헬라어 문장 검색 - ΕπιξτέΩορκσ́06́11́

(에픽테토스, Works, book 4, Περὶ καθαριότητοσ.)

Ἀμφισβητοῦσί τινεσ, εἰ ἐν τῇ φύσει τοῦ ἀνθρώπου περιέχεται τὸ κοινωνικόν· ὅμωσ δ’ αὐτοὶ οὗτοι οὐκ ἄν μοι δοκοῦσιν ἀμφισβητῆσαι, ὅτι τό γε καθάριον πάντωσ περιέχεται καὶ εἴ τινι ἄλλῳ καὶ τούτῳ τῶν ζῴων χωρίζεται. ὅταν οὖν ἄλλο τι ζῷον ἴδωμεν ἀποκαθαῖρον ἑαυτό, ἐπιλέγειν εἰώθαμεν θαυμάζοντεσ ὅτι "ὡσ ἄνθρωποσ".

καὶ πάλιν ἄν τισ ἐγκαλῇ τινι ζῴῳ, εὐθὺσ εἰώθαμεν ὥσπερ ἀπολογούμενοι λέγειν ὅτι "οὐ δήπου ἄνθρωπόσ ἐστιν" 3. οὕτωσ ἐξαίρετόν τι περὶ τὸν ἄνθρωπον εἶναι οἰόμεθα ἀπὸ τῶν θεῶν αὐτὸ πρῶτον λαμβάνοντεσ. ἐπεὶ γὰρ ἐκεῖνοι φύσει καθαροὶ καὶ ἀκήρατοι, ἐφ’ ὅσον ἠγγίκασιν αὐτοῖσ οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὸν λόγον, ἐπὶ τοσοῦτον καὶ τοῦ καθαροῦ καὶ τοῦ καθαρίου εἰσὶν ἀνθεκτικοί.

ἐπεὶ δ’ ἀμήχανον τὴν οὐσίαν αὐτῶν παντάπασιν εἶναι καθαρὰν ἐκ τοιαύτησ ὕλησ κεκραμένην, ὁ λόγοσ παραληφθεὶσ εἰσ τὸ ἐνδεχόμενον ταύτην καθάριον ἀποτελεῖν πειρᾶται.

πρώτη οὖν καὶ ἀνωτάτω καθαρότησ ἡ ἐν ψυχῇ γενομένη καὶ ὁμοίωσ ἀκαθαρσία.

ψυχῆσ δ’ ὡσ σώματοσ μὲν ἀκαθαρσίαν οὐκ ἂν εὑρ́οισ, ὡσ ψυχῆσ δὲ τί ἂν ἄλλο εὑρ́οισ ἢ τὸ παρέχον αὐτὴν ῥυπαρὰν πρὸσ τὰ ἔργα τὰ αὑτῆσ; ἔργα δὲ ψυχῆσ ὁρμᾶν, ἀφορμᾶν, ὀρέγεσθαι, ἐκκλίνειν, παρασκευάζεσθαι, ἐπιβάλλεσθαι, συγκατατίθεσθαι.

τί ποτ’ οὖν ἐστι τὸ ἐν τούτοισ τοῖσ ἔργοισ ῥυπαρὰν παρέχον αὐτὴν καὶ ἀκάθαρτον;

οὐδὲν ἄλλο ἢ τὰ μοχθηρὰ κρίματα αὐτῆσ. ὥστε ψυχῆσ μὲν ἀκαθαρσία δόγματα πονηρά, κάθαρσισ δ’ ἐμποίησισ οἱών δεῖ δογμάτων.

καθαρὰ δ’ ἡ ἔχουσα οἱᾶ δεῖ δόγματα· μόνη γὰρ αὕτη ἐν τοῖσ ἔργοισ τοῖσ αὑτῆσ ἀσύγχυτοσ καὶ ἀμόλυντοσ. Δεῖ δέ τι ἐοικὸσ τούτῳ καὶ ἐπὶ σώματοσ φιλοτεχνεῖν κατὰ τὸ ἐνδεχόμενον.

ἀμήχανον ἦν μύξασ μὴ ῥεῖν τοῦ ἀνθρώπου τοιοῦτον ἔχοντοσ τὸ σύγκραμα· διὰ τοῦτο χεῖρασ ἐποίησεν ἡ φύσισ καὶ αὐτὰσ τὰσ ῥῖνασ ὡσ σωλῆνασ πρὸσ τὸ ἐκδιδόναι τὰ ὑγρά. ἂν οὖν ἀναρροφῇ τισ αὐτάσ, λέγω ὅτι οὐ ποιεῖ ἔργον ἀνθρωπικόν. ἀμήχανον ἦν μὴ πηλοῦσθαι τοὺσ πόδασ μηδὲ ὅλωσ μολύνεσθαι διὰ τοιούτων τινῶν πορευομένουσ·

διὰ τοῦτο ὕδωρ παρεσκεύασεν, διὰ τοῦτο χεῖρασ. ἀμήχανον ἦν ἀπὸ τοῦ τρώγειν μὴ ῥυπαρόν τι προσμένειν τοῖσ ὀδοῦσι·

διὰ τοῦτο "πλῦνον", φησίν, "τοὺσ ὀδόντασ". διὰ τί; ἵν’ ἄνθρωποσ ᾖσ καὶ μὴ θηρίον μηδὲ συίδιον. ἀμήχανον μὴ ἀπὸ τοῦ ἱδρῶτοσ καὶ τῆσ κατὰ τὴν ἐσθῆτα συνοχῆσ ὑπολείπεσθαί τι περὶ τὸ σῶμα ῥυπαρὸν καὶ δεόμενον ἀποκαθάρσεωσ·

διὰ τοῦτο ὕδωρ, ἔλαιον, χεῖρεσ, ὀθόνιον, ξύστρα, νίτρον, ἔσθ’ ὅθ’ ἡ ἄλλη πᾶσα παρασκευὴ πρὸσ τὸ καθῆραι αὐτό. οὔ·

ἀλλ’ ὁ μὲν χαλκεὺσ [ὡσ χαλκεὺσ] ἐξιώσει τὸ σιδήριον καὶ ὄργανα πρὸσ τοῦτο ἕξει κατεσκευασμένα καὶ τὸ πινάκιον αὐτὸσ σὺ πλυνεῖσ, ὅταν μέλλῃσ ἐσθίειν, ἐὰν μὴ ᾖσ παντελῶσ ἀκάθαρτοσ καὶ ῥυπαρόσ· τὸ σωμάτιον δ’ οὐ πλυνεῖσ οὐδὲ καθαρὸν ποιήσεισ; ‐ Διὰ τί;

φησίν. ‐ Πάλιν ἐρῶ σοι· πρῶτον μὲν ἵνα τὰ ἀνθρώπου ποιῇσ, εἶτα ἵνα μὴ ἀνιᾷσ τοὺσ ἐντυγχάνοντασ. τοιοῦτόν τι καὶ ἐνθάδε ποιεῖσ καὶ οὐκ αἰσθάνῃ.

σαυτὸν ἄξιον ἡγῇ τοῦ ὄζειν· ἔστω, ἴσθι ἄξιοσ. μή τι καὶ τοὺσ παρακαθίζοντασ, μή τι καὶ τοὺσ συγκατακλινομένουσ, μή τι καὶ τοὺσ καταφιλοῦντασ; ἢ ἄπελθ’ εἰσ ἐρημίαν πού ποτε, ἧσ ἄξιοσ εἶ, καὶ μόνοσ δίαγε κατόζων σεαυτοῦ.

δίκαιον γάρ ἐστι τῆσ σῆσ ἀκαθαρσίασ σὲ μόνον ἀπολαύειν. ἐν πόλει δ’ ὄντα οὕτωσ ἀπερισκέπτωσ καὶ ἀγνωμόνωσ ἀναστρέφεσθαι τίνοσ σοι φαίνεται; εἰ δ’ ἵππον σοι πεπιστεύκει ἡ φύσισ, περιεώρασ αὐτὸν καὶ ἀτημέλητον;

καὶ νῦν οἰού σου τὸ σῶμα ὡσ ἵππον ἐγκεχειρίσθαι· πλῦνον αὐτό, ἀπόσμηξον, ποίησον, ἵνα σε μηδεὶσ ἀποστρέφηται, μηδεὶσ ἐκτρέπηται. τίσ δ’ οὐκ ἐκτρέπεται ῥυπαρὸν ἄνθρωπον, ὄζοντα, κακόχρουν μᾶλλον ἢ τὸν κεκοπρωμένον;

ἐκείνη ἡ ὀσμὴ ἔξωθέν ἐστιν ἐπίθετοσ, ἡ δ’ ἐξ ἀθεραπευσίασ ἔσωθεν καὶ οἱονεὶ διασεσηπότοσ. Ἀλλὰ Σωκράτησ ὀλιγάκισ ἐλούετο. ‐ Ἀλλὰ ἔστιλβεν αὐτοῦ τὸ σῶμα, ἀλλ’ ἦν οὕτωσ ἐπίχαρι καὶ ἡδύ, ὥστ’ ἤρων αὐτοῦ οἱ ὡραιότατοι καὶ εὐγενέστατοι καὶ ἐπεθύμουν ἐκείνῳ παρακατακλίνεσθαι μᾶλλον ἢ τοῖσ εὐμορφοτάτοισ.

ἐξῆν ἐκείνῳ μήτε λούεσθαι μήτε πλύνεσθαι, εἰ ἤθελεν· καίτοι καὶ τὸ ὀλιγάκισ ἰσχὺν εἶχεν. κἂν θερμῷ μὴ θέλῃσ, ψυχρῷ. ‐ Ἀλλὰ λέγει Ἀριστοφάνησ τοὺσ ὠχριῶντασ, τοὺσ ἀνυποδήτουσ λέγω.

‐ Λέγει γὰρ καὶ ἀεροβατεῖν αὐτὸν καὶ ἐκ τῆσ παλαίστρασ κλέπτειν τὰ ἱμάτια. ἐπεί τοι πάντεσ οἱ γεγραφότεσ περὶ Σωκράτουσ πάντα τἀναντία αὐτῷ προσμαρτυροῦσιν, ὅτι ἡδὺσ οὐ μόνον ἀκοῦσαι, ἀλλὰ καὶ ἰδεῖν ἦν.

πάλιν περὶ Διογένουσ ταὐτὰ γράφουσι. δεῖ γὰρ μηδὲ κατὰ τὴν ἀπὸ τοῦ σώματοσ ἔμφασιν ἀπὸ φιλοσοφίασ ἀποσοβεῖν τοὺσ πολλούσ, ἀλλ’ ὥσπερ τὰ ἄλλα εὔθυμον καὶ ἀτάραχον ἐπιδεικνύειν αὑτὸν οὕτωσ καὶ ἀπὸ τοῦ σώματοσ.

"ἴδετε, ὦ ἄνθρωποι, ὅτι οὐδὲν ἔχω, οὐδενὸσ δέομαι·

ἴδετε, πῶσ ἀοίκοσ ὢν καὶ ἄπολισ καὶ φυγάσ, ἂν οὕτωσ τύχῃ, καὶ ἀνέστιοσ πάντων τῶν εὐπατριδῶν καὶ πλουσίων ἀταραχώτερον διάγω καὶ εὐρούστερον. ἀλλὰ καὶ τὸ σωμάτιον ὁρᾶτε ὅτι οὐ κακοῦται ὑπὸ τῆσ αὐστηρᾶσ διαίτησ. " ἂν δέ μοι ταῦτα λέγῃ τισ ἀνθρώπου σχῆμα καταδίκου ἔχων καὶ πρόσωπον, τίσ με πείσει θεῶν προσελθεῖν φιλοσοφίᾳ, ἥ γε τοιούτουσ ποιεῖ;

μὴ γένοιτο· οὐδ’, εἰ σοφὸσ ἔμελλον εἶναι, ἤθελον. Ἐγὼ μὲν νὴ τοὺσ θεοὺσ τὸν νέον τὸν πρώτωσ κινούμενον θέλω μᾶλλον ἐλθεῖν πρόσ με πεπλασμένον τὴν κόμην ἢ κατεφθινηκότα καὶ ῥυπαρόν.

βλέπεται γάρ τισ ἐν ἐκείνῳ τοῦ καλοῦ φαντασία, ἔφεσισ δὲ τοῦ εὐσχήμονοσ. ὅπου δ’ αὐτὸ[ν] εἶναι φαντάζεται, ἐκεῖ καὶ φιλοτεχνεῖ. λοιπὸν ὑποδεῖξαι μόνον αὐτῷ δεῖ καὶ εἰπεῖν "νεανίσκε, τὸ καλὸν ζητεῖσ καὶ εὖ ποιεῖσ.

ἴσθι οὖν, ὅτι ἐκεῖ φύεται, ὅπου τὸν λόγον ἔχεισ· ἐκεῖ αὐτὸ ζήτει, ὅπου τὰσ ὁρμὰσ καὶ τὰσ ἀφορμάσ, ὅπου τὰσ ὀρέξεισ, τὰσ ἐκκλίσεισ. τοῦτο γὰρ ἔχεισ ἐν σεαυτῷ ἐξαίρετον, τὸ σωμάτιον δὲ φύσει πηλόσ ἐστιν.

τί πονεῖσ εἰκῇ περὶ αὐτό; εἰ μηδὲν ἕτερον, τῷ χρόνῳ γνώσῃ, ὅτι οὐδέν ἐστιν". ῥυπαρόσ, μύστακα ἔχων μέχρι τῶν γονάτων, τί αὐτῷ εἰπεῖν ἔχω, ἀπὸ ποίασ αὐτὸν ὁμοιότητοσ ἐπαγαγεῖν;

περὶ τί γὰρ ἐσπούδακεν ὅμοιον τῷ καλῷ, ἵν’ αὐτὸν μεταθῶ καὶ εἴπω "οὐκ ἔστιν ἐνθάδε τὸ καλόν, ἀλλ’ ἐνθάδε";

θέλεισ αὐτῷ λέγω "οὐκ ἔστιν ἐν τῷ κεκοπρῶσθαι τὸ καλόν, ἀλλ’ ἐν τῷ λόγῳ"; ἐφίεται γὰρ τοῦ καλοῦ; ἔμφασιν γάρ τινα αὐτοῦ ἔχει; ἄπελθε καὶ χοίρῳ διαλέγου, ἵν’ ἐν βορβόρῳ μὴ κυλίηται. διὰ τοῦτο καὶ Πολέμωνοσ ἥψαντο οἱ λόγοι οἱ Ξενοκράτουσ ὡσ φιλοκάλου νεανίσκου·

εἰσῆλθεν γὰρ ἔχων ἐναύσματα τῆσ περὶ τὸ καλὸν σπουδῆσ, ἀλλαχοῦ δ’ αὐτὸ ζητῶν. ἐπεί τοι οὐδὲ τὰ ζῷα τὰ ἀνθρώποισ σύντροφα ῥυπαρὰ ἐποίησεν ἡ φύσισ.

μή τι ἵπποσ κυλίεται ἐν βορβόρῳ, μή τι κύων γενναῖοσ; ἀλλ’ ὁ ὗσ καὶ τὰ σαπρὰ χηνίδια καὶ σκώληκεσ καὶ ἀράχναι, τὰ μακροτάτω τῆσ ἀνθρωπίνησ συναναστροφῆσ ἀπεληλασμένα. σὺ οὖν ἄνθρωποσ ὢν οὐδὲ ζῷον εἶναι θέλεισ τῶν ἀνθρώποισ συντρόφων, ἀλλὰ σκώληξ μᾶλλον ἢ ἀράχνιον;

οὐ λούσῃ πού ποτε ὡσ θέλεισ, οὐκ ἀποπλυνεῖσ σεαυτόν, οὐχ ἥξεισ καθαρόσ, ἵνα σοι χαίρωσιν οἱ συνόντεσ; ἀλλὰ καὶ εἰσ τὰ ἱερὰ ἡμῖν συνέρχῃ τοιοῦτοσ, ὅπου πτῦσαι οὐ νενόμισται οὐδ’ ἀπομύξασθαι, ὅλοσ ὢν πτύσμα καὶ μύξα; Τί οὖν; καλλωπίζεσθαί τισ ἀξιοῖ;

μὴ γένοιτο, εἰ μὴ ἐκεῖνο ὃ πεφύκαμεν, τὸν λόγον, τὰ δόγματα, τὰσ ἐνεργείασ, τὸ δὲ σῶμα μέχρι τοῦ καθαρίου, μέχρι τοῦ μὴ προσκόπτειν. ἀλλ’ ἂν ἀκούσῃσ, ὅτι οὐ δεῖ φορεῖν κόκκινα, ἀπελθὼν κόπρωσόν σου τὸν τρίβωνα ἢ κατάρρηξον.

‐ Ἀλλὰ πόθεν ἔχω καλὸν τρίβωνα; ‐ Ἄνθρωπε, ὕδωρ ἔχεισ, πλῦνον αὐτόν. ἰδοὺ νέοσ ἀξιέραστοσ, ἰδοὺ πρεσβύτησ ἄξιοσ τοῦ ἐρᾶν καὶ ἀντερᾶσθαι, ᾧ τισ υἱον αὑτοῦ παραδῷ .

. . θησόμενον, ᾧ θυγατέρεσ, ᾧ νέοι προσελεύσονται, ἂν οὕτωσ τύχῃ, ἵνα ἐν κοπρῶνι λέγῃ τὰσ σχολάσ. μὴ γένοιτο.

πᾶσα ἐκτροπὴ ἀπό τινοσ ἀνθρωπικοῦ γίνεται, αὕτη ἐγγύσ ἐστι τῷ μὴ ἀνθρωπικὴ εἶναι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Epictetus, Works, book 4, Περὶ καθαριότητοσ.

(에픽테토스, Works, book 4, Περὶ καθαριότητοσ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION