεσθαι. Οἱ τέττιγεσ μουσικοί, οἱ δὲ κοχλίαι ἄφωνοι·

χαίρουσι δὲ οἱ μὲν ὑγραινόμενοι, οἱ δὲ ἀλεαινόμενοι· ἔπειτα προκαλεῖται τοὺσ μὲν ἡ δρόσοσ καὶ ἐπὶ ταύτῃ ἐκδύνουσι, τοὺσ δ’ αὖ διεγείρει ἀκμάζων ὁ ἥλιοσ καὶ ἐπ’ αὐτῷ ᾄδουσι. τοιγαροῦν εἰ βούλει μουσικὸσ καὶ εὐάρμοστοσ ὑπάρχειν ἀνήρ, ἡνίκ’ ἂν ἐν τοῖσ πότοισ ὑπὸ τοῦ οἴνου δροσισθῇ ἡ ψυχή, τότε αὐτὴν μὴ ἐά προιοῦσαν μολύνεσθαι· ἀλλ’ ἡνίκ’ ἂν ἐν τοῖσ συνεδρίοισ ὑπὸ τοῦ λόγου διαπυρωθῇ, τότε θεσπίζειν καὶ ᾄδειν τὰ τῆσ δικαιοσύνησ κέλευε λόγια. Τὸν προσομιλοῦντα τριχῇ διασκοποῦ, ἢ ὡσ ἀμείνονα ἢ ὡσ ἥττονα ἢ ὡσ ἴσον·

καὶ εἰ μὲν ἀμείνονα, ἀκούειν χρὴ καὶ πείθεσθαι αὐτῷ· εἰ δὲ ἥττονα, πείθειν· εἰ δὲ ἴσον, συμφωνεῖν· καὶ οὔποτε ἁλώσῃ φιλονεικίασ. Ἄμεινον τῇ ἀληθείᾳ συγχωρήσαντα τὴν δόξαν νικᾶν ἢ τῇ δόξῃ συγχωρήσαντα πρὸσ τῆσ ἀληθείασ ἡττᾶσθαι.

Ζητῶν τὴν ἀλήθειαν οὐ ζητήσεισ τὸ ἐκ παντὸσ τρόπου νικᾶν καὶ εὑρὼν τὴν ἀλήθειαν ἕξεισ τὸ μὴ νικᾶσθαι.

Ἡ ἀλήθεια παρ’ αὑτῇ νικᾷ, ἡ δὲ δόξα παρὰ τοῖσ ἔξω.

Ἐλευθερία καὶ δουλεία, τὸ μὲν ἀρετῆσ ὄνομα, τὸ δὲ κακίασ, ἄμφω δὲ προαιρέσεωσ ἔργα.

οἷσ δὲ προαίρεσισ οὐ κοινωνεῖ, τούτων ψαύει μὲν οὐδέτερον· τύχη δὲ δεσπόζειν εἰώθε σώματοσ καὶ ὅσα τῶν ἀμφὶ σῶμα προαιρέσεωσ ἀκοινώνητα. οὐδεὶσ γὰρ δοῦλοσ τὴν προαίρεσιν ὑπάρχων ἐλεύθεροσ. Κακὸσ δεσμὸσ σώματοσ μὲν τύχη, ψυχῆσ δὲ κακία.

ὁ μὲν γὰρ τὸ σῶμα λελυμένοσ, τὴν δὲ ψυχὴν δεδεμένοσ δοῦλοσ· ὁ δ’ αὖ τὸ σῶμα δεδεμένοσ, τὴν δὲ ψυχὴν λελυμένοσ ἐλεύθεροσ. Τὸν μὲν τοῦ σώματοσ δεσμὸν λύει καὶ φύσισ διὰ θανάτου καὶ κακία διὰ χρημάτων, τὸν δὲ τῆσ ψυχῆσ ἀρετὴ διὰ μαθήσεωσ καὶ ἐμπειρίασ καὶ ἀσκήσεωσ.

Εἰ βούλει ἀταράχωσ καὶ εὐαρέστωσ ζῆν, πειρῶ τοὺσ συνοικοῦντάσ σοι σύμπαντασ ἀγαθοὺσ ἔχειν·

ἕξεισ δὲ ἀγαθούσ, εἰ τοὺσ μὲν ἑκόντασ παιδεύοισ, τοὺσ δὲ ἄκοντασ ἔπειτα κεχειρωμένουσ ἀπολύοισ. συμφεύξεται γὰρ τοῖσ φυγοῦσιν ἡ μοχθηρία ἅμα καὶ ἡ δουλεία, συναπολειφθήσεται δὲ τοῖσ συμμένουσί σοι ἡ χρηστότησ καὶ ἡ ἐλευθερία. Βέλτιον μετὰ ἑνὸσ ἐλευθέρου ζῶντα ἄφοβον καὶ ἐλεύθερον ὑπάρχειν ἢ μετὰ πολλῶν δουλεύειν.

Ὅπερ φεύγεισ παθεῖν, τοῦτο μὴ ἐπιχείρει διατιθέναι·

φεύγεισ δὲ δουλείαν, φυλάσσου τὸ δουλεύεσθαι. ὑπομένων γὰρ δουλεύεσθαι αὐτὸσ ὑπάρχειν πρότερον ἐοίκασ δοῦλοσ· οὔτε γὰρ κακίᾳ ἀρετὴ κοινωνεῖ οὔτε ἐλευθερία δουλείᾳ. Ὥσπερ ὁ ὑγιαίνων οὐκ ἂν ὑπὸ νοσούντων βούλοιτο θεραπεύεσθαι οὐδὲ τοὺσ συνοικοῦντασ ἑαυτῷ νοσεῖν, οὕτωσ οὐδ’ ὁ ἐλεύθεροσ ἀνάσχοιτ’ ἂν ὑπὸ δούλων ὑπηρετεῖσθαι ἢ τοὺσ συμβιοῦντασ ἑαυτῷ δουλεύειν.

Εἰ βούλει δούλων ἐκτὸσ ὑπάρχειν, αὐτὸσ ἀπολύθητι δουλείασ·

ἔσῃ δ’ ἐλεύθεροσ, ἐὰν ἀπολυθῇσ ἐπιθυμίασ. οὔτε γὰρ Ἀριστείδησ οὔτε Ἐπαμεινώνδασ οὔτε Λυκοῦργοσ πλουτοῦντεσ καὶ δουλευόμενοι ὁ μὲν δίκαιοσ, ὁ δὲ σωτήρ, ὁ δὲ θεὸσ ἀνηγορεύθησαν· ἀλλ’ ὅτι πενόμενοι τὴν Ἑλλάδα δουλείασ ἀπέλυον. Εἰ βούλει σοι τὴν οἰκίαν εὖ οἰκεῖσθαι, μιμοῦ τὸν Σπαρτιάτην Λυκοῦργον.

ὃν γὰρ τρόπον οὗτοσ οὐ τείχεσι τὴν πόλιν ἔφραξεν, ἀλλ’ ἀρετῇ τοὺσ ἐνοικοῦντασ ὠχύρωσε καὶ διαπαντὸσ ἐτήρησεν ἐλευθέραν τὴν πόλιν, οὕτω καὶ σὺ μὴ μεγάλην αὐλὴν περιβάλλου καὶ πύργουσ ὑψηλοὺσ ἀνίστα, ἀλλὰ τοὺσ ἐνοικοῦντασ εὐνοίᾳ καὶ πίστει καὶ φιλίᾳ στήριζε· καὶ οὐδὲν εἰσ αὐτὴν εἰσελεύσεται βλαβερόν, οὐδ’ ἂν τὸ σύμπαν τῆσ κακίασ παρατάξηται στῖφοσ. Μὴ πίναξι καὶ γραφαῖσ τὴν οἰκίαν σου περίβαλλε, ἀλλὰ σωφροσύνῃ κατάγραφε.

τὸ μὲν γὰρ ἀλλοῖον τῶν ὀφθαλμῶν ἐστιν ἐπίκαιροσ γοητεία, τὸ δὲ σύμφυτοσ καὶ ἀνεξάλειπτοσ καὶ ἀίδιοσ οἰκίασ κόσμοσ. Ἀντὶ βοῶν ἀγέλησ πειρῶ φίλων ἀγέλασ ἐναγελάζεσθαί σου τῇ οἰκίᾳ.

Ὥσπερ λύκοσ ὅμοιον κυνί, οὕτω καὶ κόλαξ καὶ μοιχὸσ καὶ παράσιτοσ ὅμοιον φίλῳ.

πρόσεχε τοιγαροῦν, μὴ ἀντὶ κυνῶν φυλάκων λάθῃσ λυμεῶνασ εἰσδεχόμενοσ λύκουσ. Τὸ μὲν γύψῳ λευκανθίζουσαν σπουδάζειν θαυμάζεσθαι τὴν οἰκίαν ἀπειροκάλου, τὸ δὲ ἦθοσ χρηστότητι κοινωνίασ λαμπρύνειν φιλοκάλου ἅμα καὶ φιλανθρώπου.

Εἂν θαυμάζῃσ τὰ μικρὰ πρὸ τῶν μεγάλων, καταφρονήσῃ·

ἐὰν δὲ καταφρονήσῃσ τῶν μικρῶν μεγάλωσ, θαυμασθήσῃ. Οὐδὲν μικρότερον φιλοκερδείασ καὶ φιληδονίασ καὶ ἀλαζονείασ·

οὐδὲν κρεῖσσον μεγαλοφροσύνησ καὶ ἡμερότητοσ καὶ φιλανθρωπίασ καὶ εὐποιίασ. Οὐδεὶσ φιλοχρήματοσ καὶ φιλήδονοσ καὶ φιλόδοξοσ φιλάνθρωποσ, ἀλλὰ μόνοσ ὁ φιλόκαλοσ.

Ὥσπερ οὐκ ἂν ἐβούλου ἐν νηὶ μεγάλῃ καὶ γλαφυρᾷ καὶ πολυχρύσῳ πλέων βαπτίζεσθαι, οὕτω μηδὲ ἐν οἰκίᾳ αἱροῦ ὑπερμεγέθει καὶ πολυτελεῖ αὐλιζόμενοσ χειμάζεσθαι.

Ὥσπερ ἀληθὴσ ζυγὸσ οὔτε πρὸσ ἀληθοῦσ εὐθύνεται ζυγοῦ οὔθ’ ὑπὸ ψευδοῦσ κρίνεται, οὕτω καὶ ὁ δίκαιοσ κριτὴσ οὔθ’ ὑπὸ δικαίων εὐθύνεται οὔτε παρ’ ἀδίκοισ δικάζεται.

Ὥσπερ τὸ εὐθὺ εὐθέοσ οὐ δεῖται, οὕτωσ οὐδὲ τὸ δίκαιον δικαίου.

Μὴ πρότερον ἐν ἑτέρῳ δικαστηρίῳ δικάσῃσ, πρὶν ἂν αὐτὸσ παρὰ τῇ δίκῃ κριθῇσ.

Εἰ βούλει τὰσ κρίσεισ δικαίασ ποιεῖσθαι, μηδένα τῶν δικαζομένων καὶ δικαιολογούντων ἐπιγίγνωσκε, ἀλλ’ αὐτὴν τὴν δίκην.

Ἥκιστα πταίσεισ ἐν ταῖσ κρίσεσιν, ἐὰν αὐτὸσ ἐν τῷ βίῳ ἄπταιστοσ διατελῇσ.

Ἄμεινον δικαίωσ κρίναντα πρὸσ τοῦ καταδικασθέντοσ ἀδίκωσ μεμφθῆναι ἢ ἀδίκωσ κρίναντα παρὰ τῇ φύσει δικαίωσ ψέγεσθαι.

Καθάπερ ἡ τὸν χρυσὸν δοκιμάζουσα λίθοσ οὐκέτι καὶ αὐτὴ πρὸσ τοῦ χρυσοῦ δοκιμάζεται, οὕτω καὶ ὁ τὸ κριτήριον ἔχων.

Αἰσχρὸν τὸν δικαστὴν πρὸσ ἑτέρων δικάζεσθαι.

Καθάπερ ὀρθοῦ οὐδὲν ὀρθότερον, οὕτωσ οὐδὲ δικαίου οὐδὲν δικαιότερον.

Ὥσπερ οἱ ἐπὶ τῶν λιμένων πυρσοὶ δι’ ὀλίγων φρυγάνων πολλὴν ἀνάψαντεσ φλόγα ταῖσ ἀλωμέναισ ἀνὰ τὸ πέλαγοσ ναυσὶν ἱκανὴν ἐργάζονται βοήθειαν, οὕτω καὶ ἀνὴρ λαμπρὸσ ἐν πόλει χειμαζομένῃ αὐτὸσ ὀλίγοισ ἀρκούμενοσ μεγάλα τοὺσ πολίτασ εὐεργετεῖ.

Ὥσπερ εἰ ναῦν κυβερνᾶν ἐπεχείρεισ, πάντωσ ἂν τὴν κυβερνητικὴν ἐξεμάνθανεσ τέχνην, ἐξέσται γάρ σοι, ὥσπερ ἐκεῖσε πᾶσαν, οὕτω κἀνθάδε πᾶσαν κυβερνᾶν πόλιν.

Εἰ πρόκειταί σοι τὴν πόλιν ἀναθήμασι κοσμεῖν, σεαυτῷ πρῶτον ἀνάθεσ τὸ κάλλιστον ἡμερότητοσ καὶ δικαιοσύνησ καὶ εὐποιίασ ἀνάθημα.

Εὐποιήσεισ σὺ τὰ μέγιστα τὴν πόλιν, εἰ μὴ τοὺσ ὀρόφουσ ὑψώσεισ, ἀλλὰ τὰσ ψυχὰσ αὐξήσεισ.

ἄμεινον γὰρ ἐν μικροῖσ οἰκήμασι μεγάλασ οἰκεῖν ψυχὰσ ἢ ἐν μεγάλαισ οἰκίαισ ταπεινὰ φωλεύειν ἀνδράποδα. Μὴ τοῖσ ἐξ Εὐβοίασ καὶ Σπάρτησ λίθοισ τοὺσ τοίχουσ τῆσ κατασκευῆσ ποίκιλλε, ἀλλὰ γὰρ τῇ ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ παιδείᾳ τὰ στέρνα τῶν πολιτῶν καὶ τῶν πολιτευομένων διακόσμει.

γνώμαισ γὰρ ἀνδρῶν εὖ οἰκοῦνται πόλεισ; ἀλλ’ οὐ λίθοισ καὶ ξύλοισ. Ὥσπερ, εἰ λέοντασ ἐβούλου τρέφειν, οὐκ ἄν σοι τῆσ πολυτελείασ τῶν ζωγρείων ἔμελεν, ἀλλὰ τῆσ πράξεωσ τῶν ζῴων·

οὕτωσ, εἰ πολιτῶν πειρᾷ προίστασθαι, μὴ τοσοῦτον τῆσ πολυτελείασ τῶν ἀναστημάτων φρόντιζε, ὁπόσον τῆσ ἀνδρείασ τῶν ἐνδιατριβόντων ἐπιμελοῦ. Καθάπερ ἀγαθὸσ πωλοδάμνησ οὐ τῶν πώλων τοὺσ μὲν ἀγαθοὺσ τρέφει, τοὺσ δὲ δυσηνίουσ λιμώττειν ἐᾷ, ἀλλὰ τρέφει μὲν ἐπ’ ἴσησ ἄμφω, κολάζει δὲ μᾶλλον θάτερον ἐξισοῦν θατέρῳ βιαζόμενοσ μέρει·

οὕτω καὶ κηδεμονικὸσ ἀνὴρ καὶ πολιτικῆσ ἐπιστήμων δυνάμεωσ τῶν πολιτῶν τοὺσ μὲν εὐγνώμονασ ποιεῖν ἐπιχειρεῖ, τοὺσ δὲ ἔμπαλιν οὐ καθάπαξ διαφθείρεσθαι, ἀλλὰ τροφῆσ μὲν ἀμφοῖν ἥκιστα φθονεῖ, παιδεύει δὲ καὶ σφοδρότερον ἐπισπέρχει τὸν ἀντιβαίνοντα τῷ λόγῳ καὶ τῷ νόμῳ. Καθάπερ οὔτε κλαγγῇ χὴν οὔτε βληχῇ καταπλήσσεται πρόβατον, οὕτω μηδὲ πλήθουσ ἀνοήτου σε δεδιττέσθω φωνή.

Ὥσπερ πλῆθοσ ἀκρίτωσ αἰτοῦν τί σε τῶν ἰδίων οὐ δυσωπεῖ, οὕτω μηδὲ ὄχλον ἀδίκωσ σε δυσωποῦντα διατραπῇσ.

Ὅπερ ἐπιβάλλει τῇ πόλει, τοῦτο εἴσφερε φθάνων·

καὶ οὐδέποτε αἰτηθήσῃ τὰ μὴ ἐπιβάλλοντα. Ὥσπερ ὁ ἥλιοσ οὐ περιμένει λιτὰσ καὶ γοητείασ, ἵν’ ἀνατείλῃ, ἀλλ’ εὐθὺσ λάμπει καὶ πρὸσ ἁπάντων ἀσπάζεται, οὕτω μηδὲ σὺ περίμενε κρότουσ καὶ ψόφουσ καὶ ἐπαίνουσ, ἵν’ εὐποιήσῃσ, ἀλλ’ ἑκοντὴσ εὐεργέτει καὶ ἴσα τῷ ἡλίῳ φιληθήσῃ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Epictetus, Works, gnomologium epicteteum e( stobaei libris 3-4)

(에픽테토스, Works, gnomologium epicteteum e( stobaei libris 3-4))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION