헬라어 문장 검색 - Αππιαν́ΤηεΞιϝί5́10́

(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 10)

Ἅμα δ’ ἡμέρᾳ τὴν θάλασσαν ἐφορῶν ἐθεᾶτο ναῦσ ἐμπεπρησμένασ τε καὶ ἡμιφλέκτουσ ἔτι καὶ ἡμικαύστουσ ἄλλασ τε λελυμασμένασ ἱστίων τε ὁμοῦ καὶ πηδαλίων καὶ σκευῶν ἔμπλεων τὸ πέλαγοσ καὶ τῶν ἔτι σῳζομένων τὰ πολλὰ πεπονηκότα. προστησάμενοσ οὖν τὸν Καλουισίου στόλον, ἐπεσκεύαζε τὰ ἐπείγοντα· τῶν σκαφῶν πλαγιάσασ, ἠρεμούντων καὶ τῶν πολεμίων, εἴτε διὰ Καλουίσιον εἴτε αὖθισ ἀναγομένοισ ἐπιθέσθαι διεγνωκότων. ὧδε δὲ ἐχόντων ἑκατέρων, ἐκ μέσησ ἡμέρασ νότοσ ἐμπεσὼν ἤγειρε κῦμα βίαιον ἐν ῥοώδει καὶ στενῷ χωρίῳ. Πομπήιοσ μὲν οὖν ἐν Μεσσήνῃ λιμένων ἔνδον ἦν, αἱ δὲ τοῦ Καίσαροσ νῆεσ αὖθισ περὶ τραχεῖαν ἀκτὴν καὶ δύσορμον ἀρασσόμεναι ταῖσ τε πέτραισ καὶ ἀλλήλαισ ἐπεφέροντο, οὐδὲ τῶν πληρωμάτων σφίσιν ὥστε διακρατεῖν ἐντελῶν ὄντων. Μηνόδωροσ μὲν οὖν, ἀρχόμενον τὸ δεινὸν ἐλπίσασ πλεονάσειν, ἐσ τὸ πελαγιώτερον ἀνήχθη καὶ ἐπ’ ἀγκυρῶν διεσάλευεν·

ἀσθενέστερον δὲ ἔχων τὸ κῦμα διὰ τὸν βυθόν, εἰρεσίᾳ ὅμωσ καὶ πρὸσ τόδε ἐνίστατο καρτερᾷ μὴ παραφέρεσθαι, καί τινεσ αὐτὸν ἐμιμοῦντο ἕτεροι. τὸ δὲ λοιπὸν πλῆθοσ, οἰόμενοι ταχέωσ τὸ πνεῦμα ἐνδώσειν ὡσ ἐν ἐάρι, τὰσ ναῦσ ἑκατέρωθεν ἀγκύραισ ἔκ τε τοῦ πελάγουσ καὶ ἀπὸ τῆσ γῆσ διεκράτουν καὶ κοντοῖσ ἐξεώθουν ἀπ’ ἀλλήλων. τραχυτέρου δὲ τοῦ πνεύματοσ γενομένου συνεκέχυτο πάντα καὶ συνετρίβοντο αἱ νῆεσ, τὰσ ἀγκύρασ ἀπορρηγνύουσαι καὶ ἐσ τὴν γῆν ἢ ἐπ’ ἀλλήλασ τινασσόμεναι· βοή τε ἦν παμμιγὴσ δεδιότων ὁμοῦ καὶ οἰμῳζόντων καὶ παρακελευόντων ἀλλήλοισ ἐσ ἀνήκοον· οὐ γὰρ ἐφικνοῦντο ἔτι τῶν λεγομένων, οὐδὲ κυβερνήτησ ἰδιώτου διέφερεν οὔτε κατ’ ἐπιστήμην οὔτε προστάσσων. ἀλλ’ ὁ φθόροσ ἦν ὅμοιοσ ἔν τε ταῖσ ναυσὶν αὐταῖσ καί, ὅτε τισ αὐτῶν ἐκπέσοι κύματι καὶ κλύδωνι καὶ ξύλοισ ἀρασσομένων· ἔγεμεν γὰρ ἡ θάλασσα ἱστίων καὶ ξύλων καὶ ἀνδρῶν καὶ νεκρῶν. εἰ δέ τισ καὶ τάδε διαφυγὼν ἐκνήχοιτο ἐπὶ τὴν γῆν, συνηράσσοντο καὶ οἵδε ἐπὶ τὰσ πέτρασ ὑπὸ τοῦ κύματοσ. ὡσ δὲ καὶ τὸ σπάσμα τὴν θάλασσαν ἐλάμβανεν, ὃ συνήθωσ ἐπιγίγνεται τῷδε τῷ πορθμῷ, τοὺσ μὲν ἀήθεισ καὶ τόδε ἐξέπλησσε, τὰ δὲ σκάφη τότε μάλιστα περιφερόμενα συνέπιπτεν ἀλλήλοισ. καὶ τὸ πνεῦμα ἐσ νύκτα χαλεπώτερον ἐγίγνετο, ὥστε μηδὲ κατὰ φῶσ ἔτι, ἀλλ’ ἐν σκότῳ διόλλυσθαι. Οἰμωγαί τε ἀνὰ τὴν νύκτα πᾶσαν ἦσαν καὶ τῶν οἰκείων μετακλήσεισ ἀνά τε τὴν γῆν διαθεόντων καὶ τοὺσ ἐν τῇ θαλάσσῃ καλούντων ἐξ ὀνόματοσ καὶ θρηνούντων, ὅτε μὴ ἐπακούσειαν, ὡσ ἀπολωλότασ·

ἔμπαλίν τε ἑτέρων ἀνὰ τὸ πέλαγοσ ὑπερκυπτόντων τὸ κῦμα καὶ ἐσ βοήθειαν τοὺσ ἐν τῇ γῇ παρακαλούντων. ἀμήχανα δὲ πάντα ἦν ἑκατέροισ· καὶ οὐχ ἡ θάλασσα μόνη τοῖσ ἐσ αὐτὴν ἐσελθοῦσιν καὶ ὅσοι τῶν νεῶν ἐπεβεβήκεσαν ἔτι, ἀλλὰ καὶ ἡ γῆ τοῦ κλύδωνοσ οὐχ ἧσσον ἦν ἀπορωτέρα, μὴ σφᾶσ τὸ κῦμα συναράξειεν ἐπὶ τὰσ πέτρασ. ἐμόχθουν τε χειμῶνι τῶν πώποτε μάλιστα καινοτρόπῳ, γῆσ ὄντεσ ἀγχοτάτω καὶ τὴν γῆν δεδιότεσ καὶ οὔτε ἐκφυγεῖν αὐτὴν ἔχοντεσ ἐσ τὸ πέλαγοσ οὔτε ὅσον ἀλλήλων διαστῆναι· ἡ γὰρ στενότησ ἡ τοῦ χωρίου καὶ τὸ φύσει δυσέξοδον αὐτοῦ καὶ κλύδων ἐπιπεσὼν καὶ τὸ πνεῦμα, ὑπὸ τῶν περικειμένων ὀρῶν ἐσ θυέλλασ περικλώμενον, καὶ ὁ τοῦ βυθοῦ σπασμὸσ ἐπὶ πάντα εἱλούμενοσ οὔτε μένειν οὔτε φεύγειν ἐπέτρεπε· τό τε σκότοσ ἠνώχλει νυκτὸσ μάλιστα μελαίνησ· ὅθεν ἔθνῃσκον οὐδὲ καθορῶντεσ ἀλλήλουσ ἔτι, οἱ μὲν θορυβούμενοι καὶ βοῶντεσ, οἱ δ’ ἐφ’ ἡσυχίασ παριέμενοι καὶ τὸ δεινὸν ἐκδεχόμενοι καὶ συνεργοῦντεσ ἐσ αὐτὸ ἔνιοι ὡσ ἀπολούμενοι πάντωσ. γενόμενον γὰρ τὸ κακὸν κρεῖσσον ἐπινοίασ καὶ τὴν ἐκ τῶν παραλόγων αὐτοὺσ ἐλπίδα ἀφῃρεῖτο, μέχρι ποτὲ ἄφνω τὸ πνεῦμα προσιούσησ ἡμέρασ διελύετο καὶ μεθ’ ἡλίου ἐπιτολὴν πάμπαν ἐμαραίνετο. καὶ τὸ κῦμα ὅμωσ καὶ τότε, τοῦ πνεύματοσ ἐκλυθέντοσ, ἐπὶ πολὺ ἐτραχύνετο. καὶ τὸ δεινὸν οὐδ’ ὑπὸ τῶν ἐγχωρίων ποτὲ τηλικοῦτον ἐμνημονεύετο γενέσθαι· γενόμενον δὲ ἔθουσ τε καὶ νόμου κρεῖσσον διέφθειρε τῶν Καίσαροσ νεῶν καὶ ἀνδρῶν τὸ πλέον. Ὁ δὲ καὶ τῆσ προτεραίασ ἡμέρασ πολλὰ τῷ πολέμῳ βλαβεὶσ καὶ δύο τοῖσδε συμπτώμασιν ὁμοῦ συνενεχθεὶσ ἐπὶ τὸ Ἱππώνειον εὐθὺσ ᾔει διὰ ὀρῶν τῶν νυκτὸσ αὐτῆσ ἐκείνησ κατὰ σπουδήν, οὐχ ὑφιστάμενοσ τὴν συμφοράν, ἐν ᾧ μηδὲν εἶχεν ἐπικουρεῖν.

καὶ φίλοισ καὶ στρατηγοῖσ ἐπέστελλε πᾶσι διὰ χειρὸσ εἶναι, μή τισ αὐτῷ καὶ ἑτέρωθεν ὡσ ἐν κακοπραγίᾳ γένοιτο ἐπιβουλή. περιέπεμπε δὲ καὶ ἐσ τὴν ἀκτὴν ἅπασαν τῆσ Ἰταλίασ τὰ παρόντα πεζά, μὴ ἐπιτολμήσειε καὶ τῇ γῇ διὰ τὴν εὐτυχίαν ὁ Πομπήιοσ. ὁ δὲ οὔτε περὶ τῆσ γῆσ ἐνενόησεν οὔτε τοῖσ λειψάνοισ τοῦ ναυαγίου παροῦσιν ἢ ἀπιοῦσι καταστάντοσ τοῦ κλύδωνοσ ἐπεχείρησεν, ἀλλ’ ὑπερεῖδεν ἐκ τῶν δυνατῶν διαζωννυμένουσ τὰ σκάφη καὶ ἀνέμῳ διαπλέοντασ ἐσ τὸ Ἱππώνειον, εἴτε τὴν συμφορὰν ἀρκεῖν οἱ νομίζων εἴτ’ ἄπειροσ ὢν νίκην ἐπεξελθεῖν εἴθ’, ὥσπερ εἴρηταί μοι καὶ ἑτέρωθι, ἐπιχειρεῖν ὅλωσ μαλακὸσ ὢν καὶ μόνον ἐγνωκὼσ ἀμύνεσθαι τοὺσ ἐπιπλέοντασ. Καίσαρι δὲ οὐδ’ ἐσ ἥμισυ τῶν νεῶν περιεσώθη, καὶ τοῦτο σφόδρα πεπονηκόσ.

καταλιπὼν δ’ ὅμωσ αὐτοῦ τινασ ἐπιμελεῖσθαι, ἐπὶ Καμπανίαν ᾔει δυσφορῶν· οὔτε γὰρ ἄλλασ ναῦσ εἶχεν, δεόμενοσ πολλῶν, οὔτε χρόνον ἐσ ναυπηγίαν, ἐπειγόμενοσ ὑπὸ τοῦ λιμοῦ καὶ τοῦ δήμου περὶ συμβάσεων αὖθισ ἐνοχλήσαντοσ καὶ τὸν πόλεμον ἐπιτωθάσαντοσ ωσ παράσπονδον. χρημάτων τ’ ἔχρῃζε καὶ ἠπόρει, Ῥωμαίων οὔτε εἰσφερόντων οὔτε τοὺσ πόρουσ ἐώντων, οὓσ ἐπινοήσειε. δεινὸσ δὲ ὢν ἀεὶ τὸ συμφέρον συνιδεῖν ἔπεμπε Μαικήναν ἐσ Ἀντώνιον, μεταδιδάξοντα περὶ ὧν ἔναγχοσ ἐπεμέμφοντο ἀλλήλοισ, καὶ ἐσ συμμαχίαν ὑπαξόμενον. εἰ δὲ μὴ πείσειεν, ἐπενόει τοὺσ ὁπλίτασ ὁλκάσιν ἐπιβήσασ ἐσ Σικελίαν περαιοῦν καὶ τὴν θάλασσαν μεθεὶσ κατὰ γῆν πόλεμον συνίστασθαι. οὕτω δ’ ἀθύμωσ ἔχοντι αὐτῷ ἀγγέλλεται ὁ Ἀντώνιοσ συνθέμενοσ συμμαχήσειν καὶ νίκη κατὰ Κελτῶν τῶν Ἀκυιτανῶν ἐπιφανήσ, ἣν Ἀγρίππασ ἄγων ἐφάνη. οἵ τε φίλοι καὶ τῶν πόλεών τινεσ αὐτῷ ναῦσ ὑπισχνοῦντο καὶ ἐποίουν. Ὁ μὲν δὴ καὶ τῆσ λύπησ ἀνίη καὶ λαμπροτέραν τῆσ προτέρασ παρασκευῆσ συνεπήγνυτο· ἀρχομένου δ’ ἦροσ ὁ μὲν Ἀντώνιοσ ἐξ Ἀθηνῶν ἐσ Τάραντα διέπλει ναυσὶ τριακοσίαισ, τῷ Καίσαρι συμμαχήσων, ὡσ ὑπέσχητο, ὁ δ’ ἐνήλλακτο τὴν γνώμην καὶ ἐσ τὰσ ἔτι γινομένασ αὑτῷ ναῦσ ἀνεβάλλετο.

ὁ δὲ οὐκ ἐδέξατο μέν, ἀφίξεσθαι δὲ ἔφη καὶ συμμίξειν Ἀντωνίῳ μεταξὺ Μεταποντίου καὶ Τάραντοσ, μέσον ἔχων ποταμὸν τὸν ἐπώνυμον. καλούμενοσ δὲ αὖθισ ὡσ ἐπὶ ἕτοιμα καὶ ἀρκοῦντα τὰ Ἀντωνίου, ἑτέρασ ἀσχολίασ προύφερε καὶ δῆλοσ ἦν ἢ αὖθισ ἐπιμεμφόμενόσ τι τῷ Ἀντωνίῳ ἢ τῆσ συμμαχίασ διὰ τὴν εὐπορίαν τὴν οἰκείαν ὑπερορῶν. χαλεπαίνων δ’ ὁ Ἀντώνιοσ ἐπέμενεν ὅμωσ καὶ αὖθισ αὐτὸν ἐκάλει· τῇ τε γὰρ χορηγίᾳ τοῦ ναυτικοῦ κάμνων καὶ στρατοῦ χρῄζων ἐπὶ Παρθυαίουσ Ἰταλοῦ, Καίσαρι τὰσ ναῦσ ἐπενόει διαλλάξαι, εἰρημένον μὲν ἐν ταῖσ συνθήκαισ ἑκάτερον ξενολογεῖν ἐκ τῆσ Ἰταλίασ, δυσχερὲσ δ’ ἐσόμενον αὐτῷ Καίσαροσ τὴν Ἰταλίαν εἰληχότοσ. Ὀκταουία οὖν ἐχώρει πρὸσ Καίσαρα διαιτήσουσα αὐτοῖσ. καὶ ὁ μὲν ἐγκαταλελεῖφθαι τοῖσ κινδύνοισ ἔλεγε τοῖσ ἐν πορθμῷ καταλαβοῦσιν, ἡ δὲ ἐκλελύσθαι τοῦτο διὰ Μαικήνα. ὁ δὲ τὸν Ἀντώνιον ἔφη καὶ Καλλίαν ἀπελεύθερον ἐσ Λέπιδον ἐκπέμψαι, συντιθέμενον τῷ Λεπίδῳ κατὰ Καίσαροσ, ἡ δὲ συνειδέναι Καλλίαν περὶ γάμων ἀπεσταλμένον· βουληθῆναι γὰρ Ἀντώνιον πρὸ τῶν Παρθυικῶν ἐκδεδόσθαι τὴν θυγατέρα τῷ παιδὶ Λεπίδου, καθάπερ ὡμολόγητο. καὶ τάδε μὲν ἡ Ὀκταουία, Ἀντώνιοσ δὲ καὶ τὸν Καλλίαν ἔπεμπεν, ἐσ βάσανον τῷ Καίσαρι διδούσ· Κατὰ δαίμονα δ’ ἀμφοτέρων προσιόντων τῷ ῥεύματι, Ἀντώνιοσ ἐκ τῆσ ἀπήνησ καταθορὼν ἔσ τι τῶν παρορμούντων σκαφῶν ἐσήλατο μόνοσ καὶ ἐπέρα πρὸσ τὸν Καίσαρα, πιστεύον ὡσ φίλῳ.

καὶ ὁ Καῖσαρ ἰδὼν ἀντεμιμεῖτο, καὶ ξυμβάλλουσιν ἀλλήλοισ κατὰ τὸ ῥεῦμα καὶ διήριζον, ἑκάτεροσ ἐκβῆναι βουλόμενοσ ἐσ τὴν ὄχθην τοῦ ἑτέρου. ἐνίκα δὲ ὁ Καῖσαρ, ὡσ καὶ πρὸσ τὴν Ὀκταουίαν ἥξων ἐσ Τάραντα, ἐπί τε τῆσ ἀπήνησ Ἀντωνίου συνήδρευεν αὐτῷ καὶ ἐν Τάραντι ἐσ τὴν καταγωγὴν αὐτοῦ παρῆλθέ τε ἀφύλακτοσ καὶ τὴν νύκτα ὁμοίωσ ἀνεπαύετο χωρὶσ δορυφόρων παρ’ αὐτῷ. τὰ δ’ ὅμοια καὶ παρ’ Ἀντωνίου τῆσ ἐπιούσησ ἐπεδείκνυτο. οὕτωσ αὐτοῖσ ἦν συνεχὴσ ἡ μεταβολή, πρόσ τε τὰσ ὑπονοίασ διὰ φιλαρχίαν καὶ ἐσ τὰσ πίστεισ ὑπὸ χρείασ. Τὸν μὲν οὖν ἐπίπλουν τὸν ἐπὶ Πομπήιον ὁ Καῖσαρ ἐσ νέωτα ἀνεβάλλετο·

ὁ δ’ Ἀντώνιοσ ἐπιμένειν διὰ Παρθυαίουσ οὐ δυνάμενοσ, ἀντέδοσαν ὅμωσ ἀλλήλοισ, Καίσαρι μὲν ὁ Ἀντώνιοσ ναῦσ ἑκατὸν εἴκοσιν, ἃσ αὐτίκα πέμψασ εἰσ Τάραντα παρέδωκεν, Ἀντωνίῳ δὲ ὁ Καῖσαρ δισμυρίουσ Ἰταλοὺσ ὁπλίτασ, οὓσ ἐπιπέμψειν ὑπισχνεῖτο· ἐδωρήσατο δὲ καὶ Ὀκταουία τὸν ἀδελφόν, αἰτήσασα παρ’ Ἀντωνίου, δέκα φασήλοισ τριηριτικοῖσ, ἐπιμίκτοισ ἔκ τε φορτίδων νεῶν καὶ μακρῶν, καὶ τὴν Ὀκταουίαν ὁ Καῖσαρ χιλίοισ λογάσι σωματοφύλαξιν, οὓσ ἐπιλέξαιτο Ἀντώνιοσ. ἐπεὶ δὲ ὁ χρόνοσ αὐτοῖσ ἔληγε τῆσ ἀρχῆσ, ἣ τοῖσ τρισὶν ἐψήφιστο ἀνδράσιν, ἑτέραν ἑαυτοῖσ ὡρ́ιζον πενταετίαν, οὐδὲν ἔτι τοῦ δήμου δεηθέντεσ. οὕτω μὲν οὖν διεκρίθησαν ἀπ’ ἀλλήλων, καὶ ὁ Ἀντώνιοσ εὐθὺσ ἐσ τὴν Συρίαν ἠπείγετο, τὴν Ὀκταουίαν παρὰ τῷ ἀδελφῷ καταλιπὼν μετὰ θυγατρὸσ ἤδη γενομένησ αὐτοῖσ. Μηνόδωροσ δέ, εἴτε τισ ὢν φύσει παλιμπροδότησ εἴτε δείσασ τήν ποτε ἀπειλὴν Ἀντωνίου, ἀπάξειν αὐτὸν εἰπόντοσ ὡσ ἀνδράποδον πολεμοποιόν, εἴτε ἐλασσόνων ἀξιοῦσθαι νομίζων παρ’ ἃ προσεδόκησεν, εἴτε τῶν ἄλλων αὐτὸν ἐξελευθέρων τοῦ Πομπηίου συνεχῶσ ὀνειδιζόντων ἐσ ἀπιστίαν δεσπότου καὶ παρακαλούντων ἐπανελθεῖν Μενεκράτουσ ἀποθανόντοσ, πίστιν αἰτήσασ καὶ λαβὼν ηὐτομόλησε πρὸσ Πομπήιον σὺν ἑπτὰ ναυσί, Καλουίσιον τὸν ναύαρχον τοῦ Καίσαροσ διαλαθών.

ἐφ’ ᾧ τὸν Καλουίσιον ὁ Καῖσαρ ἀπέλυσε τῆσ ναυαρχίασ καὶ ἀντικατέστησεν Ἀγρίππαν. Ἐπεὶ δ’ ἕτοιμοσ ἦν ὁ στόλοσ, ἐκάθαιρεν αὐτὸν ὁ Καῖσαρ ὧδε. οἱ μὲν βωμοὶ ψαύουσι τῆσ θαλάσσησ, καὶ ἡ πληθὺσ αὐτοὺσ περιέστηκε κατὰ ναῦν μετὰ σιωπῆσ βαθυτάτησ· οἱ δὲ ἱερουργοὶ θύουσι μὲν ἑστῶτεσ ἐπὶ τῇ θαλάσσῃ καὶ τρὶσ ἐπὶ σκαφῶν περιφέρουσιν ἀνὰ τὸν στόλον τὰ καθάρσια, συμπεριπλεόντων αὐτοῖσ τῶν στρατηγῶν καὶ ἐπαρωμένων ἐσ τάδε τὰ καθάρσια, ἀντὶ τοῦ στόλου, τὰ ἀπαίσια τραπῆναι. νείμαντεσ δὲ αὐτά, μέροσ ἐσ τὴν θάλασσαν ἀπορρίπτουσι καὶ μέροσ ἐσ τοὺσ βωμοὺσ ἐπιθέντεσ ἅπτουσι, καὶ ὁ λεὼσ ἐπευφημεῖ. οὕτω μὲν Ῥωμαῖοι τὰ ναυτικὰ καθαίρουσιν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Appian, The Civil Wars, book 5, chapter 10

(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 10)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION