Sophocles, Philoctetes, episode 1:

(소포클레스, 필록테테스, episode 1:)

ἔσται τάδ’· ἀλλ’ ἵστω τε καὐτὸσ ἀντέχου. θάρσει· τό τοι σύνηθεσ ὀρθώσει μ’ ἔθοσ. παπαῖ· τί δῆτ’ ἂν δρῷμ’ ἐγὼ τοὐνθένδε γε; τί δ’ ἔστιν, ὦ παῖ; ποῖ ποτ’ ἐξέβησ λόγῳ; οὐκ οἶδ’ ὅποι χρὴ τἄπορον τρέπειν ἔποσ. ἀπορεῖσ δὲ τοῦ σύ; μὴ λέγ’, ὦ τέκνον, τάδε. ἀλλ’ ἐνθάδ’ ἤδη τοῦδε τοῦ πάθουσ κυρῶ. οὐ δή σε δυσχέρεια τοῦ νοσήματοσ ἔπεισεν ὥστε μή μ’ ἄγειν ναύτην ἔτι; ἅπαντα δυσχέρεια, τὴν αὑτοῦ φύσιν ὅταν λιπών τισ δρᾷ τὰ μὴ προσεικότα. ἀλλ’ οὐδὲν ἔξω τοῦ φυτεύσαντοσ σύ γε δρᾷσ οὐδὲ φωνεῖσ, ἐσθλὸν ἄνδρ’ ἐπωφελῶν. αἰσχρὸσ φανοῦμαι· τοῦτ’ ἀνιῶμαι πάλαι. οὔκουν ἐν οἷσ γε δρᾷσ· ἐν οἷσ δ’ αὐδᾷσ ὀκνῶ. ὦ Ζεῦ, τί δράσω; δεύτερον ληφθῶ κακόσ, κρύπτων θ’ ἃ μὴ δεῖ καὶ λέγων αἴσχιστ’ ἐπῶν; ἁνὴρ ὅδ’, εἰ μὴ ’γὼ κακὸσ γνώμων ἔφυν, προδούσ μ’ ἐοίκε κἀκλιπὼν τὸν πλοῦν στελεῖν. λιπὼν μὲν οὐκ ἔγωγε· λυπηρῶσ δὲ μὴ πέμπω σε μᾶλλον, τοῦτ’ ἀνιῶμαι πάλαι. τί ποτε λέγεισ, ὦ τέκνον; ὡσ οὐ μανθάνω. οὐδέν σε κρύψω· δεῖ γὰρ ἐσ Τροίαν σε πλεῖν πρὸσ τοὺσ Ἀχαιοὺσ καὶ τὸν Ἀτρειδῶν στόλον. οἴμοι, τί εἶπασ; μὴ στέναζε, πρὶν μάθῃσ. ποῖον μάθημα; τί με νοεῖσ δρᾶσαί ποτε; σῶσαι κακοῦ μὲν πρῶτα τοῦδ’, ἔπειτα δὲ ξὺν σοὶ τὰ Τροίασ πεδία πορθῆσαι μολών. καὶ ταῦτ’ ἀληθῆ δρᾶν νοεῖσ; πολλὴ κρατεῖ τούτων ἀνάγκη, καὶ σὺ μὴ θυμοῦ κλύων. ἀπόλωλα τλήμων, προδέδομαι. τί μ’, ὦ ξένε, δέδρακασ; ἀπόδοσ ὡσ τάχοσ τὰ τόξα μοι. ἀλλ’ οὐχ οἱο͂́ν τε· τῶν γὰρ ἐν τέλει κλύειν τό τ’ ἔνδικόν με καὶ τὸ συμφέρον ποεῖ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION