Epictetus, Works, book 4, Περὶ καθαριότητοσ. 32:

σὺ οὖν ἄνθρωποσ ὢν οὐδὲ ζῷον εἶναι θέλεισ τῶν ἀνθρώποισ συντρόφων, ἀλλὰ σκώληξ μᾶλλον ἢ ἀράχνιον; οὐ λούσῃ πού ποτε ὡσ θέλεισ, οὐκ ἀποπλυνεῖσ σεαυτόν, οὐχ ἥξεισ καθαρόσ, ἵνα σοι χαίρωσιν οἱ συνόντεσ; ἀλλὰ καὶ εἰσ τὰ ἱερὰ ἡμῖν συνέρχῃ τοιοῦτοσ, ὅπου πτῦσαι οὐ νενόμισται οὐδ’ ἀπομύξασθαι, ὅλοσ ὢν πτύσμα καὶ μύξα; Τί οὖν;